ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

ฉันเขียนกานท์ผ่านมาปีกว่าแล้ว
สิ้นวี่แววชายมอง...ข้องไฉน
ทุกบทหวานซ่านซึ้งตรึงฤทัย
มีความนัยหมายอ้อนเธอ...เก้อทุกที

นอกสายตาหรือฉัน...วานบอกหน่อย
ไยถึงปล่อยเลยละผละหลีกหนี
ลองอีกครั้งหวังชื่นรื่นฤดี
บทท้ายนี้มิแปลงเปลี่ยน...เลิกเขียนกลอน

บทท้ายนี้ รักมิผุด หยุดเขียนกลอน

"ดิน"

[panthong.kh]

ร้องไชโย เสียงดัง ฟังให้ชัด
จุดประทัด ร้อยดอก บอกไว้ก่อน
วันนี้เลย หรือเปล่า เล่างามงอน
กาพย์กานท์กลอน เลิกเสีย เพลียหัวใจ

ร้องไชโย ดังดัง ทั้งจุดพลุ
ให้ประทุ ถึงสรวง ห้วงดาวใส
แจ้งว่าดิน เลิกแล้วค่ะ มะเป็นไร
พันทองไม่ เลิกแน่ ถึงแม้ตาย
พันทอง
 

[D]

เบื่อต้องทนอ้อนกานท์หวานทายทัก
นั่งจมปลักดักดานมานสลาย
กุมขมับจับกะ(ละ)มังซังกะตาย
ต้องเดียวดายอายลิงอยากชิ่งไกล

ตะวันโผล่โด่เด่..ว้าเหว่ทุกเช้า
ยามแลงเข้าร้าวรอนอกอ่อนไหว
อักษรามิซึ้ง...ถึงบางใคร
มิเห็นใจฉันเลยเธอ..เออ!.จามว้าย.ย.ย

"ดิน"

[~ขลุ่ยกันแสง~]

ฉันเขียนกานท์ผ่านมาปีกว่าแล้ว
สิ้นวี่แววชายมอง...ข้องไฉน
ทุกบทหวานซ่านซึ้งตรึงฤทัย
มีความนัยหมายอ้อนเธอ...เก้อทุกที

นอกสายตาหรือฉัน...วานบอกหน่อย
ไยถึงปล่อยเลยละผละหลีกหนี
ลองอีกครั้งหวังชื่นรื่นฤดี
บทท้ายนี้มิแปลงเปลี่ยน...เลิกเขียนกลอน

บทท้ายนี้ รักมิผุด หยุดเขียนกลอน

"ดิน"

ยินคำหวาน หว่านซึ้ง เข้าตรึงจิต
ดั่งลิขิต ขีดวาง แต่ปางก่อน
พาหวามไหว ในทรวง ทุกช่วงตอน
จึงออดอ้อน วอนเจ้า จงเข้าใจ..
 
..หวังอนงค์ คงมอบ คำตอบว่า
รัก-ภักดี พี่ยา กว่าคนไหน
จะเคียงคู่ ดูแล มิแปรไป
พร้อมร่วมเรียง ฤทัย..ให้เกี่ยวพัน
 

[--ณัชชา--]

พวกหนุ่มหนุ่มเขาคงหลงรักณัช
หากบอกชัดออกไปห้ามไหวหวั่น
เขาตั้งหน้าตามเกี้ยวหมายเกี่ยวพัน
ทุกทุกวันแสนกลุ้มหนุ่มรุมตอม

ดินต้องเลิกเขียนกลอนแล้วตอนนี้
ณัชนะซีแสนเบื่อช่างเนื้อหอม
รู้อย่างนี้ทำใจขอให้ยอม
หากดินพร้อมลาจากวางปากกา

--ณัชชา--

 

[panthong.kh]

