ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

        

สู้ชีวิตมานานจนพาลเบื่อ
จนเหลือเฟือบทเรียนที่เขียนอ่าน
ดับกิเลส,ตัณหา,มารอนราน
ดั่งบัวบานขานรับอโณทัย

ตา เห็นรูปวูบวาบจนซาบซ่าน
หู ยังพาลยินเสียงที่สดใส
จมูก ชอบดมกลิ่นประทิ่น,ไอ
ลิ้น ชอนไชรสหลากที่อยากทาน

กาย นี้ชอบสัมผัส,รัด,อ่อนนุ่ม
ใจ ร้อนรุ่มทุ่มสุขสนุก,ร่าน
ไม่สำรวมอินทรีย์ที่บงการ
ยังลนลานสานต่อ “พอ”ไม่เป็น

นี่แหละหนอชีวิตพิชิตโลกย์
ทั้งสุขโศกปนเศร้าเพราะเราเล่น
ไม่เอาจริงเอาจังทั้งเช้าเย็น
จึ่งลำเค็ญเพราะใจมันไม่พอ

เพราะตัดโลกย์ไม่ขาดอนาถนัก
มาพบรักอีกหนเหลือทนหนอ
เธอสวยสดงดงามยามเคลียคลอ
"เรา"จึงขอ “หยุดแล้ว” เพียงแก้วตา

“ไพร พนาวัลย์”

เราหยุดแล้ว...ท่านล่ะ?

[D]

อ่านกระทู้ รู้สึก นึกเกรงขาม
ผ่านสงคราม ชีวิต จิตแกร่งกล้า
ทั้งสุขโศก โชคร้าย ภัยกรายมา
มิย่อล้า ท้าสู้ รู้ดำแดง

ทั้งศึกเหนือ เสือใต้ ไปรอบด้าน
มิเคยย่าน ละย่อ บ่นท้อแหยง
ผู้ชนะ สิบทิศ อย่าคิดแซง
เดี๋ยวพ่อแว้ง ด้วยหมัด อัดไปกอง

แพ้อย่างเดียว เทียวนี่ เป็นที่รู้
วัยคุณปู่ สู้ฟัด ถนัดคล่อง
เจอสำรวย หมวยสาว ขาวอองตอง
กระหยิ่มย่อง จ้องปลื้ม ชอบลืมตัว

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

"เรา"จึงขอ “หยุดแล้ว” เพียงแก้วตา

“ไพร พนาวัลย์”

เราหยุดแล้ว...ท่านล่ะ?

ฉันและเธอเจอกันวันฝนตก
กินหนมครกร่วมจานงานผ้าป่า
มือชนมือมิหลบตาสบตา
เหลืออีกฝายื้อแย่งแบ่งครึ่งกิน

รู้ความจริงหญิงจ้องนั้นน้องเพื่อน
ติดตามเยือน"สายผ่าน"ถึงฐานถิ่น
กระท่อมเก่าเสาไผ่ไม้ฝังดิน
หลังคาปลิ้นหดแห้งแรงตะวัน

เธอทักทายพรายพริ้มยิ้มระรื่น
หยิบตักยื่นน้ำเย็นเห็นเต็มขัน
มือยกดื่มปลื้มใจใฝ่สัมพันธ์
ตั้งแต่นั้นวนเวียนเพียรพบเธอ

จากชอบพอต่อเติมเพิ่มพันผูก
จากมิตรถูกถักทอรอเผยอ
จากวันเยือนเดือนปีที่เจอะเจอ
รักเสมอคิดถึงจนซึ้งทรวง

แรกพิสุทธิ์หยุดลง ณ ตรงนี้
หนึ่งฤดีเอออวยด้วยหวงห่วง
เธอล้ำค่ากว่าทองของทั้งปวง
ตราบสิ้นดวงชีวัน"ฉันรักเธอ"

 

รพีกาญจน์

[~ขลุ่ยกันแสง~]

ยิน..ท่านพี่ "รพีกาญจน์" สื่อขานขับ
ให้ได้รับ รู้ความ ตามเสนอ
แสนหดหู่ หู-ตา ก็พร่า-เบลอ
น้ำตาเอ่อ หลั่งริน แทบสิ้นใจ..
 
