ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

เปรียบหญิงเป็น เช่นกีฬา ว่าสอดคล้อง
ยี่สิบปี แย่งจอง ต่างปองใฝ่
คล้ายฟุตบอล งอนง้อ คลอเคลียไป
ต่างครองไว้ ใครแย่ง เจอแข้งเยิน

สามสิบขึ้น มึนงง คงกรอดกร่อย
ชักถดถอย น้อยแย่ง แสร้งทำเปิ่น
บาสเกตบอล ต้อนสุด มีหยุดเดิน
บ้างโยนเหิน เมินทิ้ง ชิ่งหนีไกล

สี่สิบอัพ สับชิ่ง ยังปิงปอง
ไร้คนข้อง มองเมิน มิเดินใกล้
ต่างตีชิ่ง วิ่งวน มิสนใคร
สิ้นเยื่อใย ไหม้หม่น สุดทนทาน

ห้าสิบหด สลดหู่ ต่างรู้แน่
เขามิแคร์ แลจ้อง มิข้องขาน
เหมือนลูกกอล์ฟ ปล่อยเจิ่น เกินประมาณ
ตีโด่งผ่าน เชียร์ลงหลุม น่ากลุ้มใจ

เกิดเป็นหญิง จริงแท้ แน่ลำบาก
เพราะส่วนมาก ถูกเลือก แล้วเสือกไส
ถูกชายข่อน ประจำ ช้ำทรวงใน
มีบ้างไหม ชายภักดิ์ ที่รักจริง

"ดิน"

[panthong.kh]

คร่ำครวญหา ชายพรอด มากอดก่าย
คงจะสาย เกินแกง แกล้งแม่หญิง
ชายที่ว่า ส่วนใหญ่ ไม่ไหวอิง
ไวกว่าลิง เมืองลพฯ ที่พบเจอ

ส่วนตัวฉัน ไม่ครวญ กำสรวลเศร้า
ถึงตัวเปล่า เต็มใจ ใช่เพ้อเจ้อ
แสนสนุก สุขสันต์ ทุกวันเออ
ลุกนั่งนอน ไหวเอ่อ มิเผลอใจ

จะกี่ร้อน กี่ฝน ยังทนสู้
ถึงไร้คู่ ย่างกราย ชายชิดใกล้
มีงานทำ ทุกวัน ไม่หวั่นใด
มีเงินใช้ เก็บออม ย่อมสบาย
พันทอง
 

[muneenoi]

วัยสิบหก ยกเดาะ เอ๊าะสุดสุด
สิบเก้าผุด รุดจีบ รีบปองสาว
พอยี่สิบ หยิบรัก ประจักษ์ดาว
มิปวดร้าว คราวนี้ วัยมีไฟ

ยี่สิบห้า ครานี้ เริ่มมีเถียง
รักเริ่มเอียง เบี่ยงหลบ คบไม่ไหว
ขึ้นสามสิบ ริบหรี่ เขาหนีไกล
สี่สิบไป ไกล้เฉิ่ม เริ่มวัยทอง

ห้าสิบขวบ อวบหาย กลายเป็นอ้วน
รักเรรวน ป่วนใจ ไร้คนจ้อง
พอหกสิบ ฉิบหาย ชายไม่มอง
เจ็ดสิบหมอง ครองตน คนเรียกยาย

พอแปดสิบ หยิบของ ต้องมือสั่น
เก้าสิบนั้น มันแย่ แก่เหลือหลาย
พอขึ้นร้อย คอยแน่ แค่วันตาย
ทั้งหญิงชาย คล้ายกัน มันเรื่องจริง

เกิดเป็นชาย หมายปอง แต่ของสวย
นารีด้วย ช่วยเสริม เติมทุกสิ่ง
แต่สังขาร ผ่านเลย ไม่เคยนิ่ง
ต้องตายกลิ้ง ทิ้งขันธ์ ในวันลา

ส่วนตัวเรา เผากลุ้ม เพราะหนุ่มแน่น 
แถมไร้แฟน แอ่นควง คอยห่วงหา
อยู่ที่ใด ใจสุข ทุกเพลา
ส่วน"ดิน" จ๋า ห้าสิบ จิ๊บจ๊อยเอง

 

(เดา..แซวเล่นเน้อ อิ อิ..)