พวกหนุ่มหนุ่มเขาคงหลงรักณัช
หากบอกชัดออกไปห้ามไหวหวั่น
เขาตั้งหน้าตามเกี้ยวหมายเกี่ยวพัน
ทุกทุกวันแสนกลุ้มหนุ่มรุมตอม

ดินต้องเลิกเขียนกลอนแล้วตอนนี้
ณัชนะซีแสนเบื่อช่างเนื้อหอม
รู้อย่างนี้ทำใจขอให้ยอม
หากดินพร้อมลาจากวางปากกา
--ณัชชา--

 

โถน้องณัชฯ มางัดข้อ ต่อรองให้
อยู่แต่กับ คนไข้ ไยมาท้า
พี่นี้เฝ้า บ้านกลอน ออนทุกครา
ชายชรา ทั้งหลาย หมายตาไว้

ขืนมาทำ ตีท้าย หมายอุ๊บอิ๊บ
เดี๋ยวเลือดซิบ หรอกน้อง จักร้องไห้
เห็นแว๊บมา เขียนเสร็จ ก็แว๊บไป
ยังบอกได้ ว่าหนุ่มตอม ไม่ยอมนะ
พันทอง

[D]

ยินคำหวาน หว่านซึ้ง เข้าตรึงจิต
ดั่งลิขิต ขีดวาง แต่ปางก่อน
พาหวามไหว ในทรวง ทุกช่วงตอน
จึงออดอ้อน วอนเจ้า จงเข้าใจ..
 
..หวังอนงค์ คงมอบ คำตอบว่า
รัก-ภักดี พี่ยา กว่าคนไหน
จะเคียงคู่ ดูแล มิแปรไป
พร้อมร่วมเรียง ฤทัย..ให้เกี่ยวพัน
 

"ดิน"รักเดียวใจเดียวมิเหลียวอื่น
ชายเป็นหมื่นยื่นรักมิผลักผัน
ขอให้พี่ใจแน่วหน่อยแล้วกัน
ชายอื่นนั้นควงเล่นมิเป็นจริง

ทดลองซ้อมหอมคำลำนำคล้อย
มีนิดหน่อยหวามวาบฉาบทรวงหญิง
"ขลุ่ย"อย่าคิดมากไปใช่หมายทิ้ง
กลับมาอิงอกเธอ...ไม่เผลอไม่ไป..?

"ดิน"

[บ้านริมโขง]

เจตนาเขียนกลอนอ้อนหาผัว
เมื่อรู้ตัวว่าแห้วแล้วเลยถอย
อนิจจาท่าทีที่เลื่อนลอย
คงจะน้อยใจมาก..ขอจากลา

สุดสงสารหวานใจไม่หวานจิต
หวังรักชิดเชยชู้ผู้ห่วงหา
หวังเพียงหนึ่งซึ่งหมายสู่ชายคา
ก็หลั่นล้า..คว้าแห้ว..แต๋ว..สุดตรม

เธอบกพร่องอันใดใครถึงขลาด
เพราะรสชาติฝาดไปใครไม่สม
หรือเพราะแก่-งกเงิ่น เกินชื่นชม
เกินดอมดมเหี่ยวห้อยเลยถอยกัน

โปรดประกาศวาดทรงลงอีกครั้ง
สัดส่วนตั้งให้ชายได้เลือกสรร
ปรารถนาอย่างไรให้ร่ายรัน
ยาวหรือสั้น..ส่วนสูง..ที่จูงใจ

หากคราวนี้พลาดอีกจงหลีกหลบ
จงเลือกคบคานทองส่องไสว
อาราธนาเป็นศิษย์ฝากจิตไว้
ชาติหน้าใหม่ค่อยหมาย..ชายมาครอง..

