ตั้งกระทู้รู้เสมอไร้เธอแน่
ฉันก็แค่บ้านนอกออกฝืดฝ่าน
มิหยดย้อยช้อยชดพจน์มาน
ไม่ซาบซ่านซึ้งทรวงถึงห้วงจินต์
นอนคือนอนกินคือกินไร้ศิลป์ศัพท์
มิจ้องจับกระเดียดเกลียดฐานถิ่น
เชิญเธอเถอะระบือชื่อยลยิน
ฉันชาวดินเธอชาวฟ้า...ค่าต่างกัน 
ก้อย
เธอเขียนกลอนวอนไว้ให้ถวิล
วันที่จินต์ทุกข์ใหญ่ใจหม่นหมอง
รู้ว่าต่างเกินฝันมั่นหมายปอง
ไร้ทำนองดนตรีที่ดวงใจ
เป็นแค่คนคนหนึ่งซึ้งอ้างว้าง
ใจเคียงข้างเธออยู่รู้บ้างไหม
ดินกับดาวต่างยิ่งนักรักลอยไกล
แค่หวั่นไหวไม่งดงามตามเวลา
ยามกินนอนร้อนรุ่มกลุ้มยิ่งนัก
อยากพบพักตร์อีกหนคนไม่กล้า
จึงเงียบงำหลบอายจากสายตา
เราชาวดินเธอชาวฟ้าค่าต่างกัน
///////////////
พงศ์ภัณฑ์
๑๐/๑๑/๕๖
