เส้นทางแห่งความตาย
ลอยละล่องลำน้ำสู่โยนก
ตะวันตกตีนภูอยู่ให้เห็น
เลียบเลียบท้องธารเสือกยะเยือกเย็น
พอเดือนเพ็ญเด่นหล้าจึงราตรี
ด่วนคิดถึงหนึ่งห้วงดวงสมร
เพียงจากจรเนื้อเย็นผู้เป็นศรี
นอนกลางเถื่อนเหมือนวิบากพรากนารี
หมองฤดีดุ่มเศร้าเหงาเหลือเกิน
มองพระจันทร์วันเพ็ญกลับเป็นครึ้ม
พาคนทึ่มอ้างว้างกายห่างเหิน
คลองคดเคี้ยวเลี้ยวลดรันทดเกิน
จึงจำเดินเมินคลองอย่างหมองใจ
ครั้นถึงเมืองมาตรว่าจะผาสุก
กลับเป็นทุกข์คลุกคลีฤดีไหม้
แม่เนื้อทองของฉันกล่าวทันใด
จงกลับไปเสียเถิดจะเลิศลา
ฉันมีลูกสองคนอยู่บนบ้าน
มโหฬารปานสวรรค์อยู่หรรษา
ซ้ำทับถมสมเพศเวทนา
ช้ำอุราลงดิ้นสิ้นชีวัน