[รพีกาญจน์]

หากเป็นไก่สกาวขาวเรือนร่าง
จับอบฟางในถังสังกะสี
หากเนื้อหนันพันธุ์เทศเป็นเป็ดกี
สับสามทีสี่ดุ้นตุ๋นยาจีน

หากเป็นปลาตะเพียนที่เวียนว่าย
ทุบกระชายแป๊ะซะหอมประกลิ่น
หากเป็นหมูงามงอนนอนกะดิน
หั่นเป็นชิ้นฮินเลรวมเปกัน

หากหญิงเป็นเช่นวัวตัวเมียเขื่อง
จะจับเปลื้องขากางย่างไฟหัน
หากจมเลนเป็นควายกายดำมัน
ลาบเนื้อสันยำคั่วเพลี้ยหัวดี

หญิงเปรียบเป็นเช่นไรผมไม่ว่า
หญิงรู้ค่ารู้รักในศักดิ์ศรี
รู้สงวนควรคุณกุลสตรี
เป็นแม่ศรีประเทืองของเมืองไทย

 

รพีกาญจน์

ที่เขียนข้างบนนั้นได้ยินเขาว่ากัน

 

[panthong.kh]

อ้างเขาว่า ตลอด สุดยอดป๋า
เขาว่ามา หรือนั่น พันสงสัย
นึกว่าป่า พูดเอง โถเกรงใจ
พ่อลำไย ในสวน ยวนยีจริง

ขออ้างบ้าง แล้วกัน กลั่นมาแล้ว
เปลี่ยนจากแห้ว เป็นสมหวัง ยังเฉยนิ่ง
เปลี่ยนลั่นทม เป็นอื่น ยืนประวิง
ลีลาวดี ดียิ่ง จริงไหมคุณ

แต่ที่รู้ รู้กัน มันนานเนิ่น
ล่วงลุเกิน ร้อยปี มีเคืองขุ่น
ก็ยังแห้ว เหมือนเก่า เราเซซุน
ใจว้าวุ่น ขุ่นรัก ชักไร้แวว
พันทอง
๒๐/๐๗/๕๖

[D]

คร่ำครวญหา ชายพรอด มากอดก่าย
คงจะสาย เกินแกง แกล้งแม่หญิง
ชายที่ว่า ส่วนใหญ่ ไม่ไหวอิง
ไวกว่าลิง เมืองลพฯ ที่พบเจอ

ส่วนตัวฉัน ไม่ครวญ กำสรวลเศร้า
ถึงตัวเปล่า เต็มใจ ใช่เพ้อเจ้อ
แสนสนุก สุขสันต์ ทุกวันเออ
ลุกนั่งนอน ไหวเอ่อ มิเผลอใจ

จะกี่ร้อน กี่ฝน ยังทนสู้
ถึงไร้คู่ ย่างกราย ชายชิดใกล้
มีงานทำ ทุกวัน ไม่หวั่นใด
มีเงินใช้ เก็บออม ย่อมสบาย
พันทอง
 

นึกคร้ามครัน หวั่นจิต คิดวิตก
ปีห้าหก ฉันแก่ แย่เหลือหลาย
นับว่าโชค ยังดี ที่สบาย
มิมีชาย กรายกล้ำ ให้ช้ำทรวง

หากมีคู่ เขาคง เหวี่ยงลงท่อ
ไว้เตะเล่น เป็นตระกร้อ ล่อลอดห่วง
กระสอบทราย ให้เขา เข่าทะลวง
วัยเลยล่วง ช่วงชรา น้ำตานอง

"ดิน"

[~ขลุ่ยกันแสง~]

