ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตรีประภัสร์ โสม]

ความคิดถึง...ตราตรึง...คนึงหา
เกิดแทรกมา...ใจเติม...ให้เคลิ้มฝัน
แอบรื่นรมย์...ชมชื่น...ทุกคืนวัน
ฤทัยสั่น...หวานหวาม...รุกลามมา
  ~♥~
ยามพบพักตร์...มักเขิน...เกินกว่าใคร
คล้ายฤทัย...เกรงกริ่ง...ยิ่งกังขา
ความรู้สึก...ยากบอก...ออกวาจา
อวลอุรา...อัดอั้น...ปั่นป่วนใจ
 ~♥~
สีชมพู...ระเรื่อ...ขึ้นเจือแก้ม
ปากเผยแย้ม...รอยยิ้ม...พริ้มเพราใส
ประกายส่อง...จ้องเพลิน...กว่าเขินใด
ดวงมานไหว...ยากปิด...มิมิดเลย
  ~♥~
สองตาคู่...ดูสบ...แล้วหลบซ่อน
อยากจะย้อน...หลบต่ำ...แสร้งทำเฉย
ตาวูบวาบ...หาพ้น...คนไม่เคย
ฉ่ำเฉลย...หัวใจ...ผ่านนัยน์ตา
   ~♥~
จักแรกเริ่ม...เรียนรู้...อย่างคู่รัก
หวั่นฤดีนัก...โสมน้อย...ด้อยประสา
ดวงแขอ้อน...วอนคำ...ย้ำพี่ยา
โอ้หทัยจ๋า...ช่างเย้า..เจ้าดวงจันทร์

หนึ่งโสม♥

 

[ดุลย์ ละมุน]

ราตรีนี้ แสงดาว คงร้าวหมอง
เมื่อแววตา เจ้าส่อง ประคองฝัน
งามอื่นใด ในหล้า มิกล้าประชัน
ยามนัยน์ตา เจ้านั้น เอียงหันมา

บุปผชาติ ทั่วภพ ต้องจบสิ้น
เมื่อไอกลิ่น เจ้าหอม เกินพฤกษา
แม้นหยาดเพชร เก็จแก้ว แพรวจินดา
ฤา หยาดฟ้า พักตร์พริ้ม เท่ายิ้มนวล

หมู่อัปสร คงอาย ลี้กายหลบ
เมื่อพานพบ โฉมขวัญ สวรรค์ป่วน
ถึงเทวา องค์อินทร์ หมดสิ้นกระบวน
คงคร่ำครวญ ถึงเจ้า ทุกเช้าเย็น
 

[ตรีประภัสร์ โสม]

ราตรีนี้ แสงดาว คงร้าวหมอง
เมื่อแววตา เจ้าส่อง ประคองฝัน
งามอื่นใด ในหล้า มิกล้าประชัน
ยามนัยน์ตา เจ้านั้น เอียงหันมา

บุปผชาติ ทั่วภพ ต้องจบสิ้น
เมื่อไอกลิ่น เจ้าหอม เกินพฤกษา
แม้นหยาดเพชร เก็จแก้ว แพรวจินดา
ฤา หยาดฟ้า พักตร์พริ้ม เท่ายิ้มนวล

หมู่อัปสร คงอาย ลี้กายหลบ
เมื่อพานพบ โฉมขวัญ สวรรค์ป่วน
ถึงเทวา องค์อินทร์ หมดสิ้นกระบวน
คงคร่ำครวญ ถึงเจ้า ทุกเช้าเย็น
 

   
ราตรีนี้  แสงดาว  วับวาวไหว
ผ่องอำไพ  ดารา  เจิดจ้าเห็น
ในท่ามดาว  พราวระยับ กับเดือนเพ็ญ
สวยเยือกเย็น  สดใส  ใจงามงอน

จำเรียงถ้อย  ร้อยผ่าน  เป็นสาส์นสื่อ
หนึ่งโสมหรือ  หาญดวล มวลอัปสร
มิอาจกล้า  ท้านำ  พร่ำเว้าวอน
ชะออดอ้อน เอื้อนเอ่ย  เผยวจี

เจ้าโสมกราบ ทราบคำชม ภิรมย์ชื่น
ยิ้มระรื่น  หมื่นกมล  ดลสุขขี
ปลึ้มหทัย  ไหนเหมือน  เยือนมากมี
ดั่งนที  ไหลพร่างฯ  สู่นางดิน..

