ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไร้นวล^^]

๐ฉันแวะอ่านบ้านกลอนสลอนหน้า
ด้วยหวังว่าจักเห็นแม่เพ็ญแข
สายตาสั้นฉันก็ได้ตั้งใจแล
กลับท้อแท้เธอทิ้งเหมือนชิ่งชาย

๐กลับมาเด้อเพ้อถึงบ่ซึ้งบ่?
กลับมาต่อกลอนเก่าที่เราหมาย
กลับมาซบเสสรวลเยาะยวนลาย
นี่น้องหายห่างอย่างอ้ายขวางคอ

๐รึเจ้าไปไกลโพ้นโน่นเกาหลี
รึเจ้ามีคนชิดอังกฤษหนอ
รึหนุ่มแขกแปลกใหม่ใส่ใจพอ
แล้วเย้ยห่อปลาร้าว่าหนอนไช

๐ลืมแล้วรึซึงซึ้งที่คลึงเคล้า
เสียงแคนเป่าประเลงเป็นเพลงใส
พิณประสานเสียงเสนาะออเซาะใคร
นงคราญไยหลีกลี้ไร้วี่แววฯ
 

[D]

สัมมนา สัมมนัว(เนีย) น่ากลัวนัก
ไปหลงทัก สาวน้อย ปล่อยเราแกร่ว
รู้ดอกน่ะ ชาตรี นี้ออกแนว
เจอบ้องแบ๋ว แล้วเลือน เพื่อนบ้านนา

สาวเสียวไส้ ในกรุง คงยุ่งเหยิง
มานเปิดเปิง เชิงแห้ว แล้วสิท่า
หลงเริงรื่น ชื่นใจ ในผับบาร์
คงเสียหน้า ล่าถอย หนอย.!มาครวญ

ก็ยังอยู่ ตรงนี้ คงที่เก่า
ฟังอ้ายเล่า เฝ้าจอ ท้อใจป่วน
อ้ายหนออ้าย มานร้าย หมายเยาะยวน
หนามรักข่วน อนาถ แทบขาดใจ

"ดิน"

[panthong.kh]

กลิ่นปลาร้า หอมจัง หวังลองลิ้ม
อยากจะชิม จิ้มข้าวเหนียว ยังเสียวไส้
กลัวใครแย่ง ยื้อยุด หลุดมือไป
ขอสักคำ ได้ไหม ไหนลองซี

เสียงร้องเรียก กินกัน หันมาเกลี้ยง
พร้อมเครื่องเคียง เรียงไว้ ในจานนี่
มะเขือเปราะ ถั่วผักยาว ข้าวร้อนมี
หมูแดดเดียว เข้าที ที่ซื้อมา

ปลาร้าปอง ลองไหม เหงื่อไหลย้อย
พริกเป็นร้อย เผ็ดมาก ลำบากหนา
แต่อร่อย ค่อยเล็ม เค็มน้ำปลา
ร้องเรียกหา น้ำหวาน ทานตบท้าย
พันทอง
๒๖/๐๗/๕๖

[รพีกาญจน์]

บอกตามตรง คงเบื่อ หมอเสื้อขาว
ใช้เข็มยาว ทิ่มแทง น้องแดงเสียว
เข้าเวรดึก นึกวน นั่งคนเดียว
แอบหนีเที่ยว อ้างคำ สัมมนา

พูดเสียงหวาน ขานครับ กับคนไข้
ตอบเอาใจ กานท์กลอน อ้อนจ๊ะจ๋า
สาวกลางเก๋า เย้าหยอก ออกลีลา
ทีแก้วตา บูดบึ้ง แสร้งตึงตัง

จำลักลอบ หอบเสื้อ ลงเรือหนี
พอกันที เลิกคบ จบความหลัง
เมื่อสมัคร รักมาก หากชิงชัง
ก็อย่าหวัง ย้อนทวน หวนดมดอม

บอกเอาบุญ คุณพี่ ลืมศรีเถิด
เดี๋ยวนี้เปิด ร้านรูป ขายธูปหอม
แผ่นซีดี มีเพลง พระพยอม
คู่ชายผอม ลำพูน หมอสมุนไพร

ข้อความที่เธอฝากมา ขออภัยไม่สัมผัส

รพีกาญจน์

[ไร้นวล^^]

(ตอบท่านน้องดินขอรับ)

