ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไร้นวล^^]

๐อยากแต่งกลอนอ้อนกานท์อันหวานแหวว
ตรงแน่แน่วหนึ่งนางพร่างฉวี
ให้ถึงห้วงทรวงลึกตรึกฤดี
และก็มีใจแด่ดวงแดชาย

๐แต่อนาถวาทอ่อนกระท่อนกระแท่น
มิมีแม้นมนตราวิภาร่าย
มิมีมุขมุรธาสง่าปราย
นงคงหน่ายเหนื่อยอ่อนอักษรโทรม

๐เพราะรักเร้าเร่งระดมผสมขวัญ
เจตจำนรรจ์จากจิตคิดหาญโหม
พาทย์กระพร่องทักษะยังประโคม
โปรยประโลมลักขณาภาษาใจ

๐จะเตะต่อยตบตีคำที่พร้อง
จะเถือถองทับศัพท์เหมือนขับไส
จะดูแคลนคำขานรำคาญนัย
ก็บ่ให้อ้ายท้อระย่อยวน

๐เพราะพิษรักหนักหนาเกินกว่าเสียง
ร้อยเรียบเรียงร่ายเสน่ห์อย่างเสสรวล
มิเคยสนกลกลอนจะกร่อนครวญ
เลวงล้วนลักษณ์ลายหมายอนงค์

๐หากน้องคิดปลิดบ่วงทรวงสวาท
น้องย่อมอาจเอื้อนอรรถกวัดหงส์
เป็นศัพท์สรวงสูงศักดิ์มาหักลง
อ้ายนี้คงพ่ายคำและจำลาฯ
 

[สะเลเต]

ขณะน้องเขียนกลอนอักษรนี้
อยู่บนตึกชั้นที่ยี่สิบห้า
คงสูงพอเผื่อจะพิจารณา
เปิดดิกฯหา..ล่าถ้อยร้อยบทกลอน

อ้ายพร้อมไป?หรือยังรอฟังอยู่
ศัพท์ไม่หรูเลิศเลอเสนออักษร
คิดค้นคำ..เครียด,กลุ้ม,ลุ่มลุ่มดอนดอน
หาคำค่อนข้างยากเลยอยากทิ้ง(อ้าย)..

---สะเลเต---

[ไร้นวล^^]

๐มิน่าเล่าเราหนอคอเคล็ดหนัก
ด้วยแหงนพักตร์พึงชมแม่สมหญิง
อยู่เสียดฟ้าสูงส่งระหงจริง
คิดจะทิ้งปุถุชายมิร้ายเลย

๐ด้วยเดชเด่นเพ็ญแขก็แต่สรวง
อ้ายบ่าวควงคงเหนียมเมื่อเรียมเผย-
ความผุดผ่องยองใยยามได้เชย
คงคล้ายเย้ยยศสุรางค์ให้สร่างมนตร์

๐อ้ายจึงกรอกลอนมามาตรว่าแหย่
เผื่อน้องแลลงมาหาสักหน
ส่งยิ้มสวยซ่อนสาส์นสื่อมานดล
เมตตาคนข้างล่างคลายครางครวญ

๐อ้ายมิมีมนตร์ใดไสวเสก
อรรถอันเอกพออ้างสุรางค์หวน
จึงจารแต่งตั้งกลอนบวรอวล
ให้สมควรศักดิ์น้องผู้ผ่องพรรณ

๐น้องมิต้องมองหาภาษาศักดิ์
เพื่อมาผลักอ้ายเพียงเสียงสวรรค์
อ้ายรับรู้อยู่แล้วต้องแคล้วกัน
รัมภานั้นไฉนคู่ผู้อยู่ดินฯ
 

[panthong.kh]

ยินคำกลอน อ้อนหนอ คอแทบหัก
ชะแง้หนัก หรือพี่ ฤดีสิ้น
สวาทวาด หวังไว้ ไร้ยลยิน
น้ำตาริน เป็นตุ่ม แสนกลุ้มใจ

อุตส่าห์แอบ เอียงกาย ตายแล้วฉัน
ไม่เข้าขั้น สูงศักดิ์ ชักเหลวไหล
บ้านซอมซ่อ ฝาขัด มัดด้วยไม้
ติดเล้าไก่ ใกล้คลอง หนองน้ำคำ
พันทอง
 

