ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตรีประภัสร์ โสม]

โอ้ใจน้อง ครวญถึง คะนึงหา
ไยพี่ยา ลาเลื่อน กลบเกลื่อนสรวง
บดบังแสง แห่งขวัญ ร้อยพันดวง
มิอาจท้วง ล่วงลับ ไม่กลับคืน

จึงรำพัน กลั่นกรอง ทำนองโศก
ความวิโยค โบกโบย โหยสะอื้น
หนาวในอก ฟกช้ำ ทนกล้ำกลืน
ยิ้มระรื่น ฝืนสุข...แม้ทุกข์ตรม

เพรียกรำเพย เคยเคียง สำเนียงน้อง
ขลุ่ยพลิ้วก้อง ปานใด นัยขื่นขม
รักมลาย หายลับ เหมือนดับลม
ถ้อยคำบ่ม  จักจาง ดั่งวางวาย

หนึ่งโสม

[~ขลุ่ยกันแสง~]

ส่งเสียงขลุ่ย เข้าควง ทรวงนงน้อง
เฝ้าประคอง เคียงข้าง ไม่ห่างหาย
ให้เหว่ว้า วิโยค โศกเศร้าคลาย
ทุกข์ทั้งหลาย ลาลับ ดับสูญไป..
 
..เพียงออพร่ำ ทำนอง หวาน..ก้องโสต
ขอ..เอื้อนโอษฐ์ ออกมา ว่า..ยินไหม
ขลุ่ยส่งเสียง แซมซึ้ง ถึงทรามวัย
จงสดับ ด้วยใจ ให้ดี-ดี..
 
..ครวญขลุ่ยพลิ้ว เพื่อเจ้า เพียงเท่านั้น
มิมีวัน ผันแปร ดวงแดหนี
ขอสัญญา ว่ารัก ภักดิ์นรี
ทุกนาที มีน้อง..เต็มห้องใจ
 

[panthong.kh]

แว่วกังวาน หวานใด ไหนเล่าพี่
จักหวานเท่า วจี ที่หย่อนใส่
เหยาะความหอม ล้อมห้วง ดวงฤทัย
ฤดีไหว หวั่นทรวง พวงพะยอม

เคล้าเพลงพิณ จินต์ฉัน รำพันถึง
แสนตราตรึง ตรมหาย หมายความหอม
เสียงพลิ้วผ่าน ม่านใจ ได้ดมดอม
เกินจะน้อม โน้มน้าว พราวระย้า

ละมุนไอ อบอวล ชวนชื่นฉ่ำ
เดือนคล้อยต่ำ พร่ำจินต์ ถวิลหา
ผวากอด หมอนข้าง ร้างแรมรา
ปานอุรา วิ่นขาด สวาทวาย

เอียงหูฟัง อีกครา พาหม่นหมอง
สิ้นเสียงของ เพลงหวาน มานสลาย
ม่านหน้าต่าง พลางปลิว เป็นริ้วราย
คงสิ้นชาย หมายซึ้ง ที่พึงชม
พันทอง
๑๐/๑๑/๕๖

[เวหน..]

       

ช่างแช่มชื่น รื่นรมณ์ สมใจมาส
เพลินพิลาส หยอกเย้า เคล้าสุขสม
นั่งมองตานงยาแม่ตากลม    
เอ่ยคำบ่มว่าเจ้าอย่าเศร้าครวญ..

หากตรงนี้ มีเจ้า เหงาคงสิ้น
ขอถวิล เข้ากอด โอบยอดขวัญ
อย่าได้มี หนีร้าง ดั่งเรรวน
เจ้าเนื้อนวล เพียงนี้ ก็ปรีดา

ขอลำเลียง เสียงคะนึง ส่งถึงเจ้า
ก่อนรุ่งเช้า ลุล่วง ช่วงหรรษา
ท่ามราตรี นี้หนอ ขอดารา
ส่องแสงมา ห่มห้อม เข้าล้อมใจ

นอนหลับตาพักใจในวันนี้
เถอะคนดีมุ่งมั่นอย่าหวั่นไหว
สุริยาลับฟ้ามืดคราใด
ต่อวันใหม่ตะวันส่องก็รองเรือง..

