ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Shumbala]

เราต่างคือภาพฝันของวันผ่าน
ละเลยกาลปัจจุบันลุวันพรุ่ง
ด้วยภาพหลอนซ้อนแฝงการแต่งปรุง
ในขอบคุ้งปรารถนาของมายา

คืออรุณรุ่งรางกลางม่านหมอก
ที่เย้าหยอกยั่วยวนชวนค้นหา
คือเรือน้อยลอยล่องท้องคงคา
ที่สายลมวันเวลาพัดพาไกล

ในอ้อมกอดภาพฝันของวันเก่า
เอื้อมคว้าเงาความแปรผันของวันใหม่
จากสิ่งหนึ่งสู่สิ่งหนึ่งซึ่งเป็นไป
สุดท้ายไยยังพร่องและหมองมัว

ดอกไม้ของวันวานบานแล้วร่วง
ทับถมห้วงทรงจำเทียวย้ำยั่ว
จึงหลับใหลไหวหวาดและขลาดกลัว
เกินยิ้มหัวกับความตามเป็นไป

รอเมฆหมอกคืนคลายรับสายสูรย์
ความอาดูรลับเลือนมิเคลื่อนไหว
สัมผัสรู้ถ้วนทั่วด้วยหัวใจ
เราคงเห็น..ดอกไม้งาม..ในยามนี้

 

add complete
by Klonthaiclub fb

[--ณัชชา--]

ความทรงจำคือภาพประทับจิต
เงื่อนชีวิตแปรไปในวิถี
เงาดอกไม้ฉายชัดปฐพี
จากมาลีผุดผ่องดังทองทา

ดอกไม้ของวันวานที่ราญร่วง
ไม่เคยห่วงกิ่งใบในวันหน้า
เหมือนรักที่มุ่งหวังกลับร้างลา
ปราถนาแห่งใจจึงไกลกัน

--ณัชชา--

[กังวาน]

ดอกไม้งามยามนี้มีด้วยหรือ
ชีวิตคือความเศร้าเท่าที่ฝัน
ฉันรักเธอเสมอมาบอกลากัน
เปลี่ยนคืนวันสดชื่นเป็นขื่นใจ

ดอกใบร่วงมิห่วงกิ่งทิ้งจากต้น
เราสองคนเมินหมางสู่ทางใหม่
คนหนึ่งช้ำคนหนึ่งสุขมิทุกข์ใด
อยากบอกใช่...มิมีหรอกดอกไม้งาม

---กังวาน---
 

[yaguza]

ดอกไม้งาม ยามแรก เมื่อแตกช่อ
มิระย่อ มาลี ที่มีหนาม
สูงแค่ไหน ไขว่คว้า พยายาม
เฝ้าติดตาม เช้าเย็น เหมือนเป็นเงา

เมื่อมาลี กลีบช้ำ ซ้ำโรยร่วง
เป็นสีม่วง ซีดเซียว ทั้งเหี่ยวเฉา
จึงเก็บเจ้า เอาวาง ไว้ข้างเตา
อยากจะเผา เสียเอง ก็เกรงใจ




....ยากูซ่า....

[panthong.kh]

ดอกไม้งามยามนี้มีด้วยหรือ
ชีวิตคือความเศร้าเท่าที่ฝัน
ฉันรักเธอเสมอมาบอกลากัน
เปลี่ยนคืนวันสดชื่นเป็นขื่นใจ

ดอกใบร่วงมิห่วงกิ่งทิ้งจากต้น
เราสองคนเมินหมางสู่ทางใหม่
คนหนึ่งช้ำคนหนึ่งสุขมิทุกข์ใด
อยากบอกใช่...มิมีหรอกดอกไม้งาม

---กังวาน---
 

ดอกไม่งาม ยามรัก เข้าปักจิต
ครอบครองสิทธิ์ ติดพัน อันล้นหลาม
มอบฤทัย ใฝ่เฝ้า เป็นเงาตาม
ทุกถ้อยความ ล้วนบอก ออกจากใจ

เติมรสหวาน ซ่านซึ้ง จึงชื่นฉ่ำ
เทียวรดน้ำ ใส่ปุ๋ย ฉลุยได้
หากอยากรู้ ต้องลอง คล้องฤทัย
รักที่ใจ ไงเล่า เรารื่นรมย์
พันทอง
 

