| 01 พฤศจิกายน 2013, 04:26:PM |
|
ดุลย์ ละมุน
|
 |
« เมื่อ: 01 พฤศจิกายน 2013, 04:26:PM » |
 ชุมชน
|
รอยโศก
อณูร่าง ด่างพร้อย เพียงรอยโศก
ยินวิโยค เหยียบย่ำ ฉาบคำใส
ซ่อนคมมีด กรีดเยื่อ มิเหลือใย
บดแก้วใจ ประจาน ประหารซ้ำ
วิญญาณทอด กอดซาก ใต้กากเศร้า
อยู่ในเงา ขมขื่น ทุกคืนค่ำ
เคยลุ่มหลง เริงราย ร่วมร่ายรำ
ให้ระกำ ยิ่งนัก กับดักลวง
อุปาทาน เสกสรรค์ สวรรค์เสวย
หลงว่าเชย จินดา ผกาสรวง
ที่ชื่นฉ่ำ แช่มช้อย มาร้อยทรวง
แท้เพียงบ่วง- บาศโซ่ จากโลกันตร์
เฝ้าเชิดชู บูชา น้ำตาตก
เจ้าหักอก ลวงพราง บนทางฝัน
เกิดชาติหน้า ฉันใด อย่าใกล้กัน
แม้นสวรรค์ เรืองรอง มิต้องการ
ขอเลิกคบ หลบหน้า เพื่อลาช้ำ
ให้ลืมคำ ลืมฤทธิ์ ยาพิษหวาน
ขอพินาศ ดับสิ้น ทั้งวิญญาณ
ดีกว่าทน ทรมาน ดื่มธารตรม
ขอสิ้นรส กลิ่นเสียง ทุกสัมผัส
ให้สิ้นสาบ ตระบัดสัตย์ ที่มัดบ่ม
แม้นโลกนี้ สิ้นไร้ ใครนิยม
มิขอห่ม คำลวง ร่วมดวงดาว
 |
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : อริญชย์, Shumbala, รพีกาญจน์, panthong.kh, รัตนาวดี, เพรางาย, ไพร พนาวัลย์, ชลนา ทิชากร, พ.พิมพา, สุวรรณ, รการตติ, พี.พูนสุข, ตรีประภัสร์ โสม, จารุทัส, เวหน..
ข้อความนี้ มี 16 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 01 พฤศจิกายน 2013, 09:14:PM |
|
panthong.kh
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 01 พฤศจิกายน 2013, 09:14:PM » |
ชุมชน
|
ใครหนอทำ ช้ำฟก อกกลัดหนอง
จึงได้ร้อง รำร่าย หมายว่าสาว
กลั่นวิโยค โศกใด ในเรื่องราว
ยินแต่ข่าว บ่าวปวด รวดร้าวทรวง
หันมาทาง นี้เถิด บรรเจิดนัก
หันมาทัก ทายกัน ฉันเป็นห่วง
อย่าคิดสั้น หวั่นไหว ในแดดวง
น้ำตาร่วง รอรับ ซับทันที
อย่าตีโพย ตีพาย เบื่อหน่ายหญิง
คนรักจริง ยืนยัน อย่าหันหนี
อยู่บ้านกลอน ออ้นออด ยอดนารี
จะกี่ปี่ กี่เดือน ไม่เคลื่อนคลาย
ขอเพียงรัก มั่นคง ซื่อตรงต่อ
สะกดคำ ว่าพอ ก็สมหมาย
หากเจ้าชู้ รู้ไว้ ฆ่าให้ตาย
ใช่ใจร้าย แกล้งขู่ หนูเอาจริง
พันทอง
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : ไพร พนาวัลย์, ชลนา ทิชากร, ดุลย์ ละมุน, รพีกาญจน์, Shumbala, สุวรรณ, รการตติ, พี.พูนสุข, ตรีประภัสร์ โสม, จารุทัส, เวหน..
