ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[webmaster]

ประกวดแต่ง กลอนเปล่า "สายฝนกับคนเหงา"
(หมดเขตรับกลอนวันที่  15 สิงหาคม 2556)

ผลการให้คะแนน
>>> คลิ๊กที่นี่

ผลประกวดกลอน
>>> คลิ๊กที่นี่

ผลประกวดเก่าๆ
>>> คลิ๊กที่นี่

กติกา 
1.หากยังไม่ได้สมัครสมาชิก ขอให้สมัครสมาชิกก่อนที่ >>>>!!!คลิ๊กที่นี่ !!
2. รูปแบบของกลอนนั้นเป็นกลอนเปล่า ไม่มีฉันทลักษณ์ Free style ความยาวอย่างน้อย 2 บท (บทกลอนสั้นกว่านี้ขอสงวนสิทธิ์ไม่พิจารณาผลประกวด)
3. กลอนที่โพสนี้ ขอให้เป็นกลอนที่แต่งขึ้นเอง และไม่เคยโพสที่ไหนมาก่อน
4. ส่งได้ไม่เกิน 2 ผลงานต่อ 1 ท่าน


เวลาโพสขอให้ยึดรูปแบบตามนี้
ชื่อบทกลอน : ...................................
ผู้แต่ง : ..............................

แนวทางการให้คะแนนกลอนเปล่า สัดส่วน 100%
-การใช้ภาษาสละสลวย ได้อารมณ์   60%
-ความคล้องจอง                       15%
-ดำเนินเรื่องของบทกลอนน่าสนใจ  10%
-ความหมายซึ้งใจ กินใจ              10%
-มีสไตล์ของตัวเอง                     5%

เมื่อหมดเวลารับผลงานที่ส่งเข้าประกวด กรรมการทุกท่าน ที่ได้ทาบทาม (ประมาณ 7-10 ท่าน) จะได้รับอีเมลล์ ที่มีแบบฟอร์มสำหรับกรอกคะแนนกลอนประจำเดือนนั้น
หมายเหตุ : ผู้ส่งกลอนเข้าประกวด ก็อาจจะถูกทาบทามเป็นกรรรมการได้ด้วยเช่นกัน แต่คะแนนกลอนของกรรมการท่านนั้นจะเป็นคะแนนเฉลี่ยของกรรมการท่านอื่นๆแทน ยิ่งกรรมการมาก ค่าเฉลี่ยก็จะแม่นขึ้น ที่เป็นแบบนี้เนื่องจากไม่อยากตัดสิทธิ์คนที่จะส่งเข้าประกวด และกลอนเปล่าลุงเว็บก็จะเป็นกรรมการเองด้วยทุกครั้ง

รางวัล   
1. รางวัลอันดับ 1 (ชนะเลิศ) ได้รับ 15 คะแนน และขึ้นโชว์ที่หน้าแรกของ www.klonthai.com
2. รางวัลอันดับ 2 ได้รับ 12 คะแนน
3. รางวัลอันดับ 3 ได้รับ 9 คะแนน
4. รางวัลชมเชย มี 5 รางวัล ได้รับ 3 คะแนน
5. รางวัลขวัญใจเพื่อนๆกลอนไทย ได้รับ 3 คะแนน (มีคนกดยกนิ้วให้มากที่สุด)
6. และสำหรับ Class ธรรมดา (ชื่อคลาสอักษรเหลือง) หากติดอันดับ 1 ใน 6 จะได้ปรับคะแนนเป็น 20 และเป็น SP Class LV1 ทันที   
ผลประกวดกลอนอันดับ 1-3 จะถูกส่งไปให้สมาชิกของ klonthaiclub.com อ่านเป็นการเผยแพร่และประกาศเกียรติคุณ 
เมื่อประกาศผลการประกวดกลอนแล้ว จะบวกคะแนนไปให้ใน profile ทันที (ไม่ได้มีการแจ้งแต่อย่างใด)

[my smile]

ชื่อบทกลอน : ช า ย ผู้ ห ว น  คื น ม า ซ้ำ. ..
ผู้แต่ง : My Smile

ในขณะที่เวลา.กำลังเหนื่อยล้า
เข็มนาฬิกา..ลดจังหวะ.ช้าลงกว่าเก่า
ฉันเป็นหนึ่่งใน ต้นไม้.ที่ไร้เงา
หลบในมุมมืด.ที่แสนเศร้า..เกินกว่าใคร.จะพบเจอ