อ้างเขาว่า ตลอด สุดยอดป๋า
เขาว่ามา หรือนั่น พันสงสัย
นึกว่าป่า พูดเอง โถเกรงใจ
พ่อลำไย ในสวน ยวนยีจริง

ขออ้างบ้าง แล้วกัน กลั่นมาแล้ว
เปลี่ยนจากแห้ว เป็นสมหวัง ยังเฉยนิ่ง
เปลี่ยนลั่นทม เป็นอื่น ยืนประวิง
ลีลาวดี ดียิ่ง จริงไหมคุณ

แต่ที่รู้ รู้กัน มันนานเนิ่น
ล่วงลุเกิน ร้อยปี มีเคืองขุ่น
ก็ยังแห้ว เหมือนเก่า เราเซซุน
ใจว้าวุ่น ขุ่นรัก ชักไร้แวว
พันทอง
๒๐/๐๗/๕๖

เปรียบอนงค์ น่ะหรือ คือดอกไม้
งามวิไล พริ้งพราย คล้ายดวงแก้ว
กลิ่นจรุง ฟุ้งผ่าน ซ่านเป็นแนว
ชายต่อแถว ดมดอม รุมล้อมนาง..
 
..พักตร์นวลผ่อง ต้องใจชาย หมายนงลักษณ์
หวังประจักษ์ รักกัน ฝันเคียงข้าง
หากโลกหล้า ไร้อนงค์ คงจืดจาง
มิแตกต่าง ดั่งว่า ฟ้าไร้ดาว..
 
..ดอกนรี นี้โปรย โชยสดชื่น
พาวัน-คืน รื่นมน ทนเหน็บหนาว
ดอกไม้นี้ ต่างเห็น เด่นสกาว
ดอกแห่งสาว พราวพร่าง..กลางกมล
 

[D]

วัยสิบหก ยกเดาะ เอ๊าะสุดสุด
สิบเก้าผุด รุดจีบ รีบปองสาว
พอยี่สิบ หยิบรัก ประจักษ์ดาว
มิปวดร้าว คราวนี้ วัยมีไฟ

ยี่สิบห้า ครานี้ เริ่มมีเถียง
รักเริ่มเอียง เบี่ยงหลบ คบไม่ไหว
ขึ้นสามสิบ ริบหรี่ เขาหนีไกล
สี่สิบไป ไกล้เฉิ่ม เริ่มวัยทอง

ห้าสิบขวบ อวบหาย กลายเป็นอ้วน
รักเรรวน ป่วนใจ ไร้คนจ้อง
พอหกสิบ ฉิบหาย ชายไม่มอง
เจ็ดสิบหมอง ครองตน คนเรียกยาย

พอแปดสิบ หยิบของ ต้องมือสั่น
เก้าสิบนั้น มันแย่ แก่เหลือหลาย
พอขึ้นร้อย คอยแน่ แค่วันตาย
ทั้งหญิงชาย คล้ายกัน มันเรื่องจริง

เกิดเป็นชาย หมายปอง แต่ของสวย
นารีด้วย ช่วยเสริม เติมทุกสิ่ง
แต่สังขาร ผ่านเลย ไม่เคยนิ่ง
ต้องตายกลิ้ง ทิ้งขันธ์ ในวันลา

ส่วนตัวเรา เผากลุ้ม เพราะหนุ่มแน่น 
แถมไร้แฟน แอ่นควง คอยห่วงหา
อยู่ที่ใด ใจสุข ทุกเพลา
ส่วน"ดิน" จ๋า ห้าสิบ จิ๊บจ๊อยเอง

 

(เดา..แซวเล่นเน้อ อิ อิ..)

