ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

ยินเสียงลม พัดผ่าน ม่านหน้าต่าง
คว้าหมอนข้าง พลางกอด สอดแนบแน่น
ใจไหวหวั่น ยามที่ ไม่มีแฟน
วาดแบบแปลน ไว้รอ ท้อชีวา

ดูละคร ตอนดึก ยิ่งนึกถึง
คนที่ซึ้ง พึงเชย เคยมาหา
ป้อนคำหวาน ขานขับ จับอุรา
ชื่นหนักหนา ยามเคียง เพียงจำนรรจ์

นั่งกระเซ้า เหย้าหยอก บอกว่ารัก
เชยชมพักตร์ ปักจินต์ ถวิลฉัน
ตอนเข้าพระ เข้านาง นั่งข้างกัน
ไออุ่นพลัน เผื่อแผ่ แก่นวลนาง

เป็นความสุข ชั่วคราว หนาวอีกหน
ไม่มีคน รักเคล้า เศร้าเมินหมาง
เธอรู้ไหม ใจเหมือน ถูกเฉือนกลาง
ลอยเคว้งคว้าง ว่างเปล่า ขาดเงาใจ

ณที่เก่า เฝ้าคอย อย่าคล้อยลับ
จงคืนกลับ เถิดเธอ เจอกันใหม่
มานั่งร่วม ร้อยเรียง เคียงฤทัย
ต่อเติมฝัน วันฟ้าใส ให้สมปอง

ยินเสียงลม พัดผ่าน ม่านหน้าต่าง
รักอย่าร้าง แรมโรย โชยสนอง
สมฝันใฝ่ เฝ้าฝาก รักมาครอง
สุขสมสอง มองซึ้ง ตรึงสัมพันธ์
๒๖/๑๐/๕๖

[สุวรรณ]

สุรีย์เยือน เดือนดับลาลับแล้ว
ป่านฉะนี้ขวัญแก้วยังหลับฝัน
ลืมเวลาเช้าชื่นฤาแจ่มจันทร์
โน่นตะวันผันฟ้ามาทักทาย

อรุณสวัสดิค่ะ เช้าแล้ว ตื่น ตื่น 

[ไพร พนาวัลย์]

 

ดูละครตอนดึกให้นึกห่วง
เจ้าพุ่มพวงคงเหงาเฝ้ากอดก่าย
หมอนข้างแทนคนดีอย่างพี่ชาย
คงวุ่นวายดายเดียวแสนเปลี่ยวทรวง

ในละครบทเศร้าคงเศร้ากว่า
หลั่งน้ำตาเปียกหมอนอาวรณ์,ห่วง
ยามละครบทรักเขาตักตวง
อยากเดินควงรักเราดั่งเขาจัง

ผู้กำกับเขียนบทช่างโหดร้าย
ปล่อยหญิงเศร้าเดียวดายขาดชายคลั่ง
ให้รับบทอกหักรักภินท์พัง
ต้องมานั่งอิจฉาอยู่หน้าจอ 

ดูละครย้อนเข้าตัวเราบ้าง
ต้องแรมร้างห่างคู่ยามชูช่อ
ขาดคนรักร่วมฝันทุกวันรอ
เมื่อไหร่หนอ..จะให้จอ...อิจฉา “เรา” 

“ไพร พนาวัลย์”
 

[กังวาน]

ดูละครตอนค่ำช้ำชอกกว่า
เสียงดุด่าแย่งชายกันฉันเลยเหงา
มิมีใครห่วงหาอาทรเรา
ปล่อยฉันเฉาหน้าจอทรมาน

เปลี่ยนช่องมาดูดวงเหมือนลวงหลอก
เห็นเขาบอกเนื้อคู่มีนี้แสนหวาน
อยู่บ้านกลอนออนเช้าเย็นมิเว้นวาร
หาอยู่นานมีแต่เปรี้ยวเคี่ยวทุกคน

---กังวาน---

 

[panthong.kh]

