ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

แต่กลอนฉัน กร่อยเกิน เขาเดินจาก
มีหลายหลาก อ่านกัน แล้วสั่นหน้า
ช่างจืดชืด เหลือขั้น พรรณา
เหมือนส้มตำ ขาดปลาร้า ไม่น่าชิม

วางกานท์กลอน อ่อนใจ ชายไม่ต่อ
หวานไม่พอ ท้อทด อดกระหยิ่ม
ขาดน้ำตาล พาลหมอง ไม่ลองลิ้ม
เชิญชวนชิม อย่างไร ไร้ชายมอง
พันทอง
 

[บ้านริมโขง]

ยังคอย

นางหนึ่งโม้โอ้อวดแสนปวดตับ
นางหนึ่งรับว่ายอมต่อมรักหมอง
นางหนึ่งมากชายเฝ้าเข้าประคอง
นางหนึ่งมองละห้อยน้อยใจยา

แต่จริงแท้ทั้งสองครองสุขี
คานทองมีเป็นแหล่งแห่งหรรษา
รำพึงฝันนั้นถวิลจินตนา
สองกานดาปากแห้งแล้งในทรวง

ผ่านมาเจอเธอคู่ดูปรับทุกข์
ดังปลอบปลุกทีท่าพาเป็นห่วง
นี่ก็หลายปีผ่านเกินทานทวง
ก็ยังไร้คู่ควง..แม่ดวงเดือน

ปล่อยให้หาชายใหม่ไว้เป็นคู่
เฝ้าคอยดูห่างห่างอย่างเป็นเพื่อน
แต่ไฉนไร้หมายชายมาเยือน
สาวยังเหมือนคอยเรา..ยังเฝ้ารอ

[panthong.kh]

คอยพี่ชาย นานวัน ไม่หันกลับ
หรือถูกจับ ขังตรง กรงนกต่อ
หรือลืมสิ้น ถิ่นรัก พักพะนอ
หรือไปจ้อ กับใคร จึงไกลน้อง

คร่ำครวญหา เช้าค่ำ ระกำจิต
หรือไร้สิทธิ์ แล้วนั่น พันสนอง
รอเริ่มลด หมดหวัง นั่งคานทอง
รอพี่คล้อง ล่องหน หล่นจากคาน

อนิจจา ยาใจ ไร้แขนเกี่ยว
อยู่เปล่าเปลี่ยว เปลือยปล่อย ร้อยประสาน
หลายปีดี- ดักหนา พาซมซาน
ทรมาน นานเข้า เหงาเช่นเคย

คนที่รัก ที่ชอบ มาตอบย้ำ
ใจจึงช้ำ จำทน หม่นหมองเอ่ย
หากสิ้นหวง ห่วงหา อุราเอย
อย่ามาเย้ย หยามหยัน พอกันที
พันทอง
๒๖/๑/๕๗

[กังวาน]

ชายคนซื่อชื่อกังวานขอขานตอบ
แค่คำชอบน้อยไปไม่ใช่พี่
เพราะหลงภักดิ์รักเจ้าเท่าชีวี
แต่ไม่มีคำตอบมาปลอบทรวง

อ่านกลอนพันฯหวั่นใจกลัวไม่สน
หรือเราคนมิสำคัญพันฯมิห่วง
ทั้งที่มอบตอบใจไม่เคยลวง
ยอมติดบ่วงแต่มาปล่อยน่าน้อยใจ

ขออุทธรณ์วอนอีกหนอย่าบ่นหา
คนอื่นมาแค่พักแล้วผลักไส
แต่กังวานรักจริงยิ่งกว่าใคร
พร้อมเมื่อไหร่หอบผ้าไปหาเลย

---กังวาน---
 

[~ขลุ่ยกันแสง~]

แต่กลอนฉัน กร่อยเกิน เขาดินจาก
มีหลายหลาก อ่านกัน แล้วสั่นหน้า
ช่างจืดชืด เหลือขั้น พรรณา
เหมือนส้มตำ ขาดปลาร้า ไม่น่าชิม

วางกานท์กลอน อ่อนใจ ชายไม่ต่อ
หวานไม่พอ ท้อทด อดกระหยิ่ม
ขาดน้ำตาล พาลหมอง ไม่ลองลิ้ม
เชิญชวนชิม อย่างไร ไร้ชายมอง
พันทอง
 

กลอนของ"ขลุ่ยฯ" เขาด่า ว่าขี้โม้
ชอบโยกโย้ โอ้อวด ปวดสมอง
รู้บ้างไหม ใจชาย เจ็บก่ายกอง
แอบร่ำร้อง หมองหม่น อยู่คนเดียว..
 