หนึ่งโสม

 

 

[ศรีเปรื่อง]

(พูด...กันฟัน)
สดับคำ...น้องนาง...สะอางโฉม
แม่หนึ่งโสม...เนื้อนวล...ชวนถวิล
พี่หนุ่มใหญ่...สุดโต่งชั่วโมงบิน
ไม่ได้กิน...เสียหรอก...บอกบังอร

ผ่านชีวิตผ่านโลกโชกโชนแล้ว
สาวต่อแถว...รอเคียง...เรียงสลอน
มี ฤ สั่น...กับกถา...พะงางอน
ดั่งศิขร...เขาใหญ่...ในวนา

(คิด...ในใจ)
เอ๊ะ! จะวางมือไม้...ไว้ตรงไหน
จัดยังไง...ก็มิเห็น...จะเป็นท่า
พักตร์แดงก่ำ..เหงื่อถั่ง...ดั่งธารา
ปากก็ชา...ขาก็เปลี้ย...ละเหี่ยทรวง

(พูด..กัดฟัน)
ถึงออร่า...ใสปิ้ง...วะวิ้งวับ
ราศีจับ...ดั่งยุพาสุดาสรวง
โถ! แค่นี้...เนื้อทอง...ลำยองยวง
จะมาลวง...ให้พี่รัก...ปักฤดี

ไม่คิดถึง...เจ้าหรอก...ขอบอกกล่าว
แค่เห็นสาว...โสภา...สง่าศรี
ทุกคราเหม่อ...เผลอใจ...ในทุกที
หน้านารี...นั้นแค่คล้าย....ละม้ายเธอ (วรรคนี้....เอ่อ..คือ...ว่า...ขุดมาจากก้นบึ้นของหัวจาย)

ศรีเปรื่อง
๕ พ.ย. ๒๕๕๖

[ตรีประภัสร์ โสม]

      

ยินหนุ่มใหญ่...สุดโต่ง...ชั่วโมงบิน
โสมเปล่ากิน...หรอกน่า...แม้คราเผลอ
สาวสลอน...ต่อเรียง...เคียงข้างเธอ
จริงนะเหรอ...พ่อศิขร...ดอนวนา
♡
หนึ่งโสมน้อย...หงอยเหงา...เศร้าจังนี่
หนุ่มใหญ่มี...น้องนาง...ช่างหรรษา
เชอะ!ผู้ชาย...หลายรัก...หนักอุรา
จะลบหน้า...เลือนไกล...ไม่หันมอง

 →♥(แอบมารำพันกับตัวเอง)♥←
ฤๅ พรแถน...แมนสรวง...ทุกช่วงชั้น
เสกรำพัน...เพริดหทัย...กว่าใครผอง
เพลงกรรมใน...กาลอดีต...ขีดครรลอง
ดั่งจำจอง...ชดช้อย...ลงรอยใจ
♡
ห้วงคนึง...ซึ้งงาม...ด้วยหวานพร้อม
หน้าละม่อม...โสภา...หาหวั่นไหว
พ่อสุดโต่ง...โพล่งมา...มิคิดใด
ต้องถอดใจ..ถอยก่อน..ค่อยย้อนมา^^

หนึ่งโสม..

      

 

[~ขลุ่ยกันแสง~]

ยามยลยิ้ม แย้มสรวล พิมพ์นวลพักตร์
ช่างเลอลักษณ์ เหลือเกิน เพลินหรรษา
ยามยินหยาด ย้อยหยด พจนา
ดูเหมือนว่า วาบหวาม เกินห้ามใจ..
 
..อยากเอื้อนเอ่ย ออกไป ให้รับรู้
อยากครองคู่ เคียงกัน ดังฝันใฝ่
ร่วมเรียงร้อย สร้อยรัก ปักทรวงใน
ดีหรือไม่ ให้มอบ..คำตอบมา
 
 

[ตรีประภัสร์ โสม]

       

♥~♡~♥~♡~♥
ยินพี่ยล แย้มยิ้ม พิมพ์อักษร
พจีอ้อน หวานเกิน เพลินภาษา
ทั้งเย้าหยอก หยอดตาม หวามอุรา
รจนา  ถ้อยขาน รดมานจันทร์
♡~♥~♡
สดับวจี พี่เอื้อน เดือนรับรู้
จะเคียงคู่  อยู่ข้าง ร่วมสร้างฝัน
ถักเรียงร้อย ถ้อยรัก  ภักดิ์ชีวัน
เพียงออมั่น อุรา หรือว่าไร..
♥~♡~♥~♡~♥

หนึ่งโสม

    

 

[เวหน..]

