ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Shumbala]

ใครเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีหม่น
ระดะล้นโดยความมืดอันชืดเฉย
ไม่มีแม้ม่านดาวดังคราวเคย
ศศิเอยเจ้าลอยลับไปกับใคร

จะถามข่าวดาวดวงก็ร่วงดับ
มิอาจนับน้ำตาที่ล้าไหล
โอ้-แสงโสมมิโลมหล้าเหมือนลาไกล
รัศมีแห่งใจก็ใกล้เลือน

สู้รอคอยรอยแสงแม้แสร้งเสก
กว่าเจ้านกการเวกตัวเอกเอื้อน
ผ่านสุรีย์ร่ายรุ่งอรุณเยือน
บอกคืนเคลื่อนลับฟ้าทุกราตรี

เจ้าหลบอยู่หนใดในเหลี่ยมหล้า
รู้เถิดว่าความซื่อตรงจะคงที่
ถึงกัปกาลผ่านผันวันเดือนปี
ยังคงมีหนึ่งคนจะทนคอย

ใครเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีหม่น
โปรดแต้มสีนภดลพ้นโศกสร้อย
ระบายแสงแห่งฝันอันเลิศลอย
วาดจันทร์คล้อยคืนกลับรับคนรอ
 

 

[--ณัชชา--]

มองท้องฟ้าคืนนี้เป็นสีฟ้า
หมู่ดาราต่อกันเป็นชั้นช่อ
เปล่งรังสีแห่งดาวขาวละออ
ทำไมหนอเธอไม่เห็นแสงเพ็ญจันทร์

จงค่อยค่อยหลับตาหากล้านัก
จงผ่อนพักดวงจิตนิมิตฝัน
เธอจะเห็นดาวรายประกายพรรณ
แหละฟ้านั้นจะแจ้งด้วยแสงดาว

--ณัชชา--

 

[panthong.kh]

หากเจ้ามอง ท้องฟ้า เป็นสีฟ้า
แสดงว่า ตาดี ที่กลางหาว
ชีวิตหมอ อยู่ไป ได้ยืนยาว
จากวัยสาว ยันแก่ แน่นอนเออ

แต่เมื่อใด มองฟ้า เป็นสีโศก
ประหนึ่งโลก อยู่บนบ่า น้ำตาเอ่อ
เจ้าจงหยุด หลับนิ่ง จริงนะเธอ
เดี๋ยวจะเบลอ แทงเข็มผิด มิดไซริ้ง
พันทอง
พาเข้าป่าอีกแล้ว

[D]

ใครเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีหม่น ระดะล้นโดยความมืดอันชืดเฉย ไม่มีแม้ม่านดาวดังคราวเคย ศศิเอยเจ้าลอยลับไปกับใคร จะถามข่าวดาวดวงก็ร่วงดับ มิอาจนับน้ำตาที่ล้าไหล โอ้-แสงโสมมิโลมหล้าเหมือนลาไกล รัศมีแห่งใจก็ใกล้เลือน สู้รอคอยรอยแสงแม้แสร้งเสก กว่าเจ้านกการเวกตัวเอกเอื้อน ผ่านสุรีย์ร่ายรุ่งอรุณเยือน บอกคืนเคลื่อนลับฟ้าทุกราตรี เจ้าหลบอยู่หนใดในเหลี่ยมหล้า รู้เถิดว่าความซื่อตรงจะคงที่ ถึงกัปกาลผ่านผันวันเดือนปี ยังคงมีหนึ่งคนจะทนคอย ใครเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีหม่น โปรดแต้มสีนภดลพ้นโศกสร้อย ระบายแสงแห่งฝันอันเลิศลอย วาดจันทร์คล้อยคืนกลับรับคนรอ     Shumbala

กาลราตรี ทิวายังคลาเคลื่อน ปีวันเดือนหมุนเวียนเปลี่ยนพอศอ จันทร์มิลับไปไหนใจยังคลอ เฝ้าพะนอ กรอแสงแฝงโพยม ฟ้ามืดหม่นปนไปเมฆใหญ่น้อย ระย้าย้อยห้อยเคลื่อนเลื่อนบังโสม แม้คราลับอับแสงแห่งดวงโคม ยังหมายโลมโน้มเฝ้าให้เหงาคลาย ถึงอยู่ในฟ้ามืดมิชืดเฉย ใช่ลาเลยเลือนลับดับสลาย เฝ้าถักทอรอฝันวันรำบาย เฉิดฉาดฉายกรายเยือนเป็นเพื่อนใจ ผันรพีสีแสงแรงเจิดจ้า มอบนภาฟ้าครามงามไสว เธอคงพบสุขล้นท้นหทัย ลืมบางใคร ที่คอยลอยดายเดียว จวบวาระฉะฉานเปิดลานหล้า รัตติยาฟ้าพราวดาวเฉิดเฉี่ยว ประดับเด่นเล่นรุ้งคุ้งโค้งเรียว ศศิเสี้ยว เกี่ยวอกซ้ายแฝงกายเธอ "ดิน"