ข้อความนี้ มี 13 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 01 พฤศจิกายน 2013, 10:09:PM |
ไพร พนาวัลย์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 2083
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 3,422
นักร้อง
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 01 พฤศจิกายน 2013, 10:09:PM » |
ชุมชน
|
 ร่องรอยรักในอดีตที่ขีดผ่าน
ยังร้าวรานเหลือทนจนเกรงกริ่ง
ว่าหัวใจดวงนี้จะโดนทิ้ง
จากยอดหญิงทั้งหลายที่กรายมา 
จะมีใครไหมหนอจะทอถัก
ชายอกหักชอกช้ำทั้งต่ำค่า
กลัวเหลือเกินนารีจะบีฑา
สมน้ำหน้าฆ่าซ้ำกระหน่ำตี 
อย่าให้เหมือนอดีตที่กรีดอก
ให้เลือดตกไหลนองเป็นหนองฝี
เป็นแผลเก่าเน่ากลายมาหลายปี
หากโชคดีมีคนช่วยไม่ม้วยมรณ์ 
“ไพร พนาวัลย์”  |
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : ดุลย์ ละมุน, panthong.kh, ชลนา ทิชากร, รพีกาญจน์, Shumbala, สุวรรณ, รการตติ, พี.พูนสุข, ตรีประภัสร์ โสม, จารุทัส, เวหน..
ข้อความนี้ มี 12 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 01 พฤศจิกายน 2013, 10:48:PM |
|
ดุลย์ ละมุน
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 01 พฤศจิกายน 2013, 10:48:PM » |
ชุมชน
|
ใครหนอทำ ช้ำฟก อกกลัดหนอง
จึงได้ร้อง รำร่าย หมายว่าสาว
กลั่นวิโยค โศกใด ในเรื่องราว
ยินแต่ข่าว บ่าวปวด รวดร้าวทรวง
หันมาทาง นี้เถิด บรรเจิดนัก
หันมาทัก ทายกัน ฉันเป็นห่วง
อย่าคิดสั้น หวั่นไหว ในแดดวง
น้ำตาร่วง รอรับ ซับทันที
อย่าตีโพย ตีพาย เบื่อหน่ายหญิง
คนรักจริง ยืนยัน อย่าหันหนี
อยู่บ้านกลอน ออ้นออด ยอดนารี
จะกี่ปี่ กี่เดือน ไม่เคลื่อนคลาย
ขอเพียงรัก มั่นคง ซื่อตรงต่อ
สะกดคำ ว่าพอ ก็สมหมาย
หากเจ้าชู้ รู้ไว้ ฆ่าให้ตาย
ใช่ใจร้าย แกล้งขู่ หนูเอาจริง
พันทอง
แถลงถ้อย ร้อยความ ไปตามเรื่อง
ทั้งการเมือง การมุ้ง มันยุ่งยิ่ง
ใจขัดสน หมองขุ่น ไร้อุ่นอิง
แจงแม่หญิง พันทอง ตอบน้องนวล
อีกลมหนาว ร้าวราน มาผ่านใกล้
ทั้งดวงใจ โอดโอย เริ่มโหยหวน
ฟืนขาดไฟ ไร้คู่ จึงกู่ครวญ
ดังรถด่วน ขาดเหลือ ซึ่งเชื้อเพลิง
อาบแสงจันทร์ เดียวดาย มิคลายหนาว
ยิ่งปวดร้าว แสบใจ ให้ยุ่งเหยิง
เคยลุ่มหลง เล่ห์ลิ้น จนสิ้นเชิง
หลงระเริง เหลี่ยมคม คารมคน
หากน้ำใจ ไมตรี นี้แน่วแน่
เชิญเถิดแม่ ร่วมทาง ช่วยสร้างผล
ให้ต้นรัก ผลิก้าน ดอกทานทน
ทัดกมล หม่นหมาง งามพร่างพราย
 |
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : panthong.kh, ไพร พนาวัลย์, ชลนา ทิชากร, รพีกาญจน์, Shumbala, สุวรรณ, รการตติ, พี.พูนสุข, ตรีประภัสร์ โสม, จารุทัส, เวหน..