๐อ้ายบ่ได้ใจเหลิงบรรเทิงถม
เข้าอบรมเรื่องงานบ่หวั่นไหว
พัทยาบาร์ผับบังคับไป
ก็ผู้ใหญ่อยากสราญพาท่านชม

๐สาวสวยใสในเมืองก็เพียงพักตร์
แต่นงลักษณ์บ้านนากริยาสม
ทั้งหอมผิวผ่องพรรณขวัญภิรมย์
ได้ดอมดมดั่งเดือนมาเอื้อนแด

๐ยังมาตรมั่นมุ่งหมายในหนึ่งหญิง
ยังรักจริงแจ่มล้วนเพียงนวลแข
ตื่นรึหลับจับจ่อลออแล-
มิผันแปรเปลี่ยนบ้านร้านนาเรา

(ตอบคุณพันครับ)

๐รสอร่อยรื่นลิ้นถวิลหา
คือปลาร้าใส่ไว้ในไหเก่า
ปิ้งปลาหมอหมกไก่ใบกระเพรา
ดอกสะเดาเด็ดลวกหมกฮวกฮ้อน

๐แกงผักหวานซ่านแซ่บกว่าแค็บหมู
ผักอีตู่อ่อมเขียดละเอียดอ่อน
ผักตำลึงลวกสุกคลุกข้าวร้อน
แกงปลาช่อนใส่กระเฉดช่างเด็ดดวง

๐โอ้บ้านทุ่งท้องนาของข้านั้น
ช่างสุขสันต์เสมือนแม้นว่าแดนสรวง
ห่างเพียงวันกลั้นโศกพิโยคทรวง
รักและห่วงดินดอนบังอรพร้อม

(ตอบท่านลุง)

๐อ้ายบ่เคยเฉยชาต่อหน้าน้อง
ลับหลังคล้องความรักภักดิ์ถนอม
จะวันพระวันชีพี่ก็ยอม
ที่จะพร้อมพาสุขีมิมีเลือน

๐หากน้องยังมิอิ่มใจอยากไกลอ้าย
นึกเบื่อหน่ายปลักโคลนของคนเถื่อน
อ้ายบ่ห้ามน้องหรอกแค่บอกเตือน
ยามสะเทือนรักร้าวก้าวกลับคืน
 

[ไพร พนาวัลย์]

...............................

บอกเอาบุญ คุณพี่ ลืมศรีเถิด
เดี๋ยวนี้เปิด ร้านรูป ขายธูปหอม
แผ่นซีดี มีเพลง พระพยอม
คู่ชายผอม ลำพูน หมอสมุนไพร

สัมมนาวิชาการแทบคลานกลับ
คำนึงนับหน้ามนที่ชนไหล่
แต่ละนางสวยงามจริงทรามวัย
ขอกลับไปแต่งกลอนมาอ้อนนาง

เรื่องของงานนั้นเด่นเพราะเป็นหมอ
แต่เรื่องรักนี่หนอยังรอถาง
ประสบการณ์มีน้อยต้องคอยวาง
กลัวนอนครางเพราะหญิงไม่จริงใจ

ชอบรักษาคนป่วยช่วยชีวิต
ชอบอุทิศเวลารักษาไข้
ชอบเรื่องรักเหมือนกันหวั่นทรามวัย
ยามห่างไกลกลัวสาวปล่อยหนาวทรวง

จึงต้องหัดแต่งกลอนในตอนว่าง
เพื่อปูทางรักเราอย่าเหงาง่วง
มอบหัวใจรักแท้จากแดดวง
ถึงพุ่มพวงคนงาม...อย่าจามเด้อ..!!

“หมอไพร ไร้แฟน”
 

[ไร้นวล^^]

 

๐ลุงหมอครับโรคคลั่งยังไม่หาย
ลุงหมอจ่ายยาผิดหมดฤทธิ์เหรอ
ก็ทำไมใจยังภวังค์เพ้อ
นึกถึงเธอทุกทิวาราตรีเทียว

๐ลุงหมอไพรไยไม่ผ่าใจทิ้ง
ผมเบื่อวิ่งวุ่นรักชักหน้าเหี่ยว
ก็ก่อเกิดจากแดพาแย่เชียว
มีดกรีดเกี่ยวกระดองใจไปทิ้งที