..บ้างบอกไร้ ไพเราะ เสนาะหด
ทุกบาท-บท จดจาร กานท์บิดเบี้ยว
ถูกถากถาง ทับถม ดั่งคมเคียว
ที่เลาะเลี้ยว เกรี้ยวกราด..มาบาดใจ
 

[Music]

 

อยากครวญครางกางแขนถึงแฟนคลับ
ขอสดับรับรู้ว่าอยู่ไหม?
ยังเหลือคนให้อ้อนกลอนละไม
หรือห่างไกลเกินกลับมารับรัก!!??

(อ่านแล้วเพลิน เกินห้ามใจค่ะ)

[~ขลุ่ยกันแสง~]

กลอนของฉันนั้นหวานสะท้านหู
ช่างเลิศหรูดูเด่นมิเป็นสอง
ส่งประกวดทุกที่มิมีรอง
คว้ามาครองหลายอย่างเรื่องรางวัล

วางกานท์ทีชายรอต่อเป็นแถว
บ้างออกแวว หึงเถียงเสียงดังลั่น
เมื่อวานนี้ชายชราท้าตะบัน
ต่อยตีกันปางตายที่ปลายนา

"ดิน"

หึงอะไร ไม่หรอก ขอบอกนุช
ที่เห็นฉุด ยุดยื้อ อ๋อ..คือว่า
เขาซ้อมเตะ ต่อยตี เล่นกีฬา
เพิ่มกำลัง วังชา อย่าตกใจ..
 
..ระหว่างนั้น บังเอิญ "ดิน"เดินผ่าน
มิทันนาน เนื้อนิ่ม ฉีกยิ้มใหญ่
หลงว่าเขา ขันแข่ง แย่งทรามวัย
คิดขึ้นได้ ไงหว่า เฮ้อ!..นารี
 

[D]

มิใช่ปราชญ์ อย่างเขาเรามิรู้
ฉันแค่ผู้ทอถัก อักษรศรี
มิแยบคายพรายพร่างทางกวี
แค่หยิบนู่นหยิบนี่บี้รวมกัน

กอถึงฮอ พอรู้เพราะครูสอน
เรื่องบทกลอนอ่อนจัดต้องหัดนั่น
พยัญชนะ สระสารพัน
เริ่มพลิกผันหั่นบดสะกดปน

ยามว่างงานขานขับสดับถ้อย
เฝ้าเรียงร้อยรุ่งริ่งยิ่งสับสน
อยากจะหาครูสอนกลอนสักคน
เก่งสักหน จะวางกานท์ให้บ้านพัง

"ดิน"

[panthong.kh]

ชายคนซื่อชื่อกังวานขอขานตอบ
แค่คำชอบน้อยไปไม่ใช่พี่
เพราะหลงภักดิ์รักเจ้าเท่าชีวี
แต่ไม่มีคำตอบมาปลอบทรวง

อ่านกลอนพันฯหวั่นใจกลัวไม่สน
หรือเราคนมิสำคัญพันฯมิห่วง
ทั้งที่มอบตอบใจไม่เคยลวง
ยอมติดบ่วงแต่มาปล่อยน่าน้อยใจ

ขออุทธรณ์วอนอีกหนอย่าบ่นหา
คนอื่นมาแค่พักแล้วผลักไส
แต่กังวานรักจริงยิ่งกว่าใคร
พร้อมเมื่อไหร่หอบผ้าไปหาเลย