ข้อความนี้ มี 12 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 01 พฤศจิกายน 2013, 11:56:PM |
|
ดุลย์ ละมุน
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 01 พฤศจิกายน 2013, 11:56:PM » |
ชุมชน
|
ร่องรอยรักในอดีตที่ขีดผ่าน
ยังร้าวรานเหลือทนจนเกรงกริ่ง
ว่าหัวใจดวงนี้จะโดนทิ้ง
จากยอดหญิงทั้งหลายที่กรายมา
จะมีใครไหมหนอจะทอถัก
ชายอกหักชอกช้ำทั้งต่ำค่า
กลัวเหลือเกินนารีจะบีฑา
สมน้ำหน้าฆ่าซ้ำกระหน่ำตี
อย่าให้เหมือนอดีตที่กรีดอก
ให้เลือดตกไหลนองเป็นหนองฝี
เป็นแผลเก่าเน่ากลายมาหลายปี
หากโชคดีมีคนช่วยไม่ม้วยมรณ์
“ไพร พนาวัลย์” โบราณกล่าว เล่าไว้ ให้คิดอ่าน
ว่าช้างสาร งูเห่า พึงสังหรณ์
อีกข้าเก่า เมียรัก อาจหักคลอน
ไม่แน่นอน เปลี่ยนผัน ลืมสํญญา
ยิ่งนารี เคลื่อนคืน ก็เคลื่อนคลาด
คลอนสวาท คลายคล้อย ร้อยตัณหา
แม้นใครหลง ซาบซ่าน ในมารยา
อาจสิ้นท่า สิ้นชาย มิตายดี
แต่กระนั้น บุรุษเอย มิเคยเข็ด
ลิ้มรสเผ็ด ว่าหวาน ตระการสี
หลงด้วยรส พจน์พร้อย ถ้อยวจี
ก็สมที่ ติดบ่วง ในทรวงนาง
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : ชลนา ทิชากร, รพีกาญจน์, Shumbala, สุวรรณ, รการตติ, ไพร พนาวัลย์, พี.พูนสุข, ตรีประภัสร์ โสม, จารุทัส, panthong.kh, เวหน..
ข้อความนี้ มี 12 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 03 พฤศจิกายน 2013, 02:16:AM |
|
|
|
| 03 พฤศจิกายน 2013, 11:16:AM |
|
|
|
| 12 พฤษภาคม 2014, 02:06:AM |
|
|
|
| 12 พฤษภาคม 2014, 05:45:PM |
|
พ.พิมพา
|
|
« ตอบ #8 เมื่อ: 12 พฤษภาคม 2014, 05:45:PM » |
ชุมชน
|
แค่หนึ่งบทเพลงโศกบนโลกเศร้า
หนึ่งเรื่องเล่าขานตำนานให้ผ่านเพิ่ม
อย่ามัวท้อรอทุกข์หาสุขเติม
บทเพลงเดิมอาจบรรเลงใช่เพลงลวง
ความทรงจำไร้ค่าอย่าสยบ
อีกคำรบพบทางสว่างสรวง
อีกสักครั้งหวังหอมหวานบันดาลทรวง
อีกหนึ่งดวงของดาวเพียงเฝ้ารอ
วาริน
๑๒/๕/๕๗ |
|
|
|
|
| 14 พฤษภาคม 2014, 08:11:AM |
ป้าโย
Special Class LV1
นักกลอนผู้เร่ร่อน
คะแนนกลอนของผู้นี้ 22
ออฟไลน์
กระทู้: 108
|
|
« ตอบ #9 เมื่อ: 14 พฤษภาคม 2014, 08:11:AM » |
ชุมชน
|
อินทรีย์หรือ คือที่ปลง กลับหลงจูบ
เพราะหลงรูป รสกลิ่นเพศ เศษสังขาร
เงาตัณหา พาให้ทุกข์ ใช่สุขนาน
เพียงวิญญาณ ไม่เที่ยงแท้ ไม่แน่นอน
วันวันหนึ่ง กี่หมื่นสุข ทุกข์กี่รอบ?
จึงแจ้งชอบ สมุทัย ในสังหรณ์
ตถาคต บทบัญญัติ ตรัสบวร
จึงฝากกลอน นี้มา บูชาธรรม
|
กะเทยไทยใจประเสริฐเลิศที่สุด
เป็นมนุษย์คิดแตกจากใช่ปากหมา
นำพาชาติมิ่งยิ่งใหญ่แต่ไรมา
มีค่ากว่าสัตว์ตัวผู้สมสู่กัน
|
|
|
|
