| 10 กันยายน 2013, 03:57:PM |
|
สะเลเต
|
 |
« เมื่อ: 10 กันยายน 2013, 03:57:PM » |
 ชุมชน
|
ฝากแรงใจผ่านกรง...ส่งถึงขมิ้น
ข้ามเมฆินทร์ม่านหมอกบอกสหาย
ขออวยพรพ้นผ่านภัยอันตราย
จากมิตรที่..เดียวดายในกรงงาม
เธอยังดีมีอิสระที่จะเลือก
เธอไร้เชือกผูกรั้งเหมือนสั่งห้าม
ปีกโบยบินร่อนถลาผืนฟ้าคราม
ทุกโมงยามเลือกได้ไร้จองจำ
ผิดกับเราเศร้านักถูกกักขัง
หมายคืนรังยังเก่าทุกเช้าค่ำ
อิสระภาพพร่าเลือนเหมือนเวรกรรม
โถมกระหน่ำซ้ำเราต้องเฝ้ากรง
แม้ข้าว-น้ำสามเวลายื่นมาให้
เสี้ยวเศษลึกหัวใจไม่ประสงค์
นกอย่างฉันนั้นคู่อยู่ป่าดง
มนุษย์คงไม่ฟัง...กักขังเรา
ฝากร้าวรานผ่านกรง..ส่งถึงขมิ้น
อยากคืนถิ่นถวิลนักรักขุนเขา
ฝืนใจทนหม่นมองต้องซึมเซา
ยืนเกาะเสาคอนงามทุกค่ำคืน
---สะเลเต--- |
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : --ณัชชา--, เนิน จำราย, พี.พูนสุข, yaguza, รัตนาวดี, กังวาน, panthong.kh, ชลนา ทิชากร, ไร้นวล^^, ไพร พนาวัลย์, พิมพ์วาส, ดาว อาชาไนย, รการตติ, รพีกาญจน์, คอนพูธน, D
ข้อความนี้ มี 16 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 10 กันยายน 2013, 04:20:PM |
|
--ณัชชา--
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 10 กันยายน 2013, 04:20:PM » |
ชุมชน
|
เคยโผบินตามสิทธิ์อิสระ
ลมปะทะปีกเจ้าเฝ้าแข็งขืน
แม้ฝนแรงลมพัดเจ้าหยัดยืน
ยังสดชื่นเริงร่าสู่ฟ้าไกล
เมื่อเห็นเจ้าถูกขังยังกรงนก
เรานี้แสนวิตกราวอกไหม้
ยามขมิ้นของเราถูกเผาไฟ
น้ำลายไหลกลิ่นล้วนหอมทวนลม
--ณัชชา--
 |
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : เนิน จำราย, พี.พูนสุข, yaguza, รัตนาวดี, กังวาน, panthong.kh, ชลนา ทิชากร, ไร้นวล^^, ไพร พนาวัลย์, พิมพ์วาส, ดาว อาชาไนย, รการตติ, รพีกาญจน์, สะเลเต, คอนพูธน, D
ข้อความนี้ มี 16 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 10 กันยายน 2013, 05:57:PM |
|
เนิน จำราย
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 10 กันยายน 2013, 05:57:PM » |
ชุมชน
|
เคยโผบินตามสิทธิ์อิสระ
ลมปะทะปีกเจ้าเฝ้าแข็งขืน
แม้ฝนแรงลมพัดเจ้าหยัดยืน
ยังสดชื่นเริงร่าสู่ฟ้าไกล
เมื่อเห็นเจ้าถูกขังยังกรงนก
เรานี้แสนวิตกราวอกไหม้
ยามขมิ้นของเราถูกเผาไฟ
น้ำลายไหลกลิ่นล้วนหอมทวนลม
--ณัชชา--
แท้จริงแล้วเหลืองขมิ้นหมดถิ่นพัก
พึ่งพำนักพุ่มไม้ไม่ได้สม
คงเพียงแต่ลอยล่องท่องตามลม
ปีกระบมบินต่ำพอกล้ำกลืน
ตกระกำลำบากนกอยากบอก
กลัวถูกหลอกแล้วช้ำระกำฝืน
อกสะท้านท่วมท้นทนกล้ำกลืน
ยากได้คืนคอนไหนที่ใดกัน
อยากหาอกอุ่นอุ่นพอหนุนผ่อน
ถอยสะท้อนกลับมาอนิจจาหวั่น
น้ำตาใจไหลพรากจากอกมัน
ล่วงเลยวันเหลืองขมิ้นหมดถิ่นนอน
เนิน จำราย |
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : รัตนาวดี, กังวาน, panthong.kh, ชลนา ทิชากร, ไร้นวล^^, ไพร พนาวัลย์, ดาว อาชาไนย, รการตติ, รพีกาญจน์, --ณัชชา--, สะเลเต, คอนพูธน, D