อรชร อ้อนแอ้น ทั่วแผ่นผิว
เอวอ่อนพริ้ว พรายพร่าง นวลร่างไหว
งามหยดย้อย หยาดเยิ้ม เคลิบเคลิ้มใจ
ผ่องสุกใส สดสวาท บาดนัยน์ตา

เลิศเลอโฉม โลมน้ำผึ้ง ประหนึ่งหวาน
ราวน้ำตาล แต่งแต้ม แกล้มชิวหา
ฤา อัปสร ร่อนสรวง โรยร่วงมา
เติมโลกา ก่อสีสัน ประพันธ์งาม

คราโฉมยง ยิ้มแย้ม แก้มฉวี
ชายชาตรี จดจ้อง ต้องวาบหวาม
ดุจศรรัก ปักฤทัย ปลิวไหวตาม
น้องนงราม นางฟ้า ธิดาจันทร์

โสภณแท้ แม่สรวย รวยสง่า
ดั่งมนตรา ตรึงทรวง สู่ห้วงฝัน
พาเรียงร้อย ถ้อยคำ เพ้อรำพัน
เพลินสวรรค์ เวหา สุขาวดี

เวหน..

       

 

[D]

ฉันนี้หวานหยาดล้ำ..น้ำตาลเฉา
ไหงนั่งเศร้าเหงาเงกวิเวกนี่
ชิวิตห่างร้างไร้ชายชาตรี
ไม่มาจีบสักทีไยลี้ไกล

เนื้อหนังตึงดึ๋งเด้งเช้งกระเด๊ะ
อวบอัดเป๊ะหวานหรูมาดูได้
คนพบเห็นงงงันฉันไฉไล
แต่แปลกใจไยความรักมิทักทาย

"ดิน"

[ตรีประภัสร์ โสม]

ฉันนี้หวานหยาดล้ำ..น้ำตาลเฉา
ไหงนั่งเศร้าเหงาเงกวิเวกนี่
ชิวิตห่างร้างไร้ชายชาตรี
ไม่มาจีบสักทีไยลี้ไกล

เนื้อหนังตึงดึ๋งเด้งเช้งกระเด๊ะ
อวบอัดเป๊ะหวานหรูมาดูได้
คนพบเห็นงงงันฉันไฉไล
แต่แปลกใจไยความรักมิทักทาย

"ดิน"

   

ยินสำเนียง เสียงหวาน น้ำตาลเฉา
โอว..แม่เจ้า! สวยผ่อง น่องผึ่งผาย
ช่างอวบอั๋น เต่งตึง  ตะลึงวาย
แม่โฉมฉาย..งามหยาด ใจขาดรอน..

เจ้าโสมน้อย ขอเอื้อน แม่เดือนแจ่ม
ชายหน่อมแน้ม มากหน้า ตาสลอน
เลือกได้ปุ๊บ ทุบหัว ลากตัวจร
เสป็คบังอร ชอบลุย ต้อง"ขลุ่ยฯ"เลย

หนึ่งโสม..

  

 

[ปู่ริน]

สวยโสภาหน้าตาผ่องมองตาค้าง
คอคิ้วคางนางโหนกนูนหน้าเปิดเผย
ผิวงดงามนวลเปล่งเหน่งทรามเชย
อยากเป็นเขยกับโฉมฉายยอมตายแทน

อยากจะซุกอกนวลนางมิห่างหาย
นอนแนบกายทรามวัยในวงแขน
คงอบอุ่นได้หนุนตักควงเป็นแฟน
แม่เนื้อแน่นเพ้อรำพันกันไปพลาง

ด้วยหัวใจที่ยึดมั่นในความรัก
ถึงแม้ว่าเคยอกหักหม่นหมองหมาง
คอยคำมั่นคำสัญญามิจืดจาง
หลงเสียงนางแจ่มจันทร์..จนวันตาย.

