ขอแสดงมุทิตาจิตแด่ ผู้รจนา กวีนิพนธ์รางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรต์)
ประจำปีพุทธศักราช ๒๕๕๖
อังคาร จันทาทิพย์
“หัวใจห้องที่ห้า”
หุบลึก บ้านเรือน แม่น้ำไหล
รั้วขอบฟ้าสูงขึ้นไปหมู่เมฆขาว
ห่มขุนเขาเหยียดยอดทอดเทือกยาว
พราวพรืดพราวโอบอ้อมแขนกอดแผ่นดิน - -
ดวงใจใฝ่ฝันสันติสุข
ท่ามกลางทุกข์กระพือไฟไม่สุดสิ้น
ชีวิตหยัดอยู่และรู้ยิน
รักและหวังดั่งฝนรินลงดับร้อน
พรมหุบลึก บ้านเรือน แม่น้ำไหล
คืนดวงใจใฝ่ฝันอันเก่าก่อน
แผ่นดิน ผืนฟ้า เอื้ออาทร
เป็นบ้านเกิด เรือนนอน นานแสนนาน
เป็นบ้านเกิด เรือนนอน นานแสนนาน...
หนาวร้าวรอน ร้อนอบอ้าว ผ่าวเม็ดฝน
ทุกข์ต้องทนท้อซ้ำจะทำไฉน
ตระหนกหวั่นวันผ่านกาลเลยไป
ใกล้หรือไกล หูสำทับ ตารับรู้
ประท้วงยาง ขวางถนน ข้าวป่นเน่า
แถมทบเข้า ดอกเบี้ยบาน สองล้านล้านกู้
นิติ – รัฐ กัดเพราะจำเป็น น่าเอ็นดู
แสร้งยิ้มสู้ ยิ้มสยาม ขบกรามไว้
เคนยาฆ่า อเมริกายิง ทิ้งทับถม
ซีเรียดมเคมี ตายคนที่เท่าไหร่
เดินบนดิน บินเคียงดาว เปล่าปลอดภัย
รู้ที่ไหน รุ่มที่นั่น เหมือนกันแท้
เบาะเคยนอนหมอนเคยหนุนผ้าคุ้นห่ม
แรกดื่มนม อมดูดกิน สูดกลิ่นแม่
หิวก็ดิ้นสิ้นแรงร้องอุแว้
เกิดถึงแก่ คงแพ้พ่าย ให้แก่ฟ้า
ฟ้าหรือคนคงพ้นคิดลิขิตบท
ติดขื่อคา ขื่นรันทด คราคร่ำคร่า
คล้อยวัยล่วง ดวงฤดี เดี่ยวเหว่ว้า
“หัวใจห้องที่ห้า” ล้าเหลือ..แล้ว
เนิน จำราย
อ่าน กวีซีไรต์แล้ว ใจหวนคำนึง สนองฯ,แม่ช้อย (บ้านกลอนไทย)