สายฝนร่วงลง.หยดแล้ว..หยดเล่า
และมีท่าที.โปรยหนักกว่าเก่า กลุ่มน้ำล้นเอ่อ
ภาพชายคนนึง.ปรากฏขึ้น.เลือนเบลอ
จำได้ว่า.. กาลครั้งหนึ่ง..สองเราพบเจอ ขณะที่ฝนพร่ำ

     

ผ่านไป..จนกระทั่งวันนี้
ชายชราหลบฝนตรงที่ ต้นเหงา ต้นใหญ่ เสียงหนาวสั่น โอดครวญแผ่วเบา ในคืนค่ำ
ฉันในฐานะที่พักพิง จะแผ่กิ่งปกป้องชายผู้นี้ ที่จดจำ
แม้ใบแก่แก่ จะร่วงโรยไปบ้าง แต่สำหรับชายผู้หวนคืนมาซ้ำ ฉันจะพยายาม

[ปู่ริน]

ชื่อบทกลอน : เฝ้ารอ
ผู้แต่ง  : ปู่ริน

เสียงแผ่วเบา...สายฝนหล่น...บนความช้ำ
เสียงพรำพรำ..เสียงเปาะแปะ..ร่วงหล่น  จนตีสาม
หลายครั้ง หลายครา หลายราตรี..ที่ฉัน..เฝ้าติดตาม
คอยไต่ถาม..สืบเสาะแสวงหา..ยอดยาใจ

เสียงสายฝน..หล่นซ้ำซาก..ฝากความเหงา
ชายร่างเก่า ..แก่ชรา.หน้าตาย่น  หม่นหมองไหม้
หลบมุมไม้...ใกล้แคร่ไม่ไผ่..ใต้ต้นมะขาม..ยามห่างไกล
เฝ้าเมียงมอง.จ้องหาผู้ใด  เพียงสักคน..มาดูแล

เสียงจิ้งหรีด..กรีดร้อง.ก้องสะนั่น
หัวใจสั่น..เริ่มหวั่นไหว  สั่นสะท้าน  ปานน้ำฝน
เสียงครวญคราง ..เสียงปร้างเปรี้ยง..ครืนดัง มืดม่นดำ..สุดจำทน
เฉกเช่นคน...ใจด๊ำดำ..ทำพี่ชาย ได้ลงคอ

เสียงสะอื้น..ลึกลึก..ดึกดึก..ยังสะอื้น
ทุกค่ำคิน..กลืนกล้ำ ช้ำในดวงใจ เพียงไหนหนอ
ถึง..วัน เดิอน .เลื่อนหมุนไป ใจชายชรา..นั่ง.ตั้งตารอ
สักวันหนึ่ง..วันไหนหนอ ! นวลนาง  จะหวนลับ...กลับคืนมา..

                                               ริน ดอนบูรพา
                                                   ๑๔ ก.ค.๕๖

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ชื่อบทกลอน  สิ่งที่ขาดหายไปในวันฝนพรำ
ชื่อผู้แต่ง  ยามพระอาทิตย์อัสดง

.. . คุณแม่ครับ .. ผมอยากเล่นน้ำกลางสายฝน . ..
ตั้งแต่เช้าอากาศร้อนอบอ้าว . .  จ น ผ ม แ ท บ จ ะ ท  น ไ ม่ ไ ห ว
นะครับคุณแม่ได้โปรดให้ผมไป
เห็นไหมครับหยดน้ำฝนใสๆ . ..  กำลัง โ ร ย ริ น

.. อ ย่ า เ ล่ น ใ ห้ เ ย็ น ม า ก น ะ ค น ดี ..
เดี๋ยวพรุ่งนี้ .. . นู๋ต้องไปโรงเรียนประจำท้องถิ่น
เดินทางตั้งไกลเช้าๆแม่จะเตรียมโจ๊กให้กิน
นู๋ได้ยิน . . ที่แม่เรียกแล้วให้รีบกลับมา

. .. สายฝนยังคงโปรดปลายมิได้หยุด . ..
ใ จ ค น เ ป็ น แ ม่ ส ะ ดุ ด .. เรียกลูกชายสุดที่รักให้กลับมาหา
เด็กน้อยยังคงเล่นอย่างไม่รู้เวล่ำเวลา
สักพักกายา . .. ก็แน่นิ่งลง

.. . ใ จ แ ม่ นี้ แ ท บ ส ล า ย .. .
เหมือนกับจะมลาย . . .กลายเป็นผุยผง
ลูกสุดที่รักขาดใจ สาเหตุ เพราะความดันต่ำลง
แล้วอย่างนี้จะให้แม่ปลง . .. คงยากจะทำใจ