                     ริน ดอนบูรพา
                         ๖ พ.ย.๕๖

[ตรีประภัสร์ โสม]

อรชร อ้อนแอ้น ทั่วแผ่นผิว
เอวอ่อนพริ้ว พรายพร่าง นวลร่างไหว
งามหยดย้อย หยาดเยิ้ม เคลิบเคลิ้มใจ
ผ่องสุกใส สดสวาท บาดนัยน์ตา

เลิศเลอโฉม โลมน้ำผึ้ง ประหนึ่งหวาน
ราวน้ำตาล แต่งแต้ม แกล้มชิวหา
ฤา อัปสร ร่อนสรวง โรยร่วงมา
เติมโลกา ก่อสีสัน ประพันธ์งาม

คราโฉมยง ยิ้มแย้ม แก้มฉวี
ชายชาตรี จดจ้อง ต้องวาบหวาม
ดุจศรรัก ปักฤทัย ปลิวไหวตาม
น้องนงราม นางฟ้า ธิดาจันทร์

โสภณแท้ แม่สรวย รวยสง่า
ดั่งมนตรา ตรึงทรวง สู่ห้วงฝัน
พาเรียงร้อย ถ้อยคำ เพ้อรำพัน
เพลินสวรรค์ เวหา สุขาวดี

เวหน..

       

 

สดับคำพี่ยาเวหาหน......คารมยลหวานหยดรดอิตถี
แสนหวั่นไหวในทรวงห้วงฤดี......ขอน้องนี้กล่อมนอนวอนทรามเชย
       ♡เริ่มกล่อมนะคะ^^!♡
หลับตาลง ตรงนี้ เถิดที่รัก......นอนหนุนตัก นิทรา เชษฐาเอ๋ย
ขอร่วมเรียง เคียงข้าง มิห่างเลย......ฤทัยเคย สะอื้น ให้รื่นรมย์

พี่เห็นดาว ดวงนั้น เหมือนน้องไหม......สุดฟ้าไกล เส้นทาง กระจ่างสม
เมฆาคราม งามล้ำ แลน่ายล......ประดุจร่ม บังแสง แห่งตะวัน

ให้ดื่มด่ำ ฉ่ำเสียง สำเนียงคลื่น......ไหลรินรื่น ล่องลอย ชวนคล้อยฝัน
ดาราเปล่ง เร่งแสง หมายแข่งจันทร์......มากสีสัน สวยส่อง ต้องทะเล

พระพายโชย โปรยมา อุราชื่น......หมดขมขื่น คร่ำครวญ ให้สรวลเส
หยาดน้ำค้าง ล้างปัด ช่วยพัดเพ......ปล่อยว้าเหว่ เลือนดับ คืนลับไป

ยลประกาย สายรุ้ง ปรุงโค้งฟ้า......กล่อมนิทรา ร่ายมนตร์ ดลหลับใหล
พาสุขี สี่ห้วง เจ้าดวงใจ......เคลิบเคลิ้มไป กับฝัน อันยาวนาน

วิมานนี้ มีเรา..เพียงเท่านั้น......ให้ท่านฝัน ทอรัก สลักหวาน
เคียงคลอเคล้า เฝ้ากล่อม น้อมสำราญ......ในวิมาน อ้อมแขน แสนอ่อนโยน..

หนึ่งโสม..♡

 

 

[ตรีประภัสร์ โสม]

สวยโสภาหน้าตาผ่องมองตาค้าง
คอคิ้วคางนางโหนกนูนหน้าเปิดเผย
ผิวงดงามนวลเปล่งเหน่งทรามเชย
อยากเป็นเขยกับโฉมฉายยอมตายแทน

อยากจะซุกอกนวลนางมิห่างหาย
นอนแนบกายทรามวัยในวงแขน
คงอบอุ่นได้หนุนตักควงเป็นแฟน
แม่เนื้อแน่นเพ้อรำพันกันไปพลาง

ด้วยหัวใจที่ยึดมั่นในความรัก
ถึงแม้ว่าเคยอกหักหม่นหมองหมาง
คอยคำมั่นคำสัญญามิจืดจาง
หลงเสียงนางแจ่มจันทร์..จนวันตาย.

