มีโศกเศร้า เหงาสุข ทุกแห่งหน
ต่างดั้นด้น ค้นหา และคว้าไขว่
มรสุม รุมห้อม ล้อมหทัย
พร้อมก้าวไป ใฝ่ฝ่า ท้าผจญ
กำลังใจ ไกลแดน ยังแล่นถึง
โยงใยขึง ตรึงเต็ม อย่างเข้มข้น
วันเวลา พาเปลี่ยน หมุนเวียนวน
ก็สุขล้น กมลจัง ยังมี"เรา"
ดวงจิตมั่น ผันเพียง แค่เรียงล้อม
เฝ้าหล่อหลอม เสมอ คือเกลอเก่า
ต่างภาระ ผละไกล มิใจเบา
จะแนบเนา นานแท้ แม้ขนานกัน
"ดิน"
บนเส้นทางที่ย่างก้าวปวดร้าวนัก
เพราะความรักล่มสลายกลายเป็นฝัน
ในครั้งแรกเคยบอกว่าร่วมฝ่าฟัน
ใจเธอนั้นเปลี่ยนแปลงไปมิไยดี
ดอกไม้งามยามแรกรักสุดแสนสวย
ชักงงงวยโชคชะตาน่าบัดสี
รักเธอมากจำใจห่างเพียงสามปี
สู่ชายแดนที่ปัตตานีเจ้าเปลี่ยนไป
ทิ้งลูกน้อยสองคนต้องทนทุกข์
น้องสนุกเกษมสำราญสักปานไหน
ตัวพี่ชายต้องขื่นขมตรมทรวงใน
ดอกไม้ร่วงลงดินไป..ไม่กลับมา.
ริน ดอนบูรพา
๙ ต.ค.๕๖
ทุกๆความทรงจำอันล้ำลึก
ยังรู้สึกวิบไหวยามไห้หา
เขียนภาพเธอซ้ำๆด้วยน้ำตา
ตราบสายใยเสน่หามิลาเลือน
ท่องสายธารกาลเวลาจนล้าแสน
มวลดอกไม้ในดินแดนมิแม้นเหมือน
ดอกไม้ของความทรงจำที่ย้ำเยือน
แม้แปดเปื้อนราคีคาวยังเฝ้าคอย
