ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตรีประภัสร์ โสม]

...ขลุ่ยครวญ...
ผิวขลุ่ยครวญ หวนคราง กลางลมหนาว
ในคืนร้าว ฟ้าแรม วับแวมไหว
ใจฝากเดือน เอื้อนกล่าว กับดาวไกล
สุดอาลัย ขวัญน้อย เจ้ากลอยจันทร์

เฝ้าชะเง้อ มองหา แก้วตาเอ๋ย
สุดจะเผย โศกเศร้า ราวอาสัญ
ฝากเสียงขลุ่ย แผ่วหวน ครวญรำพัน
ข้ามฟ้าฝัน..ดาวไกล ไปหาเธอ...

...นวลรำพัน...
แว่วลำนำ ขลุ่ยหวาน ผ่านลมหนาว
เหม่อมองดาว ห่างไกล ทำใจเผลอ
ฟ้ามืดมน ปนเศร้า เหงาละเมอ
ให้พร่ำเพ้อ พี่อยู่ไหน ไยไม่มา

ยินเสียงขลุ่ย คล้ายเสียงพี่ ที่เคยอ้อน
เคยร่ายกลอน ร้อยใจ ให้หรรษา
เสียงขลุ่ยครวญ ชวนน้อง นองน้ำตา
โอ้พี่จ๋า รู้บ้างไหม..ใครเฝ้าคอย

หนึ่งโสม

[~ขลุ่ยกันแสง~]

เหตุอันใด ไยนาง เป็นอย่างนี้
ใครกันที่ ทำเจ้า ให้เหงาหงอย
จนร้องร่ำ พร่ำเพ้อ นั่งเหม่อลอย
น้ำตาปรอย โปรยปราย ดั่งสายธาร..
 
..ทุกนาที มีแต่ช้ำ กับ..ร่ำไห้
น้ำตาไหล ไม่ปลง สุดสงสาร
พร่ำรำพัน เพ้อพก อกร้าวราน
โอ้..นงพาล พี่แสน เจ็บแทนเธอ..
 
..ส่งสำเนียง เพียงออ ไปคลอเคล้า
หวังเพียงเจ้า เข้าใจ นัยเสนอ
อาจไม่ซึ้ง ทรวงใน ไม่เลิศเลอ
แต่..ล้นเอ่อ อุ่นเอื้อ เกื้อกมล..
 
..ขลุ่ยพร่างพรม พริ้งพลิ้ว ละลิ่วล่อง
เข้าตระกอง น้องใน ฤทัยหน
หมายรัดรึง ตรึงจินต์ ยามยินยล
บันดาลดล ด้วยเสียง..แห่งเพียงออ
 

[D]

เสียงอะไร ไหนกันลั่นแต่เช้า
แอบข้างเสามองเมียงเคียงข้างหอ
เจอหนุ่มดำขำคมผมหยิกงอ
ร่างอ้วนเตี้ยม้อต้อยืนรอใคร

มาตีขลุ่ย เป่ากลองร้องเพลงแจ้ว
ฟังดูแล้ว แมวยังเหงามิเอาไหน
ชักหงุดหงิดงุ่นง่านรำคาญใจ
กระถาง(ต้น)ไม้ ขว้างซะ...คนจะนอน

"ดิน"

[panthong.kh]

ฟังเพลงขลุ่ย ไม่เพราะ  เสนาะโสต
เจอหาโหด เข้าให้ ใจหลอกหลอน
เมื่อคืนนี้ คงพลาด ขาดคุ่กลอน
ดูละคร คนเดียว เปลี่ยวใจปลง

ฟังเพลงขลุ่ย ไม่หวาน ปานน้ำอ้อย
เพลงขลุ่ยด้อย อรรถรส งดร้องส่ง
ไปหงุดหงิด กับชาย ขายกระทง
ต่อไม่ลง สิบบาท อนาถจัง
พันทอง
 

[มังตรา]

