ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Shumbala]

หรือจะป็นเช่นนั้นอีกวันหนึ่ง
วันที่ซึ่งไร้สิ้นกลิ่นความฝัน
สิ้นไออุ่นอรุณแสงแห่งตะวัน
ร้างรูปรสสีสรรค์อันเชื้อชวน

ไม่มีดาวสักดวงบนฟากฟ้า
ไม่มีเงาจันทราในคราหวน
ไม่มีคืนเฉิดฉันท์เคยรัญจวน
ไม่มีคำคร่ำครวญจากหัวใจ

มีเพียงความมืดมิดเงียบสงัด
ไม่มีริ้วลมพัดสะบัดไหว
ไม่มีสรรพสำเนียงของพงไพร
มีแต่เพียงเสียงใจที่เงียบงัน

โอบอากาศผ่าวร้อนอย่างอ่อนล้า
ระบายฟ้าด้วยใจวิบไหวสั่น
แล้วร่ายมนตร์เพริศพรายกับสายจัณฑ์
เสกสวรรค์วิมาน..ผ่านเดียวดาย

 

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

[panthong.kh]

คงต้องเป็น เหมือนวัน ที่จันทร์ฉาย
คงเป็นหมาย มุ่งมั่น วันว้าวุ่น
คงเป็นรัก ถักทอ ละอออุน
คงเป็นทุน หนุนนำ คลำทางใจ

วันที่ซึ่ง คะนึงหวน จวนฟ้าสาง
วันที่ห่าง หายหด ลดเลือนไหว
วันที่รัก เราสอง คล้องฤทัย
วันที่สี่ ห้องใจ ไม่ไหวเอน

แม้จักสิ้น ไออุ่น อรุณรุ่ง
แม้จะมุ่ง มาดหมาย คลับคล้ายเห็น
แม้เมฆหมอก พอกเพิ่ม เริ่มประเด็น
แม้ลำเค็ญ อย่างไร ใจยินยอม
พันทอง

[D]

หรือจะป็นเช่นนั้นอีกวันหนึ่ง
วันที่ซึ่งไร้สิ้นกลิ่นความฝัน
สิ้นไออุ่นอรุณแสงแห่งตะวัน
ร้างรูปรสสีสรรค์อันเชื้อชวน

ไม่มีดาวสักดวงบนฟากฟ้า
ไม่มีเงาจันทราในคราหวน
ไม่มีคืนเฉิดฉันท์เคยรัญจวน
ไม่มีคำคร่ำครวญจากหัวใจ

มีเพียงความมืดมิดเงียบสงัด
ไม่มีริ้วลมพัดสะบัดไหว
ไม่มีสรรพสำเนียงของพงไพร
มีแต่เพียงเสียงใจที่เงียบงัน

โอบอากาศผ่าวร้อนอย่างอ่อนล้า
ระบายฟ้าด้วยใจวิบไหวสั่น
แล้วร่ายมนตร์เพริศพรายกับสายจัณฑ์
เสกสวรรค์วิมาน..ผ่านเดียวดาย

 

คืนข้างแรม แจ่มจริง เจ้าหิ่งห้อย
วับวาวลอย ปล่อยแฝง แสงเฉิดฉาย
สาวเหลือน้อย นวยนาด เดินหาดทราย
แลสอดส่าย ปรายตา เหว่ว้าจัง

เงียบสงบ พบหลอด หยอดในขวด
ใครนะดวด มิเหลือ เผื่อให้มั่ง
ร่ำสุรา เมรัย ถ่อไม่ยั้ง
คนใจพัง นั่งไหน..น้า.?. หาไม่มี

หรือจะเป็น เช่นนั้น อีกวันหนึ่ง
หรือเขาจะ เหมือนเรา ในคราวหนึ่ง
เคยมาถึง ขึงพาด บาทวิถี
เราช้ำหมอง ต้องพราก จากชาตรี
น้ำตาปรี่ ซัดนมกล่อง จนท้องกาง

 

"ดิน"

กลอนเหงา ห้ามขำ ...จำได้ค่ะ

[~ขลุ่ยกันแสง~]

คงต้องเป็น เหมือนวัน ที่จันทร์ฉาย
คงเป็นหมาย มุ่งมั่น วันว้าวุ่น
คงเป็นรัก ถักทอ ละอออุน
คงเป็นทุน หนุนนำ คลำทางใจ