..ซื้อหนมครก ไปฝาก จากสุราษฎร์ฯ
น้องนงนาฎ ยิ้มรื่น ครายื่นให้
พอพี่กลับ ลับกัน มิทันไร
รู้ความนัย คนดี มีชายพา..
 
..น้องมีชาย หมายเกี้ยว พาเที่ยว-หยอก
มีคนบอก เจอนงคราญ งานผ้าป่า
กินหนมครก เย้ารื่น ชื่นอุรา
ต่างสบตา มือชน ระคนไป..
 
..ซ้ำ..กานดา พาผ่าน ถึงฐานถิ่น
ตักน้ำเย็น ยื่นกิน จินต์หลงใหล
สานสัมพันธ์ ฝันพร่าง พราววิไล
สุข-สดใส ตระกอง ทั้งสองคน..
 
..ในวันนี้ พี่ยา มารู้ชัด
จนเจนจัด แจ้งนัย พาใจหม่น
ก่อนลาจาก จรไกล ให้หน้ามล
บันดาลดล ค่าหนมครก..หกแสนพอ
 

[panthong.kh]

ร่ายวจี ลีลา พาหวั่นไหว
อนงค์ใด ได้ฟัง นั่งปากหวอ
แสนปลื้มจิต ขีดเขียน เพียรคอยรอ
รีบเติมต่อ แต่งแต้ม แซมทุกที

บางคนหา ค้นทั่ว ชั่วชีวิต
บางคนคิด ไม่ตก อกเป็นฝี
บางใครเขา เฝ้าฝัน ปันฤดี
บางคนที่ มุ่งมั่น ครั้นได้เจอ-

ดั่งนกน้อย หลงป่า มาพานพบ
หวังขอจบ เพียงปอง ไม่มองเหม่อ
หวังเข้าใจ ในรัก จักปรนเปรอ
หวังว่าเธอ คงรัก ภักดิ์เช่นกัน

ยามมีทุกข์ รุกเร้า เข้ามาปลอบ
อีกทั้งมอบ ปรานี สุขขีฉัน
อ่านกลอนกานท์ หวานล้ำ คำจำนรรจ์
พจน์ราดฉ่ำ น้ำผึ้ง ซึ้งดวงแด

หนึ่งปีผ่าน วารวัย ใกล้กร่อนผุ
แต่ประจุ ระเบิด ประเสริฐแหง
ตามถามไถ่ ทุกวัน มิผันแปร
ดั่งคู่แท้ ของใจ ฤทัยปอง

ร่ายมนตรา มาพร้อม ห้อมล้อมรัก
ร่ายดวงพักตร ปักตรึง ขึงเราสอง
ร่ายเสน่ห์ ยามเจอ เธอเคียงครอง
ร่ายพรส่อง ส่งสู่ ประตูใจ
พันทอง
๑/๐๘/๕๖

[ไพร พนาวัลย์]

อ่านกระทู้ รู้สึก นึกเกรงขาม
ผ่านสงคราม ชีวิต จิตแกร่งกล้า
ทั้งสุขโศก โชคร้าย ภัยกรายมา
มิย่อล้า ท้าสู้ รู้ดำแดง

ทั้งศึกเหนือ เสือใต้ ไปรอบด้าน
มิเคยย่าน ละย่อ บ่นท้อแหยง
ผู้ชนะ สิบทิศ อย่าคิดแซง
เดี๋ยวพ่อแว้ง ด้วยหมัด อัดไปกอง

แพ้อย่างเดียว เทียวนี่ เป็นที่รู้
วัยคุณปู่ สู้ฟัด ถนัดคล่อง
เจอสำรวย หมวยสาว ขาวอองตอง
กระหยิ่มย่อง จ้องปลื้ม ชอบลืมตัว

"ดิน"