เสียงอะไร ไหนกันลั่นแต่เช้า
แอบข้างเสามองเมียงเคียงข้างหอ
เจอหนุ่มดำขำคมผมหยิกงอ
ร่างอ้วนเตี้ยม้อต้อยืนรอใคร

มาตีขลุ่ย เป่ากลองร้องเพลงแจ้ว
ฟังดูแล้ว แมวยังเหงามิเอาไหน
ชักหงุดหงิดงุ่นง่านรำคาญใจ
กระถาง(ต้น)ไม้ ขว้างซะ...คนจะนอน

                             "ดิน

เราเพื่อนบ้าน ชานคู่   อยู่ข้างข้าง               
ชะโงกพลาง   ถอยหัว  กลัวโดนขอน
เขวี้ยงข้างขู่  สู้ไม่ละ  นะทรามงอน           
เอื้ออาทร  เขาบ้าง   อย่าร้างกัน

ชายคงชอบ ตรงที่  ดีและสวย                           
รูประรวย  ระหง  อยู่ตรงนั้น
วันนี้งิ้ว  บทบู๊   ออกสู่พลัน                           
กลับไปบ้าน  คงฝัน  อย่างฟั่นเฟือน                 

                                       

[ควายเฒ่า]

เอื้อนโอดโอยโหยหวนเมื่อจวนแจ้ง
หันตะแคงซบหน้าน้ำตาเปื้อน
.."เคยเคล้าคลอเคียงข้างมาร้างเลือน
   ไปมีเพื่อนใหม่แล้วหรือพี่ยา"...

ให้ไหวหวั่นพรั่นอกสะทกสะท้อน
ช่างกัดกร่อนดั่งกรดฤทธิ์กัดกล้า
ดั่งเสียงเศร้าร้าวรานสาวบ้านนา
คร่ำครวญหาด้วยคำขลุ่ยคร่ำครวญ

[กังวาน]

เสียงขลุ่ยแผ่วแว่วมาจากนาไร่
ดูสิใครโศกเศร้าเขาไห้หวน
ความรักทำช้ำจิตผิดเพราะนวล
มาคร่ำครวญเช้าสายบ่ายถึงเย็น

พลอยทำฉันหวั่นไหวไม่ได้หลับ
ยามสดับเข้าตนจนมองเห็น
การพลัดพรากจากกันนั้นลำเค็ญ
ฉันขอเป็นคนเหงาเศร้าแทนเธอ

---กังวาน---
 

[ตรีประภัสร์ โสม]

เหตุอันใด ไยนาง เป็นอย่างนี้
ใครกันที่ ทำเจ้า ให้เหงาหงอย
จนร้องร่ำ พร่ำเพ้อ นั่งเหม่อลอย
น้ำตาปรอย โปรยปราย ดั่งสายธาร..
 
..ทุกนาที มีแต่ช้ำ กับ..ร่ำไห้
น้ำตาไหล ไม่ปลง สุดสงสาร
พร่ำรำพัน เพ้อพก อกร้าวราน
โอ้..นงพาล พี่แสน เจ็บแทนเธอ..
 
..ส่งสำเนียง เพียงออ ไปคลอเคล้า
หวังเพียงเจ้า เข้าใจ นัยเสนอ
อาจไม่ซึ้ง ทรวงใน ไม่เลิศเลอ
แต่..ล้นเอ่อ อุ่นเอื้อ เกื้อกมล..
 
..ขลุ่ยพร่างพรม พริ้งพลิ้ว ละลิ่วล่อง
เข้าตระกอง น้องใน ฤทัยหน
หมายรัดรึง ตรึงจินต์ ยามยินยล
บันดาลดล ด้วยเสียง..แห่งเพียงออ
 

            

เคยรำพึง..ถึงกัน..เมื่อวันก่อน
ร่ายอักษร..ถ้อยรัก..ปักใจหนอ
กลอนกล่อมขวัญ..นั้นไซร้..ต้องให้รอ
หรือเพียงออ..สิ้นมนต์..ดั่งพ้นใจ
 