ข้อความนี้ มี 13 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 10 กันยายน 2013, 07:51:PM |
|
|
|
| 10 กันยายน 2013, 08:26:PM |
ไร้นวล^^
ผู้ดูแลบอร์ด
คะแนนกลอนของผู้นี้ 825
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 1,430
โปรดแนะนำเพื่อค้ำชูภาษาไทย
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 10 กันยายน 2013, 08:26:PM » |
ชุมชน
|
๐ขมิ้นมองท้องฟ้าด้วยหน้าเศร้า
ดูหงอยเหงางุ้มปากเพราะพรากไผ่
พรากพ่อแม่พวกพ้องที่ล่องไพร
มาอยู่ในกรงน้อยร้อยน้ำตา
๐โอ้มนุษย์มโนดั่งชังขมิ้น
ฤๅเพราะสิ้นการุณย์ละมุนพร่า
เห็นสัตว์โศกกลับสราญเพราะพาลพา-
ระรื่นคร่าขังชนม์พอคนเพลินฯ
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : ไพร พนาวัลย์, ดาว อาชาไนย, รการตติ, รพีกาญจน์, panthong.kh, --ณัชชา--, สะเลเต, คอนพูธน, D, เนิน จำราย, ชลนา ทิชากร, กังวาน
ข้อความนี้ มี 12 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
แดนดินใดให้เราเกิด เราจะเทิดทูนไว้เหนือเศียร
|
|
|
| 11 กันยายน 2013, 01:53:AM |
|
รการตติ
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 11 กันยายน 2013, 01:53:AM » |
ชุมชน
|
ฝากแรงใจผ่านกรง...ส่งถึงขมิ้น
ข้ามเมฆินทร์ม่านหมอกบอกสหาย
ขออวยพรพ้นผ่านภัยอันตราย
จากมิตรที่..เดียวดายในกรงงาม
เธอยังดีมีอิสระที่จะเลือก
เธอไร้เชือกผูกรั้งเหมือนสั่งห้าม
ปีกโบยบินร่อนถลาผืนฟ้าคราม
ทุกโมงยามเลือกได้ไร้จองจำ
ผิดกับเราเศร้านักถูกกักขัง
หมายคืนรังยังเก่าทุกเช้าค่ำ
อิสระภาพพร่าเลือนเหมือนเวรกรรม
โถมกระหน่ำซ้ำเราต้องเฝ้ากรง
แม้ข้าว-น้ำสามเวลายื่นมาให้
เสี้ยวเศษลึกหัวใจไม่ประสงค์
นกอย่างฉันนั้นคู่อยู่ป่าดง
มนุษย์คงไม่ฟัง...กักขังเรา
ฝากร้าวรานผ่านกรง..ส่งถึงขมิ้น
อยากคืนถิ่นถวิลนักรักขุนเขา
ฝืนใจทนหม่นมองต้องซึมเซา
ยืนเกาะเสาคอนงามทุกค่ำคืน
---สะเลเต---
๏ เป็นขมิ้นคงตกแล้วตกอีก
ถึงมีปีกงดงามทุกยามตื่น
เราขมิ้นคงพลัดเพียงหัดยืน
กลัวใจฝืนไฉเฉโซเซนัก
ไม่อาจรู้ฟ้ากว้างทางไฉน
มวลต้นไม้รังอยู่ไม่รู้จัก
ที่ซบอิงแสนไกลไร้เพิงพัก
นกปีกหักคุดคู้จึงรู้แพ้
เดินต้วมเตี้ยมเดียวดายใต้โคนต้น
หลีกไม่พ้นปีกขาดมีบาดแผล
เธอมีกรงทองเกลียวคนเหลียวแล
ในดวงแดไม่ต้องบินผกผินลม
อยากจะลองบินดิ้นกลัวสิ้นท่า
ดั่งชีวาวายวาตม์จะขาดสม
ปีกอ่อนอ่อนระกำช้ำระบม
กลัวสิ้นลมแน่นิ่งเป็นยิ่งนัก
เมื่อไร้ปีกจึงพลาดขาดเชื่อมั่น
เราสินั่นร้าวรานอาการหนัก
เธอยังมีกรงไว้ได้พิงพัก
และรักษาปีกไว้รอได้บิน
ตราบฟ้ายังใหญ่ยิ่งกว่าสิ่งไหน
เมื่อเธอได้เผชิญกลับคืนถิ่น
เมื่อตัวฉันนกใบ้หากได้ยิน
จะโผผินทางไกลไปกับเธอ ๚ะ๛
รการตติ
|
|
|
|
| 11 กันยายน 2013, 07:32:AM |
|
เนิน จำราย
|
|