. .. วันเวลาผ่านมานานนับสิบปี .. .
แต่หัวใจทุกวันนี้ .. . ก็ยังคงหวั่นไหว
ทุกครั้งที่เห็นฝนตกคราใด
ก็ ยั ง ค ง นึ ก ถึ ง สิ่ ง ที่ ข า ด ห า ย ไ ป . .. ใ น วั น ฝ น พ รำ

[Shumbala]

ชื่อบทกลอน-การรอคอยของความคิดถึง

ผู้แต่ง-Shumbala




หยาดฝนหล่นเม็ดลงกระทบพื้น
คล้ายเสียงสะอื้นของ..หัวใจอันไห้หา
ม่านฝนดังสายตาที่เย็นชา
จับจ้องมองมา.อย่างไร้เยื่อใย

เดียวดาย..ในค่ำคืนยาวนานปานไม่สร่างสิ้น
เธอจะได้ยินเสียงคร่ำครวญข้างในฉันไหม??
ไม่รู้ว่า..จะฝ่าข้ามคืนนี้ได้อย่างไร
เมื่อหนทางยาวไกล..นั้นยังคงมืดมน

ฝนยังไม่ขาดสาย...
ความฝันกลับใกล้สลายลงในใจหมองหม่น
การรอคอยของความคิดถึง..ยังคงร่ายมนตร์
ใจเปราะบางของคนหนึ่งคน..ไม่รู้จะทนได้อีกนานเท่าไร??

[สุวรรณ]

ขอบพระคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เนตค่ะ

ชื่อบทกลอน : สายฝน บทพิสูจน์ของความเหงา
ผู้แต่ง : สุวรรณ

คืนนี้ไม่มีดาว 
ยินเพียงเสียงฝนหล่นกราว กระทบใจให้อ่อนไหว
นึกร้อยเรียงความฝันท่ามความวกวนของใจ
คิดเพียงว่าเมื่อไร สิ่งที่ตั้งใจจะสำเร็จสักที

จึงพยายามปล่อย ความเหงา เศร้า สับสน
ให้จางไปกับสายฝนของค่ำคืนนี้
ลบรอยน้ำตาที่ทับท้นทวี
ออกจากใจ แล้วคิดว่านี่คือช่วงเวลาดีดีพิสูจน์เรา

ยอมถูกสายฝนสาดซัดให้หนาวเหน็บบ้าง
เพื่อใจได้สร้างวัคซีนของความเหงา
เริ่มต้นด้วยการเปียกปอนใต้ก้อนเมฆสีเทา
ภายในอ้อมกอดเบาเบาของสายฝนที่หลั่งมา

จนรู้รสชาติของชีวิต
มักมากอุปสรรคมาลิขิต ใจฉุกคิดว่า-
บทพิสูจน์ย่อมหลากล้นด้วยหยดน้ำตา
แต่ก็ย่อมมากด้วยคุณค่าเสมอเมื่อมาถึงฝั่งฝันงาม

[รการตติ]

ชื่อบทกลอน : เ ก้ า อี้ ผ้ า ใ บ ใ น ล า น ท ร า ย
ผู้แต่ง : รการตติ



เ ก้ า อี้ ผ้ า ใ บ ใ น ล า น ท ร า ย
ผ่านเรื่องราวมากมาย ปลายทางฝัน
วางคู่..วางคี่.. ระเกะระกะ ปะปนกัน
เ พี ย ง คู่ เ ดี ย ว เ ท่ า นั้ น สั น ท น า

ผ่านแดดแผดเผา เงากลางร่ม
เธอห่มลมแฝง แรงไหมหนา
เดือนก่อน ~ แดดเผา เราเหว่ว้า
ห รื อ ว่ า ห น้ า ฝ น ค น เ ป ลี่ ย น ทิ ศ

จึงทิ้งเก้าอี้ที่เคยนั่ง
กระทั่งค่ำชืดมืดสนิท
ต า ก ฝ น ต่ อ ไ ป อ ย่ า ง ไ ร้ มิ ต ร
เพียงรอยใกล้ชิดเคยนิทรา

รอยนอนก่อนนั้นวันแช่มชื่น
ลิบตา กลายอื่นฝืนยิ้มร่า
เก้าอี้ย้อนคำจำนรรจา
ที่เคยเกี้ยวพาท้าแสงเดือน