ยังเศร้าหมอง..ครองโศก..วิโยคนัก
เหมือนสลัก..เจ็บครา..อุราไหว
ยามเจ็บช้ำ..กล้ำกลืน..ต้องฝืนไป
ความทุกข์ใด..ล้นหลาก..จนยากปลง

เพียงออหวน..ทวนหอบ..ช่างตอบถ้อย
ให้คนคอย..เคล้าใจ..อาลัยหลง
จะหยิบจับ..กลับกลาย..สลายลง
ไม่ดำรง..แม่นมั่น..เพียงฝันไป

หนึ่งโสม

[ตรีประภัสร์ โสม]

เอื้อนโอดโอยโหยหวนเมื่อจวนแจ้ง
หันตะแคงซบหน้าน้ำตาเปื้อน
.."เคยเคล้าคลอเคียงข้างมาร้างเลือน
   ไปมีเพื่อนใหม่แล้วหรือพี่ยา"...

ให้ไหวหวั่นพรั่นอกสะทกสะท้อน
ช่างกัดกร่อนดั่งกรดฤทธิ์กัดกล้า
ดั่งเสียงเศร้าร้าวรานสาวบ้านนา
คร่ำครวญหาด้วยคำขลุ่ยคร่ำครวญ

           

ผ่านสายลม พรมหนาว คราวสัมผัส             
ราวคล้องรัด ทรวงเคล้า เจ้าดวงขวัญ
เคยพร่ำเพรียง เคียงคลอ ช่อลำดวน
แต่มิหวน กลับมา หากมล...

สาวนาเอย เคยหวล อบอวลกลิ่น
ขร่ำล้อมถิ่น โชยไกล ไปทั่วหน
ยามแหนงหน่าย คลายชื่น ก็ฝืนจน
ไม่ยินยล หวานหอม ที่น้อมรอ   

           หนึ่งโสม

[ตรีประภัสร์ โสม]

เสียงขลุ่ยแผ่วแว่วมาจากนาไร่
ดูสิใครโศกเศร้าเขาไห้หวน
ความรักทำช้ำจิตผิดเพราะนวล
มาคร่ำครวญเช้าสายบ่ายถึงเย็น

พลอยทำฉันหวั่นไหวไม่ได้หลับ
ยามสดับเข้าตนจนมองเห็น
การพลัดพรากจากกันนั้นลำเค็ญ
ฉันขอเป็นคนเหงาเศร้าแทนเธอ

---กังวาน---
 

ส่งเสียงหวาน เว้าวอน ทั้งอ้อนออด
เป็นเสียงพรอด เศร้าใจ หทัยเผลอ
จากนวลแข แพ้ภักดิ์ รักละเมอ
ให้พร่ำเพ้อ เช้าสาย..ถึงบ่ายยาม

จะมีใคร ไหนหนอ เก็บช่อเฉา
คงปล่อยเคล้า กลางดิน ด้วยจินต์หยาม
เมื่อหมดสิ้น กลิ่นสี ไม่มีตาม
ด้วยสิ้นความ เสน่หา เลือนอาลัย

หนึ่งโสม

[เวหน..]

       
สดับพจี เคลิบเคลิ้ม เหมือนเติมฝัน
ดวงบุหลัน เสน่ห์ยวน ชวนเอื้อมสอย
รินเรียงย้ำ นำรัก ภักดิ์เนื้อกลอย
มนต์กานท์คอย ทำหลง นวลนงคราญ

ช่างหวานนุ่ม หอมล้ำ ในคำศิลป์
จิิตโบยบิน เข้ากอด สอดประสาน
หยาดเอ๋ยหยาด หยาดหยด พจมาน
ผ่องตระการ เรืองรอง ทุกห้องใจ

ดั่งติดบ่วง โสมน้อย สร้อยวลี
พี่คนนี้ ห้วงกมล โดนมนต์ใส่
แม่หวานคำ ล้ำค่า เกินกว่าใคร
เจ้าอยู่ไหน บนขั้น ของชั้นดาว

เวหน..