ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

อยากปล่อยวาง ว่างเปล่า ลืมเศร้าโศก
ที่แบกโลก ทั้งใบ ให้หลุดพ้น
หนีวุ่นวาย หลายหลาก มากสกล
หลีกสับสน วนว่าย หน่ายแท้ใจ

มองปราชญ์เปรื่อง เรื่องรัก หนักใจบ่อย
จำนรรจ์ร้อย เรียงคำ ย้ำเฉไฉ
ข้อปลีกย่อย แยกแยะ แกะเกี่ยวไป
เหมือนบอกใบ้ เคียงกัน ฉันและเธอ

อยากดีเลิศ กว่าใคร ฤทัยแน่
คอยตามแคร์ แต่ฉัน นั้นเสมอ
หากวันใด ลดน้อย ด้อยนะเออ
ขอเพียงเธอ อย่าเหยียบ เสียบทิ่มเอา

อยากตัดใจ ลืมลง ปลงอย่างพระ
มิวายจะ ข้องจิต คิดอับเฉา
มองโลกกว้าง ทางไกล ไม่บรรเทา
เลือนลางเงา เข้าซุก ทุกข์ทวี

พยายาม เท่าใด ไม่เป็นผล
ทุกวันทน จนเจียน เพียรหลีกหนี
ตัดอย่างไร ไม่ขาด ประหลาดดี
ใจเวิ้งว้าง เหลือที่ มีกล้ำกลืน

ท่องคาถา เผื่อพบ สงบบ้าง
จิตแตกต่าง ทางใจ ให้สุดฝืน
ตรมเพียงใด ใครรู้ สู้หยัดยืน
แม้ค่ำคืน นอนเปลี่ยว เทียวทบทวน
พันทอง
๒๔/๐๘/๕๖

[~ขลุ่ยกันแสง~]

ใครหนอทำ "พันทอง" ให้หมองหม่น
ดั่งไฟลน ลามลุก เผาทุกส่วน
ดูห่อเหี่ยว เปลี่ยวเหงา เศร้ารัญจวน
ทุกกระบวน ทีท่า เหว่ว้าจัง..
 
..เขาคนนั้น คงไร้ ซึ่งใจภักดิ์
คลอนคลายรัก หักจินต์ จนสิ้นหวัง
ให้ร่ำร้อง ตรอมตรม ซมเซซัง
น้ำตาหลั่ง หล่นริน เจียนสิ้นใจ..
 
..ตามที่ยล มนเจ้า รักเขามาก
เห็นเชี่ยวกราก น้ำตา ที่บ่าไหล
เจ้าแสนร้าว ระบม ตรมทรวงใน
คิดถึงใคร คนนั้น โถ.."พันทอง"..
 
..จงร่ำไห้ ออกมา เถิดหนาเจ้า
หลั่งความเศร้า ร้าวรวง จากห้วงห้อง
เอาความเหงา เจ็บช้ำ ระกำกอง
จงร่ำร้อง ให้เต็มที่ ซะ..ทีเดียว..
 
..หลังจากนี้ พี่อยาก เอ่ยปาก..ขอ
นวลละออ ลืมมัน อย่าหันเหลียว
ทิ้งความช้ำ ตรม-เหงา เศร้าซีดเซียว
เลิกเกาะเกี่ยว สายใย หักใจลา..
 
..แล้วเริ่มต้น บนทาง สรรค์สร้างใหม่
สานสายใย โยงทรวง ที่ห่วงหา
คนใกล้ตัว มอบมาน ให้กานดา
เพียง..มองมา จะเห็น..ว่าเป็นใคร
 

[ไพร พนาวัลย์]

ตัดอะไรตัดได้แสนง่ายนัก
แต่ตัดรักสักผลักไสมิให้หวน
คงเป็นเวรกรรมเก่าเข้าก่อกวน
ความรัญจวนหวนคืนยังชื่นใจ

เพราะความรักครั้งนี้มีเพียบพร้อม
ต่างยินยอมน้อมรับมิขับไล่
แสนสดชื่นทุกคราวราวอุ่นไอ
ยามห่างไกลคิดถึงยังซึ้งทรวง

หากขาดเธอขาดฉันในวันหน้า
มันจะพาให้พบสบแดนสรวง?
หรือจะต้องหงอยเหงาเศร้าแดดวง?
หรือจะควงคนใหม่ดั่งใจปอง?