๐รึไม่งั้นลุงหมอขอเหล็กไหล
หุ้มหัวใจแน่นหนากว่าโกสีห์
พอจะต้านมารยาเหล่าสตรี
เผื่อหลานมีสุขบ้างสักครั้งคราว

๐ลุงหมอเอ๋ยเผยเคล็ดเด็ดเด็ดบ้าง
ที่ลุงสร้างสมไว้ได้ใจสาว
จะกี่ครั้งยังชนะซะแพรวพราว
ให้ถึงคราวหลานเถิดจะเชิดชู

 

[panthong.kh]

โรคคลั่งรัก ที่ว่า ต้องยาจิต
คนมีสิทธิ์ อยู่นี่ มิใช่ปู่
แต่เป็นหญิง ขี้เล่น น่าเอ็นดู
ที่เชิดชู รักมั่น ไม่ผันแปร

ยอมรักษา สุดฤทธิ์ ถอนพิษไข้
หากวางใจ นงคราญ สำราญแน่
มาเถิดหนอ ใจเฉา เหงาดวงแด
จักดูแล แค่ชาย ไม่หลายใจ

ถ้าสืบรู้ ทีหลัง จะฝังดิบ
เลือดไหลซิบ ทรมาน ซมซานได้
ปล่อยให้แห้ง เหี่ยวตาย ร้ายกว่าใคร
ทดลองไหม ใครอยากเสี่ยง ไม่เกี่ยงเลย
พันทอง
๒๗/๐๗/๕๖

[D]

(ตอบท่านน้องดินขอรับ)

๐อ้ายบ่ได้ใจเหลิงบรรเทิงถม
เข้าอบรมเรื่องงานบ่หวั่นไหว
พัทยาบาร์ผับบังคับไป
ก็ผู้ใหญ่อยากสราญพาท่านชม

๐สาวสวยใสในเมืองก็เพียงพักตร์
แต่นงลักษณ์บ้านนากริยาสม
ทั้งหอมผิวผ่องพรรณขวัญภิรมย์
ได้ดอมดมดั่งเดือนมาเอื้อนแด

๐ยังมาตรมั่นมุ่งหมายในหนึ่งหญิง
ยังรักจริงแจ่มล้วนเพียงนวลแข
ตื่นรึหลับจับจ่อลออแล-
มิผันแปรเปลี่ยนบ้านร้านนาเรา

แก้ตัวพราว กล่าวคำ ชำนาญเหลือ
ชายชาติเชื้อ เชื่อได้ เยี่ยงไรเล่า
ชาตรีไป ไกลตา กล้าเกินเดา
มิสร่างเซา สาวเยือน แม่เตือนมา..?

ดีใจหลาย อ้ายจิต คิดฮอดน้อง
จะเฝ้าครอง ปองภักดิ์ ฮักมีค่า
ต่อนี้ไป ให้จำ.นะ! สัมมนา
น้องไปด้วย ทุกครา อย่าบิดเบือน 

"ดิน"

[ไร้นวล^^]

๐ดีใจหลายลำพองน้องไปด้วย
คงพอช่วยคลายเหงาที่เข้าเฉือน
พิศกี่ทิศผิดแผกยามแยกเรือน
น้องเป็นเพื่อนผันผ่อนพอร้อนคลาย

๐ขออ้ายเปิดกฎเกณฑ์เขาเน้นหนัก
จะสมัครสัมมนากลัวหน้าหงาย
เดี๋ยวสะดุดหยุดท่องเพราะน้องอาย
สาธยายกติกาก่อนมากัน

๐(๑)เขาห้ามแต่งตัวโป๊โชว์มังสา
(๒)เขาห้ามทาปากแดงเขาแหยงหยัน
(๓)เขาห้ามหิ้วกระเป๋าเข้างานครัน
(๔)เขายังกั้นสัญญาณอ่านไวไฟ

๐(๕)ยังห้ามยิ้มกริ่มไสวใกล้โฆษก
(๖)ห้ามกระจกส่องแก้มแป้งแต้มใส่
(๗)ห้ามควงแขนคนประชุมเป็นกลุ่มไป
(๘)ห้ามซบไหล่เดี๋ยวล้าเวลาฟัง

๐(๙)ห้ามพูดจาจ๊ะจ๋าน่าหมั่นไส้
ห้ามอะไรช่างตึงช่างขึงขัง
(๑๐)ทั้งห้ามให้ใครนอนออดอ้อนดัง
นี่น่ะยังไม่หมดกฎเขาวอน