                     ริน ดอนบูรพา
                         ๖ พ.ย.๕๖

เสียงหัวใจ เต้นพลิ้ว ถูกผิวเนื้อ
แก้มแดงเรื่อ หวิวสั่น เจ้าจันทร์ฉาย
ดวงกมล หวั่นนัก ชักเอียงอาย
ประดุจคล้าย ครองฤทัย ใครสักคน..
ท่าน"ริน"เอ่ย วจี ไมตรีมอบ
ยังเอื้อนบอก รักมั่น จันทร์สักหน
หรือบุพเพ เทวัญ นั้นบรรดล
ยิ่งสับสน กลัวช้ำ ย้ำฤดี

ใจมีรัก ในใจ ให้สุขนัก  
จะเก็บรัก ในใจ ให้สุขขี
ดวงใจน้อย เสริมใจ ในทางดี  
ตำนานชี้  บอกใจ ให้มั่นคง

หนึ่งโสม..

 หนึ่งโสมกราบคาราวะปู่รินเจ้าค่ะ.   

    

[ไพร พนาวัลย์]

 

เจ้าความรักทักทายจากปลายฟ้า
ส่องแสงจ้าแรงฤทธิ์น่าพิศวง
ฤาเทพไทยทั่วย่านประทานตรง
ให้ปักลงกลางใจแห่งไทรทอง

คงบุพเพสันนิวาสประสาทให้
เคียงชิดใกล้เคล้าคลอสู่หอห้อง
ร่วมคู่เรียงเคียงทอดสู่ยอดทอง
ดุจกระบองยอดเพชรส่องเม็ดพราว

ให้สมรสสมรักสลักแน่น
เข้าสู่แคว้นรวมใจต้านภัยหนาว
โสมส่องแสงแห่งห้วงคล้องดวงดาว
สุกสกาวพราวฝันนิรันดร์ เทอญฯ

“ไพร พนาวัลย์”


 

[มังตรา]

ความคิดถึง...ตราตรึง...คนึงหา
เกิดแทรกมา...ใจเติม...ให้เคลิ้มฝัน
แอบรื่นรมย์...ชมชื่น...ทุกคืนวัน
ฤทัยสั่น...หวานหวาม...รุกลามมา
  ~♥~
ยามพบพักตร์...มักเขิน...เกินกว่าใคร
คล้ายฤทัย...เกรงกริ่ง...ยิ่งกังขา
ความรู้สึก...ยากบอก...ออกวาจา
อวลอุรา...อัดอั้น...ปั่นป่วนใจ
 ~♥~
สีชมพู...ระเรื่อ...ขึ้นเจือแก้ม
ปากเผยแย้ม...รอยยิ้ม...พริ้มเพราใส
ประกายส่อง...จ้องเพลิน...กว่าเขินใด
ดวงมานไหว...ยากปิด...มิมิดเลย
  ~♥~
สองตาคู่...ดูสบ...แล้วหลบซ่อน
อยากจะย้อน...หลบต่ำ...แสร้งทำเฉย
ตาวูบวาบ...หาพ้น...คนไม่เคย
ฉ่ำเฉลย...หัวใจ...ผ่านนัยน์ตา
   ~♥~
จักแรกเริ่ม...เรียนรู้...อย่างคู่รัก
หวั่นฤดีนัก...โสมน้อย...ด้อยประสา
ดวงแขอ้อน...วอนคำ...ย้ำพี่ยา
โอ้หทัยจ๋า...ช่างเย้า..เจ้าดวงจันทร์

               หนึ่งโสม♥



อันคำน้อย  ประดอยดิษฐ์   ติดทรวงพี่                 
โฉมฤดี   พร่ำเพรียก   ดั่งเรียกขวัญ
โอ้ใจหนอ  รอใคร   คนไหนกัน                           
รำพึงฝัน  หวานหยด  รินรดใจ

คงอยู่ห้วง  ทรวงฤทัย  ใครคนหนึ่ง                         
พี่ฟังถึง  ตรงจิต  เธอคิดใส่
เขาคนนั้น  อาจ-อง  ทะนงใน                             
พักตร์วิไล  แจ่มประจักษ์  ย้อนปักทรวง

พี่ไม่อาจ  ก้าวล่วง  เรื่องปวงหน้า                       
บาดอุรา   เกินคิด  จนจิตห่วง
ขอโสมน้อย  ค่อยรู้  เรื่องคู่ควง                           
ให้เลยล่วง  ทีละนิด   โปรดคิดนาน