[Shumbala]

มองท้องฟ้าคืนนี้เป็นสีฟ้า
หมู่ดาราต่อกันเป็นชั้นช่อ
เปล่งรังสีแห่งดาวขาวละออ
ทำไมหนอเธอไม่เห็นแสงเพ็ญจันทร์

จงค่อยค่อยหลับตาหากล้านัก
จงผ่อนพักดวงจิตนิมิตฝัน
เธอจะเห็นดาวรายประกายพรรณ
แหละฟ้านั้นจะแจ้งด้วยแสงดาว

--ณัชชา--

 

เพียงเธอเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีใหม่
วาดจันทร์ใสสว่างทอคลอลมหนาว
ระบายดวงดาริการะย้าราว
สายธารพราวพร่างแสงแห่งนภา

ฉันจึงเห็นเช่นดังเธอหวังวาด
แต้มสีสาดแต่งฝันสู่หรรษา
ลออปรุงรุ้งดาวเดือนเมฆา
ดังผืนฟ้าจรัสแจ้งด้วยแสงใจ

 

[Shumbala]

หากเจ้ามอง ท้องฟ้า เป็นสีฟ้า
แสดงว่า ตาดี ที่กลางหาว
ชีวิตหมอ อยู่ไป ได้ยืนยาว
จากวัยสาว ยันแก่ แน่นอนเออ

แต่เมื่อใด มองฟ้า เป็นสีโศก
ประหนึ่งโลก อยู่บนบ่า น้ำตาเอ่อ
เจ้าจงหยุด หลับนิ่ง จริงนะเธอ
เดี๋ยวจะเบลอ แทงเข็มผิด มิดไซริ้ง
พันทอง
พาเข้าป่าอีกแล้ว

แม้เขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีโศก
เมฆหม่นเทาคลุมโลกคงโศกยิ่ง
สิ้นแสงของเดือนดาวอันพราวพริ้ง
ใจดวงเหงาจะแอบอิงโดยสิ่งใด

จึงเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีสด
จันทร์ทรงกลดงดงามท่ามแสงใส
ลำธารดาววาววับจับเวิ้งใจ
เพื่อฟ้าใหม่คืนที่เรามีเรา

 

[Shumbala]

ใครเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีหม่น ระดะล้นโดยความมืดอันชืดเฉย ไม่มีแม้ม่านดาวดังคราวเคย ศศิเอยเจ้าลอยลับไปกับใคร จะถามข่าวดาวดวงก็ร่วงดับ มิอาจนับน้ำตาที่ล้าไหล โอ้-แสงโสมมิโลมหล้าเหมือนลาไกล รัศมีแห่งใจก็ใกล้เลือน สู้รอคอยรอยแสงแม้แสร้งเสก กว่าเจ้านกการเวกตัวเอกเอื้อน ผ่านสุรีย์ร่ายรุ่งอรุณเยือน บอกคืนเคลื่อนลับฟ้าทุกราตรี เจ้าหลบอยู่หนใดในเหลี่ยมหล้า รู้เถิดว่าความซื่อตรงจะคงที่ ถึงกัปกาลผ่านผันวันเดือนปี ยังคงมีหนึ่งคนจะทนคอย ใครเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีหม่น โปรดแต้มสีนภดลพ้นโศกสร้อย ระบายแสงแห่งฝันอันเลิศลอย วาดจันทร์คล้อยคืนกลับรับคนรอ     Shumbala