[D]

เราต่างคือภาพฝันของวันผ่าน ละเลยกาลปัจจุบันลุวันพรุ่ง ด้วยภาพหลอนซ้อนแฝงการแต่งปรุง ในขอบคุ้งปรารถนาของมายา คืออรุณรุ่งรางกลางม่านหมอก ที่เย้าหยอกยั่วยวนชวนค้นหา คือเรือน้อยลอยล่องท้องคงคา ที่สายลมวันเวลาพัดพาไกล ในอ้อมกอดภาพฝันของวันเก่า เอื้อมคว้าเงาความแปรผันของวันใหม่ จากสิ่งหนึ่งสู่สิ่งหนึ่งซึ่งเป็นไป สุดท้ายไยยังพร่องและหมองมัว ดอกไม้ของวันวานบานแล้วร่วง ทับถมห้วงทรงจำเทียวย้ำยั่ว จึงหลับใหลไหวหวาดและขลาดกลัว เกินยิ้มหัวกับความตามเป็นไป รอเมฆหมอกคืนคลายรับสายสูรย์ ความอาดูรลับเลือนมิเคลื่อนไหว สัมผัสรู้ถ้วนทั่วด้วยหัวใจ เราคงเห็น..ดอกไม้งาม..ในยามนี้ Shumbala

จดจำภาพ ฉาบหวาน วันวานย้อน ละมุนอ่อน ผกา พนาสี พฤกษ์ไพรพง ดงชัฎ ปัฐพี วนาลี มีค่า ผาสุขพอ ไอไหมหมอก หยอกเย้า เคล้ายอดหญ้า เย็นบุปผา ป่าเปลี่ยว มิเหี่ยวห่อ รากกิ่งใบ ใสชื่น ระรื่นคลอ หยาดพะนอ ล้อกลิ้ง อิงแอบกัน อรุณรุ่ง รุ้งฉาย ปลายขอบโค้ง ดุจเชื่อมโยง คงหลัก ถักทอฝัน แสงรพี รี่เยือน เหมือนแบ่งปัน พฤกษ์ไพรสัณฑ์ สันต์สู่ มิรู้ดาย เย็นธารา การุณย์ พิรุณเอื้อ อาทรเจือ เผื่อริน มิสิ้นสาย วายุโบก โยกเยือน มิเลือนคลาย มาลีฉาย พรายเพริศ เลิศเปรมปรีด์ วันปีเดือน เคลื่อนคล้อย หมุนลอยคว้าง เศษเบาบาง ลางหลง ไม่คงที่ ไร้ค่าใน ตัวตน หม่นฤดี แค่ธุลี ดินด้อย ลอยเวียนวน "ดิน"

[สะเลเต]

คอยภาพฝันวันก่อนย้อนคืนใหม่
รอดอกไม้..วันวานบานอีกหน
จะผลิดอกออกไหม?ใจจำนน
ยอมรับผล!!ต้นเหตุ..ขาดเจตนา

ม่านหมอกทาบภาพฝันทุกวันนี้
ดูซับซ้อนสะท้อนสี..ที่มัวพร่า
สีซีเปียเปื้อนภาพเมื่อทาบทา
ภาพแห่ง"ฝันวันล้า"จึงลางเลือน

---สะเลเต---

[รการตติ]

[Shumbala]

ความทรงจำคือภาพประทับจิต
เงื่อนชีวิตแปรไปในวิถี
เงาดอกไม้ฉายชัดปฐพี
จากมาลีผุดผ่องดังทองทา

ดอกไม้ของวันวานที่ราญร่วง
ไม่เคยห่วงกิ่งใบในวันหน้า
เหมือนรักที่มุ่งหวังกลับร้างลา
ปราถนาแห่งใจจึงไกลกัน

--ณัชชา--

กลีบดอกไม้โรยร่วงเป็นดวงดื่น
วาดแผ่นผืนแดนด้าวราวสวรรค์
มิอาจกลบคราบน้ำตาความจาบัลย์
ของคืนวันโศกเศร้าให้เบาบาง