แค่เลยล่วง ช่วงวัย ไหงเย้ยหยัน
นี่ขอบอก ว่าฉัน นั้นยังเจ๋ง
เข้าห้องน้ำ ทีไร ใจนึกเกรง
หวั่นฉิบเป๋ง จิ้งจก จะตกตาย

ต้องปิดไฟ ให้มืด ทนฝืดหน่อย
เบื่อจกคอย แอบมอง จ้องหางส่าย
มิหนำซ้ำ ทำเสียงลั่น ฉันนะอาย
จุ๊จุ๊จุ๊... ความหมาย ไปคิดเอา

"ดิน"

[D]

หากเป็นไก่สกาวขาวเรือนร่าง
จับอบฟางในถังสังกะสี
หากเนื้อหนันพันธุ์เทศเป็นเป็ดกี
สับสามทีสี่ดุ้นตุ๋นยาจีน

หากเป็นปลาตะเพียนที่เวียนว่าย
ทุบกระชายแป๊ะซะหอมประกลิ่น
หากเป็นหมูงามงอนนอนกะดิน
หั่นเป็นชิ้นฮินเลรวมเปกัน

หากหญิงเป็นเช่นวัวตัวเมียเขื่อง
จะจับเปลื้องขากางย่างไฟหัน
หากจมเลนเป็นควายกายดำมัน
ลาบเนื้อสันยำคั่วเพลี้ยหัวดี

หญิงเปรียบเป็นเช่นไรผมไม่ว่า
หญิงรู้ค่ารู้รักในศักดิ์ศรี
รู้สงวนควรคุณกุลสตรี
เป็นแม่ศรีประเทืองของเมืองไทย

 

รพีกาญจน์

ที่เขียนข้างบนนั้นได้ยินเขาว่ากัน

 

อยากจะเป็น หมอนข้าง เข้าขวางกั้น
ยามพี่นั้น นอนคู่ รู้บ้างไหม
เป็นกางเกง เป็นเสื้อ เฝืออุ่นไอ
ชุดชั้นใน ก็เด่น เหม็นช่างมัน

อยากจะเป็น ข้าวเหนียว ให้เคี้ยวอิ่ม
เอาไปจิ้ม ลาบก้อย พลอยสุขสันต์
เป็นนาฬิกา ให้ดู อยู่ทุกวัน
มิท้อหวั่น สมมุติเอา แค่..เล่าให้ฟัง

"ดิน"

[สมนึก นพ]

เปรียบหญิงเป็น เช่นกีฬา ว่าสอดคล้อง
ยี่สิบปี แย่งจอง ต่างปองใฝ่
คล้ายฟุตบอล งอนง้อ คลอเคลียไป
ต่างครองไว้ ใครแย่ง เจอแข้งเยิน

สามสิบขึ้น มึนงง คงกรอดกร่อย
ชักถดถอย น้อยแย่ง แสร้งทำเปิ่น
บาสเกตบอล ต้อนสุด มีหยุดเดิน
บ้างโยนเหิน เมินทิ้ง ชิ่งหนีไกล

สี่สิบอัพ สับชิ่ง ยังปิงปอง
ไร้คนข้อง มองเมิน มิเดินใกล้
ต่างตีชิ่ง วิ่งวน มิสนใคร
สิ้นเยื่อใย ไหม้หม่น สุดทนทาน

ห้าสิบหด สลดหู่ ต่างรู้แน่
เขามิแคร์ แลจ้อง มิข้องขาน
เหมือนลูกกอล์ฟ ปล่อยเจิ่น เกินประมาณ
ตีโด่งผ่าน เชียร์ลงหลุม น่ากลุ้มใจ

เกิดเป็นหญิง จริงแท้ แน่ลำบาก
เพราะส่วนมาก ถูกเลือก แล้วเสือกไส
ถูกชายข่อน ประจำ ช้ำทรวงใน
มีบ้างไหม ชายภักดิ์ ที่รักจริง

"ดิน"

เปรียบนารีว่าเป็นเช่นกีฬา
ต่างเสาะหา ผลักไสได้ทุกสิ่ง
อยากถนอมเอาไว้ด้วยใจจริง
ไม่ยอมทิ้งให้เขาเหงาโรยรา

