ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

ต้องยอมรับ กับความจริง สิ่งลวงโลก
คำโกหก จากปากคน ต้องทนไหว
ลิ้นที่เปลี่ยน ตามถ้อยคำ ต้องทำใจ
เพียรจำไว้ เผื่อใจบ้าง ทางที่เดิน

เธอกับฉัน เหมือนเคยติด คิดรักมั่น
ไม่แปรผัน ยึดศรัทธา ค่าสรรเสริญ
ใช้หัวใจ สัญญาเชื่อ เพื่อชวนเชิญ
ซึ้งเหลือเกิน ดั่งละคร ตอนต้องไป

ระยะทาง ความห่างไกล ทำให้เปลี่ยน
ใจผิดเพี้ยน ท่องเวลา พาไปไหน
คำว่ารัก เธอเปลี่ยนมือ คือเปลี่ยนใจ
มอบให้ใคร เขาคนนั้น วันห่างกาย

เขามีเงิน ให้เธอนับ ทรัพย์มีมาก
มันจึงยาก จะเทียบชั้น ฉันใจหาย
ซื้อทุกอย่าง แม้ใจคน จนน่าอาย
กินไม่ได้ แค่จริงใจ คงไม่พอ

ตอบสนอง ได้ทุกอย่าง รอบข้างเธอ
เขาเสนอ ความสบาย ได้ตามขอ
นึกย้อนมอง ถึงตัวเรา เศร้าที่รอ
การงอนง้อ ไร้ประโยชน์ หมดวาจา

เงินมันใหญ่ กองสูงล้น จนท่วมหน้า
บังสายตา เปลี่ยนหัวใจ ให้ยศฐา
รักจริงใจ ต้องยอมถอย ปล่อยกานดา
ซึ้งหนักหนา ถึงรักแท้ แต่แพ้เงิน

[ปู่ริน]

น่าเห็นใจ..ไผ่เดียวดาย...มาพ่ายรัก
ต้องอกหักตรมตรอมใจให้ขัดเขิน
ต้องคุยพร่ำรำพัน..ความยับเยิน
โถ..บังเอิญโชคชะตามาสัมพันธ์

ชีวิต  ปู่..ดูมีสุข ทุกข์เหลือหลาย
ต้องแพ้พ่าย..ยศฐา..เงินตรานั่น
เราร่ำเพียรศึกษามาด้วยกัน
โชคแปรผันต่างเรียนครูอยู่สองปี

จบ..ป.กศ.  เป็นครูน้อย  แสนต้อยต่ำ
ช่างน่าขำอยู่ชายแดน..แฟนหน่ายหนี
โรงเรียนเล็กสอนเด็กวัด...ปัตตานี
น้องเรียนเก่ง จบปริญญาตรี...เริ่มห่างไกล

เป็นอาจารย์..มหา'ลัย...ดูโก้หรู
ยอดโฉมตรู..เริ่มเหินห่าง..ร้างหวั่นไหว
ปู่..มิกล้า ไปคบหา..ยอดยาใจ
ข่าวหนุ่มใหญ่..ยศนายพัน..ผูกพันนาง

ทั้งเงินตรา  แถมลาภยศ..เข้ามาแยก
เหมือนคนแปลก..แถมแดกดัน..ฝันหม่นหมาง
"ศาตราจารย์"...ครู..พ.ม.  ขอแยกทาง
ฝันจึงค้าง...ลืมคำมั่น..คำสัญญา

แค่ครูน้อย..ชำนาญการ..เพียงแค่นี้
ไร้ศักดิ์ศรี..ไร้เงินทอง..ต้องหนีหน้า
จึงเหหัน..สู่.ชุมพร..ตอนวัยชรา
ทำสวนปาล์ม  ยางพารา...ตามยถากรรม..