ทุกๆความทรงจำยังย้ำย้อน
ด้วยอาวรณ์ถวิลมิสิ้นสร่าง
หนึ่งดอกไม้ในฝันอันเลือนราง
มิเคยจางจากจินต์ตราบสิ้นใจ

 

[Shumbala]

ดอกไม้งามยามนี้มีด้วยหรือ
ชีวิตคือความเศร้าเท่าที่ฝัน
ฉันรักเธอเสมอมาบอกลากัน
เปลี่ยนคืนวันสดชื่นเป็นขื่นใจ

ดอกใบร่วงมิห่วงกิ่งทิ้งจากต้น
เราสองคนเมินหมางสู่ทางใหม่
คนหนึ่งช้ำคนหนึ่งสุขมิทุกข์ใด
อยากบอกใช่...มิมีหรอกดอกไม้งาม

---กังวาน---
 

ดอกไม้ของความทรงจำที่ช้ำชอก
กระซิบบอกหัวใจให้หักห้าม
เพราะหวาดกลัวเกินกว่าพยายาม
จึงพบความมืดมนในหนทาง

แม้ลบเลือนภาพหลอนวันก่อนเก่า
คงบรรเทาทุกข์ทนที่ตนสร้าง
ดอกไม้เดิมประดับจิตมิปลิดวาง
ใช่โลกร้างดอกไม้งามในยามนี้

 

[Shumbala]

ดอกไม้งาม ยามแรก เมื่อแตกช่อ
มิระย่อ มาลี ที่มีหนาม
สูงแค่ไหน ไขว่คว้า พยายาม
เฝ้าติดตาม เช้าเย็น เหมือนเป็นเงา

เมื่อมาลี กลีบช้ำ ซ้ำโรยร่วง
เป็นสีม่วง ซีดเซียว ทั้งเหี่ยวเฉา
จึงเก็บเจ้า เอาวาง ไว้ข้างเตา
อยากจะเผา เสียเอง ก็เกรงใจ




....ยากูซ่า....

ธรรมดาความแปรผันเมื่อวันผ่าน
ดอกไม้บานแล้วโรยรินสิ้นสดใส
ย่อมมิอาจขืนห้ามความเป็นไป
สิ่งใดใดล้วนเป็นเช่นนี้เอง

เพียงปลิดวางภาพฝันของวันผ่าน
ปล่อยให้กาลปัจจุบันนั้นบานเบ่ง
ระบัดใบชูช่อรอบรรเลง
เป็นบทเพลงดอกไม้งามตามเวลา

 

[Shumbala]

ดอกไม้งามยามนี้มีด้วยหรือ
ชีวิตคือความเศร้าเท่าที่ฝัน
ฉันรักเธอเสมอมาบอกลากัน
เปลี่ยนคืนวันสดชื่นเป็นขื่นใจ

ดอกใบร่วงมิห่วงกิ่งทิ้งจากต้น
เราสองคนเมินหมางสู่ทางใหม่
คนหนึ่งช้ำคนหนึ่งสุขมิทุกข์ใด
อยากบอกใช่...มิมีหรอกดอกไม้งาม

---กังวาน---
 

ดอกไม่งาม ยามรัก เข้าปักจิต
ครอบครองสิทธิ์ ติดพัน อันล้นหลาม
มอบฤทัย ใฝ่เฝ้า เป็นเงาตาม
ทุกถ้อยความ ล้วนบอก ออกจากใจ

เติมรสหวาน ซ่านซึ้ง จึงชื่นฉ่ำ
เทียวรดน้ำ ใส่ปุ๋ย ฉลุยได้
หากอยากรู้ ต้องลอง คล้องฤทัย
รักที่ใจ ไงเล่า เรารื่นรมย์
พันทอง
 

แม้เห็นความตามจริงทุกสิ่งสรรพ
ตื่นจากหลับไร้ทุกข์จึงสุขสม
เมื่อวัสสานฤดูพรูฝนพรม
ย่อมได้ชมดอกไม้งามตามปัจจัย

ปลดเปลื้องความทรงจำแสนคร่ำคร่า
เคียงเวลาปัจจุบันอันสดใหม่
เพียงที่นี่เดี๋ยวนี้ที่เป็นไป
เราคงได้เห็นโลกงามในความจริง