แต่มีบ้างกระแทกไม่แปลกนัก
แย่งลูกหลักเข้าไว้ได้ชิดหน้า
ทีละแต้มสองแต้มได้แจมมา
คอยเอาผ้าเช็ดถูรู้เปื้อนดิน

เสร็จแข่งขันยังหมั่นอาบน้ำให้
เช็ดเหงื่อไคลรู้แจ้งซับแห้งสิ้น
เก็บในถุง กระเป๋าใหม่ไร้มลทิน
มิให้บิ่นให้บุบยุบเป็นรอย

พรุ่งนี้มีงานใหญ่หมายลงแข่ง
ยังได้แจ้งให้รู้สู้อย่าถอย
ณ สนามเปตองเก่าเพื่อนเฝ้าคอย
เพียงนิดหน่อยกระแทกกันอย่าหมั่นเคือง.

นพ
20ก.ค.56

[รพีกาญจน์]

อยากจะเป็น หมอนข้าง เข้าขวางกั้น
ยามพี่นั้น นอนคู่ รู้บ้างไหม
เป็นกางเกง เป็นเสื้อ เฝืออุ่นไอ
ชุดชั้นใน ก็เด่น เหม็นช่างมัน

อยากจะเป็น ข้าวเหนียว ให้เคี้ยวอิ่ม
เอาไปจิ้ม ลาบก้อย พลอยสุขสันต์
เป็นนาฬิกา ให้ดู อยู่ทุกวัน
มิท้อหวั่น สมมุติเอา แค่..เล่าให้ฟัง

"ดิน"

กลัวหลังโกง แต่รุ่น มิหนุนหมอน
ทุกคืนนอน ห้องน้อย แยกร้อยชั่ง
กลัวมะเร็ง ลูกหมาก โครกครากพัง
สองปีหลัง ไร้นวม สวมรัดลิง

ฟันหลอละ ข้าวเหนียว เคี้ยวข้าวหุง
นาฬิกา ไม่ยุ่ง ผูกสุงสิง
แต่รู้เห็น เป็นประจักษ์ คือรักจริง
ขอบคุณหญิง เชื่อใจ เล่าให้ฟัง

 

รพีกาญจน์

[D]

เปรียบนารีว่าเป็นเช่นกีฬา
ต่างเสาะหา ผลักไสได้ทุกสิ่ง
อยากถนอมเอาไว้ด้วยใจจริง
ไม่ยอมทิ้งให้เขาเหงาโรยรา

แต่มีบ้างกระแทกไม่แปลกนัก
แย่งลูกหลักเข้าไว้ได้ชิดหน้า
ทีละแต้มสองแต้มได้แจมมา
คอยเอาผ้าเช็ดถูรู้เปื้อนดิน

เสร็จแข่งขันยังหมั่นอาบน้ำให้
เช็ดเหงื่อไคลรู้แจ้งซับแห้งสิ้น
เก็บในถุง กระเป๋าใหม่ไร้มลทิน
มิให้บิ่นให้บุบยุบเป็นรอย

พรุ่งนี้มีงานใหญ่หมายลงแข่ง
ยังได้แจ้งให้รู้สู้อย่าถอย
ณ สนามเปตองเก่าเพื่อนเฝ้าคอย
เพียงนิดหน่อยกระแทกกันอย่าหมั่นเคือง.

นพ
20ก.ค.56

ตื่นเช้ามา ตาฉ่ำ ซ้ำปวดฉี่
ลุกเร็วรี่ ล้างหน้า ฟ้าเริ่มเหลือง
เล่นรักบี้ ฟันหัก มิยักเคือง
แต่มาเปลือง ค่าฟันปลอม ยอมได้ไง

ข่าวล่านั่น วันนี้ มีเปตอง
โถแย่งย่อง เหลือเกิน เดินมิไหว
เป็นคนดู ดีกว่า นะอ่ะ..ไป
จะคอยเฮ เห่ให้ ได้โล่ครอง