[เนิน จำราย]

โปรดชะแง้แลมาหน้าบ้านพี่ 
แคร่ฟากถี่ไผ่อิงพิงขนำ
นั่งประชันดั้นเสียงเรียงลำนำ
ขานขับคำปรับปรุงจรุงใจ

ประลองกรับขับร้องก้องเสนาะ
จับจำเพาะเพลงฉ่อยร้อยเสียงใส
ตามทำนองท้องนาป่าพงไพร
ยกหัวใจขึ้นบ่าตั้งท่ารำ

เนิน จำราย

[ไร้นวล^^]

(ต่อท่านเนินครับ)

๐เป็นมนตร์เพลงพะนอนงผจงรัก
ผูกสมัครพิณพนองร้องชื่นฉ่ำ
พลิ้วพฤกษาพาซบประกบรำ
แดดื่มด่ำด้วยดอกลำดวนชวน

๐สำเนียงน้องก้องโสตปราโมทย์มั่น
ช้อยประชันแช่มชัฏระบัดสรวล
บุหงางามแง้มแย้มแฉล้มยวน
ต่างอบอวลเอื้อนำรำรักเรา

(ถึงคุณพันครับ)

๐คฤหาสน์มัดไม้หลังใหญ่นั้น
พื้นขัดมันเลื่อมพรายหมายเป็นเหย้า
เสียงไก่ขันครื้นเครงเลบงเช้า
ย่อมรบเร้ารื่นเริงบรรเทิงชนม์

๐ข้างคูครองหนองน้ำทองคำคล้าย
คงฉาบฉายแสงรุ่งที่ปรุงผล
ถ้าได้เคียงเพียงน้องกันสองคน
ทิพย์อาสน์บนดาวดึงส์มิครึ่งแควฯ

[เนิน จำราย]

ทิพย์สวรรค์พิลาสคู่หมู่ไม้หอม
พิณเพลงกล่อมหลากหลายล้วนใกล้แข
เสนาะหูสู่ห้วงชื่นดวงแด
ชาวดินแพ้คงฝืนคือขืนรอ

หากภพใดชาวฟ้าลงปรากฏ
ลุโสฬสสิบหกชั้นยังหวั่นหนอ
เคยคู่บุญยืนหยัดขอตัดพ้อ
เพียงพะนอสักกึ่งครึ่งหายใจ

เนิน จำราย

[กังวาน]

ขณะน้องเขียนกลอนอักษรนี้
อยู่บนตึกชั้นที่ยี่สิบห้า
คงสูงพอเผื่อจะพิจารณา
เปิดดิกฯหา..ล่าถ้อยร้อยบทกลอน

อ้ายพร้อมไป?หรือยังรอฟังอยู่
ศัพท์ไม่หรูเลิศเลอเสนออักษร
คิดค้นคำ..เครียด,กลุ้ม,ลุ่มลุ่มดอนดอน
หาคำค่อนข้างยากเลยอยากทิ้ง(อ้าย)..

---สะเลเต---

คนบ้านนอกคอกนาอาสาน้อง
เพลงพี่ร้องลูกทุ่งมุ่งเพื่อหญิง
คำพี่บอกออกจากใจไม่ประวิง
รักน้องจริงมิลวงล่อขอให้ฟัง

"ข้ารักเอ็ง"ยิ่งกว่าปลารักน้ำ
ร้อยเนื้อความก็คำเดิมเพิ่มความขลัง
"ข้ารักเอ็ง"ขอบอกมิหลอกตังส์
ข้าวสารยังพอมีไหม...อ้ายขอยืม

---กังวาน---

[Prapacarn ❀]

...............................

