เคยวาดฝัน ไว้สวยงาม ยามมีรัก
แกะสลัก ร่องรอยใจ ไว้ยิ่งใหญ่
วาดแผนการณ์ สิ่งที่หวัง อย่างตั้งใจ
ทุกก้าวใช้ ความรู้สึก ไม่นึกกลัว
แต่ลืมไป ว่าความรัก ที่ปักร้อย
คนเกี่ยวก้อย ก็สำคัญ มันเลยรั่ว
เธอไม่คิด จะเดินตาม ก้าวข้ามทัวร์
ใจสลัว ตีตั๋วคู่ อยู่คนเดียว
รักหนีจาก ด้วยเหตุผล ที่ล้นอก
ยากเพ้อพก เอ่ยรำพัน วันต้องเปลี่ยว
โทษใครได้ เหมือนมีดกรีด ใจซีดเซียว
แสนห่อเหี่ยว ใจดวงน้อย ต้องถอยลา
คำว่าผิด ไม่คิดโยน โทษคนรัก
แม้เจ็บหนัก เสียหลักใจ ไม่โทษหนา
ยอมรับมัน แม้ต้องฝืน กลืนน้ำตา
เจ็บทุกครา ที่รู้ข่าว สาวเจ้าเอย
ได้แต่ปลอบ ใจตัวเอง ฟังเพลงช้ำ
ใจระกำ ปกปิดไว้ ไม่เปิดเผย
ให้เธอรู้ ได้อะไร ไม่มีเลย
คนเห่ยๆ และหน้าเก่า เขาไม่แคร์
คงจริงนะ ถ้อยวจี คำที่ว่า
ที่ใดหนา มีความรัก มักมีแผล
สุขและทุกข์ อยู่สองฝั่ง ชั่งตาแล
ความพ่ายแพ้ หรือชนะ อยู่ปะปน
ปล่อยและวาง ความรู้สึก ที่นึกฝัน
ทิ้งวันนั้น ในฤดี ที่สับสน
เปลี่ยนใจให้ คล้ายหลบหลีก เป็นอีกคน
ฟ้าหลังฝน ไร้เมฆขวาง กระจ่างใจ
