ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พ.พิมพา]

ใจฉัน

@ใจฉันเดินเวียนวนเสียจนหลง
ทางเคยตรงกลับเลี้ยวคดเคี้ยวทั่ว
มีเพียงความหวั่นไหวในหมอกมัว
ไม่รู้ตัวแห่งหนรู้ตนเอง

@ชอบแต่เพลินลุ่มหลงตรงคำหวาน
เพียงไม่นานความหลอนย้อนข่มเหง
ที่เคยคิดเคยกลัวก็เหมือนเกรง
ใจกลับเร่งเร่าร้อนอาวรณ์ครวญ

@วันเลยผ่านหวานหวังเหมือนพลั้งเผลอ
ใจละเมอเพ้อพร่ำโศกกำสรวล
วันที่ตัวหัวใจไหวเซซวน
วันไม่คิดทบทวนกระบวนรัก

@วันนี้จึงเจ็บแผลแก้ไม่หาย
เจ็บไม่วายอีกหนคนอกหัก
กลางวันและคืนมืดยืดยาวนัก
โศกเพราะรักรักรักหนักตามัว

@วันนี้ใจเคยเพลินจึงเดินหลง
คอยพะวงชาด้านการยิ้มหัว
ไร้หนทางไปกลับขยับตัว
ทุกทิศรัวระลอกยอกความตรม

@จึงปล่อยใจไหลคว้างอย่างไร้ทิศ
ไม่รับรู้ถูกผิดจิตขื่นขม
ฟังเพียงเสียงแว่วไหวในสายลม
บรรเลงเพลงระทมตรมหัวใจ

***************
พงศ์ภัณฑ์
๔/๑๑/๕๖

[~ขลุ่ยกันแสง~]

พลิ้วแผ่วส่ง สำเนียง เพียงออโศก
แสนวิโยค หยาดครวญ ชวนหวั่นไหว
ส่งเสียงเอื่อย เฉื่อยฉิว แว่วหวิวไกล
ทั่วพงไพร ให้หวน อวลระทม..
 
..ขลุ่ยเลานี้ มีเพียง สำเนียงเศร้า
ไม่สร่างเซา สะอื้น แสนขื่นขม
ทั้งทรวงใน เหน็บหนาว ร้าวระบม
ทุกข์ห่อห่ม หุ้มใจ..ไม่บรรเทา
 

[ตรีประภัสร์ โสม]

     

ขลุ่ยบรรเลง เพลงเคล้า เศร้าจริงหนอ
เขาผิวคลอ คำกลอน ยิ่งอ่อนไหว
คนประพันธ์ นั้นเล่า เหงาเกินใคร
เนื้อความนัย เจ็บร้าว..หนาวดวงมาน
 
ถ้อยวลี จารคำ ที่ล้ำลึก
จนรู้สึก ร้าวรอน วอนสงสาร
เขาครวญคร่ำ รำพึง คนึงนาน
เยาวมาลย์..ไยลับ มิกลับคืน
             
คนร่ายกลอน อ่อนหวาน ช่างขานขับ
คราสดับ  กินใจ ให้สุดฝืน
เหมือนเจ็บช้ำ ย้ำอยู่ ดูยั่งยืน
แอบสะอื้น คลอเบา เพราะเหงาจัง

เมื่อมาคิด ถึงตัว ช่างกลัวนัก
ดั่งจมปลัก วังวน แต่หนหลัง
ย้อนจำเรียง รวมถ้อย ร้อยให้ฟัง
เขาช้ำยัง มิเท่า ครึ่งเราเลย

พอราตรี มาเยือน เฉือนอกแท้
คนพ่ายแพ้ เตรียมใจ อย่างไรเอ๋ย
ฟังวรรคทอง ต้องเศร้า เหงาเช่นเคย
ลมรำเพย ยิ่งร้าว หนาวฤดี

ขลุ่ยบรรเลง ท้ายกลอน เสียงอ่อนช้อย
แล้วก็ค่อย จางไป คล้ายหลีกหนี
ปล่อยคนเศร้า เฝ้าหวล ทวนวลี
ทิ้งคนที่ เปล่าเปลี่ยว ให้เดียวดาย

หนึ่งโสม..