ต่อสัญญาน  ลมหายใจ  ให้แก่พี่                         
แม่โสมศรี  อาทร   พี่วอนสานส์ 
เรื่องดำเนิน  เกินไปไหม  ไม่ได้กาล                   
ขออย่าหาญ  หักเยื่อ  ให้เหลือใย   

                             

[panthong.kh]

น่าสงสาร ตัวเรา ถูกเขาทิ้ง
เป็นเพียงหญิง สำรอง ไม่ผ่องใส
ตามติดต้อย คอยห้าม ปรามจิตใจ
กลัวหมองไหม้ ได้ช้ำ ย้ำอุรา

แอบมองเมียง ม่านหมอก ดั่งหลอกเล่น
เขาไม่เห็น แม้เงา เศร้าหนักหนา
ระทมตรม ซมซาน ผ่านเวลา
ยังโหยหา แต่เขา เศร้าใจจัง

คงสิ้นรัก ตัดขาด สวาทแน่
คงผันแปร เปลี่ยนไป ใจคลุ้มคลั่ง
คงต้องหม ดวาสนา ลาจากกัน
คงเป็นวัน สุดท้าย ทำร้ายใจ
พันทอง
๗/๑๑/๕๖

[มังตรา]

น่าสงสาร ตัวเรา ถูกเขาทิ้ง
เป็นเพียงหญิง สำรอง ไม่ผ่องใส
ตามติดต้อย คอยห้าม ปรามจิตใจ
กลัวหมองไหม้ ได้ช้ำ ย้ำอุรา

แอบมองเมียง ม่านหมอก ดั่งหลอกเล่น
เขาไม่เห็น แม้เงา เศร้าหนักหนา
ระทมตรม ซมซาน ผ่านเวลา
ยังโหยหา แต่เขา เศร้าใจจัง

คงสิ้นรัก ตัดขาด สวาทแน่
คงผันแปร เปลี่ยนไป ใจคลุ้มคลั่ง
คงต้องหม ดวาสนา ลาจากกัน
คงเป้นวัน สุดท้าย ทำร้ายใจ
         
             พันทอง
           ๗/๑๑/๕๖


วันสุดท้าย  ปลายฝัน  วันเริ่มต้น                 
แม่หน้ามล   นวลน้อง   จงผ่องใส
หมดเรื่องเศร้า   เหงาร้าง   ที่ข้างใน             
มิ่งดวงใจ    มันผ่านแล้ว   นะแก้วตา

รักสุดเจ็บ   เหน็บหนาว   ในคราวก่อน         
เธอตัดตอน   ปลดบ่วง   ปวงเสน่หา
วจีช้ำ  คำน้อย   คอยพรรณา                     
บั่นชีวา    แหลกเหลว   ดั่งเปลวเพลิง

มาบัดนี้    เรื่องร้าย   เกือบหายแล้ว             
แม้เหลือแนว   ตาแดงกล่ำ   ต้องทำเหลิง
หวังเพียงขอ   อย่าร้าง    อย่างหมางเมิง         
น้ำตาเจิ่ง    จิตช้ำ   ขอทำใจ             

                               

[panthong.kh]

วันคืนผ่าน มานั้น ยังฝันถึง
ห้วงคำนึง หนึ่งถ้อย รอคอยไหว
รู้ตัวดี มีปม ระทมไป
สี่ห้องใจ เจ็บแสบ แปลบในทรวง

เมื่อวันก่อน อ้อนกัน เน็ตมันหลุด
รักเลยทรุด ฉุดคร่า น้ำตาร่วง
กินไม่ได้ นอนไม่หลับ จับแดดวง
ในทุกช่วง ห่วงหา เอื้ออาทร

เมื่อเห็นเธอ กลับมา อุราชื่น
จิตใจตื่น เต้นตั๊ก รักถ่ายถอน
อย่าหลบลี้ หนีอีก หลีกทางจร
มาต่อกลอน เหมือนเก่า เย้าหยอกกัน
พันทอง
๗/๑๑/๕๖

[ตรีประภัสร์ โสม]

 

เจ้าความรักทักทายจากปลายฟ้า
ส่องแสงจ้าแรงฤทธิ์น่าพิศวง
ฤาเทพไทยทั่วย่านประทานตรง
ให้ปักลงกลางใจแห่งไทรทอง

คงบุพเพสันนิวาสประสาทให้
เคียงชิดใกล้เคล้าคลอสู่หอห้อง
ร่วมคู่เรียงเคียงทอดสู่ยอดทอง
ดุจกระบองยอดเพชรส่องเม็ดพราว