---กังวาน---
 

หากรักน้อง ต้องแน่ อย่าแค่เขียน
ทำเป็นเนียน ยักท่า ไม่กล้าเผย
มาแทงกั๊ก กักกั้น กันนะเอย
รีบเฉลย มาด่วน หนาวจวนลา

อ่านกลอนพัน ชัดถ้อย ทุกร้อยพจน์
ดังปรากฎ แต่ต้น ค้นไขว่คว้า
สะกิดข้าง สร้างเสริม เติมวาจา
ไม่หันมา มองบ้าง ค้างบนคาน
พันทอง
 

[panthong.kh]

กลอนของ"ขลุ่ยฯ" เขาด่า ว่าขี้โม้
ชอบโยกโย้ โอ้อวด ปวดสมอง
รู้บ้างไหม ใจชาย เจ็บก่ายกอง
แอบร่ำร้อง หมองหม่น อยู่คนเดียว..
 
..บ้างบอกไร้ ไพเราะ เสนาะหด
ทุกบาท-บท จดจาร กานท์บิดเบี้ยว
ถูกถากถาง ทับถม ดั่งคมเคียว
ที่เลาะเลี้ยว เกรี้ยวกราด..มาบาดใจ
 

กลอนของขลุ่ย ใครด่า ว่าขี้โม้
พ่อคนโก้ อย่าสน ทนได้ไหม
มันเป็นเรื่อง ธรรมดา สามัญไง
มีปากไว้ พูดเรื่อย เมื่อยคงพอ

เขาไม่อ่าน รู้ไร ว่าไม่เพราะ
แอบมาเจาะ จาวตาล แล้วพาลต่อ
ปากกับใจ ไม่ตรง ฝืนลงคอ
ระหวังหนอ สำลัก จักม้วยมรณ์
พันทอง
 

[panthong.kh]

 

อยากครวญครางกางแขนถึงแฟนคลับ
ขอสดับรับรู้ว่าอยู่ไหม?
ยังเหลือคนให้อ้อนกลอนละไม
หรือห่างไกลเกินกลับมารับรัก!!??

(อ่านแล้วเพลิน เกินห้ามใจค่ะ)

มาครวญคราง กางแขน แฟนล้นหลาม
รีบไถ่ถาม ตามตรง ด้วยงงหนัก
หายหน้านาน เนิ่นหนอ ละออพักตร์
คนรู้จัก ยังคอย ต่อถ้อยกลอน

มีหลากหลาย คลายเศร้า เข้ามาเถิด
อย่าเตลิด ลืมกัน เหมือนวันก่อน
อ้อนออดอุ่น ไออวล ด่วนขอวอน
อย่าร้างจร จำจาก ฝากรักเยือน
พันทอง
 

[ไพร พนาวัลย์]

กลอนมันกร่อยถ้อยคำไม่ฉ่ำหวาน
กินน้ำตาลสักก้อนก่อนเอ่ยเอื้อน
ยังไม่หวานกินต่อแต่ขอเตือน
อย่าแชเชือนจิบไวน์ก่อนใส่กลอน

นั่งกินถั่วไปด้วยจะช่วยแก้
จะให้แน่เคี้ยวหมาก(ฝรั่ง)ตอนอยากอ้อน
กินพร้อมเคี้ยวอร่อยแน่แม่งามงอน
พอจบตอนจิบเบียร์กันเพลียใจ

ถ้ากลอนมันยังกร่อยไม่ค่อยเพราะ
ต้องหัวเราะก่อนแต่งช่วยแรงได้
คิดถึงเรื่องขำขันทุกวันไป
แล้วจงใส่อารมณ์ผสมกลอน เทอญฯ

ไพร พนาวัลย์

 

[panthong.kh]

กลอนของฉันนั้นหวานสะท้านหู
ช่างเลิศหรูดูเด่นมิเป็นสอง
ส่งประกวดทุกที่มิมีรอง
คว้ามาครองหลายอย่างเรื่องรางวัล

วางกานท์ทีชายรอต่อเป็นแถว
บ้างออกแวว หึงเถียงเสียงดังลั่น
เมื่อวานนี้ชายชราท้าตะบัน
ต่อยตีกันปางตายที่ปลายนา

"ดิน"

หึงอะไร ไม่หรอก ขอบอกนุช
ที่เห็นฉุด ยุดยื้อ อ๋อ..คือว่า
เขาซ้อมเตะ ต่อยตี เล่นกีฬา
เพิ่มกำลัง วังชา อย่าตกใจ..
 