๐หากน้องคิดปลิดบ่วงทรวงสวาท
น้องย่อมอาจเอื้อนอรรถกวัดหงส์
เป็นศัพท์สรวงสูงศักดิ์มาหักลง
อ้ายนี้คงพ่ายคำและจำลาฯ
 

อันศัพท์สูงยูงยางอยู่ข้างเทิง
กลอนเปิดเปิงแต่ใจยังใฝ่หา
หวังเกี่ยวพ่วงดวงแดแด่พี่ยา
ขอจงอย่าตัดรอนในตอนนี้
•
บ้านน้องอยู่ยอดดอยเฝ้าคอยรัก
เกรงอกหักร้อยกานท์กล่อมมานพี่
อินทนนท์ แปดพันฟุตสุดปฐพี
สูงกว่าใครไทยแลนด์นี่ พี่เบิ่งแน
•
มิอาจเทียบกลอนกลคนอื่นเขา
แต่รักเราสูงค่ากว่าใครแน่
จะขี่เจ็ทข้ามฟ้ามาดูแล
รักน้องแท้ บอกซิ..ชิมิคะ
 
แซมค่ะ

[ไร้นวล^^]

๐อินทนนท์ดลอ้ายตะกายฟ้า
วาดหวังว่าวิมลศรียังยี่หระ
บ่ลืมเลือนเงื่อนมั่นผูกพันธะ
อ้ายจึงจะจรัลสู่ภูพนอม



๐หลังนงลักษณ์ลงเจ็ทต้องเต็ดเตร่
เพราะเสน่ห์แห่งรักวิจักษณ์หอม
อ้ายตระเตรียมกระบะไว้ให้พรักพร้อม
ตะลอนอ้อมภูผามารับเธอ



๐เช็ดที่นั่งข้างหน้าจนสะอาด
เชิญนงนาฏนั่งนี้ที่เสนอ
พาคืนถิ่นอินทนนท์ที่บ่นเพ้อ
และปรนเปรอปรุงรักอย่างภักดี

(ดอกมลุลี)

๐จะเด็ดดอกกรรณิการ์รุจาขาว
ประดับราวรั้วอวลนวลฉวี
ลำดวนเด่นกระดังงามลุลี
เพื่อนารีหอมรักจักนิรันดร์ฯ
 

[สะเลเต]

"ข้ารักเอ็ง"ยิ่งกว่าปลารักน้ำ
ร้อยเนื้อความก็คำเดิมเพิ่มความขลัง
"ข้ารักเอ็ง"ขอบอกมิหลอกตังส์
ข้าวสารยังพอมีไหม...อ้ายขอยืม

---กังวาน---

I,YOU SAYทุกวันฉันใช้บ่อย
เพลงลูกทุ่งฟังน้อยไม่ค่อยปลื้ม
คลั่งลิเกเทหน้าตักรักมิลืม
ฮ่วย!!สระอืม..ต่อยาก..อยาก"ฆ่าเอ็ง(อ้าย)".. 

---สะเลเต---

[Prapacarn ❀]

ดั่งรำเพยเชยกลิ่นละมุนกรุ่น
เจ้าประคุณกวีงามดุจความฝัน
มะลิซ้อนซ่อนกอพ้อแสงจันทร์
ไม่ไหวหวั่นเท่าวจีพี่รำพึง



หอมเจ้าเอย..สายหยุด เจ้าสุดหอม
เพียงได้ดอมหลงไหลเฝ้าใฝ่ถึง
ทั้งเช้าค่ำเสน่หาติดตราตรึง
ปักทรวงซึ้งห่อนหายมิคลายรัก



ชมพูพวงพ่วงใจให้ไผลเผลอ
ใช่ละเมอ..คงมั่นมิหันหัก
ห้องหัวใจทุกห้องเฝ้าปองภักดิ์
ช่อดอกรักมอบพี่..นิรันดร



แซมค่ะ
 

[ไพร พนาวัลย์]

เพราะตัวอ้ายต้อยต่ำมีตำหนิ
ส่วนเจ้าสิสูงส่งดั่งหงส์เหิร
จะไปไหนลอยล่องมิต้องเดิน
อยากจะเมินตัวอ้ายตั้งหลายครา

เฝ้าทักทายปราศรัยยามได้เห็น
ส่วนเนื้อเย็นลำพองมิมองหา
ไม่ชอบคนสึ่งตึงทำปึ่งชา
คงเกลียดหน้าเหี่ยวย่นมิยลยิน

ถ้าอยากทิ้งตัวอ้ายจงร่ายเวทย์
กั้นขอบเขตของเจ้าไร้เงาสิ้น
ปิดทุกช่องทางฝันที่ปันจินต์
ให้ชาวดินอย่างอ้ายตายทั้งเป็น

“ไพร พนาวัลย์”

 

[ดิษฐา]