วันที่ซึ่ง คะนึงหวน จวนฟ้าสาง
วันที่ห่าง หายหด ลดเลือนไหว
วันที่รัก เราสอง คล้องฤทัย
วันที่สี่ ห้องใจ ไม่ไหวเอน

แม้จักสิ้น ไออุ่น อรุณรุ่ง
แม้จะมุ่ง มาดหมาย คลับคล้ายเห็น
แม้เมฆหมอก พอกเพิ่ม เริ่มประเด็น
แม้ลำเค็ญ อย่างไร ใจยินยอม
พันทอง

จะมิเป็น เช่นวัน ที่ฝันหล่น
จะมิยล แดดวง ห่วงถนอม
จะมิชื่น คืนภักดิ์ รักจอมปลอม
จะมิยอม มอบใจ ให้นารี
แม้คิดถึง ปานใด เมื่อไกลห่าง
แม้อ้างว้าง ตรอมตรม จะข่มหนี
แม้เจ็บปวด รวดร้าว หนาวฤดี
แม้ว่าพี่ ยังรัก จำหักลา
เพราะหัวใจ ดวงนี้ ไร้ที่ว่าง
เพราะน้องนาง ทำลาย หมายเข่นฆ่า
เพราะคนดี แปรภักดิ์ รักโรยรา
เพราะน้องยา มากใจ ไร้..รักจริง
 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 



คงมิต่างอย่างไรกับใจฉัน
ทุกคืนวันนั้นอนาถด้วยขาดหญิง
มีเพื่อนแท้แค่เงาอยู่เฝ้าอิง
ไม่ทอดทิ้งจริงใจแต่ไรมา

โอ้ใจเอยเคยคาดสวาทหมาย
ต้องกลับกลายหายขาดสิ้นวาสนา
หรือวิบากพรากอกลูกนกกา
จึงเหว่ว้าหายากคนฝากใจ

คงได้แต่แลตาเวหาหาว
ดูเดือนดาวพราวพร่างสว่างไสว
ต่างรูปลักษณ์พักตร์งามของทรามวัย
โลมฤทัยให้สงบลบจาบัลย์...


-บูรพาฯ-



 

[ไพร พนาวัลย์]

อดีตกาลผ่านมาน้ำตาตก
เหมือนถูกชกอกคว่ำยังจำมั่น
วันที่ถูกทอดทิ้งไม่พิงกัน
วันสัมพันธ์หลุดลอยที่ดอยตุง 

เริ่มรักกันหวานชื่นทุกคืนค่ำ
ฟ้าจะแดงหรือดำจนย่ำรุ่ง
พี่จำพรากจากเอื้องเข้าเมืองกรุง
เพื่อพยุงชีวีที่ใกล้จม  

เพียงไม่นานได้ข่าวเจ้ามีใหม่
เปลี่ยนดวงใจเป็นอื่นพี่ขื่นขม
ยังโชคดีมีสาวเข้าเชยชม
จึ่งรื่นรมย์ดมดอมพะยอมไพร 

กลัวเหลือเกินกลัวรักจะหักล่ม
เพราะเอวกลมสวยนักน่ารักใคร่
กลัวคนอื่นแอบซ่อนเข้าชอนไช
กลัวทรามวัยจะเป็นเช่นเคยเจอ  

“ไพร พนาวัลย์”

 

[Shumbala]

เฉกวัสสานผ่านโชยโปรยฝนสาด
ชะอากาศฉ่ำสายให้หายกรุ่น
กลิ่นความฝันดังพะยอมหอมละมุน
แทรกอรุณรุ่งแสงแห่งทิวา

สรรพสำเนียงพงไพรไหวระริก
เสียงกระซิกกำซาบอาบอุษา
ปลุกโลกตื่นชื่นชวนมวลนรา
ให้เปรมปรีดิ์ชีวาอีกคราคราว

คำทักทายผ่านสายฝนที่หล่นเม็ด
คือบำเหน็จของคืนวันอันอัดอ้าว
เปิดม่านฟ้านภากาศระดาษดาว
ส่องแสงพราววาววับประดับใจ

 

[Shumbala]

คงต้องเป็น เหมือนวัน ที่จันทร์ฉาย
คงเป็นหมาย มุ่งมั่น วันว้าวุ่น
คงเป็นรัก ถักทอ ละอออุน
คงเป็นทุน หนุนนำ คลำทางใจ