ว่าจะหยุดแล้วเชียวดันเหลียวเจอะ
สมองเลอะมึนงงมันตรงขั้ว
ทั้งหมวยขาวอองตองจ้องตามัว
อยากเนียนัวน้องนางตายช่างมัน

แต่มาคิดอีกทีไม่ดีแน่
เพราะเราแก่เกินแกงไม่แข็งขัน
เดี๋ยวเจอะม้าพยศคงหมดกัน
วิ่งไม่ทันครึ่งทางแทบปางตาย

อันความรู้ท่วมหัวตัวไม่รอด
มันส่ายสอดตอแยจึ่งแพ้พ่าย
หลงรูป,เสียง,กลิ่น,รส,อย่างหมดลาย
ช่างน่าอายตัดไม่ขาดอยากปาดคอ 

จะไปนั่งภาวนาในป่าลึก
ก็รู้สึกห่วงสาวเจ้าจริงหนอ
ว่าพี่ตัดช่องน้อยไม่คอยรอ
พี่จึงขอ“หยุดพัก”เพราะรักเธอ

“ไพร พนาวัลย์”
 

[ไพร พนาวัลย์]

ร่ายวจี ลีลา พาหวั่นไหว
อนงค์ใด ได้ฟัง นั่งปากหวอ
แสนปลื้มจิต ขีดเขียน เพียรคอยรอ
รีบเติมต่อ แต่งแต้ม แซมทุกที

บางคนหา ค้นทั่ว ชั่วชีวิต
บางคนคิด ไม่ตก อกเป็นฝี
บางใครเขา เฝ้าฝัน ปันฤดี
บางคนที่ มุ่งมั่น ครั้นได้เจอ-

ดั่งนกน้อย หลงป่า มาพานพบ
หวังขอจบ เพียงปอง ไม่มองเหม่อ
หวังเข้าใจ ในรัก จักปรนเปรอ
หวังว่าเธอ คงรัก ภักดิ์เช่นกัน

ยามมีทุกข์ รุกเร้า เข้ามาปลอบ
อีกทั้งมอบ ปรานี สุขขีฉัน
อ่านกลอนกานท์ หวานล้ำ คำจำนรรจ์
พจน์ราดฉ่ำ น้ำผึ้ง ซึ้งดวงแด

หนึ่งปีผ่าน วารวัย ใกล้กร่อนผุ
แต่ประจุ ระเบิด ประเสริฐแหง
ตามถามไถ่ ทุกวัน มิผันแปร
ดั่งคู่แท้ ของใจ ฤทัยปอง

ร่ายมนตรา มาพร้อม ห้อมล้อมรัก
ร่ายดวงพักตร ปักตรึง ขึงเราสอง
ร่ายเสน่ห์ ยามเจอ เธอเคียงครอง
ร่ายพรส่อง ส่งสู่ ประตูใจ
พันทอง
๑/๐๘/๕๖

พี่ร่ายรำมนตราดั่งม้าศึก
ในตอนดึกคึกคักมาลักไก่
เขาหลับนอนแล้วนี่ไม่มีใคร
อยู่กลางไพรไกลสาวนอนหนาวทรวง

คิดถึงน้องนางเดียวเคยเกี่ยวก้อย
เฝ้ารอคอยกานดาที่มาพ่วง
ได้เพียงแหงนดูดาวสกาวดวง
พากันควงจันทราทั้งราตรี

ส่วนตัวพี่เหนื่อยล้าจึ่งมาพบ
ได้ประสบคนงามในยามที่
ขวานบิ่นแล้วแก้วตาช่วยปรานี
รอสามปีเข่นใหม่คงได้การ

ขอวอนไหว้เทพารักษ์ผู้ศักดิ์สิทธิ์
ผู้มีฤทธิ์,เมตตาให้ฝ่าด่าน
ขอขวานใหม่สักเล่มเพื่อใช้งาน
โปรดทำทานผู้น้อยชาวดอย เทอญฯ

“ไพร พนาวัลย์”
 

<a href="http://www.youtube.com/v/fze7Of59dA0&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/fze7Of59dA0&amp;rel=0&amp;fs=1</a>