๐อยากแต่งกลอนอ้อนกานท์อันหวานแหวว
ตรงแน่แน่วหนึ่งนางพร่างฉวี
ให้ถึงห้วงทรวงลึกตรึกฤดี
และก็มีใจแด่ดวงแดชาย

๐แต่อนาถวาทอ่อนกระท่อนกระแท่น
มิมีแม้นมนตราวิภาร่าย
มิมีมุขมุรธาสง่าปราย
นงคงหน่ายเหนื่อยอ่อนอักษรโทรม

๐เพราะรักเร้าเร่งระดมผสมขวัญ
เจตจำนรรจ์จากจิตคิดหาญโหม
พาทย์กระพร่องทักษะยังประโคม
โปรยประโลมลักขณาภาษาใจ

๐จะเตะต่อยตบตีคำที่พร้อง
จะเถือถองทับศัพท์เหมือนขับไส
จะดูแคลนคำขานรำคาญนัย
ก็บ่ให้อ้ายท้อระย่อยวน

๐เพราะพิษรักหนักหนาเกินกว่าเสียง
ร้อยเรียบเรียงร่ายเสน่ห์อย่างเสสรวล
มิเคยสนกลกลอนจะกร่อนครวญ
เลวงล้วนลักษณ์ลายหมายอนงค์

๐หากน้องคิดปลิดบ่วงทรวงสวาท
น้องย่อมอาจเอื้อนอรรถกวัดหงส์
เป็นศัพท์สรวงสูงศักดิ์มาหักลง
อ้ายนี้คงพ่ายคำและจำลาฯ
 

ยี่สิบแปดสิงหา ร้อยลารัก
ไร้ถ้อยถักแว่วหวานให้ขานหา
ด้วยสะท้านหวิวหวั่น กลั่นอุรา
สุดแรงล้าว้าวุ่น ด้วยอุ่นคลาย

ไปฟังใครไหนเล่า เฝ้าเพ้อพร่ำ
ใส่ความช้ำมัวหมอง น้องใจหาย
มิเคยคิดกลอกกลิ้งวิ่งเปลี่ยนชาย
ด้วยว่าหมายไว้หนึ่ง... จึงมิทำ

..................................
กว่าจะหลงเข้ามาสักคราครั้ง
อายุพลั้งพุ่งพลาด สาดถลำ
ไม่ไปหรอกอย่าเลย อย่าเอยคำ
เอ้า!แถมตังค์ – บ้าน – รถ ให้หมดเลย

[panthong.kh]

เพราะตัวอ้ายต้อยต่ำมีตำหนิ
ส่วนเจ้าสิสูงส่งดั่งหงส์เหิร
จะไปไหนลอยล่องมิต้องเดิน
อยากจะเมินตัวอ้ายตั้งหลายครา

เฝ้าทักทายปราศรัยยามได้เห็น
ส่วนเนื้อเย็นลำพองมิมองหา
ไม่ชอบคนสึ่งตึงทำปึ่งชา
คงเกลียดหน้าเหี่ยวย่นมิยลยิน

ถ้าอยากทิ้งตัวอ้ายจงร่ายเวทย์
กั้นขอบเขตของเจ้าไร้เงาสิ้น
ปิดทุกช่องทางฝันที่ปันจินต์
ให้ชาวดินอย่างอ้ายตายทั้งเป็น

“ไพร พนาวัลย์”

 

ตัวของพี่ สูงใหญ่ ใครเรียกยักษ์
ล่องหนชัก จะบ่อย คอยหลบเร้น
เดือนที่ผ่าน ย่านสุพรรณ นั้นประเด็น
มีคนเห็น ควงใคร ไปด้วยกัน

สาวหน้าสวย หมวยเอ็กซ์ สเปคไหม
คงถูกใจ ในที่ ไม่มีฉัน
เดินจู๋จี๋ อี๋อ๋อ จ้อทั้งวัน
มีโรมรัน หรือเปล่า เล่าบอกที

ใช่หาเรื่อง เคืองขุ่น ให้วุ่นอก
รูปมันฟ้อง เก็บตก มิผกหนี
ตายทั้งเป็น เย็นฉ่ำ หนำฤดี
เพียงสุขี ชั่วครั้ง ยามนั่งมอง
พันทอง

[D]

