ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[noombound]

เมื่อสูญเสียจึงรู้ซึ้งถึงคุณค่า
เมื่อไกลตาจึงเข้าใจในความหมาย
เมื่อหมดสิทธิ์คลอเคลียนึกเสียดาย
เมื่อต้องพ่ายแพ้รักหักใจลา

จำต้องถอยออกไปให้ไกลห่าง
แสนอ้างว้างทุกข์ทนเหมือนคนบ้า
ร่ายบทกลอนกัดกินใจไร้ราคา
ร่ำสุราเมามายไม่มีเธอ ...(อีกแล้ว)

 

[รัตนาวดี]

...เจอะชายบีบ น้ำตา อีกคราแล้ว
มิคลาดแคล้ว ด้วยรัก หักอกเผลอ
ซ้ำคงแทง หวยผิด จิตจึงเบลอ
คู่ปรนเปรอ ตีจาก เลยอยากเมา...

เสียดายนัก ไยต้อง ลองคิดสั้น
มิน่าบั่น ทอนทุกข์ สุขกับเหล้า
สาวมาเจอ จำใจ ไร้รักเอา
คงเหลือแต่ ความเศร้า เมาดั่งเดิม...

☆ รัตนาวดี ☆
 

[~ขลุ่ยกันแสง~]

เป็นเพราะฉัน ไม่ดี ที่หลงผิด
ดันไปคิด-จริงจัง ตั้งแต่เริ่ม
หลงไว้เนื้อ-เชื่อใจ หวังได้เติม
รักพูนเพิ่ม เสริมส่ง ธำรงใจ..
 
..ลืมไป..ว่า อุราหญิง ล้วนกลิ้งกลอก
มักขุ่นใน-ใสนอก จะบอกให้
ชอบหลอกลวง ทรวงชาย ตัดสายใย
มิเป็นไร ใช่..ฉัน ..มันผิดเอง
 

[รัตนาวดี]

 ...รัตน์ตื่นนอนเข้ามา อรุณสวัสดิ์ทุุกท่านค่ะ

แต่คงยังไม่ตื่นดี ดันไปกดลบกระทู้ของตัวเองที่วางอยู่ตรงนี้ค่ะ

เสียดายที่เรียกคืนไม่ได้ 

แต่งใหม่ก็คงไม่ได้เรื่องอีกล่ะค่ะ

จึงเรียนมาเพื่อทราบว่า...เสียดายค่ะ  

 emo_126ขออภัยในความผิดพลาดครั้งนี้ด้วยนะคะ

รัก ท่านผู้อ่าน รวมทั้งผู้ต่อกลอน ทุกท่านค่ะ 
 
จากดวงใจ

รัตนาวดี

 

[จีราวัฒน์]

เมื่อความรัก จบไป ในคราวก่อน
สุดอาวรณ์ ร้องไห้ น้ำตาหล่น
รักที่ดี มีหรือไม่ ในใจคน
ที่ทำคน ช้ำใจ ให้หายดี

สุดเสียดาย ความรัก ที่พลาดพลั้ง
หมดความหวัง หมดแรงใจ ไหวหรือนี่
เมื่อความรัก แตกดับไป ไม่มีดี
ฉันตอนนี้ เหมือนคนบ้า ฟ้ารังแก....

[ไพร พนาวัลย์]

เสียดายวันเดือนปีที่เลยล่วง
เสียดายห้วงเวลาที่มาแค่
เพียงหนึ่งช่วงชีวิตที่ติดแจ
กลับพ่ายแพ้แก่กรรมที่ซ้ำเติม

รักครั้งแรกหวานล้ำแสนฉ่ำชื่น
ทุกวันคืนชื่นชมภิรมย์เริ่ม
แต่ต่อไปลางเลือนไม่เหมือนเดิม
ไม่มีเพิ่มกลับลดดั่งหมดบุญ

ธุรกิจพังพาบไร้ดาบสู้
เข้าพันตูมือเปล่าหมดเงาหุ้น
ต้องขาดทรัพย์ยับเยินไร้เงินทุน
ต้องวิ่งวุ่นกอบกู้เพียงผู้เดียว

ส่วนเธอนั้นหันหลังเฝ้าตั้งแง่
หมดทางแก้กลับลำฝ่าน้ำเชี่ยว
สิ่งล้ำค่ากลับกลายอยู่ปลายเกลียว
ดั่งถูกเคียวบาดมือสุดยื้อคืน

จึงต้องจำจากลาน้ำตาร่วง
สุดแสนห่วงเพียงใดทำใจชื่น
รักแสนรักสุดช้ำสุดกล้ำกลืน
กลั้นสะอื้นฝืนใจจำไกลกัน

คิดถึงวันก่อนเก่าเราเคยอยู่
ประคองคู่ชู้ชมภิรมย์มั่น
สองเราสุขสดชื่นทุกคืนวัน
พอตื่นพลันกลับหาย เสียดายจัง

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

ไม่เคยคิด เสียใจ เมื่อได้คบ
ไม่อยากจบ จากเธอ แม้เพ้อคลั่ง
ไม่เคยหม่น หมองจิต คิดชิงชัง
ไมเคยรั้ง ใครไว้ หากไร้จินต์

แม้หนึ่งเสี้ยว นาที ที่ได้รัก
แม้ยากเย็น เสียหนัก จักขาดดิ้น
แม้ลุ่มลุ่ม ดอนดอน อ่อนชีวิน
แม้ชีพสิ้น สลาย ไม่คลายคลอน

ธุรกิจ หัวใจ มอบให้หมด
ไม่โป้ปด หรอกหนา อย่าถอดถอน
ตราบนิรันดร์ ฝันหา มิลาจร
โฉมบังอร มั่นคง ซื่อตรงแท้

ถึงวันนี้ วันไหน ได้เสมอ
ถึงวันเธอ ไม่ปลื้ม ลืมฉันแน่
ถึงรักด้อย ถอยลด หมดดวงแด
ถึงพ่ายแพ้ อย่างไร ใจยังปอง

ขอให้เธอ จำมั่น อย่าหันเห
ขออย่าเซ ซวนล้ม รักจมหนอง
ขอเกี่ยวก้อย ร้อยกมล ทนประคอง
ขอเราสอง คล้องฤทัย ไปชั่วกัลป์
พันทอง
๒๑/๐๙/๕๖

[ไผ่เดียวดาย]

เพราะมานึก ได้ทีหลัง เมื่อครั้งสาย
รักสลาย เป็นเถ้าถ่าน วันวานขม
เป็นคนทิ้ง ขว้างเธอเอง ละเลงจม
จึงต้องตรม กับความผิด เมื่อคิดทวน

เธอไม่ผิด รักจริงใจ ไม่เคยเปลี่ยน
แต่ฉันเขียน บทรักเมิน เดินทางสวน
เธอรักมาก แต่ฉันทำ ช้ำสุดครวญ
จนเธอม้วน เก็บรักฝืน คืนกลับไป

มานึกได้ เมื่อไม่มี คนดีข้าง
ความอ้างว้าง เข้าเกาะกุม สุมเข้าใส่
รู้ค่ารัก เมื่อต้องเสีย เบี้ยหัวใจ
ผิดยิ่งใหญ่ ข้างในลึก นึกเสียดาย