เวหน

         

[เวหน..]

โอ้ใจน้อง ครวญถึง คะนึงหา
ไยพี่ยา ลาเลื่อน กลบเกลื่อนสรวง
บดบังแสง แห่งขวัญ ร้อยพันดวง
มิอาจท้วง ล่วงลับ ไม่กลับคืน

จึงรำพัน กลั่นกรอง ทำนองโศก
ความวิโยค โบกโบย โหยสะอื้น
หนาวในอก ฟกช้ำ ทนกล้ำกลืน
ยิ้มระรื่น ฝืนสุข...แม้ทุกข์ตรม

เพรียกรำเพย เคยเคียง สำเนียงน้อง
ขลุ่ยพลิ้วก้อง ปานใด นัยขื่นขม
รักมลาย หายลับ เหมือนดับลม
ถ้อยคำบ่ม  จักจาง ดั่งวางวาย

หนึ่งโสม

ยอดนางแก้วแวววรรณจอมขวัญศรี
เพลานี้จิตครวญนวลเดือนฉาย
พี่จรพรากจากนางมาห่างกาย
มิแหนงหน่ายหทัยคร่ำครางรำพึง

แลฟ้าโปรยโรยสายพรมพรายฉ่ำ
ระรินพรำย้ำจิตครุ่นคิดถึง
โอ้!แม่เอยเคยเนาแนบเคล้าคลึง
ละมุนซึ้งตรึงแน่นในแก่นมน

พราวละอองล่องปลิวผ่านผิวแผ่ว
หนาวนักแก้วแผ้วพานเซ็นซ่านฝน
แต่หาเทียบเปรียบไม่กับใจตน
หนาวผลิผลบนรักภักดิ์ทวี

เพลาผันวันปีจรลี้ล่วง
เถิดพุ่มพวงทรวงชายมิหน่ายหนี
ในคำนึงหนึ่งเนาพี่เฝ้าพลี
กอบฤดีนี้วางเพียงนางชม

คือคำมั่นสัญญาวาจาสัตย์
หากตระบัดกัดกลืนขอขื่นขม
จงสนองครองฝืนสิ้นรื่นรมย์
ใช่ลิ้นคมถ่มพล่อยดอกกลอยตา

เวหน..

        

[มังตรา]

โอ้ใจน้อง ครวญถึง คะนึงหา
ไยพี่ยา ลาเลื่อน กลบเกลื่อนสรวง
บดบังแสง แห่งขวัญ ร้อยพันดวง
มิอาจท้วง ล่วงลับ ไม่กลับคืน

จึงรำพัน กลั่นกรอง ทำนองโศก
ความวิโยค โบกโบย โหยสะอื้น
หนาวในอก ฟกช้ำ ทนกล้ำกลืน
ยิ้มระรื่น ฝืนสุข...แม้ทุกข์ตรม

เพรียกรำเพย เคยเคียง สำเนียงน้อง
ขลุ่ยพลิ้วก้อง ปานใด นัยขื่นขม
รักมลาย หายลับ เหมือนดับลม
ถ้อยคำบ่ม  จักจาง ดั่งวางวาย

           หนึ่งโสม 


ด้วยภาระ   หน้าที่    เขามีมาก               
จึงจำจาก   จันทร์เพ็ญ   เช้าเย็นสาย
ให้ฝืนทุกข์   ทนเศร้า   เหงาเดียวดาย     
ช่างน่าอาย   คนนี้   น่าตีจัง

อย่าเศร้าโศก  พี่ประโลม   แม่โสมแก้ว       
อันค่ำแล้ว   ยังลับ   ไม่กลับหลัง
พี่พะเน้า  พะนอ   ต่อกลอนฟัง                   
ให้ลืมวัง  วนเวียน   เบียดเบียนใจ

ถึงรุ่งสาง   ย่างเช้า   ยังหนาวอยู่                   
พ่อยอดชู้    ละเนา   เอาใจใส่
พี่ขอห่ม   โสมเจ้า    ยามเขาไกล                   
ครวญคร่ำให้   ระลึก   เผื่อตรึกตรอง

