ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

ฉันไม่รู้ จะทำไป เพื่อใครแล้ว
เมื่อหมดแวว ดึงเธอคืน ต้องตื่นหนอ
การรอคอย มันถึงจุด ต้องหยุดรอ
ก้าวเดินต่อ เริ่มต้นใหม่ โดยไร้เธอ

เคยคาดหวัง ว่าสิ่งเก่า ที่เราสร้าง
จะเปิดทาง ใจส่วนลึก ให้นึกเผลอ
ค้นเศษใจ ที่ตกค้าง บ้างนะเออ
สุดท้ายเธอ กลับไม่คิด หมดสิทธิ์คืน

การรอคอย ฉันสูญเปล่า ต้องหนาวเหน็บ
ทนความเจ็บ ที่กลืนกิน จนสิ้นผืน
ทั่วห้องใจ จนไม่เหลือ เผื่อที่ยืน
เหตุเพราะพื้น ใจชำรุด ถึงจุดพัง

ฉันเพิ่งรู้ ว่าไม่มี แสงที่คิด
ใจเธอปิด และขวางกั้น ฝันที่หวัง
การรอคอย ไร้จุดหมาย คลายภวังค์
ให้ฉันฟัง เสียงความจริง สิ่งรอบกาย

เมื่อไม่เหลือ คนที่รอ จงพอเถิด
มันไม่เกิด ผลอันใด ในความหมาย
เขาไม่กลับ คือไม่กลับ ลับเหมือนตาย
สิ่งสุดท้าย  พูดจากใจ ให้โชคดี

[D]

เขาคนเดียว หรือไร ใจเธอนั้น
มิลองหัน ดูบ้าง คนข้างนี่
พยายาม ตามแซม มาแรมปี
ดูรึพี่ มินึก นำตรึกตรอง

เมื่อไม่เหลือ คนที่รอ ก็ท้อนะ
จึงได้ระ-บายให้ ใจหายข้อง
หากส่งทัก ยักยึก มินึกมอง
จะโดดคลอง ให้*ตะเข้ มันเห่ไป

"ดิน"

*จระเข้

[ไผ่เดียวดาย]

เขาคนเดียว หรือไร ใจเธอนั้น
มิลองหัน ดูบ้าง คนข้างนี่
พยายาม ตามแซม มาแรมปี
ดูรึพี่ มินึก นำตรึกตรอง

เมื่อไม่เหลือ คนที่รอ ก็ท้อนะ
จึงได้ระ-บายให้ ใจหายข้อง
หากส่งทัก ยักยึก มินึกมอง
จะโดดคลอง ให้*ตะเข้ มันเห่ไป

"ดิน"

*จระเข้

รักฝังใจ จึงยาก หากจะแยก
คงไม่แปลก ใช่ไหม ตามใจเอ่ย
การลืมใคร มันยาก กว่าปากเปรย
รักจังเลย ใช้แล้ว ดั่งแก้วเต็ม

รู้สึกดี ที่มี คนที่รอ
แต่ยังท้อ เพราะพิษ ติดปลายเข็ม
จึงขอพัก ให้หาย จนกายเปรม
ค่อยเริ่มเล่ม ความรัก ที่ทักมา

[เทโพ]

เพ้อ..ยังคงเพ้อละเมอถึง
ซึ้ง..ยังคงซึ้งจึงแสบศัลย์
โศก..ยังคงเศร้าร้าวจาบัลย์
รอ..สักกี่วันจึงกลับมา..
หากเจ้ายังอ่านกวีพี่วาดไว้
คงรู้ใจพี่แสนสิเน่หา
รอ ยังรอ เพียงเจ้ายอมกลับมา
รู้ทั้งรู้ว่าเจ้าลา ไม่กล้าลืม..

..เทโพ..