ให้สมรสสมรักสลักแน่น
เข้าสู่แคว้นรวมใจต้านภัยหนาว
โสมส่องแสงแห่งห้วงคล้องดวงดาว
สุกสกาวพราวฝันนิรันดร์ เทอญฯ

“ไพร พนาวัลย์”


 

   

เจ้าความรัก ทักทาย ดุจสายฟ้า
โลกเจิดจ้า สดสวย ให้ขวยเขิน
ฤๅพรหมท่าน เห็นใจ คนช้ำเกิน
สุขแต่เนิ่น ดั่งฝัน อันยาวไกล

ฝากคำหวาน ผ่านฟ้า มาทายทัก
ผสานรัก มั่นคง อสงไขย
ขอร่วมฝัน สันนิวาส ทุกชาติไป
เกิดภพใด คู่กัน นิรันดร์เทอญ..

 

พรวิเศษ เขตแคว้น ในแดนโลก
ปัดความโศก ความเศร้า อย่าเข้าเหิน
ลุงหนุนหมอน ก่อนยิ้ม หลับพริ้มเพลิน
เริ่มก้าวเดิน ในฝัน ชั้นพิมาน

เป็นบุพเพ สันนิวาส ดั่งคาดหมาย
ให้เดือนฉาย เรียนกลอน อักษรสาส์น
" ไพร พนา" ดุจบิดา และอาจารย์
เรียนรู้กานท์ เพียรขยัน เจ้าจันทร์ดวง

กราบที่ตัก สักหนึ่ง ซึ้งจับจิต
จากลูกศิษย์ ต่างแดน มิแหนหวง
เจ้าโสมน้อย ร้อยจำ ไว้ย้ำทรวง
ดั่งเดือนดวง บนฟ้า เจิดจ้าไป..

หนึ่งโสม

 emo_50ลุงจ๋าเจ้าโสมกราบงามๆค่ะ
กลอนโสมเนื้อหาไม่ค่อยรับของลุงเลย
แต่..มาจากใจล้วนๆเจ้าค่ะ

    

[/quote]

[ตรีประภัสร์ โสม]

อันคำน้อย  ประดอยดิษฐ์   ติดทรวงพี่                 
โฉมฤดี   พร่ำเพรียก   ดั่งเรียกขวัญ
โอ้ใจหนอ  รอใคร   คนไหนกัน                           
รำพึงฝัน  หวานหยด  รินรดใจ

คงอยู่ห้วง  ทรวงฤทัย  ใครคนหนึ่ง                         
พี่ฟังถึง  ตรงจิต  เธอคิดใส่
เขาคนนั้น  อาจ-อง  ทะนงใน                             
พักตร์วิไล  แจ่มประจักษ์  ย้อนปักทรวง

พี่ไม่อาจ  ก้าวล่วง  เรื่องปวงหน้า                       
บาดอุรา   เกินคิด  จนจิตห่วง
ขอโสมน้อย  ค่อยรู้  เรื่องคู่ควง                           
ให้เลยล่วง  ทีละนิด   โปรดคิดนาน

ต่อสัญญาน  ลมหายใจ  ให้แก่พี่                         
แม่โสมศรี  อาทร   พี่วอนสานส์ 
เรื่องดำเนิน  เกินไปไหม  ไม่ได้กาล                   
ขออย่าหาญ  หักเยื่อ  ให้เหลือใย   

                             

ถ้อยคำชาย ร่ายวอน แว่วอ่อนหวาน
ส่งบรรสาร กานท์สร้อย ถ้อยหวั่นไหว
ดั่งทิพย์ธาร ซ่านฤดี ปรีหัวใจ
บางตอนไซร้ วันวาน มานพังภินท์

ดั่งพระพาย รำเพย เผยแผ่วพลิ้ว
พัดผ่านผิว ชื่นนวล ชวนถวิล
ลบความร้อน รอนใจ ให้คลายจินต์
ชวนยลยิน ฉ่ำเย็น มิเว้นใด

คงหวานเพียง ชั่วผ่าน เพียงผิวเผิน
หากหลงเพลิน พจี ที่หลั่งไหล
จบบทกานท์ ราญสิ้น กวินใคร
จะมีไหม ในหวาน อยู่นานเนาว์

หนึ่งโสม