ลานทราย ก ล า ย เ ล ะ  ส ะ เ ป ะ ส ะ ป ะ
เรียงราย ร ะ เ ก ะ ร ะ ก ะ อย่าง ก ล า ด เ ก ลื่ อ น
เก้าอี้คู่เก่า กลับกลาย เหมือนย้ายเรือน
วานเก้าอี้ผ้าใบอย่าเบือน เพื่อนคู่ใจ

จัดการแต่งแต้ม ก ร ะ แ อ ม ฝั น
ให้เก้าอี้คู่นั้นกลับมีสีสดใส
เผื่อผู้ซึ่งแรมบาง จากทางไกล
พักผ่อนก่อนใคร ใต้ร่มเงา

ลานทรายอย่ายุ่ย คุยกันก่อน
เก้าอี้ออดอ้อน จะงอน เ ห ง า
เ ร า จ ะ คุ ย เ พี ย ง เ สี ย ง เ บ า เ บ า
อย่าเพิ่งบอกเล่า......เดี๋ยวใครเขาได้ยิน ~


ขอบคุณภาพจาก  Watercolour Florals ครับ

[ดุลย์ ละมุน]

ชื่อบทกลอน     เพลงสายฝนกับคนเหงา
ผู้แต่ง     ดุลย์ ละมุน(inner ผู้หญิง)


ฝน..หยาดโปรย  หลั่งโรยแข่งลมวสันต์  เปียกใจหนึ่งที่แสนจาบัลย์  ถูกเขานั้นลืมเลือนเมินเฉย
หรือหมดรักหญิง  เธอจึงทิ้งร้างลาละเลย  เป็นไฉนโปรดได้เฉลย  โปรดเอื้อนเอ่ยให้รู้นะใจ

ฝน..โปรยปราย  ระบายดวงใจคนเหงา  อยากจะรู้หัวใจฝนเจ้า  ฝนจะเหงาเหมือนฉันหรือไม่
หรือถูกใครลวง ถูกใครล้วงช่วงชิงหัวใจ ถึงหล่นมาจากฟ้าอำไพ  เหมือนดวงใจฉันที่ร่วงดิน

***หรือเมฆา  ไม่ปรารถนาเคียงฝน  จึงขับไสไล่จนล่วงหล่น  ให้ฝนทนเดียวดายแดดิ้น
เหมือนกับตัวฉัน  ที่เขาหนีโบกโบยบิน  ปล่อยฉันเหงาเขาลืมแล้วสิ้น  ซอกหัวใจบิ่นนั่งกินน้ำตา...

สาย..ฝนจาง  แต่ความอ้างว้างยังอยู่  แนบใจฉันเหมือนเป็นเนื้อคู่  ต้องทนอยู่กับความเหว่ว้า
คงต้องตรอมใจ  แม้นใจไม่ปรารถนา  กอดความเหงาไว้เคียงอุรา  จนชินชาหรือว่าสิ้นลม...
 

[(พระอภัย)]

สายฝนกับคนเหงา
ผู้เเต่ง  ฐิติวุฒิ  อินทรเเก้ว(พระอภัย)


ลมกรรโชกโบกฝนบนเวหา
ให้ล่วงมาปนปะกะคนเหงา
วิเวกตรมในอาศรมเเห่งความเศร้า
สะท้อนเรื่องเก่าๆที่ผ่านมา


ครั้งหนึ่งเคยเเอบมองจ้องดวงพักตร์
บ่มเพาะรักเเรกเริ่มเป็นต้นกล้า
ได้เเต่มองมิประสงค์ลงดำนา
ด้วยเจียมตัวหน้าของตนเอง

ได้เเต่เก็บใว้ในห้วงลึกๆ
ไว้เมื่อนึกยามใดมานั่งเซง
เปิดเสียงช้ำลำนำตามบทเพลง
ให้บรรเลงพร้อมสายฝนบนดวงตา

[หลานเจ๊กโรงสุรา]

ชื่อบทกลอน : หยาดฝนปลอบใจ
ผู้แต่ง : ณัฐกวินท์


หยาดน้ำรินไหลหลั่งจากฝั่งฟ้า
เจ้าชะล้างน้ำตายามหวั่นใหว
เจ้าช่วยปลอบยามข้าไม่เหลือใคร
เจ้าล้างใจให้คนหายหม่นมัว

เขาเรียกเจ้าหยาดน้ำฟ้าว่า "สายฝน"
เจ้ามายลผืนแผ่นดินที่เศร้าหมอง
ข้าเคยเหงาไม่มีเขาเฝ้าเหลียวมอง
แต่ข้ามีเพื่อนพ้องคือเจ้าเอง