 

[Shumbala]

เราต่างคือภาพฝันของวันผ่าน ละเลยกาลปัจจุบันลุวันพรุ่ง ด้วยภาพหลอนซ้อนแฝงการแต่งปรุง ในขอบคุ้งปรารถนาของมายา คืออรุณรุ่งรางกลางม่านหมอก ที่เย้าหยอกยั่วยวนชวนค้นหา คือเรือน้อยลอยล่องท้องคงคา ที่สายลมวันเวลาพัดพาไกล ในอ้อมกอดภาพฝันของวันเก่า เอื้อมคว้าเงาความแปรผันของวันใหม่ จากสิ่งหนึ่งสู่สิ่งหนึ่งซึ่งเป็นไป สุดท้ายไยยังพร่องและหมองมัว ดอกไม้ของวันวานบานแล้วร่วง ทับถมห้วงทรงจำเทียวย้ำยั่ว จึงหลับใหลไหวหวาดและขลาดกลัว เกินยิ้มหัวกับความตามเป็นไป รอเมฆหมอกคืนคลายรับสายสูรย์ ความอาดูรลับเลือนมิเคลื่อนไหว สัมผัสรู้ถ้วนทั่วด้วยหัวใจ เราคงเห็น..ดอกไม้งาม..ในยามนี้ Shumbala

จดจำภาพ ฉาบหวาน วันวานย้อน ละมุนอ่อน ผกา พนาสี พฤกษ์ไพรพง ดงชัฎ ปัฐพี วนาลี มีค่า ผาสุขพอ ไอไหมหมอก หยอกเย้า เคล้ายอดหญ้า เย็นบุปผา ป่าเปลี่ยว มิเหี่ยวห่อ รากกิ่งใบ ใสชื่น ระรื่นคลอ หยาดพะนอ ล้อกลิ้ง อิงแอบกัน อรุณรุ่ง รุ้งฉาย ปลายขอบโค้ง ดุจเชื่อมโยง คงหลัก ถักทอฝัน แสงรพี รี่เยือน เหมือนแบ่งปัน พฤกษ์ไพรสัณฑ์ สันต์สู่ มิรู้ดาย เย็นธารา การุณย์ พิรุณเอื้อ อาทรเจือ เผื่อริน มิสิ้นสาย วายุโบก โยกเยือน มิเลือนคลาย มาลีฉาย พรายเพริศ เลิศเปรมปรีด์ วันปีเดือน เคลื่อนคล้อย หมุนลอยคว้าง เศษเบาบาง ลางหลง ไม่คงที่ ไร้ค่าใน ตัวตน หม่นฤดี แค่ธุลี ดินด้อย ลอยเวียนวน "ดิน"

บนหนทางย่างก้าวที่ยาวทอด
สู่อ้อมกอดคืนวันอันสับสน
เราต่างมีภาระประจำตน
วิถีคนยากฝืนขืนชะตา

เพียงหนึ่งใจคงมั่นมิผันเปลี่ยน
ลิขิตเขียนความเป็นไปในโลกหล้า
แม้ขมขื่นยืนหยัดด้วยศรัทธา
จึงอาจฝ่าข้ามไปในหนทาง

ฟ้ายังคงงดงามในยามนี้
แสงรวียังเฉิดฉายมิหายห่าง
สายสัมพันธ์โยงใยไม่จืดจาง
จะมีเราเคียงข้างแม้ห่างไกล

 

[Shumbala]

คอยภาพฝันวันก่อนย้อนคืนใหม่
รอดอกไม้..วันวานบานอีกหน
จะผลิดอกออกไหม?ใจจำนน
ยอมรับผล!!ต้นเหตุ..ขาดเจตนา

ม่านหมอกทาบภาพฝันทุกวันนี้
ดูซับซ้อนสะท้อนสี..ที่มัวพร่า
สีซีเปียเปื้อนภาพเมื่อทาบทา
ภาพแห่ง"ฝันวันล้า"จึงลางเลือน

---สะเลเต---

หากภาพฝันวันก่อนนั้นอ่อนล้า
จงทาบทาสีสันทุกวันเคลื่อน
รอสายฝนวัสสานจะผ่านเยือน
พร้อมแสงเดือนส่องสาดดังวาดไว้