กาลราตรี ทิวายังคลาเคลื่อน ปีวันเดือนหมุนเวียนเปลี่ยนพอศอ จันทร์มิลับไปไหนใจยังคลอ เฝ้าพะนอ กรอแสงแฝงโพยม ฟ้ามืดหม่นปนไปเมฆใหญ่น้อย ระย้าย้อยห้อยเคลื่อนเลื่อนบังโสม แม้คราลับอับแสงแห่งดวงโคม ยังหมายโลมโน้มเฝ้าให้เหงาคลาย ถึงอยู่ในฟ้ามืดมิชืดเฉย ใช่ลาเลยเลือนลับดับสลาย เฝ้าถักทอรอฝันวันรำบาย เฉิดฉาดฉายกรายเยือนเป็นเพื่อนใจ ผันรพีสีแสงแรงเจิดจ้า มอบนภาฟ้าครามงามไสว เธอคงพบสุขล้นท้นหทัย ลืมบางใคร ที่คอยลอยดายเดียว จวบวาระฉะฉานเปิดลานหล้า รัตติยาฟ้าพราวดาวเฉิดเฉี่ยว ประดับเด่นเล่นรุ้งคุ้งโค้งเรียว ศศิเสี้ยว เกี่ยวอกซ้ายแฝงกายเธอ "ดิน"

นับเวลารอคอยยิ่งสร้อยเศร้า
เขียนความเหงาบนผืนผ้าฟ้าเสมอ
ลงลายเส้นจางจางอย่างเพ้อเพ้อ
ระบายสีที่พบเจอในจิตใจ

เป็นภาพวาดเวิ้งใจไม่รู้จบ
หาสิ่งใดเลือนลบหรือกลบไหว
ยังวนเวียนเขียนซ้ำประจำไป
สื่อความนัยส่งถึงเพียงหนึ่งจันทร์

จนกว่าจันทร์จะทอแสงสู่ผืนหล้า
ลบรอยคราบน้ำตาทุกคราฝัน
สิ้นสุดการรอคอยรอยจาบัลย์
สกาวแสงแห่งนิรันดร์อนันต์นาน

 

[มังตรา]

มองท้องฟ้าคืนนี้เป็นสีฟ้า
หมู่ดาราต่อกันเป็นชั้นช่อ
เปล่งรังสีแห่งดาวขาวละออ
ทำไมหนอเธอไม่เห็นแสงเพ็ญจันทร์

จงค่อยค่อยหลับตาหากล้านัก
จงผ่อนพักดวงจิตนิมิตฝัน
เธอจะเห็นดาวรายประกายพรรณ
แหละฟ้านั้นจะแจ้งด้วยแสงดาว

            --ณัชชา--

มองท้องฟ้า  คืนนี้   เป็นสีฟ้า           
ให้แปลกตา   ลึกลับ   จับใจสาว
แม่ณัชชา   สวยเหมาะ  เพราะแสงพราว       
ใบหน้าวาว  วูบวาบ  ด้วยอาบจันทร์

อย่าผ่อนหรี่  ที่รัก  เราจักห้าม           
อย่ามองตาม  ดาราราย   แล้วคล้ายฝัน
วันอาทิตย์   ติดนับ  ใกล้กับจันทร์     
นอนแต่วัน  อย่ามัวมุ่ง  ยุ่งกับดาว   

               
         

[รพีกาญจน์]

ใครเขียนฟ้าคืนนี้ด้วยสีหม่น
โปรดแต้มสีนภดลพ้นโศกสร้อย
ระบายแสงแห่งฝันอันเลิศลอย
วาดจันทร์คล้อยคืนกลับรับคนรอ

Shumbala

พู่กันจุ่มสีเทากวาดเบาว่อง
ลิ่วละล่องจุดจัดสะบัดจ่อ
ป้ายดาวมิดปิดเดือนเลือนลางมอ
ไร้แสงทอเคยเด่นดังเพ็ญดวง

ถีบทะยานขวาซ้ายปีนป่ายเมฆ
ปากเป่าเสกหน้าแหงนจ้องแถนสรวง
จับถังสีคลี่พู่ฟูยาวยวง
จุ่มทะลวงยกย้อยแต้มพร้อยดาว

ห่างแค่เอื้อมเชื่อมได้ไกลสลัด
สีเกาะกัดสนิทติดเคลือบขาว
ทาละเลงแปดเปื้อนเดือนสกาว
คลุมทั้งราวเวหนมืดหม่นดำ

เหล่ามนุษย์เทวาพาแตกตื่น
ย่างเข้าคืนขึ้นสุดสิบห้าค่ำ
หยิบกระทงลงลอยค่อยพึมพำ
คงคานำร้ายภัยไหลคลองคู

เกิดอาเพศเหตุใดไยประหลาด
ใครบังอาจเคืองแค้นแล่นมาสู่
จากกองกูณฑ์อสูรชั่วช้าริปู
ฤาราหูปรปักษ์รักหรือไร

รพีกาญจน์

[Shumbala]