[ไพร พนาวัลย์]

เขียนกลอนมาห้าปีจนดีซ่าน
มือก็ด้านยังไม่พบประสบช่อง
เขียนกลอนหวานหว่านล้อมสาวด้อมมอง
อยากจับจองเป็นแฟนยังจนใจ

รูปร่างก็หล่อเหลาทั้งขาวสูง
เดินเป็นฝูงยังเห็นว่าเด่น,ใส
ทั้งร่ำรวยทรัพย์สินทั่วถิ่นไทย
แต่ก็ไม่มีสาวมาเคล้าคลอ

เขียนกลอนรักหยดย้อยจีบร้อยชั่ง
เมียมานั่งใกล้ใกล้..ทำไรพ่อ?
เธอบอกเขียนไปเลยอย่ารีรอ
แค่ปาดคอ.ถ้าไอ้เฒ่า..จะเอาเมีย!! 

ไพร พนาวัลย์
 

[D]

พวกหนุ่มหนุ่มเขาคงหลงรักณัช
หากบอกชัดออกไปห้ามไหวหวั่น
เขาตั้งหน้าตามเกี้ยวหมายเกี่ยวพัน
ทุกทุกวันแสนกลุ้มหนุ่มรุมตอม

ดินต้องเลิกเขียนกลอนแล้วตอนนี้
ณัชนะซีแสนเบื่อช่างเนื้อหอม
รู้อย่างนี้ทำใจขอให้ยอม
หากดินพร้อมลาจากวางปากกา

--ณัชชา--

 

ทุกบทกลอนอ้อนถักปักหลักฝัน
เอื้อนรำพันสรรซึ้งปานผึ้งห้า
เหตุไฉนใจร้ายไม่ชายตา
นั่งเหว่ว้าล้าเปลี่ยวอย่างเดียวดาย

โอ้ละหนอห่อเหี่ยวนั่งเซียวจิต
เพียรลิขิตมากล้นทนจนหน่าย
รอคนเดียวเกี่ยวดองมาคล้องกาย
แฟน"ณัชชา"เป้าหมายมาไว้ครอง

"ดิน"

[D]

เจตนาเขียนกลอนอ้อนหาผัว
เมื่อรู้ตัวว่าแห้วแล้วเลยถอย
อนิจจาท่าทีที่เลื่อนลอย
คงจะน้อยใจมาก..ขอจากลา

สุดสงสารหวานใจไม่หวานจิต
หวังรักชิดเชยชู้ผู้ห่วงหา
หวังเพียงหนึ่งซึ่งหมายสู่ชายคา
ก็หลั่นล้า..คว้าแห้ว..แต๋ว..สุดตรม

เธอบกพร่องอันใดใครถึงขลาด
เพราะรสชาติฝาดไปใครไม่สม
หรือเพราะแก่-งกเงิ่น เกินชื่นชม
เกินดอมดมเหี่ยวห้อยเลยถอยกัน

โปรดประกาศวาดทรงลงอีกครั้ง
สัดส่วนตั้งให้ชายได้เลือกสรร
ปรารถนาอย่างไรให้ร่ายรัน
ยาวหรือสั้น..ส่วนสูง..ที่จูงใจ

หากคราวนี้พลาดอีกจงหลีกหลบ
จงเลือกคบคานทองส่องไสว
อาราธนาเป็นศิษย์ฝากจิตไว้
ชาติหน้าใหม่ค่อยหมาย..ชายมาครอง..

ดูสิแหม!..แถแต่ไกลแค่ได้กลิ่น
รีบโบยบินข้ามฟ้าแอบมาส่อง
ก็มีมากหลากชายต่างหมายปอง
แม่"ลำยอง"ที่ว่าแน่ยังแพ้"ดิน"

จะมีคู่ทั้งทีพิถีพิถัน
ต้องเลือกสรรกันสมอารมณ์ถวิล
มิใช่แค่เป็นชายก็หมายจินต์
รักคงบิ่นสิ้นทางหักกลางคัน

ยิ่งหากเป็นพี่"โขง"มาโยงเยื่อ
น้องคงเบื่อหนักหนาระอานั่น
ปากกรรไกรไม่เหลียวไปเกี่ยวพัน
ปล่อยให้ตันไปเลยเสบยใจ