คงกีฬา ผู้เฒ่า เดาความเที่ยง
จะเอนเอียง หรือไม่ หรือใกล้ม่อง
พี่"นพ"เชิญ เพลินเพลิด เถิดไปลอง
สำหรับน้อง รักบี้แกร่ง แข่งสองคน

"ดิน"

[D]

กลัวหลังโกง แต่รุ่น มิหนุนหมอน
ทุกคืนนอน ห้องน้อย แยกร้อยชั่ง
กลัวมะเร็ง ลูกหมาก โครกครากพัง
สองปีหลัง ไร้นวม สวมรัดลิง

ฟันหลอละ ข้าวเหนียว เคี้ยวข้าวหุง
นาฬิกา ไม่ยุ่ง ผูกสุงสิง
แต่รู้เห็น เป็นประจักษ์ คือรักจริง
ขอบคุณหญิง เชื่อใจ เล่าให้ฟัง

 

รพีกาญจน์

ตกตะลึง พรึงเพลิด พี่เปิดเผย
โธ่!พี่เอ๋ย มิคิด จะปิดมั่ง
คงสั่นเทา หนาวเนาะ ไร้เกาะบัง
มิช่วยรั้ง บ้างเลย ปล่อยเคยตัว

งี้ต้องลง ว่ายน้ำ ยามหน้าหนาว
เชื่อเถอะคราว นี้ลด ต้องหดหัว
คราปีนเก็บ ลำไย คงไซร้นัว
น้องน่ะกลัว พี่ยาว เลย...เล่าให้ฟัง

"ดิน"

[Shumbala]

เปรียบหญิงเป็น เช่นกีฬา ว่าสอดคล้อง
ยี่สิบปี แย่งจอง ต่างปองใฝ่
คล้ายฟุตบอล งอนง้อ คลอเคลียไป
ต่างครองไว้ ใครแย่ง เจอแข้งเยิน

สามสิบขึ้น มึนงง คงกรอดกร่อย
ชักถดถอย น้อยแย่ง แสร้งทำเปิ่น
บาสเกตบอล ต้อนสุด มีหยุดเดิน
บ้างโยนเหิน เมินทิ้ง ชิ่งหนีไกล

สี่สิบอัพ สับชิ่ง ยังปิงปอง
ไร้คนข้อง มองเมิน มิเดินใกล้
ต่างตีชิ่ง วิ่งวน มิสนใคร
สิ้นเยื่อใย ไหม้หม่น สุดทนทาน

ห้าสิบหด สลดหู่ ต่างรู้แน่
เขามิแคร์ แลจ้อง มิข้องขาน
เหมือนลูกกอล์ฟ ปล่อยเจิ่น เกินประมาณ
ตีโด่งผ่าน เชียร์ลงหลุม น่ากลุ้มใจ

เกิดเป็นหญิง จริงแท้ แน่ลำบาก
เพราะส่วนมาก ถูกเลือก แล้วเสือกไส
ถูกชายข่อน ประจำ ช้ำทรวงใน
มีบ้างไหม ชายภักดิ์ ที่รักจริง

"ดิน"

ห้าสิบแล้วแก้วตาอย่าคิดเยอะ
ช่างมันเหอะปล่อยลงปลงทุกสิ่ง
ตอนยังสาวแหม-เล่นตัวมัวประวิง
ทำเป็นหยิ่งเลือกมากเลยยากนาน

แต่เอาน่ะยังมีข่าวดีอยู่
แก่คราวย่าลองหาปู่คู่สังขาร
เธอเลขห้าฉันเลขหกตกประมาณ
หนังเธอหย่อนเหนียงฉันยานสำราญใจ

 

[D]

หนอย!มาว่า เย่อหยิ่ง สิ่งมิรู้
มาโดนปู่ แนมเหน็บ เจ็บรู้ไหม
เนื้อหนังฉัน มันยาน เกิดนานไป
แก่ที่ไหน ให้พิสูจน์ พูดหยาบคาย   