โดยวิจิตรบรรจงลงเส้นสี
ด้วยฤดีอาทรและอ่อนไหว
วาดหยดสีแต้มตามความวิไล
ระบายฟ้าหม่นไหม้ให้กลับงาม

เขียนธารดาวพราวพร่างกระจ่างสรวง
เติมแสงดวงเดือนเพ็ญเด่นอร่าม
ขลิบม่านเมฆขาวเฉดทั่วเขตคาม
ตวัดตามแต่งฟ้าราตรีกาล

รุจิเรขเสกสร้างอย่างหมดจด
เปล่งปรากฏเป็นภาพงามซาบซ่าน
ประดับไว้ในจิตสถิตนาน
ร่วมขับขานค่ำคืนอันรื่นรมย์

 

[สะเลเต]

[มังตรา]

 
ขอระบาย    ฟ้านี้  ด้วยสีหม่น                   
ละเลง วน   แต้มใส่   ตามใจสอน
สีเทานิด   ติดขาวจาง   เป็นบางตอน           
ดูแล้วอ่อน  อกหน่าย   ใจหายจัง
วาดสีอื่น   ตื่นตา   ดีกว่าไหม                     
สีเขียวใหม่   สดสวย  ด้วยความหวัง
หรือสีแสม  แกมส้ม   ชมพูบัง                       
ถ้าให้ขลัง   เหลืองแดงขาว   อย่าร้าวรอน     

                           

[กังวาน]

วันนี้มืดยืดยาวราวไม่จบ
ความเคารพต่อชาติขาดคนสอน
ต่างจะทำย่ำยีมีตัดรอน
แบ่งกลุ่มก้อนเอาชนะประเทศไทย

ฟ้าหลายสีมีผู้นำทำตามคิด
ต่างใช้สิทธิเสรีกว่าที่ไหน
เกินขอบเขตคุกคามลามทั่วไป
เหมือนมิใช่พูดจาภาษาคน

ฟ้าจึงหม่นปนเปต่างเทสี
อสุนีเกรี้ยวกราดฟาดทุกหน
ผู้ชนะมิมีเหลือเชื่อเถิดตน
แต่ทุกข์ทน..ลูกหลานเรา..เท่านั้นเอง

---กังวาน---
 

[Shumbala]

เพียงหนึ่งคนเคียงฝันวันฟ้าหม่น
ยังอาจทนฝ่าทุกข์ที่ซุกซ่อน
ลำพังห่มลมหนาวยิ่งร้าวรอน
เหลียวหาความอาทรจนอ่อนใจ

โปรดระบายปลายฟ้าอีกคราครั้ง
วาดความหวังวับวาวสกาวใส
แต้มธารจันทร์พันดาวพราวอำไพ
ระดาษไล้เวหาสดังหยาดพลอย

ฟ้าคืนพรุ่งคงพรายพร่างลายสี
ยามราตรีเยือนฟ้าระย้าสร้อย
ด้วยแสงดาวพราวพรรณและจันทร์ลอย
จากมือน้อยมิ่งมิตร..จิตรกร

 

[Shumbala]

ขอระบาย    ฟ้านี้  ด้วยสีหม่น                   
ละเลง วน   แต้มใส่   ตามใจสอน
สีเทานิด   ติดขาวจาง   เป็นบางตอน           
ดูแล้วอ่อน  อกหน่าย   ใจหายจัง
วาดสีอื่น   ตื่นตา   ดีกว่าไหม                     
สีเขียวใหม่   สดสวย  ด้วยความหวัง
หรือสีแสม  แกมส้ม   ชมพูบัง                       
ถ้าให้ขลัง   เหลืองแดงขาว   อย่าร้าวรอน     

                           

โปรดระบายสีวาดตามปรารถนา
แต้มดาราวาววิบกระพริบว่อน
ดังสร้อยดาวพราวพร่างกลางอัมพร
โอบจันทรเรื่อแรงแสงอำไพ

ตวัดปลายพู่กันเพื่อสรรแต่ง
โดยสีแห่งห้วงหาวอันพราวใส
เพียงระบายฟ้าสวยด้วยจริงใจ
โลกคงเรืองวิไลเพราะใจงาม

 

[Shumbala]

วันนี้มืดยืดยาวราวไม่จบ
ความเคารพต่อชาติขาดคนสอน
ต่างจะทำย่ำยีมีตัดรอน
แบ่งกลุ่มก้อนเอาชนะประเทศไทย