สายฝนเอยแม้เจ้าทำให้ใครเหงา
กระนั้นเจ้าก็ยังอยู่ไม่ไปไหน
ไม่ทิ้งข้าแล้วจากเหมือนอย่างใคร
เจ้ายังได้แวะเวียนมาปลอบโยน

[◄ นายนิรนาม ►]

ชื่อบทกลอน : ถามฝน
ผู้แต่ง : ◄ นายนิรนาม ►



ฝนโปรยปราย เป็นสาย ลงจากฟ้า   
มีไหมหนา วันที่ ฝนจะเหงา
มีไหมหนา วันที่ ฝนจะเศร้า     
มีบ้างไหม ที่ฝน เป็นอย่างเรา

ถ้าฝนหนาว ฝนคง มีเมฆห่ม           
ทุกระทม คงมีฟ้า คอยบรรเทา
ฝนคงดี ต่างจาก ตัวของเรา           
สุดจะเหงา แต่ไร้ คนเหลียวแล





ขอบคุณภาพจากในเน็ตฮะ

[panthong.kh]

ชื่อบทกลอน :คาสโนวี่
ผู้แต่ง : พันทอง

 ฉันไม่ใช่คนดี..…
เป็นเพียงคาสโนวี่ ที่อื้อฉาว
หว่านคารมทุกวัน ขยันปั้นเรื่องราว หยอดลูกเล่นแพรวพราว
อาจมีบ้าง เหน็บหนาวหัวใจก็ปวดร้าวเป็น

มองดูภาพอันฉาบฉวย…..
เด่นเลิศสวย หมวยขาว สาวขี้เล่น
แต่งแต้มสีสันไว้ แต่ข้างในทั้งเหงาเศร้าลำเค็ญ
รักยากพวกกากเดน ชอบเปรียบฉันเฉกเช่นผงธุลี

รูปกายภายนอกบอกเริงร่า…..
ในดวงตาล้าเหลือ เจือกระพริบแสงริบหรี่
พูดจากวนประสาทยิ่ง หญิงปากดี
จึงครองโสดมาตราบเท่าทุกวันนี้ ยังไม่มีผู้ใดใครหมายปอง

เบื่อนักพ่อรักเร่.....
ชอบถ่ายเททิ้งทวนชวนสยอง
สับรางเก่งเร่งรุดสุดลำพอง
หลบพุ่มไม้เป็นต้องจ้องอีกคน

เถอะอย่าให้ฉันรู้…..
อาจเจอเถือหนังหมูถูถึงขน
ท่องคาถามานาน คานถามหา ยังหน้าทน
สมองสั่งนั่งสับสน ในกมลหม่นหมองนองน้ำตา

ฉันไม่ใช่คนดี.....
พอเสียทีคำหวาน หว่านมาหา ฟังทีไรคลื่นไส้ให้ระอา
ฉันยอมรับกับคำ ‘’คาสโนวี่’’จอมลีลา
ด้วยฉายาที่เธอมอบ ขอขอบคุณ....

[หนามทุเรียน]

ชื่อบทกลอน : อยากมีคนอยู่ด้วยกัน...วันฝนตก
ผู้แต่ง : หนามทุเรียน



ฝนตกนอกหน้าต่าง
นอนกอดหมอนข้าง...ใต้ผ้าห่มผืนหนา
ไม่อยากเหงา  แต่มันก็เหงาทุกทีที่ฝนตกลงมา
ไม่มีเหตุผลของความเหว่ว้า...แค่รู้สึกว่า...เป็นช่วงเวลาที่ เหงาใจ

ถ้ามีใครสักคนอยู่ด้วยกันก็คงดี
อยากรู้ว่าฝนที่ตกทางนี้...จะหนาวถึงคนทางนั้นได้จริงไหม?
อยากรู้ว่า...อยู่ใต้ร่มคันเดียวกัน....มันอบอุ่นเพียงใด?
และฟ้าหลังฝนจะสวยแค่ไหน?...เมื่อมองผ่านสายตาของคนที่ "มีความรัก"

สิ่งที่คงเดิม...คือคนเหงา
ถามตัวเองเบา-เบา ในวันที่ฝนตกหนัก
คนของการรอคอยอยู่ไหน? ในวันที่ฟ้าไม่เป็นใจยิ่งนัก
อยากเหงาเพราะคิดถึงคนที่ทำให้อกหัก...ไม่ใช่ "เหงาเพราะไม่มีคนให้รัก"...สักเสี้ยวใจ.