จะเริ่มต้นนับหนึ่งให้ถึงสิบ
จะสุกดิบเหมือนเดิมตอนเริ่มสอง
หรือจะร้ายกว่าเก่าเข้าทำนอง
อยากได้ทอง,กลับเทียมมาเยี่ยมกราย

อยากตัดรักให้ขาดมันบาดจิต
ดั่งยาพิษเผาลนจนสับส่าย
ดั่งผ่าตัดมะเร็งที่เรียงราย
ดีกว่าตายทั้งเป็นให้เหม็นคาว

หากถึงคราวหมดบุญที่หนุนเนื่อง
คงมีเรื่องร้ายแรงที่แข็งกร้าว
จนมิอาจแก้ไขให้ยืนยาว
มันถึงคราวจากกันอย่าพรั่นพรึง

เพราะชีวิตแสนสั้นอย่ามัวเศร้า
จงเสพเอาความดีเป็นที่พึ่ง
อย่ามัวทนทุกข์โศกที่โยกคลึง
ควรคำนึงถึงบุญในบั้นปลาย

จงปล่อยวางความทุกข์ที่รุกเร้า
แล้วรับเอาความสุขเข้ากอดก่าย
หาความสุขใส่ตนก่อนวันตาย
อย่าเสียดายไก่กาที่มากวน

หากมันทนไม่ได้จำใจจาก
อย่าคิดมากไม้ดีดมันขีดข่วน
ตัดสินใจถ่ายเทไม่เรรวน
ขืนคร่ำครวญ จะก่อเวร ไม่เว้นวาย

“ไพร พนาวัลย์”
 

น่าน มัวคร่ำครวญพิรี้พิไร โดนเจ้าขลุ่ยแซงอีกแล้ว 

[panthong.kh]

ใครหนอทำ "พันทอง" ให้หมองหม่น
ดั่งไฟลน ลามลุก เผาทุกส่วน
ดูห่อเหี่ยว เปลี่ยวเหงา เศร้ารัญจวน
ทุกกระบวน ทีท่า เหว่ว้าจัง..
 
..เขาคนนั้น คงไร้ ซึ่งใจภักดิ์
คลอนคลายรัก หักจินต์ จนสิ้นหวัง
ให้ร่ำร้อง ตรอมตรม ซมเซซัง
น้ำตาหลั่ง หล่นริน เจียนสิ้นใจ..
 
..ตามที่ยล มนเจ้า รักเขามาก
เห็นเชี่ยวกราก น้ำตา ที่บ่าไหล
เจ้าแสนร้าว ระบม ตรมทรวงใน
คิดถึงใคร คนนั้น โถ.."พันทอง"..
 
..จงร่ำไห้ ออกมา เถิดหนาเจ้า
หลั่งความเศร้า ร้าวรวง จากห้วงห้อง
เอาความเหงา เจ็บช้ำ ระกำกอง
จงร่ำร้อง ให้เต็มที่ ซะ..ทีเดียว..
 
..หลังจากนี้ พี่อยาก เอ่ยปาก..ขอ
นวลละออ ลืมมัน อย่าหันเหลียว
ทิ้งความช้ำ ตรม-เหงา เศร้าซีดเซียว
เลิกเกาะเกี่ยว สายใย หักใจลา..
 
..แล้วเริ่มต้น บนทาง สรรค์สร้างใหม่
สานสายใย โยงทรวง ที่ห่วงหา
คนใกล้ตัว มอบมาน ให้กานดา
เพียง..มองมา จะเห็น..ว่าเป็นใคร
 

ไม่มีใคร ทำเรา เศร้าหมองหม่น
เพียงมืดมน นัยตา ไขว่คว้าไหว
แค่วิตก อกร้อน ดั่งฟอนไฟ
จึงพูดไป ตามจินต์ ที่ยินยล

อันว่ารัก รักใคร ในใจนี้
ต้องรักที่ ดีพร้อม ย่อมไม่บ่น
แต่ไม่รู้ ลึกล้ำ หนอคำคน
ปวดกมล จนแต้ม แกมเศร้าทรวง

ปากบอกรัก ใจนั้น ปันเป็นอื่น
ปล่อยให้ขื่น ขมช้ำ น้ำตาร่วง
แม้บอกไป ใครเชื่อ เนื้อในกลวง
คอยเรียวรวง ช่วงห่าง ต่างเลิกลา

ถึงอย่างไร ไม่ร้อง ให้นองท่วม
รู้ว่าความ เจ็บนั้น มันเลือนหา
แต่ไม่นาน มานกลาย หายเยียวยา
กลันคืนมา ดังเดิม เติมฤดี

