หนึ่ง รู้ชัดปัจจุบันอันแสนเศร้า
ที่รุกเร้าดวงกมลจนหม่นหมอง
เจ็บกว่าเจ็บชอกช้ำน้ำตานอง
จะร่ำร้องหาใครก็ไม่มี
สอง หลงสุขในฝันอันเริงรื่น
ว่าแช่มชื่น...กว่าสิ่งใด...ในวิถี
ทุกภาพพจน์รสถ้อยร้อยวจี
สุขฤดีในกรอบกรงความทรงจำ
แล้วจะเลือกหลงไปทำไมเล่า
มัวซึมเซาเหงาบ่นจนถลำ
กำความจริงเจ็บมือที่ถือกำ
แบมือกำ...คงคลายทุกข์...ที่รุกราน
กับความสุขจอมปลอมที่ย้อมจิต
ตามประชิดดวงหทัยดังไฟผลาญ
เลือกสายกลาง สุข,เศร้า เคล้าคละมาน
จะสราญอย่างผู้รู้โลกจริง
หนึ่งรู้ชัด ปัจจุบัน อันแสนเศร้า
เปรียบดังเงา งุ่นงก มาปรกสิง
สองหลงสุข ในฝัน มันไม่จริง
เปรียบดังลิง หลอกล่อ เลยท้อใจ
ทางสายหรู อยู่กลาง ดังวางพจน์
สุขมิหมด หมั่นเติม เข้าเสริมให้
โลกกลอนกาพย์ ซาบซึ้ง ถึงทรวงใน
ภาษาใหม่ อักษรัก สลักจินต์ 