[เงาไม้]

ชื่อบทกลอน..........เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าฤดูฝนยาวนานกว่าทุกปี
ชื่อผู้แต่ง...........เงาไม้

วันที่มีแต่เราสองคน
ใต้ร่มคันเดียวกันในวันฟ้าหม่น  เมื่อปีก่อน
ฉันมีความสุขจนลืมสระผมก่อนนอน
เนื้อตัวเปียกปอน...ฉ่ำถึงหัวใจ

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกดีเมื่อเปียกฝน
นั่นก็เพราะอิทธิพลของคนเดินใกล้-ใกล้
เดินข้าง-ข้างอยู่ดี-ดี   ไม่รู้ว่ามาอยู่ในหัวใจดวงนี้ได้อย่างไร
ฉันจำได้...เหมือนช่วงเวลานั้นเพิ่งผ่านไปไม่นาน

แต่ถ้าถามฉันในวันนี้
คงได้แต่หลับตาฝันถึงนาทีที่เลยผ่าน
เริ่มนับหนึ่งใหม่  กับการเดินคนเดียวอย่างร้าวราน
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าฤดูฝนยาวนาน....กว่าทุกปี

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ชื่อบทกลอน หัวใจว่างเปล่าของหญิงสาวที่หนาวใจ
ผู้แต่ง บัณฑิตเมืองสิงห์

เสียงคำรามลั่น
จากความโกรธเกรี้ยวของกลุ่มเมฆทมิฬ
พันธนาการหญิงสาวให้เหม่อลอย
ความเหงา
แทรกซึมทุกอิริยาบทอย่างเฉื่อยชา
เมื่อเธอรู้สึกตัวจากภวังค์
น้ำตาก็หลั่งไหลโดยมิรู้ตัว

หัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยสุญญากาศ
เต้นอย่างบางเบา
สายฝนถาโถมกระหน่ำ
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หาทีท่าว่าจะหยุด
ไม่มี

หญิงสาว
ทาบใบหน้าบนหน้าต่างกระจกใส
สายฝนไหลเทลงมา
คล้ายหยดน้ำตา

พรุ่งนี้
ภาพของเมื่อวานเริ่มจางหาย
หญิงสาวผู้เดียวดาย
อันตรธาน

[หนามทุเรียน]

ชื่อบทกลอน : เดียวดายในวันฝนตก
ผู้แต่ง : หนามทุเรียน



บางคราวอยากถามว่า
ทำไมฟ้าถึงร้องไห้
นอกจากกฎเกณฑ์ที่ธรรมชาติต้องเป็นไป
ยังมีความหมายใด...ซ่อนในสายฝนพรำ

บางคราวอยากถามตัวเองว่า
ทำไมถึงชอบมองฟ้า...ในช่วงเวลาที่บอบช้ำ
ในยามที่ฝนโปรยปราย....ทำไมเป็นช่วงที่ความเดียวดาย...ท่วมท้นความทรงจำ
แต่แล้วก็ได้คำตอบจากความเจ็บช้ำ....ว่าเป็นเพราะคำบางคำ...ยังมีค่าต่อความทรงจำและหัวใจ

วันนี้  ฝนทำท่าว่าจะตกหนัก
คงนั่งนับเม็ดฝนสักพักใหญ่
ปล่อยให้น้ำตาไหลปะปนกับน้ำฝนเย็นเยียบใจ
เผื่อว่าฟ้าหลังฝนจะสดใส...และหัวใจของฉันจะเป็นแบบนั้น.

[ดาว อาชาไนย]

ชื่อบทกลอน  สายฝนกับคนเหงา
ผู้แต่ง    ดาว อาชาไนย


สายลมเอย  เจ้าหอบสายฝนมาจากฟากฟ้าไหน
ชื่นใจ  เมื่อยามที่จ้องมองสายฝน
สายฝนมิได้ตกลงมาเปล่าไร้ความหมาย  แต่ว่าหอบความคิดถึงของใครมาด้วยบางคน
จึงแสนจะซึ้งกมล  เพราะรู้ว่าใครคนหนึ่งกำลังคอยดาว

สายฝนจึงปลอบฤดีทุกครั้งที่โปรยลงมาทุกหน
และมีใครหนึ่งคนส่งใจมาห่มฤดีทุกครั้งให้หายหนาว
อยากให้ฝนตกทุกวัน เพราะฟ้าหลังฝน รุ้งสีหวานที่สองเราชื่นชมจะปรากฎทุกคราว
ยามค่ำคืนก็เฝ้ารอฟังข่าวจากเธอทุกคืน

