เจ็บ..ตามตนคนสดับวางรับรู้
สัมผัสสู่อารมณ์ปมไฉน
บอกชีวิตยังเดินเผชิญไป
หยุดจับเจ็บเมื่อไหร่..ไร้ชีวา
เป็นนามธรรมช้ำเจ็บล้วนเหน็บจิต
ใจคอยคิดติดบ่วงซับห่วงหา
ไร้รู้สึกทางกายหมายใดมา
กายพลอยล้าตามด้วยยามป่วยใจ
มากแต่ขมตรมทรวงยามห่วงหาย
มากเสียดายหมายมาดเกินวาดไหว
มากแต่คิดผิดหวังนั่งพิไร
มากกว่าใครไหนเท่าที่เราช้ำ
ติดให้หวนครวญคอยด้วยหงอยเศร้า
มากกว่าเราไม่มีที่เจ็บหนำ
ตั้งตัวตนเป็นหลักปักระกำ
แล้วตอกย้ำคำค่อนจนร้อนทรวง
อื่นก็มีที่ทนจนหม่นไหม้
จะหาใครไหนเลิศดังเกิดสรวง
หายากนักทักทายหลายแดดวง
ต่างตกห้วงเวรกรรมที่ทำมา
จงเชื่อกฎแห่งกรรมทำใจเถิด
ผู้ประเสริฐคือผู้สู้ปัญหา
มันไม่สิ้นจบง่ายคล้ายจินตนา
มันตามล่าฆ่าถวิล..จนสิ้นใจ
