ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ลิขิตฟ้า]

นานเท่าไหร่แล้ว....

นานเท่าไหร่แล้ว ไม่อาจรู้ได้เลย
 นับจากวินาทีที่ฉันต้องเสียเธอไปนาฬิกาของฉันเหมือนหยุดเดินนับแต่วินาทีนั้น
 สัมผัสการรับรู้ของหัวใจเลือนหายไป นัยน์ตาฉันมืดบอดมองเห็นแต่ความมืดมน
 ราวกับว่าฉันยืนอยู่บนโลกที่ไร้ซึ่งดวงอาทิตย์ ไร้ซึ่งแสงจันทร์ไม่มีแล้วทิวาหรือราตรี
ปัจจุบันขณะนี้ฉันมีเพียงอดีตเป็นเพื่อนปลอบใจในยามเศร้ายามเหงา ยามทุกข์ท้อทรมาน
 ภาพเธออยู่ในทุกๆความคิด ใบหน้าท่าทาง รอยยิ้มเสียงหัวเราะยังดังกังวานไม่เคยขาด
 จู่ๆฉันก็น้ำตาคลอ ใบหน้ากลับเปื้อนยิ้ม ความทรงจำของเราที่ฉันได้กักเก็บมันไว้ในมุมของฉัน
 เป็นความทรงจำที่มีแต่เธอเสมอ
     
สุดที่รัก นานเท่าไหร่แล้วกับการไม่มีเธอ
 กับความหลังของเราที่ฉันไม่อาจลืมเลือนต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน
 ทำไมถึงลงเอยอย่างนี้ได้ เกิดคำถามขึ้นมามากมายให้ฉันคอยหาคำตอบมานานหลายปี
 บางครั้งฉันก็รู้สึกเบื่อและเหนื่อย ฉันพยายามรักษาแผลใจอันเจ็บปวดรวดร้าว
 ด้วยการทำสิ่งต่างๆในแต่ละวัน เลิกคิด เลิกพูด เลิกทำ
ในสิ่งที่ตอกย้ำซ้ำเติม เพิ่มความระลึกถึงเธอ
        
แม้ในตอนนี้ฉันยังไม่สามารถตอบตัวเองเองได้ว่า
 เลิกตรอมใจจากการพลัดพรากดวงใจอันเป็นที่รักได้แล้ว
ทว่าฉันก็สามารถยอมรับความจริง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเราได้บ้าง
  อีกไม่นานทุกอย่างคงจะเคลื่อนผ่านไป นานเท่าไรแล้วฉันไม่เคยจำ
ความสำคัญคือ เมื่อฉันลืมเธอ เวลาก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป

ลิขิตฟ้า

[เทโพ]