"ดิน"

[panthong.kh]

เขียนกลอนมาห้าปีจนดีซ่าน
มือก็ด้านยังไม่พบประสบช่อง
เขียนกลอนหวานหว่านล้อมสาวด้อมมอง
อยากจับจองเป็นแฟนยังจนใจ

รูปร่างก็หล่อเหลาทั้งขาวสูง
เดินเป็นฝูงยังเห็นว่าเด่น,ใส
ทั้งร่ำรวยทรัพย์สินทั่วถิ่นไทย
แต่ก็ไม่มีสาวมาเคล้าคลอ

เขียนกลอนรักหยดย้อยจีบร้อยชั่ง
เมียมานั่งใกล้ใกล้..ทำไรพ่อ?
เธอบอกเขียนไปเลยอย่ารีรอ
แค่ปาดคอ.ถ้าไอ้เฒ่า..จะเอาเมีย!! 

ไพร พนาวัลย์
 

เขียนกลอนมา ห้าปี ฤดีด้าน (มากกว่ามั้งค่ะ)
เขียนนมนาน มานหมอง ต้องละเหี่ย
จ้องหน้าคอม ทุกวัน มันอ่อนเพลีย
ลูกตาเสีย แห้งผาก ยากทำใจ

อ้อนแต่สาว ทุกวัน จันทร์ถึงเสาร์
ปล่อยเมียเหงา เศร้าทรวง ห่วงที่ไหน
จนดึกดื่น ตื่นมา คว้าหาไป
เจอแต่หมอน ข้างไง ให้ชอกช้ำ

เขียนกลอนรัก สลักเข้า เย้าแหย่หยอก
เขียนไม่ออก เมียนั่งค้อน หน้างอนง้ำ
ตะวาดแหว แดตก อกระกำ
ไอ้เฒ่าทำ อะไรอยู่ เดี๋ยวตูเอาตาย
พันทอง

[D]

เขียนกลอนมาห้าปีจนดีซ่าน
มือก็ด้านยังไม่พบประสบช่อง
เขียนกลอนหวานหว่านล้อมสาวด้อมมอง
อยากจับจองเป็นแฟนยังจนใจ

รูปร่างก็หล่อเหลาทั้งขาวสูง
เดินเป็นฝูงยังเห็นว่าเด่น,ใส
ทั้งร่ำรวยทรัพย์สินทั่วถิ่นไทย
แต่ก็ไม่มีสาวมาเคล้าคลอ

เขียนกลอนรักหยดย้อยจีบร้อยชั่ง
เมียมานั่งใกล้ใกล้..ทำไรพ่อ?
เธอบอกเขียนไปเลยอย่ารีรอ
แค่ปาดคอ.ถ้าไอ้เฒ่า..จะเอาเมีย!! 

ไพร พนาวัลย์
 

เดินโย่งเย่งเทงโทงโสร่งห้อย
ทำตาปรอยเงอะงะ กระปลกกระเปลี้ย
แสร้งเงื่องเหงาเฉาหงอต่อหน้าเมีย
แท้อาเฮียรักหวานบานตะไท

ทำปิ๊งปั๊งหวังเหล่เทรักเหลือ
อีสานเหนือเผื่อกลางมาทางใต้
ทั้งเฟสเอ็มเต็มขั้นฝันลอยไกล
เมียจับได้ไล่ฟันยันตกเรือน

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

บทท้ายนี้ รักมิผุด หยุดเขียนกลอน

พอพี่เผลอร้องเพลงตัวเองแก่
เสียงจอแจรอบข้างนางสลอน
วัยท้าทายลายครามรุ่นงามงอน
ก็ตัดทอนมิเหลือสิ้นเยื่อใย