หากตะวัน   ผันผ่าน   กาลปรากฏ               
ยังละลด   หลีกเว้น  เห็นเป็นสอง
ขอโสมแข   แน่คิด   เพ่งจิตมอง                   
สองตาจ้อง   คนตรงหน้า    อย่าช้าเลย                           

               
           
   

[panthong.kh]

       

ช่างแช่มชื่น รื่นรมณ์ สมใจมาส
เพลินพิลาส หยอกเย้า เคล้าสุขสม
นั่งมองตานงยาแม่ตากลม    
เอ่ยคำบ่มว่าเจ้าอย่าเศร้าครวญ..

หากตรงนี้ มีเจ้า เหงาคงสิ้น
ขอถวิล เข้ากอด โอบยอดขวัญ
อย่าได้มี หนีร้าง ดั่งเรรวน
เจ้าเนื้อนวล เพียงนี้ ก็ปรีดา

ขอลำเลียง เสียงคะนึง ส่งถึงเจ้า
ก่อนรุ่งเช้า ลุล่วง ช่วงหรรษา
ท่ามราตรี นี้หนอ ขอดารา
ส่องแสงมา ห่มห้อม เข้าล้อมใจ

นอนหลับตาพักใจในวันนี้
เถอะคนดีมุ่งมั่นอย่าหวั่นไหว
สุริยาลับฟ้ามืดคราใด
ต่อวันใหม่ตะวันส่องก็รองเรือง..
เวหน
         

ไม่อยากเศร้า รัญจวน คร่ำครวญหา
ไม่อยากลา แรมรอน ตอนคุยเขื่อง
ไม่อยากจาก จำใจ ให้ขุ่นเคือง
ไม่อยากเปลือง ดวงจิต คิดทุกยาม

เพลินเพลงพราย ร่ายมนต์ ดลไขว่คว้า
เนตรนภา ตาฉ่ำ มีคำถาม
หากรักแรก แทรกกมล ของคนงาม
โปรดเอ่ยความ นัยบอก ออกจากใจ

ว่ารักจริง ยิ่งแท้ แน่นอนนัก
ว่าจะปัก รักตรึง ขึงไฉน
ว่าจะมั่น คงอยู่ คู่หทัย
ว่าจะรัก จะใคร่ ไปชั่วกาล
พันทอง

[ตรีประภัสร์ โสม]

ส่งเสียงขลุ่ย เข้าควง ทรวงนงน้อง
เฝ้าประคอง เคียงข้าง ไม่ห่างหาย
ให้เหว่ว้า วิโยค โศกเศร้าคลาย
ทุกข์ทั้งหลาย ลาลับ ดับสูญไป..
 
..เพียงออพร่ำ ทำนอง หวาน..ก้องโสต
ขอ..เอื้อนโอษฐ์ ออกมา ว่า..ยินไหม
ขลุ่ยส่งเสียง แซมซึ้ง ถึงทรามวัย
จงสดับ ด้วยใจ ให้ดี-ดี..
 
..ครวญขลุ่ยพลิ้ว เพื่อเจ้า เพียงเท่านั้น
มิมีวัน ผันแปร ดวงแดหนี
ขอสัญญา ว่ารัก ภักดิ์นรี
ทุกนาที มีน้อง..เต็มห้องใจ
 

     
 
 ยินเสียงขลุ่ย แว่วหวิว ลิ่วหวามหวาน
กล่อมดวงมาน น้องหวน ชวนหวั่นไหว
เสียงเพียงออ คลอจิต ครวญคิดใด
พี่เจ้าไซร้ ห่างเห ดั่งเรรวน

ดวงฤทัย ลอยวน อยู่หนไหน
อย่าเลื่อนไหลแรมห่างทิ้งร้างขวัญ
แสนรักแสนห่วงหวงดวงชีวัน
สุดหวาดหวั่น กลัวใจ ไม่กลับคืน

คงเพลินชม มวลมาลี สีสดสวย
หอมระรวย รินรัด มิขัดขืน
ใจคอยบอก ชอกช้ำ ทนกล้ำกลืน
พี่เป็นอื่น มีสอง..สำรองกาย..