แต่ตอนนี้ ตรงนี้ ทั้งสี่ห้อง
ยังใสส่อง ผ่องพรรณ วันสุขี
ยังรื่นรัก พักกาย หมายปองซี
คนที่ใช่ ในบ้านนี้ มีเพียงเธอ
พันทอง
๒๕/๐๘/๕๖

[panthong.kh]

ตัดอะไรตัดได้แสนง่ายนัก
แต่ตัดรักสักผลักไสมิให้หวน
คงเป็นเวรกรรมเก่าเข้าก่อกวน
ความรัญจวนหวนคืนยังชื่นใจ

เพราะความรักครั้งนี้มีเพียบพร้อม
ต่างยินยอมน้อมรับมิขับไล่
แสนสดชื่นทุกคราวราวอุ่นไอ
ยามห่างไกลคิดถึงยังซึ้งทรวง

หากขาดเธอขาดฉันในวันหน้า
มันจะพาให้พบสบแดนสรวง?
หรือจะต้องหงอยเหงาเศร้าแดดวง?
หรือจะควงคนใหม่ดั่งใจปอง?

จะเริ่มต้นนับหนึ่งให้ถึงสิบ
จะสุกดิบเหมือนเดิมตอนเริ่มสอง
หรือจะร้ายกว่าเก่าเข้าทำนอง
อยากได้ทอง,กลับเทียมมาเยี่ยมกราย

อยากตัดรักให้ขาดมันบาดจิต
ดั่งยาพิษเผาลนจนสับส่าย
ดั่งผ่าตัดมะเร็งที่เรียงราย
ดีกว่าตายทั้งเป็นให้เหม็นคาว

หากถึงคราวหมดบุญที่หนุนเนื่อง
คงมีเรื่องร้ายแรงที่แข็งกร้าว
จนมิอาจแก้ไขให้ยืนยาว
มันถึงคราวจากกันอย่าพรั่นพรึง

เพราะชีวิตแสนสั้นอย่ามัวเศร้า
จงเสพเอาความดีเป็นที่พึ่ง
อย่ามัวทนทุกข์โศกที่โยกคลึง
ควรคำนึงถึงบุญในบั้นปลาย

จงปล่อยวางความทุกข์ที่รุกเร้า
แล้วรับเอาความสุขเข้ากอดก่าย
หาความสุขใส่ตนก่อนวันตาย
อย่าเสียดายไก่กาที่มากวน

หากมันทนไม่ได้จำใจจาก
อย่าคิดมากไม้ดีดมันขีดข่วน
ตัดสินใจถ่ายเทไม่เรรวน
ขืนคร่ำครวญ จะก่อเวร ไม่เว้นวาย

“ไพร พนาวัลย์”
 
น่าน มัวคร่ำครวญพิรี้พิไร โดนเจ้าขลุ่ยแซงอีกแล้ว 

รู้ว่ายาก หากรัก เข้าปักอก
รู้ว่าตก หลุมไป ใจหวั่นหลาย
รู้ทั้งรู้ รักเขา เอามากมาย
รู้ว่าชาย ไม่แน่ แค่เป็นรอง

ถึงอย่างไร ใจภักดิ์ ปักใจร้อย
ถึงเนื้อกลอย ไร้ซึ่ง ตรึงหอห้อง
ถึงมีรัก ปันแบ่ง แย่งใครครอง
ไม่สมสอง ร้องกู่ อยู่เพียงเดียว

ไหนเคยบอก ออกมา ว่ารักล้น
ไหนว่าทน รักเรา เฝ้าเก็บเกี่ยว
ไหนว่าจำ ฝังใจ ใฝ่กลมเกลียว
ไหนว่าเทียว มาพบ ประสพเจอ

หากปล่อยวาง ว่างเว้น เห็นจะยาก
ด้วยลำบาก ฝากฝัง ยังเสนอ
ความรักฉัน มั่นหมาย ชายนักเออ
จึงพร่ำเพ้อ ตามเรื่อง อย่าเคืองแค้น

ความเหงาครอบ คลุมเข้ม เต็มในอก
หนึ่งปีกก ก่ายกอด สอดวงแขน
ยังซึมซับ รับไว้ ห่างไกลแฟน
จากดินแดน ทะเลทราย หลายราตรี

อดตาหลับ ตานอน อ้อนออดหา
ผิดเวลา บางครั้ง นั่งเจ็บจี๋
ก็สุขหนอ พอทน จนบัดนี้
ใกล้เหลือที่ แต่ใจ กลับไกลเกิน
พันทอง
๒๕/๐๘/๕๖