ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

แค่ไกลห่าง ไม่กี่เดือน รักเลือนจาก
เคยรับปาก จะดูแล ไม่แปรผัน
สิ่งต่างๆ ที่ทำช่วย มาด้วยกัน
ถูกลืมพลัน เพียงเพราะห่าง อย่างง่ายดาย

คำสัญญา ที่พูดพร่ำ ก่อนร่ำจาก
กินใจมาก เชื่อสนิท ติดไม่หาย
รอยน้ำตา ที่ฉันเช็ด ดั่งเม็ดทราย
มันมากมาย ยากจะกลั้น วันต้องไป

คำว่ารัก ฉันเดิมพัน สัญญามั่น
ไม่มีวัน จะทำลาย ขายที่ไหน
เพราะมีเธอ จึงมีฝัน ทุกวันไกล
ซื่อสัตย์ไว้ การกระทำ ย้ำใจตน

แต่วันนี้ คำเพื่อนบอก ช่างตอกจิต
ฉันคิดผิด เธอมีอื่น ยืนสับสน
ยังไม่เชื่อ คำเอ่ยใคร ในบัดดล
จนมาค้น พบที่เป็น เห็นกับตา

คงไม่ใช่ เพื่อนหรือน้อง ไม่ต้องคิด
แนบสนิท กอดกันกลม ภิรมณ์หนา
ป้อนของกิน คุยเย้าหยอก ชอกอุรา
คำสัญญา เธอใช้เท้า ก้าวเหยียบมัน

ฉันเสียใจ มันมายมาก จนยากเอ่ย
รักจังเลย สะท้อนใน หัวใจฉัน
เจ็บปวดนัก ที่ทำลง ตรงข้ามกัน
มองเห็นฉัน โง่เหมือนลา คล้ายด่าทอ

เจ็บปวดนะ ที่มองข้าม ความรู้สึก
ยิ่งนั่งนึก ยิ่งปวดใจ ไม่ไหวหนอ
ความรู้สึก เทียบความช้ำ ย้ำไม่พอ
เพราะที่ก่อ มันสูงลับ กับพังลง

[~ขลุ่ยกันแสง~]

เพราะ..ฤทัย ในหญิง มิจริงแท้
มิแน่วแน่ แปรไป ไม่เสริมส่ง
บอก..จะภักดิ์ รักกัน หมายมั่นคง
จะ..ตกลง-ปลงใจ และ..ไม่คลาย ..
 
..เพียงไม่นาน นารี ก็..หนีห่าง
ใจเจือจาง นางหัก รักสลาย
นี่หรือ..หญิง สิ่งที่ ให้พี่ชาย
ช่างโหดร้าย เหลือทน นะ..คนดี
 

[รัตนาวดี]

 


...ครั้งที่ฉัน มีใจ ไยมิปลื้ม
นัดแกล้งลืม ทุกครั้ง ยังคิดหนี
มาพบเจอ เธอพร่ำ ช้ำฤดี
ในวันนี้ สมน้ำหน้า คราเธอครวญ...

...เธอประสบ รักตาม ความรู้สึก
คงสำนึก ยามช้ำ รักกำสรวล
ยิ่งยามเห็น ใครอื่น เขาชื่นชวน
รักอบอวล คงคิด อิจฉาจัง...

☆ รัตนาวดี ☆
 

[~ขลุ่ยกันแสง~]

คงสะใจ น้องแก้ว แล้วสิท่า
จำนรรจา จึงข่ม เมื่อสมหวัง
เห็นพี่ร้าว-รานจินต์ รักภินท์พัง
คงสมดัง ตั้งใจ-เจ้าล่ะซี..
 
.. งั้น..เชิญเย้ย-เหยียบย่ำ สมน้ำหน้า
ตามสบาย กานดา คราเธอนี่
จะหัวเราะ หรือนาง ถากถางดี
เชิญ..เต็มที่ คนงาม..ตามสบาย..
 