นานแล้วที่ผมไม่ได้ใส่รองเท้า....
....รองเท้าพรากฝ่าตีนผมออกจากแผ่นดินโลก ที่จริงตีนผมก็ไม่ได้เหมาะกับทุกสถานะหรอกครับ เวลาไม่ใส่รองเท้าตีนผมเดินไปได้แค่บางพื้นที่ ..หรือว่าวิวัฒนาการจากบรรพชนผม เปลี่ยนให้คนทั้งโลก มีฝ่าตีนที่บางกว่าหมา(แต่ผมอาจมีใบหน้าที่หนากว่าควาย)....
....ชีวิตเหนือฝ่าตีนเป็นชีวิตที่ชอบแสวงหา ..หน้าผมไม่ได้หล่ออะไร แต่ใจผมแม่งไม่เคยอยู่นิ่งๆมาก่อนเลย ..ก็ใจนี่แหละที่บังคับให้ตีนผมไม่เคยหยุดเดิน.. ..ที่จริงผมว่าผมไม่ได้ใช้ตีนเดิน ผมใช้ใจเดินมากกว่า....
....ผมตัดสินใจ "ไม่ใส่รองเท้า" มาตั้งแต่สี่ปีก่อน ผมแค่อยากลองดูว่า เวลาเดินตีนเปล่า มันจะเดินได้ไกลสักแค่ไหน.. ..แล้วผมก็เริ่มเดินทาง....
....ผมเที่ยวประเทศไทยโดยลำพังทุกครั้ง ..เหนือก็เคยไป ใต้ก็เคยมา....
....จนกระทั่งตีน พาตัวผมไปเจอกับนางฟ้า.... เธอเป็นช่างถ่ายภาพที่สตูดิโอเล็กๆที่พังงา ..ผมว่าเธอถ่ายภาพสวย ..แต่พอผมกลับมามองในสายตาเธอ ภาพที่เธอถ่ายก็กลายเป็นความงามระดับขี้ตีนไปเลย....ใบหน้าเธองามอย่างที่ไม่มีอักษรใดบรรยายครบ สายตาเหมือนจะหยดลงท่วมทั้งโลก....เธอน่ารัก ขี้เล่น ..และไม่รังเกียจที่ผมเดินตีนเปล่า....
....ผมว่าผมรักเธอ....
ความรักคืออะไรกันหนอ ..เวลารัก ตีนผมจะไม่รู้ตัวว่ามันกำลังเดินไปที่ไหน มันรู้แค่ว่าเดินอยู่กับใครเท่านั้น....
เธอถามผมว่า ทำไมไม่ใส่รองเท้า ..ผมแค่บอกเธอว่า "ผมอยากเหยียบโลกของผมด้วยตีนตัวเอง ไม่ใช่เหยียบผ่านแผ่นยาง"..
..เธอคงชอบผมที่ประโยคนั้น....แม้เธอจะไม่รังเกียจที่ผมไม่ใส่รองเท้า แต่เธอยังเรียกร้องให้ผมใส่รองเท้าเสียที คนอื่นเห็นจะมองไม่ดีเอา.... ผมสัญญากับเธอว่า "แต่งงานกันเมื่อไหร่ ใส่ชัวร์" เธอหัวเราะ....
....ความรักคืออะไรหนอ....เรารักกันนานเหมือนนิรันดร์..กำหนดแต่งงานเป็นวันจันทร์ก่อน ..ที่จริงเราน่าจะได้แต่งงานกันมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว ..ตอนนี้ผมน่าจะได้ใส่รองเท้าแล้ว....
....แต่โลกเรามักกวนตีนเสมอ..
ผมเสือกติดเชื้อที่ส้นตีนขวา ต้องตัดขาทิ้ง ..ตั้งนานก็ไม่มีวี่แวว ต้องมาตัดขาวันแต่งงานตัวเอง....
....ที่น่าเสียดายคือ ....ผมยังไม่มีโอกาสได้ใส่รองเท้าเลย!
ที่รักของผมก็อยู่ที่ห้องผ่าตัด..เธอร้องไห้....เธอบอกว่าเธอไม่รังเกียจที่ผมต้องตัดเท้าไป กลายเป็นพิการ และจะยังคงแต่งกับผมเมื่อผมออกจากโรง'บาล.... นี่ผมประทับใจเลย....
ที่จริงผมก็เศร้านะ ..ตีนที่อยู่กันมาตั้งนานนม ไปไหนมาไหนด้วยกัน วันนี้ต้องมาโดนตัดทิ้ง....
....ผมถามเธอไปด้วยรอยยิ้มกวนๆ "นี่เธอร้องไห้ทำส้นตีนอะไรครับ๕๕"....
..เธอเกือบยิ้มได้แล้วเชียว.... แต่ก็ร้องไห้ต่อ ..ผมไม่รู้จะทำไงดี....แค่อยากให้เธอยิ้ม....
..ในคราบน้ำตา เธอถามผม "แล้วนพไม่เสียดายเหรอ เท้าของนพจะพาไปไหนต่อไหนไม่ได้อีกแล้วนะ?".... เธอขอบตาแดงก่ำ....
....ผมมองตาคู่งามของเธอที่กำลังเปียกน้ำตา....
"ก็แค่สบายขึ้น..ไม่ต้องเดินเอง มีคนเดินให้ไง"
....เธอยิ้มออกแล้ว....
....ผมว่าผมยอมขาขาด แต่มีคนมาคอยเดินข้างๆทุกๆที่ ดีกว่าที่ขาครบ แต่ต้องเดินอยู่คนเดียว....
..
....ทุกวันนี้ผมไม่ได้ใส่รองเท้าอีก....และไม่ว่ารองเท้าหรือแม้แต่ตีนผมก็ไม่สามารถพรากผมจากแผ่นดินโลกนี้ได้อีกแล้ว....
..
..
..
อิสระที่แท้จริงคืออะไรหนอ.... การไม่ใส่รองเท้า.... การท่องเที่ยวคนเดียว....
....
หรือแท้จริงมันเป็นเพียงการที่ลืมพื้นที่โลกไป....แล้วใช้ใจเดินไปกับคนที่เรารักแทน..ผมว่ามันเดินได้ไกลกว่าใช้ตีนแน่นอน.... ....ใช่ครับ ผมเห็นเธอยิ้มออกแล้ว....