เสนอตัว..อ่ะ! ชัวร์ไหม ชั่งใจก่อน
เดี๋ยวเข่าอ่อน ตอนปะ จะเสียหาย
ฉันเด้งดึ๊ง ตึงเป๊ะ เตะตาชาย
ถึงคราวยาย มิอายหลาน แฟน...บานตะไท 

"ดิน"

[ไพร พนาวัลย์]

ยายยังสวยหน้าใสอยากไปหา
คงซู่ซ่าน่าชมอารมณ์ไหว
ถึงจะแก่แม้จะเก่าดูเฉาไป
หากเคียงใกล้จะรู้หมู่หรือพลฯ

เป็นแม่บ้านการเรือนเพื่อนคู่คิด
เป็นมิ่งมิตรคอยพับยามยับย่น
เป็นน้ำเย็นยามร้อนคอยผ่อนปรน
เป็นหน้ามนเนื้อนวลยามชวนเชิญ

สวยสมวัยใครเห็นว่าเป็นหญิง
น่ารักจริงยิ่งสวยยามขวยเขิน
ถึงตัวลายไปหน่อยจงค่อยเดิน
อย่าบังเอิญหกล้ม...ตอนดมยา

“ไพร พนาวัลย์”
 

[D]

น้องเป็นสาว ลูกครึ่ง สวยซึ้งร่าง
หลายคนต่าง พาจ้อ ครึ่งบอ-ครึ่งบ้า
ยลพี่ชาย ไกลบ้าน หว่านวาจา
นี่.!จะว่า หรือชม นั่งข่มใจ

เป็นแม่ครัว ถุงพลาสติก ชอบจิกกัด
คิดจะฟัด พี่.หัดปลง คงมิไหว
ใช่ว่าแล้ง แห้งเหี่ยว เปรี้ยวเกินใคร
ชราวัย ลายนิด ยังฟิตนะ

หากมิเชื่อ ท้าให้ลอง หายข้องจิต
ขอสะกิด เบา-เบา อาว..ม้าย..อ่ะ..?
จะร้องรำ ทำเพลง จ๊ะเท่งจ๊ะ
ผิดจังหวะ หละม่อง น้องทำจริง

"ดิน"

[สมนึก นพ]

ตื่นเช้ามา ตาฉ่ำ ซ้ำปวดฉี่
ลุกเร็วรี่ ล้างหน้า ฟ้าเริ่มเหลือง
เล่นรักบี้ ฟันหัก มิยักเคือง
แต่มาเปลือง ค่าฟันปลอม ยอมได้ไง

ข่าวล่านั่น วันนี้ มีเปตอง
โถแย่งย่อง เหลือเกิน เดินมิไหว
เป็นคนดู ดีกว่า นะอ่ะ..ไป
จะคอยเฮ เห่ให้ ได้โล่ครอง

คงกีฬา ผู้เฒ่า เดาความเที่ยง
จะเอนเอียง หรือไม่ หรือใกล้ม่อง
พี่"นพ"เชิญ เพลินเพลิด เถิดไปลอง
สำหรับน้อง รักบี้แกร่ง แข่งสองคน


"ดิน"

...................

เกมกีฬารักบี้มียื้อแย่ง
ใช้เรี่ยวแรงล้อหลอกออกสับสน
ผลัดกันกอดเบื่อหน่ายให้อีกคน
ต่างแย่งยลในสนามตามเป็นพรวน

ถึงที่หมายคลายกอดมิออดอ้อน
รีบตัดทอนเร็วไวให้ทันด่วน
แล้วเตะส่งโด่งไปหายยียวน
มิสมควรนะนั่นมันเกินไป

ส่วนเปตองต้องหยั่งกำลังรู้
ตาเล็งดูอย่าผิดทิศทางไหน
กำหนดแน่ที่หมายอยู่ใกล้ไกล
กลั้นหายใจหน่อยหนึ่งจึงปล่อยวาง

เล่นด้วยใจ สมาธิมิหยาบช้า
ตามประสาชอบไงไม่ทิ้งขว้าง
ยังเก็บรองกองไว้ใช้ผ้าบาง
เช็ดรอบข้างมิได้ขาดสะอาดตา.