                              ริน ดอนบูรพา
                                  ๕ ต.ค. ๕๖

[D]

ชีวิตฉัน หรรษา ช่างผาสุข
มิต้องทน หม่นทุกข์ เข้าคลุกย่ำ
ครูบ้านนอก บอกงด ไม่จดจำ
ฉันนั้นทำ ตามใจ ไม่อินัง

เขาจากไป ร้ายดี มิอยากรู้
เขาจะอยู่ กับใคร ไหนก็ชั่ง
จะห่วงเรา หรือไม่ หรือหน่ายชัง
ฉันก็นั่ง นิ่งสวด เพราะบวชชี

"ดิน"

[กังวาน]

เรื่องรักแท้แพ้เงินเชิญท่านคิด
มันเป็นสิทธิของเขาเราอย่าหนี
ลองคิดดูจะรู้ว่าน่าจะดี
ถ้าเธอมีความสุขหมดทุกข์ใด

อยู่กับเราเขาไม่มีสิ่งที่หวัง
แค่สตังค์ซื้อพิซซ่าหามิไหว
แต่ละมื้อคือไข่เจียวอย่างเดียวไป
ปวดหัวใจบ้านยังเช่าเศร้าระทม

รถคันโตโก้หรูดูเธอขับ
นี่มินับคฤหาสน์ประสาทสม
ช้อปปิ้งไกลไปอังกฤษได้ชิดชม
ฉันนั่งตรมกลางวัดขัดศาลา

เห็นแม่ชีชีช้ำเธอพร่ำสวด
ก็ขอบวชเพราะจนคนบาปหนา
อุทิศบุญหนุนส่งตรงสีกา
เอาเงินมาสร้างเมรุลดเวรกรรม

---กังวาน---
 

[ดอกฝิ่น]

เงินมันใหญ่ กองสูงล้น จนท่วมหน้า
บังสายตา เปลี่ยนหัวใจ ให้ยศฐา
รักจริงใจ ต้องยอมถอย ปล่อยกานดา
ซึ้งหนักหนา ถึงรักแท้ แต่แพ้เงิน
 

เอ่ยคำอ้างห่างพี่หนีหลบหน้า
ฝากวาจาตัดพ้อข้อห่างเหิน
อุปสรรคมากมายได้เผชิญ
อำนาจเงินถมผลักรักมลาย

คนเคยรักแหนงหน่ายกลายเป็นพี่
ทุกสิ่งที่ร่วมฝันผันจุดหมาย
เปลี่ยนทุกอย่างห่างออกบอกพี่ชาย
เหน็บหนาวกายใจช้ำคำกรีดทรวง

พร้อมยินยอมมอบไหล่ให้ซุกซบ
กับคำจบน้องสาวพี่เฝ้าห่วง
ถ้อยปลอบโยนปนเล่ห์ลิ้นลมลวง
ขังในบ่วงก์นอกรั้วกรอบหัวใจ

ใช้อาทรอ้อนอ้างต่างความรัก
ยกมือผลักกั้นปิดความชิดใกล้
ฝังสัมพันธ์หยั่งรากฝากเยื่อใย
เก็บเอาไว้ไม่พร้อมยอมปล่อยไป

ทั้งที่รู้คู่จริงนั้นหญิงอื่น
น้องขมขื่นฝืนทนบนหมองไหม้
เห็นพี่ชายสวมกอดพลอดรักใคร
เจ็บหลั่งไหลท่วมท้นปนน้ำตา

ดอกฝิ่น

[ไพร พนาวัลย์]

พบรักแท้แน่นอนในตอนที่
ตัวของพี่ถดถอยจึ่งน้อยหน้า
ต้องเจียมตัวเจียมใจยามไกลตา
ด้วยเงินตราไม่มีทั้งปีเดือน

กะเสดตะกอนตอนแก่แค่เริ่มก่อ(เกษตรกร)
ยังไม่พอต้นทุนยังรุน,เกลื่อน
ยังลองผิดลองถูกดั่งปลูกเรือน
ในที่ดินลอยเลื่อนไร้เขื่อนคู

แต่ไม่ละพยายามด้วยความหมั่น
ยิ่งขยันยิ่งหลุดไปสุดกู่
ต้องค่อยลูบค่อยคลำจดจำ,ดู
คงจะกู้คืนมาสักคราครั้ง

มีน้องให้กำลังใจไม่หยุดหย่อน
ยามพักผ่อนทีไรเงินไหลหลั่ง
ติดไว้ก่อนแล้วกันสักวันดัง
จะให้นั่งนับเงินจนเพลินมือ

“ไพร พนาวัลย์”

 

[~ขลุ่ยกันแสง~]

แม้..ถิ่นใด ในแคว้น แห่งแดนหล้า
ฮึ!..กานดา ดี-ดี มีอยู่หรือ
ยินแค่เพียง เสียงเล่า คนเขาลือ
จะเชื่อถือ ทำไม ใช่ความจริง..
 