[panthong.kh]

ถ้าเชิญมา อย่างนี้ มีจัดให้
จะลากไส้ มาสับ สลับร่าย
สมน้ำหน้า ยิ่งนัก รักแทบตาย
น้ำใต้ศอก ยอกกาย ชายรวนเร

ซึ้งจริงแท้ น้ำคำ ที่พร่ำบ่น
หลอกเสียจน ฉันงง หลงจบเห่
แล้วปล่อยทิ้ง กลางลม สมคะเน
ก็สาดเท ขี้โคลน โยนมาทับ
พันทอง
 

[D]

ช่วยถล่ม ด้วยคน เหลือทนแล้ว
ปล่อยกินแห้ว แกร่วดาย ชายสับปลับ
แค่หมายหยอก หลอกลวง จนทรวงยับ
งี้ต้องจับ สับโคน โยนเป็ดกิน

สาวบ้านกลอน นอนสะดุ้ง คำฟุ้งหอม
มาหว่านล้อม ย้อมแด แค่ดมกลิ่น
ความรู้สึก เสียเปล่า เขาลวงลิ้น
ทำหยามหมิ่น จินต์ขัด ตัดลูกเดียว

"ดิน"

[ไผ่เดียวดาย]

ไม่ได้โกรธ หรือแค้นเคือง กับเรื่องนี้
แต่เจ็บที่ เธอมาหลอก กลับกลอกฉัน
การบอกเลิก ใช่ประเด็น เป็นสำคัญ
โกหกกัน หน้าไม่อาย ชายปวดใจ

เพราะเธอเป็น คนสำคัญ มันเลยเจ็บ
เกินจะเย็บ หัวใจพัง ทั้งหมดไหว
เหยียบย่ำค่า ความรู้สึก ลึกข้างใน
ตัวอะไร ที่เธอมอง เมื่อจ้องมา

บอกรักกัน ด้วยคำพูด ที่สุดซึ้ง
ทำประหนึ่ง ว่าเธอรัก มากหนักหนา
แขนของเธอ ที่สวมกอด ตลอดมา
เป็นเหมือนผ้า ที่ห่มคลุม ไม่นุ่มเลย

ขอให้ฉัน นั้นสัญญา ว่ารักมั่น
ดูคล้ายมัน จะยืนยาว ดั่งสาวเผย
แท้จริงแล้ว แค่ลมปาก ยากเชื่อเอย
เหมือนแค่เปรย พูดเล่นๆ เค้นออกมา

เสียใจนั้น ยังไม่สู้ ความรู้สึก
ใจทั้งปึก มันดูแย่ ที่แคร์ค่า
เธอทำลาย ทุกๆอย่าง ทีสร้างมา
ไม่ระอา ในความผิด สักนิดเดียว

[panthong.kh]

ระอาเป็น ที่ไหน ไม่เคยรู้
รันทดอยู่ แป๊บปั๊บ กลับหน้าเขียว
สลดแค่ ตอนนั้น สั้นนิดเดียว
สักพักเหลียว หาใหม่ ใสกว่าเดิม

ไม่เคยจะ โกหก ตลกยิ่ง
พูดไม่จริง เฉยเฉย เลยต้องเสริม
เพื่อให้เหมาะ เจาะจง หลงเพิ่มเติม
จากจุดเริ่ม จนจบ เลิกคบกัน
พันทอง
 

[muneenoi]

เปล่าโกหกทุกสิ่งคำหญิงเอ่ย
พูดไม่จริงเฉยเฉยเผยมานั่น
ฟังแล้วอึ้งถึงหนาวหนอสาวพันฯ
โปรโมชั่นสั้นแท้แม่สาวงาม

มีบ้างไหมใจจริงที่หญิงเผย
หรือมิเคยเอ่ยปากจึงอยากถาม
ก่อนลาบวชอกหักสลักดาม
อย่าได้ตามมาวัดเดี๋ยวจัดเต็ม

 

"มุนีน้อย"