หนึ่งโสม

        

[ตรีประภัสร์ โสม]

โอ้ใจน้อง ครวญถึง คะนึงหา
ไยพี่ยา ลาเลื่อน กลบเกลื่อนสรวง
บดบังแสง แห่งขวัญ ร้อยพันดวง
มิอาจท้วง ล่วงลับ ไม่กลับคืน

จึงรำพัน กลั่นกรอง ทำนองโศก
ความวิโยค โบกโบย โหยสะอื้น
หนาวในอก ฟกช้ำ ทนกล้ำกลืน
ยิ้มระรื่น ฝืนสุข...แม้ทุกข์ตรม

เพรียกรำเพย เคยเคียง สำเนียงน้อง
ขลุ่ยพลิ้วก้อง ปานใด นัยขื่นขม
รักมลาย หายลับ เหมือนดับลม
ถ้อยคำบ่ม  จักจาง ดั่งวางวาย

หนึ่งโสม

ยอดนางแก้วแวววรรณจอมขวัญศรี
เพลานี้จิตครวญนวลเดือนฉาย
พี่จรพรากจากนางมาห่างกาย
มิแหนงหน่ายหทัยคร่ำครางรำพึง

แลฟ้าโปรยโรยสายพรมพรายฉ่ำ
ระรินพรำย้ำจิตครุ่นคิดถึง
โอ้!แม่เอยเคยเนาแนบเคล้าคลึง
ละมุนซึ้งตรึงแน่นในแก่นมน

พราวละอองล่องปลิวผ่านผิวแผ่ว
หนาวนักแก้วแผ้วพานเซ็นซ่านฝน
แต่หาเทียบเปรียบไม่กับใจตน
หนาวผลิผลบนรักภักดิ์ทวี

เพลาผันวันปีจรลี้ล่วง
เถิดพุ่มพวงทรวงชายมิหน่ายหนี
ในคำนึงหนึ่งเนาพี่เฝ้าพลี
กอบฤดีนี้วางเพียงนางชม

คือคำมั่นสัญญาวาจาสัตย์
หากตระบัดกัดกลืนขอขื่นขม
จงสนองครองฝืนสิ้นรื่นรมย์
ใช่ลิ้นคมถ่มพล่อยดอกกลอยตา

เวหน..

        

ได้เห็นกานท์ สานพจน์ จดหมายร้อย
รำบายถ้อย คำหวาน มานหนักหนา
จากใครหนึ่ง ซึ่งห่าง เส้นทางมา
ยังเสน่หา จันทร์ฉาย มิคลายคลอน

อ่านวลี พี่ยา ก็พาเคลิ้ม
แสนหยาดเยิ้ม ฉ่ำรัก ตัวอักษร
บรรจงถ้อย ร้อยสรรค์ จำนรรจ์กลอน
มาออดอ้อน เอื้อนซึ้ง ตรึงฤดี

จันทราเอ๋ย เผยแสง เติมแต่งสรวง
ห้อมล้อมทรวง แนบรัก เยี่ยงสักขี
ช่างงดงาม อร่ามส่อง ผ่องราตรี
โอ้...คืนนี้ ดวงโสม ช่วยโลมใจ

ดั่งเทวัญ สรรเสก ปุยเมฆขาว
พร้อมหมู่ดาว แวววับ ดลหลับใหล
มาลีล้อม หอมกลิ่น โรยรินไกล
เสียงคลอไพร แผ่ซ่าน กังวานแดน

ทำบุหลัน หวั่นไหว โอ้หทัยหนอ
อยากอ่านต่อ ให้สม อารมณ์แสน
แล้วหอมรัก สักฟอด ออดอ้อนแทน
แสนหวงแหน..มั่นรัก..ใจภักดิ์เอย

หนึ่งโสม

 

       

[ตรีประภัสร์ โสม]

       

ด้วยภาระ   หน้าที่    เขามีมาก               
จึงจำจาก   จันทร์เพ็ญ   เช้าเย็นสาย
ให้ฝืนทุกข์   ทนเศร้า   เหงาเดียวดาย     
ช่างน่าอาย   คนนี้   น่าตีจัง