ฟ้าหลายสีมีผู้นำทำตามคิด
ต่างใช้สิทธิเสรีกว่าที่ไหน
เกินขอบเขตคุกคามลามทั่วไป
เหมือนมิใช่พูดจาภาษาคน

ฟ้าจึงหม่นปนเปต่างเทสี
อสุนีเกรี้ยวกราดฟาดทุกหน
ผู้ชนะมิมีเหลือเชื่อเถิดตน
แต่ทุกข์ทน..ลูกหลานเรา..เท่านั้นเอง

---กังวาน---
 

อันศึกนอกมิพรั่นหรือหวั่นไหว
แต่ศึกในรุมเร้าเฝ้าข่มเหง
ศึกนอกหนักเพียงใดไม่หวาดเกรง
แต่ศึกในรุกเร่งน่าเกรงกลัว

ม่านฟ้ามืดชืดเฉยมิเลยผ่าน
อีกกี่กาลนานนับลับสลัว
น้ำตาตกอกไหวกับใจตัว
หวังฟ้ามัวพ้นแดนแผ่นดินทอง

 

[~ขลุ่ยกันแสง~]

เหล่าทวยเทพ ทั่วแคว้น แดนสวรรค์
คงเห็นฉัน หวั่นไหว ฤทัยหมอง
พร่ำกำสรวล โศกา น้ำตานอง
ทุกห้วงห้อง แห่งจินต์ มิสิ้นครวญ..
 
..เหล่าทวยเทพ ท่านคง สงสารข้าฯ
จึงโศกา อาลัย พลางไห้หวน
โศกเศร้าทั่ว ท้องฟ้า พาแปรปรวน
จนทุกส่วน สรวงต้อง..ครองมืดมน
 

[พรายม่าน]

ฤาฝีแปรงแฝงเร้นจากปรโลก
กลบเมฆกลมลมโศก อกุศล
เดือนก็ร้าวดาวเทวษด้วยเศษมนตร์
ดาษสีดำดิ่งปฎล สู่บาดาล

มืดมิดแล้วแก้วเอ๋ยอัจกลับ
มณเฑียรทับทาทาสนิวาสสถาน
คันทวยล้าพร่าระฆังสิ้นกังวาน
ด้วยเล่ห์มากนิรมาณ อภิมุข

มืดมิดแล้วแววสวรรค์แต่วันก่อน
เย็นศิระอดิศร ที่เคยสุข
เหลือแต่รอยร้อนรนระคนทุกข์
เกินซ่อนซุกสาบไหม้ไพร่ชีพราหมณ์

ฤาฝีแปรงแต่งสีจากปีศาจ
มาขู่ฆาตแข่งเล่นให้เห็นขาม
เมื่อแสงทองส่องกั้นประจันยาม
จึงฟ้าครามจะประจักษ์ให้รักรงค์ ฯ

พรายม่าน
สันทราย
๒๑.๑๑.๕๖

[เนิน จำราย]

มนุสสภูโตอักโขค่า 
ถือศีลห้าคารวะคณะสงฆ์
เว้นอคติตัดเขตกิเลสปลง
     ย่อมยรรยงเพราะฤทัยท้าวใฝ่ดี   

     มนุสสเปโตโอหังชิงชังชอบ     
ไร้ระบอบประพฤติเด่นดั่งเช่นผี
  เที่ยวกระทำชั่วอย่างข้างกาลี   
ระบายสีฟ้าหม่นทุรนแท้

เนิน จำราย

[Shumbala]

เหล่าทวยเทพ ทั่วแคว้น แดนสวรรค์
คงเห็นฉัน หวั่นไหว ฤทัยหมอง
พร่ำกำสรวล โศกา น้ำตานอง
ทุกห้วงห้อง แห่งจินต์ มิสิ้นครวญ..
 
..เหล่าทวยเทพ ท่านคง สงสารข้าฯ
จึงโศกา อาลัย พลางไห้หวน
โศกเศร้าทั่ว ท้องฟ้า พาแปรปรวน
จนทุกส่วน สรวงต้อง..ครองมืดมน
 

แม้ม่านมืดหม่นมัวทั่วเวหา
ระบายฟ้ามิดหมองท้องเวหน
คือน้ำตาเทพไท้ในสกล
อันร่วงหล่นรินรดหยดระยับ

ก็จะวอนเทวาอย่าไห้หวน
ถึงคราควรจอมสวรรค์คืนจันทร์กลับ
เปล่งประกายปรายดาวพราววะวับ
เด่นประดับดวงกมลของคนคอย