ละพี่อยู่แต่เดียวเปลี่ยวเงียบเหงา
ตื่นแต่เช้าเฝ้าจอบ่มีใผ(ใคร)
เอิ้นเอ่ยทักซักคำคลายช้ำใจ
ขึ้นปีใหม่ฟ้าเบิกเลิกเขียนกลอน

 

รพีกาญจน์

[D]

กาแฟยามเช้าค่ะอ้าย..มาปลอบใจวัยชรา

สวัสดียามเช้าผู้บ่าวเหนือ
เพิ่นสิเบื่ออีหยังฟังหล้าก่อน
ยลอ้ายพ้อท้อใจให้ออนซอน
อย่าเพิ่งงอนหล้าเด้อยังเจอแน

บ่ได้หลบไปไสอ้ายจงฮู้
ฮักอ้ายอยู่ผู้เดียวเทียวตามแหย่
ลองใจดูจั๊กเถือยังเชื่อแด
รู้..ยังแคร์เดี๋ยวปีใหม่ให้หอมที

"ดิน"

[ศรีเปรื่อง]

หนุ่มหล่อเหลาเข้าขั้น...ชั้นเจมส์จิ
กินกะปิ...กะข้าวเหนียว...เคี้ยวถี่ถี่
แค่มดยิ้ม...ก็เผลอฮา...อารมณ์ดี
อยากจะหลี...แม่ยุพิน..."ดิน" สะคราญ

หอมทีเดียว...ฤ จะพอ...ลออพักตร์
พี่ต้องหลักสิบร้อย...นะอ้อยหวาน
อย่าไปเทียบ...กับตาลุง...พุงย้อยยาน
"รพีกาญจน์"...ฉวีเหี่ยว...เรี่ยวแ่รงโรย

    

ศรีเปรื่อง
๑๑ พ.ย. ๒๕๕๖

[ปู่ริน]

กาแฟยามเช้าค่ะอ้าย..มาปลอบใจวัยชรา

สวัสดียามเช้าผู้บ่าวเหนือ
เพิ่นสิเบื่ออีหยังฟังหล้าก่อน
ยลอ้ายพ้อท้อใจให้ออนซอน
อย่าเพิ่งงอนหล้าเด้อยังเจอแน

บ่ได้หลบไปไสอ้ายจงฮู้
ฮักอ้ายอยู่ผู้เดียวเทียวตามแหย่
ลองใจดูจั๊กเถือยังเชื่อแด
รู้..ยังแคร์เดี๋ยวปีใหม่ให้หอมที

"ดิน"

เมื่อน้องนางปันใจให้คนอื่น
ปู่..จะฝืนอดทนไปไร้ศักดิ์ศรี
รักหนุ่มเหนือ...ทิ้งเฒ่าใต้..ช้ำหลายปี
ชอบคนลพบุรี...ให้ออนซอน

เจ้าไม่แคร์หนีพี่ไปให้ใครหอม
เจ้ายินยอม..ไม่ยอมฟังพี่สั่งสอน
ตัดสินใจต้องอำลา..ชาวบ้านกลอน
เฒ่า..ชุมพรต้องนอนหนาวปวดร้าวใจ

แม้หนุ่มหล่อเพียงใดไม่เคยหวั่น
ยังรักมั่นนวลนางมิหวั่นไหว
ยังเฝ้าคอยนงคราญนาน..สักเพียงใด
บ้านกลอนไทย..ขอลาก่อน..ไม่ย้อนมา.