สุรีย์เยือน เดือนดับลาลับแล้ว
ป่านฉะนี้ขวัญแก้วยังหลับฝัน
ลืมเวลาเช้าชื่นฤาแจ่มจันทร์
โน่นตะวันผันฟ้ามาทักทาย

อรุณสวัสดิค่ะ เช้าแล้ว ตื่น ตื่น 

ฝันไม่ตื่น ขื่นจิต คิดสงสัย
เสียงของใคร ร้องเรียก สำเนียกหมาย
เปิดหน้าต่าง จ้องมอง ท้องฟ้าพราย
สุรีย์ฉาย ส่องสว่าง กระจ่างตา

นึกว่ายัง มืดอยู่ ไม่รู้สม
มัวโง่งม จมปรัก สลักหา
ไขว่คว้าจอง ครองรัก ปักอุรา
เธอไม่มา ฉันเปลี่ยว เหี่ยวห่อใจ
พันทอง
 

[panthong.kh]

 

ดูละครตอนดึกให้นึกห่วง
เจ้าพุ่มพวงคงเหงาเฝ้ากอดก่าย
หมอนข้างแทนคนดีอย่างพี่ชาย
คงวุ่นวายดายเดียวแสนเปลี่ยวทรวง

ในละครบทเศร้าคงเศร้ากว่า
หลั่งน้ำตาเปียกหมอนอาวรณ์,ห่วง
ยามละครบทรักเขาตักตวง
อยากเดินควงรักเราดั่งเขาจัง

ผู้กำกับเขียนบทช่างโหดร้าย
ปล่อยหญิงเศร้าเดียวดายขาดชายคลั่ง
ให้รับบทอกหักรักภินท์พัง
ต้องมานั่งอิจฉาอยู่หน้าจอ 

ดูละครย้อนเข้าตัวเราบ้าง
ต้องแรมร้างห่างคู่ยามชูช่อ
ขาดคนรักร่วมฝันทุกวันรอ
เมื่อไหร่หนอ..จะให้จอ...อิจฉา “เรา” 

“ไพร พนาวัลย์”
 

ดูละคร ดอนนึก ไม่คึกคัก
จำใจหัก ห้ามจิต สนิทเฉา
ทั้งซ้ายขวา ไม่เห็น แม้เช่นเงา
คงมัวเมา เข้าข่าย ชายหลอกลวง

เขาคงดู กับเมีย คลอเคลียอยู่
โอ้ยอดชู้ คู่ใจ ไยไม่ห่วง
รักที่เคย หยอกเย้า เศร้าแดดวง
เมียคอยหวง หรือไร จึงไม่มา

บทละคร ที่เขียน เวียนวนซ้ำ
ทุกถ้อยคำ จำแท้ เฝ้าแลหา
ว้าเหว่จัง นั่งมอง หมองอุรา
หยาดน้ำตา ตอนจาก ลำบากใจ
พันทอง
๒๖/๑๐/๕๖
 

[panthong.kh]

ดูละครตอนค่ำช้ำชอกกว่า
เสียงดุด่าแย่งชายกันฉันเลยเหงา
มิมีใครห่วงหาอาทรเรา
ปล่อยฉันเฉาหน้าจอทรมาน

เปลี่ยนช่องมาดูดวงเหมือนลวงหลอก
เห็นเขาบอกเนื้อคู่มีนี้แสนหวาน
อยู่บ้านกลอนออนเช้าเย็นมิเว้นวาร
หาอยู่นานมีแต่เปรี้ยวเคี่ยวทุกคน

---กังวาน---

 

น่าสงสาร มานหมอง ร้องออกสื่อ
ชายคนซื่อ กังวาน หวานเหลือล้น
บอกขาดคู่ ร่วมเรียง เคียงกมล
เมียห้าคน เก็บไว้ ที่ไหนกัน

หรือว่ารัก เปลี่ยนถ่าย ง่ายยิ่งกว่า
ร้อยสรรหา คำหวาน มาหว่านกั้น
เจอหญิงใด พจน์เลิศ เจิดจำนรรจ์
อ้อนหัววัน ยันดึก ฝึกจนชิน
พันทอง