« ตอบ #6 เมื่อ: 11 กันยายน 2013, 07:32:AM » |
ชุมชน
|
"กรงหัวจุก"ซุกปีกสุดหลีกหลบ
ยามได้พบสิ่งร้ายสุดมนุษย์..นั่นหนา
มองตัวเราเขาเห็นเป็นผักปลา
ถ้าไม่ฆ่าก็ขังติดวังวน
อยากบินไหนไกลใกล้หรือได้ไป
ทำไฉนหนอนกอยากผกพ้น
กลัวเหลือเกินเกินกลัวทุกตัว..คน
หมดดิ้นรน..ปลดปลง..ในกรงไม้
เนิน จำราย
|
|
|
|
|
| 11 กันยายน 2013, 12:58:PM |
|
|
|
| 11 กันยายน 2013, 01:11:PM |
|
สะเลเต
|
|
« ตอบ #8 เมื่อ: 11 กันยายน 2013, 01:11:PM » |
ชุมชน
|
อยากหาอกอุ่นอุ่นพอหนุนผ่อน
ถอยสะท้อนกลับมาอนิจจาหวั่น
น้ำตาใจไหลพรากจากอกมัน
ล่วงเลยวันเหลืองขมิ้นหมดถิ่นนอน
เนิน จำราย รอวันพรุ่งรุ่งเยือนเคลื่อนมาใหม่
รออุ่นไอตะวันผันกายก่อน
เธอจงรอรับแสงแห่งอาทร
เพราะสิงขรเคียงอยู่คู่ตะวัน
สำหรับเราไร้หวังกระทั่งคิด
ปีกอยากสัมผัสแสงอาทิตย์..สิทธิ์แค่ฝัน
เพียงฟลูออเรสเซนต์เห็นอยู่นั้น
โครงเหล็กกั้นกรงสนิทเหมือนปิดตาย
---สะเลเต--- |
|
|
|
|
| 12 กันยายน 2013, 05:56:AM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #9 เมื่อ: 12 กันยายน 2013, 05:56:AM » |
ชุมชน
|
ยืนเกาะเสาคอนงามทุกค่ำคืน
---สะเลเต---
เกาะสุมทุมพุ่มไม้ใบปกหนา
ป้องภัยมาคุกคามยามดึกดื่น
หลับเพียงงีบรีบแวดระวังยืน
กว่าพ้นคืนสักหนกระวนกระวาย
มืดมีหนูงูเงี้ยวเลื้อยเกี้ยวขอน
แจ้งบินร่อนอินทรีรี่กระหาย
หมอบข้างโคนโจนแผล็วแมวตัวลาย
อันตรายข่ายขึงของนายพราน
ฝนขาดฟ้าป่าแล้งน้ำแห้งขอด
พืชวายวอดยอดผลต้นกิ่งก้าน
แดดลมร้อนล่างบนป่นดินดาน
ไร้อาหารมดแมงเม็ดแตงตำ
อยู่อาศัยในกรงทองรองจับ
มีกินหลับจากเจ้าเช้าเที่ยงค่ำ
อย่าเตลิดเปิดเปิงเริงโลกดำ
ชั่วอาจทำช้ำกายตายทั้งเป็น
รพีกาญจน์
|
|
|
|
|
| 12 กันยายน 2013, 07:30:PM |
|
สะเลเต
|
|
« ตอบ #10 เมื่อ: 12 กันยายน 2013, 07:30:PM » |
ชุมชน
|
|
|
|
|
|
| 12 กันยายน 2013, 07:40:PM |
|
สะเลเต
|
|
« ตอบ #11 เมื่อ: 12 กันยายน 2013, 07:40:PM » |
ชุมชน
|
๐โอ้มนุษย์มโนดั่งชังขมิ้น
ฤๅเพราะสิ้นการุณย์ละมุนพร่า
เห็นสัตว์โศกกลับสราญเพราะพาลพา-
ระรื่นคร่าขังชนม์พอคนเพลินฯ
ไร้นวม-ไร้รัก^^
เขามองเราเพียงสินค้าเชิงพาณิชย์
ฆ่า,กักขังรั้งชีวิตไม่คิดเขิน
สินค้าขายถ่ายมือรับคือเงิน
จึงมองเมินศีลธรรม..หวังกำไร
---สะเลเต---
|
|
|
|
|
| 12 กันยายน 2013, 07:44:PM |
|
สะเลเต
|
|
« ตอบ #12 เมื่อ: 12 กันยายน 2013, 07:44:PM » |
ชุมชน
|
ตราบฟ้ายังใหญ่ยิ่งกว่าสิ่งไหน
เมื่อเธอได้เผชิญกลับคืนถิ่น
เมื่อตัวฉันนกใบ้หากได้ยิน
จะโผผินทางไกลไปกับเธอ ๚ะ๛
รการตติ
รอเฝ้าคอยความหวังเราพังสิ้น
กลับคืนถิ่นถวิลนักรักเสมอ
นึกถึงก้านกิ่งไทรหมายพบเจอ
เคียงข้างเธอโผผินบินท่องไพร
เพียงนึกคิด?คงเป็นเช่นความฝัน
ปีกเรานั้นนานเขยื้อนยากเคลื่อนไหว
คงหมดสิทธิ์คิดบิน ณ.ถิ่นใด
เพราะอยู่ใน..กรงนานผ่านหลายปี
---สะเลเต--- |
|
|
|
|
|