นพ
23ก.ค.56

[D]

คิดผิดผ่าน นานนัก โถรักบี้
นึกว่าดี มากมาย ในทีท่า
เห็นแต่อุ้ม โอบอ้อม ถนอมมา
มิคิดว่า ค่าไร้ ตอนปลายมือ

นึกอยากเป็น เปตอง กลัวล่องจุ๊น
เกรงพ่อคุณ โยนไกล ไปเร็วปรื๋อ
แล้วมิเก็บ เจ็บจินต์ ดิ้นร้องฮือ
มิอยากถือ ปัดฝุ่น หละขุ่นตาย

อยากจะเป็น เปตอง ลองสักพัก
หากฟูมฟัก ภักดิ์ถนอม มิยอมหน่าย
แม้หินแกร่ง แข็งปั๋ง ยังละลาย
อ้อมอกชาย หมายอิง อย่าทิ้งนาน

"ดิน"

[ไพร พนาวัลย์]

ขอบคุณภาพจากเวบไซ้ด์ บ่แม่นลุงไพรหรอก เน้อ

เป็นลูกก๊อล์ฟดีกว่ายังน่ารัก
จะฟูมฟักรักน้องมองหลายด้าน
ค่อย “พัท”ลูกลงหลุมชุ่มดวงมาน
แสนสำราญได้ “พาร์”ยิ้มร่าเริง

เมื่อก่อนเคยตีก๊อล์ฟจึงชอบเล่น
ลูกกระเด็นเปื้อนดำตอนน้ำเจิ่ง
ใช้เหล็กเคาะเปิดคูอย่างรู้เชิง
แสนบันเทิงเซฟได้ใน “แฟร์เวย์”

ค่อยค่อย “ชิพ”เกาะธงบรรจงจ่อ
แรงไม่พอคงไม่พาร์ ยืนตาเหล่
กรีนข้างเขาหญ้าบางติดทางเท
“แค็ดดี้เซย์” ริมซ้าย นะนายเอย

อยากได้น้องมาช่วยเป็นแค็ดดี้
พี่คงตี “อันเด้อร์”เธอยิ้มเป้ย
เห็นหน้าน้องยิ้มรื่นน่าชื่นเชย
แล้วตีเลย“หลุมสิบเก้า”ที่เย้ายวน

“ไพร พนาวัลย์”

พัท = คือเอาเหล็กเคาะลูกให้ลงหลุม
แฟร์เวย์ = คือสนามก๊อล์ฟ
ชิพ = คือการตีลูกเบาๆในระยะใกล้ๆกรีน
พาร์ = ตีได้ลงหลุมตามกำหนดของแต่ละหลุมๆ
เช่นหลุมพาร์สาม ตีสามครั้ง พาร์สี่ ตีสี่ครั้ง พาร์ห้า ตีห้าครั้ง เรียกว่า ได้พาร์
ถ้าตีต่ำกว่า1ครั้ง เรียกเบอร์ดี้ ต่ำกว่า2 ครั้งเรียก อีเกิ้ล
ถ้าหลุมพาร์3 ตีครั้งเดียว ลงหลุม เรียกว่า โฮล อินวัน
กรีน = คือที่สำหรับพัทลูกให้ลงหลุม
แคดดี้ = เด็กสาวลากถุงก๊อล์ฟ
อันเด้อร์ = ตีลงหลุมน้อยกว่ากำหนดของพาร์
เช่น9หลุม36 พาร์ แต่ตีได้แต้มต่ำกว่านั้น
18หลุม72 พาร์ บางสนามมีหลุมพาร์7จึงมี 73พาร์
หลุมสิบเก้า = สนามก๊อล์ฟ มีสิบแปดหลุมครับผม