ดอกไม้ของวันวานจะบานผลิ
ดุจแรกริเริ่มฝันของวันใหม่
โปรดดูแลรักษาด้วยหัวใจ
เพื่อดอกไม้จะกลับฟื้นให้ชื่นชม

 

[Shumbala]

ประดับภาพบุปผาคราวาดไว้
ที่สี่ห้องหัวใจมิให้ห่าง
คอยดูแลทุกขณะไม่ละวาง
ณ.ใจกลางความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

อาจเป็นเพียงภาพฝันที่สรรค์สร้าง
แต่ไม่ต่างคุณค่าผกาหนึ่ง
ปลอบประโลมคืนค่ำยามรำพึง
แทนดอกไม้ความคิดถึงอันตรึงตรา

 

[D]

บนหนทางย่างก้าวที่ยาวทอด
สู่อ้อมกอดคืนวันอันสับสน
เราต่างมีภาระประจำตน
วิถีคนยากฝืนขืนชะตา

เพียงหนึ่งใจคงมั่นมิผันเปลี่ยน
ลิขิตเขียนความเป็นไปในโลกหล้า
แม้ขมขื่นยืนหยัดด้วยศรัทธา
จึงอาจฝ่าข้ามไปในหนทาง

ฟ้ายังคงงดงามในยามนี้
แสงรวียังเฉิดฉายมิหายห่าง
สายสัมพันธ์โยงใยไม่จืดจาง
จะมีเราเคียงข้างแม้ห่างไกล

 

มีโศกเศร้า เหงาสุข ทุกแห่งหน
ต่างดั้นด้น  ค้นหา และคว้าไขว่
มรสุม รุมห้อม ล้อมหทัย
พร้อมก้าวไป ใฝ่ฝ่า ท้าผจญ

กำลังใจ ไกลแดน ยังแล่นถึง
โยงใยขึง ตรึงเต็ม อย่างเข้มข้น
วันเวลา พาเปลี่ยน หมุนเวียนวน
ก็สุขล้น กมลจัง ยังมี"เรา"

ดวงจิตมั่น ผันเพียง แค่เรียงล้อม
เฝ้าหล่อหลอม เสมอ คือเกลอเก่า
ต่างภาระ ผละไกล มิใจเบา
จะแนบเนา นานแท้ แม้ขนานกัน

"ดิน"

[Shumbala]

บนหนทางย่างก้าวที่ยาวทอด
สู่อ้อมกอดคืนวันอันสับสน
เราต่างมีภาระประจำตน
วิถีคนยากฝืนขืนชะตา

เพียงหนึ่งใจคงมั่นมิผันเปลี่ยน
ลิขิตเขียนความเป็นไปในโลกหล้า
แม้ขมขื่นยืนหยัดด้วยศรัทธา
จึงอาจฝ่าข้ามไปในหนทาง

ฟ้ายังคงงดงามในยามนี้
แสงรวียังเฉิดฉายมิหายห่าง
สายสัมพันธ์โยงใยไม่จืดจาง
จะมีเราเคียงข้างแม้ห่างไกล

 

มีโศกเศร้า เหงาสุข ทุกแห่งหน
ต่างดั้นด้น  ค้นหา และคว้าไขว่
มรสุม รุมห้อม ล้อมหทัย
พร้อมก้าวไป ใฝ่ฝ่า ท้าผจญ

กำลังใจ ไกลแดน ยังแล่นถึง
โยงใยขึง ตรึงเต็ม อย่างเข้มข้น
วันเวลา พาเปลี่ยน หมุนเวียนวน
ก็สุขล้น กมลจัง ยังมี"เรา"

ดวงจิตมั่น ผันเพียง แค่เรียงล้อม
เฝ้าหล่อหลอม เสมอ คือเกลอเก่า
ต่างภาระ ผละไกล มิใจเบา
จะแนบเนา นานแท้ แม้ขนานกัน

"ดิน"

ดอกไม้ยังงดงามในยามนี้
ล้อรวีอรุณอาบดังภาพฝัน
ก่อนล่ำลาแสงอร่ามยามสายัณห์
แล้วหลับในอ้อมจันทร์กับฝันดี

