30 สิงหาคม 2013, 05:01:AM |
นัท ผู้ชายฯ รักในหลวง
|
|
« เมื่อ: 30 สิงหาคม 2013, 05:01:AM » |
ชุมชน
|
(ไม่อยากให้ โลกนี้ มีสงคราม)
ไม่อยากให้ โลกนี้ มีสงคราม หรือนิยาม ความหมาย ทำลายฆ่า พอเถิดพอ พอที ที่ผ่านมา หยุดเถอะหนา อย่าหมาย ทำร้ายกัน
ไม่อยากให้ โลกนี้ มีสงคราม หรือสนาม ความเกลียด และเดียดฉันท์ ขอเถิดขอ ขอนะ อย่าประจัญ หยุดห้ำหั่น กันหนา อย่ารุกราน
ไม่อยากให้ โลกนี้ มีสงคราม หรือการหยาม ตามไล่ ใฝ่ประหาร งดเถิดงด งดหนอ ขอไหว้วาน หยุดสันดาน การเข่น เป็นเว้นวาง
ไม่อยากให้ โลกนี้ มีสงคราม เพราะมันไม่ ได้งาม ตามที่อ้าง ละเถิดละ ละโลภ ให้โกรธจาง หยุดล้มล้าง สร้างสุข เถิดทุกคน
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : รพีกาญจน์, พี.พูนสุข, สะเลเต, คอนพูธน, กังวาน, panthong.kh, ชลนา ทิชากร, saknun, ไพร พนาวัลย์, ดารกะ, ปู่ริน, รัตนาวดี, D
ข้อความนี้ มี 13 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
หนึ่งคนห่างไกล หนึ่งใจห่วงหา
|
|
|
30 สิงหาคม 2013, 10:32:AM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 30 สิงหาคม 2013, 10:32:AM » |
ชุมชน
|
หากมนุษย์หยุดรักโลภโกรธหลง รู้ปลดปลงกิเลสด้วยเหตุผล ใช้ปัญญามาคุ้มครองกมล ประพฤติตนยลธรรมนำสิ่งดี
ใช่ เจรจาว่ารักมักลวงโลก ขู่กรรโชกผู้น้อยด้อยศักดิ์ศรี มิเชื่อฟังสั่งการรานทันที อ้างเคมีชีวภาพต้องปราบปราม
เอาเสรีชี้ทางสร้างประโยชน์ ภาษีโหดนำเข้าแต่เราห้าม ช่วยเหลืองดชดเชยเกษตรฟาร์ม คุณภาพตามบ่งไว้ไร้สารพิษ
ปฏิบัติจัดฉากสองมาตรฐาน บริวารเลวรอดบอดสนิท ทีผู้อื่นลื่นไหลไสประชิด นี่คือกิจประสงค์องค์เทวัญ
หยุดดินน้ำลมไฟ หยุดได้หรือ หยุดคนหือโลภโมโหโทสัน ถึงชะล้างอ้างกรรมจำโลกันต์ ไม่มีวันมนุษย์ หยุดสงคราม!
รพีกาญจน์
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : panthong.kh, คอนพูธน, กังวาน, ชลนา ทิชากร, สะเลเต, ไพร พนาวัลย์, ดารกะ, ปู่ริน, นัท ผู้ชายฯ รักในหลวง, รัตนาวดี, D
ข้อความนี้ มี 11 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
30 สิงหาคม 2013, 10:50:AM |
|
|
30 สิงหาคม 2013, 11:05:AM |
กังวาน
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 30 สิงหาคม 2013, 11:05:AM » |
ชุมชน
|
ถ้าโลกนี้มีสนามสงครามรัก ฉันคงหนักหัวใจให้อยากหนี รบกับสาวคราวใดใจไม่ดี แต่ละทีแดดิ้นแทบสิ้นใจ
สวยใสซื่อคืออาวุธที่หยุดฉัน อ้อนรำพันคือกระสุนพรุนเข้าใส่ เสื้อเกราะขาดพินาศนักรักพาไป แต่ยังไงก็ยอมก่อขอสู้ตาย
---กังวาน---
|
ถ้ารู้สึกพอ ก็เป็นสุขทันที
|
|
|
31 สิงหาคม 2013, 02:41:PM |
|
|
01 กันยายน 2013, 06:08:AM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 01 กันยายน 2013, 06:08:AM » |
ชุมชน
|
พวกยกทัพ จับเรือ ลอยเหนือน้ำ ปืนตั้งลำ ยิงไกล ใส่ทุกจุด ป้อมกำแพง แกร่งหนา ถึงคราทรุด ร่างมนุษย์ หลุดผล็อย ลอยลงดาน
เหล่าช้างม้า กล้าศึก ยังนึกหวั่น ยืนประจัญ สั่นเทา เขย่าย่าน หอกดาบขาว ยาวคม เกลื่อนจมลาน ฤาจะทาน ทนถูก ลูกเหล็กไฟ
ปกาศิต ขีดชอบ ครอบครองเขต เฉือนประเทศ เหนือออก ขยอกใต้ อำนาจเกิน เดินทั่ว ย่ำรั้วไทย เรียกชดใช้ ค่าแพ้ ยอมแก่มัน
บังคับขู่ ค้ำเข็น เซ็นต์ค้าขาย ขุดแร่หิน ดินทราย ทลายขัณฑ์ ข้าวไม้สัก ผักปลา ผ้าแพรพรรณ ส่งเครื่องบรรณาการ อย่าหาญฮือ
ถึงกี่กาล ผ่านยุค ทุกสมัย แดงดำเหลือง เมืองไพร สู้ได้หรือ พวกประดา กาขาว เอาอยู่มือ เพราะมันคือ เปรตดง แห่งสงคราม
รพีกาญจน์
|
|
|
|
|