รับคำสัญญาจากเธอยามจากกันหลายวันว่าจะไม่เหงา
แต่ครั้นพอเอาจริงเข้า พอสายฝนเศร้า ๆ ตกลงมาก็ยากที่จะฝืน
ขอโทษด้วยที่ฉันผิดสัญญา  จริง ๆ แล้วสุดที่จะกล้ำกลืน
ตลอดชาตินี้ไม่มีวันที่จะชมชื่นหากขาดเธอ

ขอเสียทีอย่าได้ทบทวนถามถึงความเหงา
สองเราเท่านั้นที่รับรู้อยู่เสมอ
บทกลอนรักเธอเคยอ่าน เคยซาบซึ้งจนถึงกับละเมอ
แม้ไม่ได้พบเจอ ก็ขอให้เธอจดจำคำรำพัน

ฝนตกชุก เธอคงขัง เพราะทำให้เป็นไข้หวัด
คืนนี้ในยามดึกสงัด จะไปเคล้าคลึงในฝัน
ยามที่เราอยู่ห่างกันอย่างนี้ ต่างคนก็ต่างเหงาเท่า ๆ กัน
ยิ่งนานวันเข้า เราคงห่าง รักก็คงรางเลือน

สายฝนตกหนักอย่างนี้ เธอจะกล้าเดินฝ่าฝนมาหรือ
หยุดหมดแม้มือถือก็ไม่สื่อสารมา  นี่แหละน้ำใจเพื่อน
หยุดอาทร  ปล่อยให้ความเหงาเข้ามาเยี่ยมเยือน
ปล่อยให้สายฝนเปื้อนน้ำตาที่พร่าพราย

ดาว อาชาไนย

[sitang]

ชื่อกลอน ชุ่มโชก
ผู้แต่ง สิตางศุ์

"เพราะความหนาวเหน็บจนเจ็บในอารมณ์
ประสมกับความเศร้าในความมิสมปรารถนา
ท่ามกลางความสั่นสะท้านหวั่นไหวในดวงตา
อนิจจาเคียงข้างเรา...แค่เงาตัว.........."

ฉันเปียกปอน ชุ่มโชก ด้วยสายฝนอันระคนด้วยความเหงา
และความเศร้าอันแสนจะเหว่ว้า ละโหยละห้อยปรอยอุราอย่างหมางมัว
จนสะพรั่นหวั่นระรัว ว่าเงาสลัวแห่งเมฆเมฆายามรัตติกาลราตรีในบัดนี้
จะเกาะจะกุมจะรุมจะเร้าเข้าถมจมจนเต็มล้นในจินตนา
ผ่านแววพราวแห่งนำ้ตาและความหมางสิ้นสื่อศรี

อันแสนจะเหน็บหนาวร้าวฤดี เพราะทุกขณะที่ชุ่มที่โศกที่โศกที่เศร้านี้คือรอยชีวีแห่งน้ำตา
ที่ประดังประดาฝังดวงหฤทัยของฉันเอาไว้ ภายใต้อารมณ์อันห่วงหาและเหว่ว้า
ในขณะที่ฉันห่มกายาด้วยน้ำตาแห่งฟากฟ้า..........
หากทว่าในดวงมาลย์ก็ร้าวรานด้วยอ้อมกอดของน้ำตาของฉันเอง

"คระ ครืน.....โครมโหมคลั่งกัมปนาท
อสุนีบาตวาดคำร่ำเป็นเพลง
กับแสงสายสาดหยาดน้ำฉ่ำละเลง
ฉันหวั่นเกรงว่าความเหงานี้จะร้าวลึก"

และสุดลึกในอารมณ์ของความรู้สึกอันระทมจมเทวษชีวา .....
สุดปรารถนายิ่งนักในความรู้สึก.....
ความรู้สึกที่ปวดร้าวกะคราบเงาความเหงาที่ลึกสุดลึก
ภายใต้จิตสำนึกของตัวฉันเอง... และฉันเองเท่านั้น
หรือว่า.....คงจักมิมีวันสิ้น แม้สายฝนนั้นจะรินจะหยดจนหมดหยาดสุดท้ายแล้ว.....