โลกยังคงงดงามถึงปานนั้น
แม้คืนวันแปรผันถึงปานนี้
หนึ่งดอกไม้เนิ่นนานผ่านเดือนปี
ฉันจะมีให้เธอเสมอไป

 

[ปู่ริน]

มีโศกเศร้า เหงาสุข ทุกแห่งหน
ต่างดั้นด้น  ค้นหา และคว้าไขว่
มรสุม รุมห้อม ล้อมหทัย
พร้อมก้าวไป ใฝ่ฝ่า ท้าผจญ

กำลังใจ ไกลแดน ยังแล่นถึง
โยงใยขึง ตรึงเต็ม อย่างเข้มข้น
วันเวลา พาเปลี่ยน หมุนเวียนวน
ก็สุขล้น กมลจัง ยังมี"เรา"

ดวงจิตมั่น ผันเพียง แค่เรียงล้อม
เฝ้าหล่อหลอม เสมอ คือเกลอเก่า
ต่างภาระ ผละไกล มิใจเบา
จะแนบเนา นานแท้ แม้ขนานกัน

"ดิน"

บนเส้นทางที่ย่างก้าวปวดร้าวนัก
เพราะความรักล่มสลายกลายเป็นฝัน
ในครั้งแรกเคยบอกว่าร่วมฝ่าฟัน
ใจเธอนั้นเปลี่ยนแปลงไปมิไยดี

ดอกไม้งามยามแรกรักสุดแสนสวย
ชักงงงวยโชคชะตาน่าบัดสี
รักเธอมากจำใจห่างเพียงสามปี
สู่ชายแดนที่ปัตตานีเจ้าเปลี่ยนไป

ทิ้งลูกน้อยสองคนต้องทนทุกข์
น้องสนุกเกษมสำราญสักปานไหน
ตัวพี่ชายต้องขื่นขมตรมทรวงใน
ดอกไม้ร่วงลงดินไป..ไม่กลับมา.

                         ริน ดอนบูรพา
                             ๙ ต.ค.๕๖

[ไพร พนาวัลย์]

มวลมาลีแสนงามด้วยความหอม
น่าดมดอมแย้มบานผ่านนาสา
ล่วงทิวาราตรีที่ตรึงตา
ไม่นานก็โรยราไม่น่ายล  

กระดังงาลนไฟถูกใจนัก
อยากมอบรักภักดิ์เต็มอย่างเข้มข้น
อย่าเจ้าแง่แสนงอนจงผ่อนปรน
เดี๋ยวจะพ้นวารวัย,หาใครมอง  

“ไพร พนาวัลย์”
 

[D]

บนเส้นทางที่ย่างก้าวปวดร้าวนัก
เพราะความรักล่มสลายกลายเป็นฝัน
ในครั้งแรกเคยบอกว่าร่วมฝ่าฟัน
ใจเธอนั้นเปลี่ยนแปลงไปมิไยดี

ดอกไม้งามยามแรกรักสุดแสนสวย
ชักงงงวยโชคชะตาน่าบัดสี
รักเธอมากจำใจห่างเพียงสามปี
สู่ชายแดนที่ปัตตานีเจ้าเปลี่ยนไป

ทิ้งลูกน้อยสองคนต้องทนทุกข์
น้องสนุกเกษมสำราญสักปานไหน
ตัวพี่ชายต้องขื่นขมตรมทรวงใน
ดอกไม้ร่วงลงดินไป..ไม่กลับมา.

                         ริน ดอนบูรพา
                             ๙ ต.ค.๕๖

ยลวจี พี่ชาย ถึงไห้หวน
น้องชาวสวน ครวญใคร่ ไร้วาสนา
อัตคัด ขัดสน จนปัญญา
มิเทียมหน้า-ตาพี่ เศรษฐีปาล์ม

ลูกทั้งสอง น้องฝาก ลำบากอยู่
พี่ก็รู้ เริ่มแรก ต้องแบกหาม
ประคองตน ด้นฝ่า กว่าฟ้างาม
มีสักยาม ตามไปเยือน พร้อมเพื่อนชาย

"ดิน"