..เทโพ..

[เทโพ]

มีตำนานเกี่ยวกับเทพเจ้าแห่งความสุขแฝงตัวอยู่ในหุบเขาอันไกลโพ้น
พระราชาผู้หนึ่งได้ยินตำนานนี้ ถึงกับสั่งให้ทหารของพระองค์เดินทางไปเชิญเทพเจ้าองค์นี้มา
ทหารของพระองค์สืบเสาะไปทุกขุนเขา
กลับไม่พบแม้แต่เงาของผู้ที่มีทีท่าว่าจะเป็นเทพเจ้าแห่งความสุขสักคนเดียว
เวลาผ่านไปสิบปี
ยังไม่มีวี่แววว่าจะพบเทพเจ้าเลย
พระราชาทรงกริ้วมาก
รับสั่งให้คนในวังออกไปให้หมด
พระองค์กริ้วถึงที่สุดและไม่อยากพูดอะไรกับใครทั้งสิ้น
.
.
ผ่านไปสิบวันกับการอยู่คนเดียว
..และแล้วก็มีข่าวจามทหารคนสนิทว่า
เทพเจ้าแห่งความสุขปรากฏตัวแล้ว
บริเวนภูเขาหลังราชวังนั่นเอง
ได้ยินดังนั้นพระองค์จึงรีบแต่งพระวรกาย
เดินทางไปยังภูเขาหลังวัง
พระองค์ไม่เคยเดินทางไปภูเขานี้เลย แม้จะอยู่ใกล้วัง
การเดินทางเพียงคนเดียวช่างยากเย็น
รู้ดังนั้น
พระองค์ทรงเรียกคนสนิททั้งหลาย ญาติมิตร และชาววังที่เคยอยู่ร่วมกันมาร่วมเดินทางด้วย
มีอะไรจะได้ช่วยกันได้
..
เวลาผ่านไป
..เวลามักผ่านไปเสมอ
..
..
สิบวัน..
พระองค์ก็ยังไม่ทรงเจอเทพเจ้าแต่อย่างใดเลย
ทว่า การเดินทางร่วมกับคนที่พระองค์รัก
ช่วยขจัดความทุกข์ของการอยู่คนเดียวไม่น้อย
..
ทหารคนสนิทวิ่งมารายงานพระราชาว่า
เทพเจ้าแห่งความสุขมารอพระองค์ที่พระราชวังเรียบร้อยแล้ว
ด้วยความปีติ พระองค์ พร้อมทั้งบรรดาผู้ติดตามที่ซื่อสัตย์ตามพระองค์กลับสู่พระราชวัง
..
แต่เทพเจ้าแห่งความสุขไม่อาจรอใครนานๆได้
แม้แต่พระราชา ก็ไม่อาจรอได้
เทพเจ้ากลับไปแล้ว
ทิ้งไว้เพียงกระจกบานใหญ่บานหนึ่ง
พร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่ง
ใจความว่า
"จากเทพเจ้าแห่งความสุข ถึง พระราชา
ข้าพอจ้าทิ้งกระจกไว้ให้ื่านหนึ่งบาน
ต้องการบอกท่านว่า
คนที่อยู่ในกระจกนั้นเอง แท้จริงคือผู้สรร้างความสุข ไม่ใช่ข้า"
พระราชาหันพระพักตร์ไปมองกระจกอีกครั้ง
เป็นกระจกเงา
พบเพียงพระองค์เองที่ยืนจ้องตอบอยู่ในกระจก
พลันพระองค์ก็เข้าใจ
ความสุขของคนหาได้อยู่ที่ภายนอกไม่
แต่ความสุขเกิดจากภายใน
เกิดขึ้นต่อเมื่อเราอยู่กับคนที่เรารัก
ใช้เวลาร่วมกับคนที่เรารักให้นานพอ
..
เทพเจ้าแห่งความสุขไม่ใช่ใครอื่น
ก็คนรอบข้างของคุณนั่นแหละ..
..