[saknun]

ชื่อบทกลอน *สายฝนกับคนเหงา*
ผู้แต่ง  saknun

สายฝนพรำค่ำคืน ยืนหนาวเหน็บ
ลมพัดแรง เห็นลูกเห็บกระจายขาว
นั่งเหม่อมองท้องฟ้าไร้แสงดาว
ทนปวดร้าวอยู่นาน กว่าผ่านไป

เมฆลอยทมึนกว้างไกล สุดสายตา อยากจะฉุดกลับมา
ให้สว่างไสว
 เหมือนคนเหงารอคอยความหวงใย
อยากจะก้าวเดินออกไปไม่หวนคืน

แต่ต้องหยุดที่ฝนกระหนำตก ฝนคงเล่นตลกไม่ให้ฟื้น
เลยต้องเศร้าเหงาใจไหม้ขมกลืน
รอวันชื่น ฝนจางคงห่างไกล
 
อยากจะบอก กับฝน ข้าคนเหงา
ทำให้เศร้า ฤดี นี้หมองไหม้
เจ้่าถึงโปรย เป็นสาย ไร้เยื้อใย
ไม่สนใจ ใครเหงา เศร้าอุรา

[choy]

สายฝนกับคนเหงา

สายฝน
การก่อเกิด…ความปวดร้าว
จากมหาสมุทร
จากแม่น้ำลำธารหนองบึง…
แสงแดดแผดเผาป่นไหม้จาบัลย์
ระเหยสู่ห้วงฟ้ากว้าง…ระเหิดไอหมอก
เกาะกลั่นจับเกล็ดนับโกฏิล้านเม็ดแต้มแต่งรังสรรค์รูปเค้าเรื่อยล่องเลื่อนไหล
...ปีกแห่งเสรีปุยขาวนุ่นและทึบเทา...ลอยฟ่อง...
...ทักทายฟ้าสวย...รุ้งงาม...ดาริกา...ศศิธร...เริงระบำโล้ล่องผ่านทิวาและรติกาล
…อยู่ในชั่วขณะหนึ่งของการเกิดก่อ...ไม่นาน...

ทิวากรเกรี้ยวร้าย...ฟาดเปรี้ยง
พรูพราวร่วงหล่นเกลื่อนคว้างละล่อง...
วาโยกระแทกกรรโชกรวงเม็ดแตกพรายพร่างมืดมิด...ทะมึน...ทมิฬ
ฝนโกฏิล้านเม็ดพรากดิ่งจากฟากฟ้าร่วงสู่ดิน...เป็นเม็ดๆ ทีละเม็ดๆ
ทีละเม็ดๆ กระแทกดิน…ทีละเม็ดๆ กระแทกดิน…
ฝนเอย...เจ้าคงเหงาดายเดียว
เช่นดังตัวข้า
เจ้าเหงา...ในท่ามกลางเม็ดรวงนับโกฏิล้านพรมปรกฟ้ามืดมิดยามร่วงสู่ดินแยกปรายทีละเม็ดๆ
ข้าก็เช่นกัน...
คนเหงา...ในท่ามกลางคลื่นมนุษย์นับพันล้านคนบนโลกใบนี้…ที่อาศัยอยู่ใต้ฟ้าร่วมแผ่นดินเดียวกัน
แต่ยามนี้ข้าอยู่เดียวดาย...เช่นเดียวกับเจ้า...
ข้าถูกพรากจากเพื่อนมนุษย์...เหงาเดียวดาย
เจ้าถูกพรากจากเพื่อนเม็ดรวงฝน...เหงาเดียวดาย
โศกนาฏกรรมแห่งความเหงาร้าย
ที่เราต่างถูกกระทำให้...เหงาเดียวดาย
เจ้าเม็ดฝนเหงา
ข้าคนเหงา
เจ้าร่วงทีละเม็ดๆ
ข้าปลีกวิเวกเดียวดาย
เจ้าร่วงทีละเม็ดๆ
ข้าปลีกวิเวกเดียวดาย
เจ้าร่วงทีละเม็ดๆ
ข้าปลีกวิเวกเดียวดาย
เจ้าร่วงทีละเม็ดๆ
ข้าปลีกวิเวกเดียวดาย
เจ้าร่วงทีละเม็ดๆ
ข้าปลีกวิเวกเดียวดาย
อ้างว้าง...เคว้งคว้าง...เหงาร้าย...
...เหงาเดียวดาย...

***ไม่ร่วมส่งประกวดจ้า...เขียนให้อ่านเล่นๆ หรืออ่านเป็นกับแกล้มก็ได้ ไม่ผิดกติกา