..ระหว่างนั้น บังเอิญ "ดิน"เดินผ่าน
มิทันนาน เนื้อนิ่ม ฉีกยิ้มใหญ่
หลงว่าเขา ขันแข่ง แย่งทรามวัย
คิดขึ้นได้ ไงหว่า เฮ้อ!..นารี
 

พอจับได้ ไล่ทัน นะท่านเอ๋ย
เฉไฉเฉย เลยเหมา เอาไงนี่
เรื่องหึงหวง พ่วงท้าย หมายย่ำยี
ตบต่อยตี มีบ้าง สร้างทางรัก

ลูกจะดก ชกกัน วันสิบหน
ยังสู้ทน ไม่เลิก ปอกเปิกหนัก
ถึงยามค่ำ คร่ำครวญ รัญจวนนัก
พอสักพัก ชักเริ่ม ประเดิมพลัน
พันทอง
 

[panthong.kh]

มิใช่ปราชญ์ อย่างเขาเรามิรู้
ฉันแค่ผู้ทอถัก อักษรศรี
มิแยบคายพรายพร่างทางกวี
แค่หยิบนู่นหยิบนี่บี้รวมกัน

กอถึงฮอ พอรู้เพราะครูสอน
เรื่องบทกลอนอ่อนจัดต้องหัดนั่น
พยัญชนะ สระสารพัน
เริ่มพลิกผันหั่นบดสะกดปน

ยามว่างงานขานขับสดับถ้อย
เฝ้าเรียงร้อยรุ่งริ่งยิ่งสับสน
อยากจะหาครูสอนกลอนสักคน
เก่งสักหน จะวางกานท์ให้บ้านพัง

"ดิน"

 
หยิบโน่นนี่ บี้รวม รายเรียงร้อย
แหมอร่อย เกินแกง แรงฉมัง
กบอึ่งอ่าง คางเขียด มาเบียดบัง
หอยทากนั่ง หัวเราะ ว่าเพราะดี

กอถึงกลาง หว่างทรวง ทะลวงอก
ฮอทำหก ตกหล่น จนป่นปี้
จับผสม โยงเยื่อ รอเรือมี
เอาแบบนี้ แล้วกัน นะขวัญเรียม

ยามว่างงาน นอนกรน ทนไม่ไหว
พริกข้างไป ไม่พ้น ทนแลเลี่ยม
ผ้าปิดหู เอาไว้ แทบไหม้เกรียม
ใช้จอบเสียม ขุดฝัง หลังรำคาญ
พันทอง
๒๗/๑/๕๗
 

[panthong.kh]

กลอนมันกร่อยถ้อยคำไม่ฉ่ำหวาน
กินน้ำตาลสักก้อนก่อนเอ่ยเอื้อน
ยังไม่หวานกินต่อแต่ขอเตือน
อย่าแชเชือนจิบไวน์ก่อนใส่กลอน

นั่งกินถั่วไปด้วยจะช่วยแก้
จะให้แน่เคี้ยวหมาก(ฝรั่ง)ตอนอยากอ้อน
กินพร้อมเคี้ยวอร่อยแน่แม่งามงอน
พอจบตอนจิบเบียร์กันเพลียใจ

ถ้ากลอนมันยังกร่อยไม่ค่อยเพราะ
ต้องหัวเราะก่อนแต่งช่วยแรงได้
คิดถึงเรื่องขำขันทุกวันไป
แล้วจงใส่อารมณ์ผสมกลอน เทอญฯ