๐อ้ายเลยห่วงนงลักษณ์ลำบากนัก
จะมาพักเป็นเพื่อนเตือนไว้ก่อน
บ่สบายเบิกบานเหมือนบ้านดอน
หากบังอรเปลี่ยนใจอ้ายว่าดี

(อิอิอิ)

[รพีกาญจน์]

๐อ้ายบ่เคยเฉยชาต่อหน้าน้อง
ลับหลังคล้องความรักภักดิ์ถนอม
จะวันพระวันชีพี่ก็ยอม
ที่จะพร้อมพาสุขีมิมีเลือน

๐หากน้องยังมิอิ่มใจอยากไกลอ้าย
นึกเบื่อหน่ายปลักโคลนของคนเถื่อน
อ้ายบ่ห้ามน้องหรอกแค่บอกเตือน
ยามสะเทือนรักร้าวก้าวกลับคืน

 

ไร้หนาม - ไร้น่วม

เทียนสั้นหดหมดไขไฟสิ้นเชื้อ
มันมิเหลือเยื่อยับกลับเชยชื่น
หลายทิวาราตรีที่กล้ำกลืน
ทนสะอื้นฝืนอุรากว่าเหมือนเดิม

อภิรมย์ชมเดือนนอนเถื่อนถ้ำ
กินเตาผำลำกว่าอาหารเสริม
ยิ่งพันผูกถูกคอรักต่อเติม
ขอคอนเฟิร์มเรียมลืมหมอแล้วล่ะ

 

แฟน - รพีกาญจน์

[สมนึก นพ]

ครั้งแรกที่เข้ามาสู่บ้านนี้
ความหวังมีว่าเรียนเขียนกลอนนะ
ด้วยหลากหลายทวีกวีคละ
ไม่ปล่อยปละเว้นว่างต่างชี้นำ

กลอนที่มีมากมายได้หยิบยก
บทตลกนำวางยังนึกขำ
สัมผัสนอกและในใฝ่ใจจำ
มิลืมคำที่อ่านท่านสอนมา

แต่กลอนหนึ่งเขียนไปไหงยากนัก
คือกลอนรักวางคำจำยากหนา
สุดที่จะคิดฝันเกินพรรณนา
บางท่านว่าต้องมีรักจักคิดไว

อยากจะเขียนกลอนรักดูสักครั้ง
แต่ว่ายังจนจิตติดเรื่องใหญ่
หาคนรักสับสนยิ่งจนใจ
มิมีใครหัดให้คล้ายหัดกลอน.

นพ
27ก.ค.56

[ไร้นวล^^]

(ถึงท่านลุงรพีฯ)

๐หลังฟังลุงใจกระเซ็นแตกเป็นสอง
คร่ึงคือหมองหม่นเหม่อเพ้ออักษร
ด้วยดวงใจไฉนแก่นช่างแคลนคลอน
โฉมบังอรเผลอพลาดสวาทลุง

๐อีกครึ่งทรวงห่วงน้องจะร้องไห้
จักหาใครอภินันท์อย่างมั่นมุ่ง
นอกจากอ้ายชายแท้ก็แต่ลุง
พอจรุงใจอ้ายคลายกังวล

๐แต่นี้ไปอ้ายเพรียกเรียกท่านป้า
น้องก็อย่าเคอะเขินรับอย่าสับสน
รับอ้ายนี้ประหนึ่งหลานอย่าลานลน
คอยเป็นคนนวดเฟ้นเช่นหลานลุง

(ถึงท่านนพ)

๐กลอนรักโรยโชยชื่นสักคืนค่ำ
ผมก็จำจากมิตรคิดเองยุ่ง
ด้วยผมพบประสบการณ์รักราญปรุง
จึงสะดุ้งสะเดาะเดชเลศสตรี

๐แต่งให้หวานปานผึ้งอ่านซึ้งซบ
เพื่อเกลื่อนกลบความเศร้าเฉาฉวี
รักใดแท้แลไหนไม่เคยมี
โอ้ชีวีเวรกรรมช่างซ้ำเติม

๐มาเรามาพาทีเหมือนมีรัก
ลืมอกหักโหมหาญเผื่อมานเหิม
เผื่อนงโพธผิว่าเมตตาเติม
มาริเริ่มรักแรกแจกดวงใจ