อย่าเศร้าโศก  พี่ประโลม   แม่โสมแก้ว       
อันค่ำแล้ว   ยังลับ   ไม่กลับหลัง
พี่พะเน้า  พะนอ   ต่อกลอนฟัง                   
ให้ลืมวัง  วนเวียน   เบียดเบียนใจ

ถึงรุ่งสาง   ย่างเช้า   ยังหนาวอยู่                   
พ่อยอดชู้    ละเนา   เอาใจใส่
พี่ขอห่ม   โสมเจ้า    ยามเขาไกล                   
ครวญคร่ำให้   ระลึก   เผื่อตรึกตรอง

หากตะวัน   ผันผ่าน   กาลปรากฏ               
ยังละลด   หลีกเว้น  เห็นเป็นสอง
ขอโสมแข   แน่คิด   เพ่งจิตมอง                   
สองตาจ้อง   คนตรงหน้า    อย่าช้าเลย

           

กายอยู่ใกล้ ช่างเลือน เหมือนไกลห่าง
ความอ้างว้าง เปลี่ยวจิต ร่ำคิดเอ๋ย
สองกายคลอ พนอพร่ำ ที่ฉ่ำเคย
มิซึ้งเลย เท่าใจสอด กอดดวงแด

สุดหมองใจ ทุกข์ตรม ดั่งวนอยู่
มิอาจรู้ กาลนั้น เจ้าจันทร์แข
น้องแสนภักดิ์ รักพี่ มิเชือนแช
สุดหวั่นแท้ ฤทัยพ่าย นะชายเอย..

เพียงพบพักตร์ ค้นฤดี มิมีพบ
คงจะหลบ ซ่อนอยู่ ดูนิ่งเฉย
สองดวงนิล สิ้นแววนัย หวั่นไหวเลย
โอ้ตาเอ๋ย เปิดประตู ขอดูใจ

มังตราพี่ มั่นรัก ประจักษ์โสม
ช่างประโลม ฤทัยน้อง แสนผ่องใส
คอยเคียงข้าง ห่อนห่าง มิย่างไกล
สัญญาไว้ ชายมิกลับ มอบภักดี

หนึ่งโสม

 

[เวหน..]

 

ไม่อยากเศร้า รัญจวน คร่ำครวญหา
ไม่อยากลา แรมรอน ตอนคุยเขื่อง
ไม่อยากจาก จำใจ ให้ขุ่นเคือง
ไม่อยากเปลือง ดวงจิต คิดทุกยาม

เพลินเพลงพราย ร่ายมนต์ ดลไขว่คว้า
เนตรนภา ตาฉ่ำ มีคำถาม
หากรักแรก แทรกกมล ของคนงาม
โปรดเอ่ยความ นัยบอก ออกจากใจ

ว่ารักจริง ยิ่งแท้ แน่นอนนัก
ว่าจะปัก รักตรึง ขึงไฉน
ว่าจะมั่น คงอยู่ คู่หทัย
ว่าจะรัก จะใคร่ ไปชั่วกาล
พันทอง

 
 
ความจริงมาก จากใจ คงไม่ผิด
                  รัก..ที่คิด ฝากกัน หมั่นทวงถาม                   
รัก..เป็นดั่ง แรงใจ ให้ติดตาม
รัก..ทุกยาม เสมอมั่น..ไม่หวั่นใด..
เธอ-คนเดียว ที่ใจ เฝ้าใฝ่ฝัน
เธอ-เท่านั้น ปรารถนา คราหวั่นไหว
เธอ-คงรู้ ว่ารักปักษ์ ทรวงใน
เธอ-นั้นคง เข้าใจ เหตุใดพา
เพียง-ห้วงลึก แห่งทรวง ยังห่วงถาม
เพียง-พะวง รักงาม ที่ย้ำหา
เพียง-ใจหนึ่ง ถึงหนึ่งใจ ไม่เลือนลา
เพียง-เวหา ห้วงหาว มีเรารอ

เวหน..