                    ริน ดอนบูรพา
                        ๑๒ พ.ย.๕๖

[D]

หนุ่มหล่อเหลาเข้าขั้น...ชั้นเจมส์จิ
กินกะปิ...กะข้าวเหนียว...เคี้ยวถี่ถี่
แค่มดยิ้ม...ก็เผลอฮา...อารมณ์ดี
อยากจะหลี...แม่ยุพิน..."ดิน" สะคราญ

หอมทีเดียว...ฤ จะพอ...ลออพักตร์
พี่ต้องหลักสิบร้อย...นะอ้อยหวาน
อย่าไปเทียบ...กับตาลุง...พุงย้อยยาน
"รพีกาญจน์"...ฉวีเหี่ยว...เรี่ยวแ่รงโรย

    

ศรีเปรื่อง
๑๑ พ.ย. ๒๕๕๖

สาวชิมิ จิจ๊ะ มาป๊ะแหม*
หนุ่มเมืองแหนมแหล่มเหลาเก๋า ! สุโค่ย
ยิ้มฟันเหยินเดินกรายชายตาโปรย
มาวายโวยแวะว่าป๋า"รพีฯ"

ชักเห็นคล้อยพลอยเขว..เอ.!รึเปลี่ยน
เดินวนเวียนเพียรป้อพ่อตาตี่
ชายเหนือตรงคงมั่น(หอม)วันละที
หอมถี่ถี่ ดีไงฟวะ บ๊ะอยากลอง(คิดในใจ)

"ดิน"

*แหม (อ่านว่าแฮ๋ม)

[Shumbala]

ฉันเขียนกานท์ผ่านมาปีกว่าแล้ว
สิ้นวี่แววชายมอง...ข้องไฉน
ทุกบทหวานซ่านซึ้งตรึงฤทัย
มีความนัยหมายอ้อนเธอ...เก้อทุกที

นอกสายตาหรือฉัน...วานบอกหน่อย
ไยถึงปล่อยเลยละผละหลีกหนี
ลองอีกครั้งหวังชื่นรื่นฤดี
บทท้ายนี้มิแปลงเปลี่ยน...เลิกเขียนกลอน

บทท้ายนี้ รักมิผุด หยุดเขียนกลอน

"ดิน"

โปรดจงอยู่ตรงนี้ตรงที่เก่า
บรรจงเฝ้าเติมฝันเช่นวันก่อน
ดุจดอกไม้ความห่วงหาและอาทร
ผลิเกสรแห่งสัมพันธ์ดั่งวันวาน

ถึงบางใครเขาจากพรากไปแล้ว
ไร้วี่แววดังเคยเหมือนเลยผ่าน
เศร้าสลดรันทดท้อก็อย่านาน
จนลืมกานท์บทเก่าเราเคยเคียง

 

[D]

เมื่อน้องนางปันใจให้คนอื่น
ปู่..จะฝืนอดทนไปไร้ศักดิ์ศรี
รักหนุ่มเหนือ...ทิ้งเฒ่าใต้..ช้ำหลายปี
ชอบคนลพบุรี...ให้ออนซอน

เจ้าไม่แคร์หนีพี่ไปให้ใครหอม
เจ้ายินยอม..ไม่ยอมฟังพี่สั่งสอน
ตัดสินใจต้องอำลา..ชาวบ้านกลอน
เฒ่า..ชุมพรต้องนอนหนาวปวดร้าวใจ

แม้หนุ่มหล่อเพียงใดไม่เคยหวั่น
ยังรักมั่นนวลนางมิหวั่นไหว
ยังเฝ้าคอยนงคราญนาน..สักเพียงใด
บ้านกลอนไทย..ขอลาก่อน..ไม่ย้อนมา.

                    ริน ดอนบูรพา
                        ๑๒ พ.ย.๕๖

ปล่อยให้รอซีดเซียว ทั้งเหี่ยวทั้งย่น
ไม่เคยสนเลยพี่สิบปีกว่า
แสนน้อยอกน้อยใจในโชคชะตา
พอจะคว้าสักคนไยบ่นจัง

ผ่านมานานยานย้อยลบรอยรัก
เคยสลักปักจินต์กลายสิ้นหวัง
รักหนุ่มใต้หลายลิ้นใจภิณท์พัง
ลืมความหลังสักวันผันใหม่ควง

"ดิน"