ไพร พนาวัลย์
 

กินน้ำตาล พาลยุ่ง จนพุงยื่น
ทนกล้ำกลืน กลับกลาย ตั้งหลายก้อน
ขบขัดแข็ง แรงเร้า เฝ้าอาวรณ์
น้ำตาลร้อน ลวกลิ้น เกือบสิ้นใจ

นั่งกินถั่ว คั่วมา ห้าสิบเม็ด
แหมรสเด็ด แดดวง ห่วงฟันไหม
กรุบกรอบเกิน กางกั้น มิหวั่นใด
ขากรรไกร กุกกก สะทกร้าว

กลอนยังกร่อย เหมือนเดิม เพิ่มหัวเราะ
จนกระเพาะ แทบฉีก หลบหลีกข่าว
หนุ่มเมืองลพ พบรัก จักยืดยาว
ต้องเจอสาว พันทอง ลองดูซี
พันทอง
 

[ปู่ริน]

มาครวญคราง กางแขน แฟนล้นหลาม
รีบไถ่ถาม ตามตรง ด้วยงงหนัก
หายหน้านาน เนิ่นหนอ ละออพักตร์
คนรู้จัก ยังคอย ต่อถ้อยกลอน

มีหลากหลาย คลายเศร้า เข้ามาเถิด
อย่าเตลิด ลืมกัน เหมือนวันก่อน
อ้อนออดอุ่น ไออวล ด่วนขอวอน
อย่าร้างจร จำจาก ฝากรักเยือน
พันทอง
 

[/quote]

กลอนเริ่มกร่อย ต่างถอยจาก มิฝากบอก
เคยหย้าหยอก สนทนา ประสาเพื่อน
เคยพลอดพร่ำ กับเนื้อกลอย คอยย้ำเตือน
แม้นวันเดือน เคลื่อนคล้อยไป ...ไม่กลับมา

ปล่อยให้..ปู่ ต้องคิดถึง น้องนุชนารถ
จึงประกาศ เป็นกานท์กลอน วอนตามหา
เที่ยวติดตาม ถามข่าวคราว ตลอดเวลา
จนหน้าตา หมองคล้ำ..ไม่ทำงาน

กินไม่ได้ นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย
แสนเหนื่อยหน่าย เหมือนอาภัพ คอยขับขาน
นั่งเขียนกานท์ บ้านกลอนไทย มานมนาน
มิมีใคร..มาสงสาร เลยสักคน

เขียนกลอนกร่อย ไม่อร่อย ประทับจิต
มหามวลมิตร เริ่มห่างหาย ตั้งหลายหน
บ้างย้อนรอย ถอยหลัง ดั่ง..ต้องมนตร์
ปู่..เหมือนคน ไร้ค่า... แสนน่าอาย

สามวัน..จาก กานท์กลอน น้องเป็นอื่น
เธอ..หยิบยื่น ความขื่นขม ระทมเสียหาย
เหมือนดั่งคน ทดท้อ..รอวันตาย
น้องอย่าหน่าย..หนีหน้า..นะนวลนาง.

                          ริน ดอนบูรพา
                              ๒๗ ม.ค.๕๗

[panthong.kh]

ใครทำปู่ ซู่ซ่า จนหน้าง้ำ
ปู่ต้องจำ จดไว้ อย่าให้ห่าง
บันทึกรัก หนักเข้า เงาจืดจาง
เห็นลางลาง ว่างเปล่า ไม่เข้าที

กลอนเริ่มกร่อย ต่อยไข่ ใส่อีกนิด
กลอนเริ่มบิด บูดเบี้ยว จนเขียวปี๋
คงถึงวัน หดหาย หมายย่ำยี
กลอนแบบนี้ ต้องปรุงใหม่ อาจได้ลุ้น
พันทอง
 

[panthong.kh]

เหมันต์ผาน ในกรุง ดูยุ่งเหยิง
แหล่งบรรเทิง ซบเซา เขาว้าวุ่น
อยากลาไกล ไปป่า พนาคุณ
คงจะอุ่น โอบอ้อม ห่อห้อมใจ