..เพราะว่าทั่ว ทุกที่ ล้วนมีแต่
ความใจดำ ย่ำแย่ จากแม่หญิง
ชอบหลอกลวง ล้วงใจ ไวเหมือนลิง
ชอบเย้าหยอก กลอกกลิ้ง มิจริงใจ..
 
..หามังกร ครุฑ-หงส์ คงง่ายกว่า
อกแน่วแน่ น้องยา หาที่ไหน
มีก็แต่ แดนาง จรจางไว
หากหาหญิง จริงใจ นั้นไม่มี..
 
..คงเป็นเพราะ สวรรค์ ไม่สรรค์สร้าง
ให้อกนาง แน่วแน่ ไม่แปรหนี
มิมอบความ จริงใจ ให้สตรี
มิสรรค์ถี ดี-ดี..ให้มีมา
 

[D]

ฯลฯ

เห็นแม่ชีชีช้ำเธอพร่ำสวด
ก็ขอบวชเพราะจนคนบาปหนา
อุทิศบุญหนุนส่งตรงสีกา
เอาเงินมาสร้างเมรุลดเวรกรรม

---กังวาน---
 

มาบวชชี หนีรัก ที่มักพลาด
น่าอนาถ หนักหนา หลายคราคร่ำ
คิดมีรัก ปักใจ ไห้ระกำ
สุดเจ็บช้ำ ย้ำจน หม่นในทรวง

เก้าสิบเก้า แล้วหนอ แสนท้อทด
มานสลด หดหาย คล้ายตกบ่วง
ต้องมาชวด ปวดแท้ ซอกแดดวง
หากจะควง คนที่ร้อย คอย"กังวาน"

"ดิน"

[ปู่ริน]

รักก็ช้ำเลิกก็ช้ำกรรมของฉัน
เมื่อเธอปันรักไปไหมตาหวาน
ทิ้งพี่ไปหาชายใหม่หนอนงคราญ
โถ..หน้าด้านเหลือทนคนหน้าเงิน

เช้าก็ควงเย็นก็ควงคนลวงโลก
มิเคยหงอยเหงาเศร้าโศกหรือขัดเขิน
ครวญเพ้อพร่ำรำพันฝันจนเกิน
มัวเพลิดเพลินหลงไหลในสังคม

ลืมศีลธรรมลืมคุณธรรมช้ำดวงจิต
ฝากน้ำตาอาบยาพิษพี่ขื่นขม
เพราะเงินตราช่วยนำพาความตรอมตรม
รักจึงล่ม..อีกครั้ง..เพราะกังวาน.

                     ริน ดอนบูรพา
                         ๘ ต.ค.๕๖

[D]

ไม่จริงจัง หวังใคร ใจยังซื่อ
แค่ซ้อมมือ ถือเป็น เช่นทางผ่าน
มัวรอ"ปู่" คนเดียว เหี่ยวดวงมาน
กลัวตายด้าน นานเกิน จึงเพลินไป

คอยหงอยเหงา เช้าเย็น มิเห็นหน้า
เฝ้าชะแง้ แลหา อุราไหว
หรือคนข้าง รั้งยั่ว มัวเอาใจ
แล้วเล่าใคร จะคอยเปล่า เดี๋ยวเฉาตาย

"ดิน"

[panthong.kh]

จากหน้าฝน โปรยพรำ ไม่ฉ่ำชื่น
นอนกลางคืน ฝืนเหม่อ ละเมอหมาย
ถึงยอดชู้ คู่สม ภิรมย์ชาย
มุ่งมั่นคล้าย ห่างเหิน เกินเยียวยา

จักสิ้นฝน ต้นหนาว สาวครวญคร่ำ
ใจชอกช้ำ รานรน หม่นนักหนา
เย็นผิวกาย ผ่านเข้า เศร้าอุรา
รอคอยมา นานเนิ่น เกินแรมปี

แต่ไม้ท้อ หรอกเจ้า เรารักมั่น
แม้นฟ้ากั้น คั่นกลาง ทางริบหรี่
ก็จะขอ รอไป ใจเปรมปรีดิ์
ด้วยว่ามี ความหวัง พลังใจ
พันทอง