เพราะตัวอ้ายต้อยต่ำมีตำหนิ
ส่วนเจ้าสิสูงส่งดั่งหงส์เหิร
จะไปไหนลอยล่องมิต้องเดิน
อยากจะเมินตัวอ้ายตั้งหลายครา

เฝ้าทักทายปราศรัยยามได้เห็น
ส่วนเนื้อเย็นลำพองมิมองหา
ไม่ชอบคนสึ่งตึงทำปึ่งชา
คงเกลียดหน้าเหี่ยวย่นมิยลยิน

ถ้าอยากทิ้งตัวอ้ายจงร่ายเวทย์
กั้นขอบเขตของเจ้าไร้เงาสิ้น
ปิดทุกช่องทางฝันที่ปันจินต์
ให้ชาวดินอย่างอ้ายตายทั้งเป็น

“ไพร พนาวัลย์”

 

อ้าย..ไม้ใหญ่ หยั่งยาก รากล้ำลึก
ในรู้สึก นึกปลง อ้ายคงเห็น
แสนอนาถ พลาดพลั้ง นั่งลำเค็ญ
ผ่านมาเช่น เข่นทรวง จนกลวงพัง

มิใช่หงส์ คงเดิน ไกลเกินกล่าว
ด้วยเพราะสาว ต่ำไป จึงไร้หวัง
ฤทัยทัก รักนี้ มิจีรัง
ทุกคราวครั้ง รั้งจิต คิดแค่มอง

สุดคว้าไขว่ ได้มา นิจจาเอ๋ย
สุดเอื้อนเอ่ย ยิ่งนัก เมื่อรักหมอง
สุดจะคว้า มาแนบ แอบอิงครอง
สุดแค่น้อง สำรองแน่ แค่คนไกล

"ดิน"

[ไพร พนาวัลย์]

ไปสุพรรณนั่นหรือคือเรื่องเด็ด
ไปสั่งเห็ดมาลงที่ตรงร่อง
ไปหลงทางสามวันบั่นเงินทอง
โปรดอย่าจ้องจับผิดมิบิดเบือน

ชาวสุพรรณบ้านปู่ดูเหมือนญาติ
ไม่เคยขาดไมตรีดั่งมีเพื่อน
พาเที่ยวไปหลายที่มีแชเชือน
นอนดูเดือนดูดาวที่เดิมบาง

นานนานได้ไปพบประสบพักตร์
เจ้าเพื่อนรักเพื่อนเกลอรีบเคียงข้าง
บึงฉวากอยากชมฝูงปลาพราง
ไปพบช้าง,เสือ,สิงห์,ทั้งลิงกัง

ขออภัยไม่บอกเหมือนหลอกเที่ยว
ไปคนเดียวเท่านั้นมันแทบคลั่ง
พวกญาติ ญาติมายุดให้หยุดยั้ง
เลยต้องนั่งล้อมวงก๊งยาดอง(แนวมัก)

“ไพร พนาวัลย์”
 
มัวแต่ไปเที่ยวสุพรรณ โดนเจ้าดินแซงอีกแล้ว..

[panthong.kh]

คนญาติเยอะ อย่างว่า น่าเลื่อมใส
สีข้างไถ ไปเรื่อย เปื่อยถึงน่อง
แต่ที่เห็น เด่นนั้น มันพันทอง
ขับรถล่อง ท่องเที่ยว เทียวถามทาง

คนญาติเยอะ จริงพี่ มีทั่วถิ่น
เพชรบูรณ์ สุรินทร์ มิสิ้นสร่าง
มะขามหวาน เคยลิ้ม ชิมนวลนาง
อีกดูช้าง งางวง ควงกันเพลิน

พอจับได้ ไล่ทัน ดันบอกปัด
ทุกจังหวัด คงเคย เอ่ยปากเกริ่น
ไหนเคยบอก รักเรา เศร้าเหลือเกิน
พ่อมหา จำเริญ เกินทำใจ

ขอหยุดยั้ง ครั้งนี้ ฤดีแตก
ทั้งเหลวแหลก แยกย่อย น้อยใจไหม
ไม่ต้องพบ จบกัน คิดฝันไป
ลืมกันได้ ไวยิ่ง หญิงขอบคุณ
พันทอง
๒๘/๐๘/๕๖