ชมพะยอม ยามเย็น เห็นระย้า
ช่างงามตา ตื่นเต้น เด็ดเล่นได้
กลิ่นหอมหวน ชวนฝัน แบ่งปันไป
พฤกพงไพร แสนสุข ทุกคืนวัน

นั่นคัตเค้า หนามแหลม แซมดอกขาว
ชวนให้น้าว โน้มจิต สุดฤทธิ์ฉัน
สายลมโชย โบยโบก ต้นโมกข์มัน
อัศจรรย์ ดั้นด้น บนทางจร

เสียงสาดซัด เซ็งแซ่ ดังซู่ซ่า
น้ำตกจาก หน้าผา อุราหลอน
ไหลลัดเลาะ เกาะแก่ง แอ่งบางตอน
ปลาซิวช่อน ซ่อนตัว ด้วยกลัวภัย

แมงมุมดัน ชักใย ใกล้ลำห้วย
สองตาสวย เพ่งพิศ คิดไปใหญ่
รีบจ้ำอ้าว ก้าวฉับ จนลับไป
หอยทากไต่ ต้วมเตี้ยม คอยเยี่ยมมอง

กัดแทะเล็ม เห็ดป่า จนขาหัก
วัฏจักร เวียนวน มิหม่นหมอง
ล้วนพึ่งพา อาศัย ในครรลอง
ป่าปกป้อง ลำห้วย ช่วยเอื้อกัน
พันทอง
๑๕/๒/๕๗

[panthong.kh]

แดเดียวดาย กายฝืน แสนกลืนกล้ำ
ทุกคืนค่ำ ร่ำร้อง ต้องเหหัน
เงียบสงัด ทัดทาน ทุกวารวัน
รักนิรันดร์ นั้นเล่า เขาลืมแล้ว

อยู่ลำพัง รำพึง คะนึงหา
ดวงดารา ฟ้ากว้าง สุดหางแถว
ท่ามราตรี ฤดีหนอ ช่างส่อแวว
ชายว่าแจ๋ว จำจาก ฝากรักลวง

ซึมเซาซบ กลบเกลื่อน วันเดือนผ่าน
เกินดวงมาน ทานไหว ใจห่วงหวง
สิ่งที่ทำ ให้เฉา เหงาในทรวง
คือคำลวง ล่อหลอก ช้ำชอกใจ

ราตรีกาล นานเนิ่น เผชิญเศร้า
มองดูเงา เราจาง ช่างหมองไหม้
ดาวล้านดวง ดาษดื่น ขื่นฤทัย
ไม่มีใคร เคียงคู่ อดสูจัง

เที่ยงคืนเข้า เงาโศก วิโยคซ้อน
แสงจันทร ลดลง ตรงข้างหลัง
สายลมโบย โชยชื่น ตื่นภวังค์
น้ำตาพรั่ง พรูอาบ ทาบสองปราง

มองแพดาว ร้าวยิ่ง นิ่งนานนัก
สุดจะหัก ห้ามได้ ใกล้รุ่งสาง
รอวันพรุ่ง ช้าชัก รักจืดจาง
นภาพร่าง ร้างเปลี่ยว แดเดียวดาย
พันทอง
๔/๓/๕๗

[ไพร พนาวัลย์]

หนุ่มแวดล้อมห้อมห่มยังซมโศก
หรือจะเอาทั้งโลกจึงโศกหาย
ช่างระทมขมขื่นสะอื้นพราย
โถ คุณยายย่ำแย่อยู่แดเดียว 

จะสั่งหนุ่มเกาหลีให้ตีเข่า
จะสั่งหนุ่มหมัดเมามาเข้าเอี่ยว
จะสั่งหนุ่มญี่ปุ่นมาอุ่น,เคี้ยว
จะสั่งหนุ่มข้าวเหนียวมาเคี่ยวกรำ

เธอจะได้ไม่เหงาไม่เศร้าสร้อย
หนุ่มเป็นร้อยต่อยดะเตะกระหน่ำ
วันละสี่ห้าคนใครบ่น,..ซ้ำ..!!
ทั้งหมัด,ศอก,ตอกย้ำ...ให้หนำใจ 

ไพร พนาวัลย์