☆ สวัสดีค่ะ..น้องใหม่แวะมาทักทายค่ะ ☆

 

[วิกิจกุล]

ใจเอ๋ยใจ อยากลืม รักหนก่อน
อยากลืมตอน ชื่นหวาน กาลครั้นเก่า
อยากลืมรส สัมผัส ปัดซึมเซา
อยากลืมเจ้า ทำไม ใจฝังจำ

อยากลืมมือ นิ่มน้อง ทั้งสองข้าง
จำไม่จาง ไออุ่นเสมอ ครวญเพ้อพร่ำ
หวนระลึก ถึงตอน ป้อนถ้อยคำ
หัวใจช้ำ จะลืมได้ อย่างไรกัน

เธอช่วยบอก วิธี หน่อยได้ไหม
อยากตัดใจ ลืมนาง อย่างเคยฝัน
อยากลืมรัก อับปาง ล่มกลางครัน
อยากลืมวัน เวลา ใบหน้าเธอ

เพียงเห็นคน คล้ายๆ หัวใจหวั่น
อยากลืมกัน ยากนัก เพราะรักเสมอ
แค่เพียงเห็น คนคล้ายๆ ใจละเมอ
หัวใจเพ้อ ครวญถึง คนึงนาง

อยากคิดตัด เยื่อใย ตัดไม่ขาด
ตัดสวาท หมางเมิน เดินเหินห่าง
อยากคิดลืม ใจสิ ไม่มีจาง
จึงอยู่อย่าง ผู้พ่าย บนฝายน้ำตา

 ฝายน้ำตา ช.วิกิจกุล

[ตรีประภัสร์ โสม]

ใจเอ๋ยใจ อยากลืม รักหนก่อน
อยากลืมตอน ชื่นหวาน กาลครั้นเก่า
อยากลืมรส สัมผัส ปัดซึมเซา
อยากลืมเจ้า ทำไม ใจฝังจำ

อยากลืมมือ นิ่มน้อง ทั้งสองข้าง
จำไม่จาง ไออุ่นเสมอ ครวญเพ้อพร่ำ
หวนระลึก ถึงตอน ป้อนถ้อยคำ
หัวใจช้ำ จะลืมได้ อย่างไรกัน

เธอช่วยบอก วิธี หน่อยได้ไหม
อยากตัดใจ ลืมนาง อย่างเคยฝัน
อยากลืมรัก อับปาง ล่มกลางครัน
อยากลืมวัน เวลา ใบหน้าเธอ

เพียงเห็นคน คล้ายๆ หัวใจหวั่น
อยากลืมกัน ยากนัก เพราะรักเสมอ
แค่เพียงเห็น คนคล้ายๆ ใจละเมอ
หัวใจเพ้อ ครวญถึง คนึงนาง

อยากคิดตัด เยื่อใย ตัดไม่ขาด
ตัดสวาท หมางเมิน เดินเหินห่าง
อยากคิดลืม ใจสิ ไม่มีจาง
จึงอยู่อย่าง ผู้พ่าย บนฝายน้ำตา

 ฝายน้ำตา ช.วิกิจกุล

      

☆โคมจันทร์แขวน ขอบฟ้า พร่าพรายแสง
ดนตรีแห่ง ธารพร่ำ ครวญคร่ำหา
จันทร์ทักทาย "ฝายน้ำฯ"ผู้ช้ำมา
ผ่านเวลา ยังคนึง ถึงดวงมาน..

☆ฟังเรื่องราว สายน้ำ รำพันเอ่ย
ลมรำเพย พัดพลิ้ว ผิวละหาน
คุ้งแควโค้ง หินโคก มากโตรกธาร
              ยากจักผ่าน ง่ายดาย คล้ายหลุมพราง           

☆รักเสน่หา สัญญาใจ มอบให้นวล
คอยเร่งหวน ยิ่งช้ำ ย้ำถากถาง
เปรียบทะเล ไร้ฝั่ง ดั่งเลือนราง
ชีพวายวาง  จะมุ่งหน้า..เหยียบธราดล

หนึ่งโสม