วันที่ซึ่ง คะนึงหวน จวนฟ้าสาง
วันที่ห่าง หายหด ลดเลือนไหว
วันที่รัก เราสอง คล้องฤทัย
วันที่สี่ ห้องใจ ไม่ไหวเอน

แม้จักสิ้น ไออุ่น อรุณรุ่ง
แม้จะมุ่ง มาดหมาย คลับคล้ายเห็น
แม้เมฆหมอก พอกเพิ่ม เริ่มประเด็น
แม้ลำเค็ญ อย่างไร ใจยินยอม
พันทอง

ในคืนฟ้ามืดมนทุกหนหาว
ถึงไร้ดาวเคียงกานท์เธอขานกล่อม
สิ้นสุคนธ์จากปวงพวงพะยอม
ก็ยังหอมจับจิตลิขิตนาง

คืออรุณรุ่งรางกระจ่างใส
ดังแรงใจในวันแสงจันทร์สร่าง
เช่นเปลวเทียนเรืองรองที่ส่องทาง
ท่ามใจกลางความรู้สึกแสนงดงาม

 

[Shumbala]

หรือเขาจะ เหมือนเรา ในคราวหนึ่ง
เคยมาถึง ขึงพาด บาทวิถี
เราช้ำหมอง ต้องพราก จากชาตรี
น้ำตาปรี่ ซัดนมกล่อง จนท้องกาง

 "ดิน"

เธอคือใครในคืนอันขื่นขัด
จึงนั่งซัดนมกล่องคลายหมองหมาง
หรือว่านวลอนงค์จะหลงทาง
จึงเคว้งคว้างอยู่เดียวเปลี่ยวเอกา

เธอรู้เปล่านมนี้ที่วางไว้
หมดอายุนานไปไร้คุณค่า
นมโรงเรียนบูดแล้วนะแก้วตา
เกิดท้องเสียอย่าหาว่าไม่เตือน

 

[Shumbala]

เพราะหัวใจ ดวงนี้ ไร้ที่ว่าง
เพราะน้องนาง ทำลาย หมายเข่นฆ่า
เพราะคนดี แปรภักดิ์ รักโรยรา
เพราะน้องยา มากใจ ไร้..รักจริง

ท่านขลุ่ยกรรแสง

แว่วเสียงขลุ่ยครวญขับประทับจิต
ล่องลอยราวนิรมิตวิศิษฏ์ยิ่ง
สดับเสียงเพียงใจมิไหวติง
ท่วงทำนองอ้อยอิ่งจนนิ่งงัน

ปล่อยใจลับกับเพลงบรรเลงเศร้า
คืนเงียบเหงายิ่งเปลี่ยวในเสี้ยวฝัน
การรอคอยจะสิ้นไปเมื่อไหร่กัน
ตราบใจนั้นยังโหยหาคราขลุ่ยครวญ

 

[Shumbala]

 



คงมิต่างอย่างไรกับใจฉัน
ทุกคืนวันนั้นอนาถด้วยขาดหญิง
มีเพื่อนแท้แค่เงาอยู่เฝ้าอิง
ไม่ทอดทิ้งจริงใจแต่ไรมา

โอ้ใจเอยเคยคาดสวาทหมาย
ต้องกลับกลายหายขาดสิ้นวาสนา
หรือวิบากพรากอกลูกนกกา
จึงเหว่ว้าหายากคนฝากใจ

คงได้แต่แลตาเวหาหาว
ดูเดือนดาวพราวพร่างสว่างไสว
ต่างรูปลักษณ์พักตร์งามของทรามวัย
โลมฤทัยให้สงบลบจาบัลย์...


-บูรพาฯ-



 

ขอบฟ้าเบื้องบูรพาคราอรุณ
รอไออุ่นสุรีย์มอบเพื่อปลอบขวัญ
อาบแสงแรกแห่งหวังรังสิมันตุ์
จงเฉิดฉันท์พรายพร่างหว่างอัมพร

กว่าราตรีมืดมนจะพ้นผ่าน
มนทกานติ์ฉายแสงโดยแรงอ่อน
มิอาจคลายถวิลทินกร
อย่าจางจรแรมลาจากฟ้าเลย

 

[Shumbala]

อดีตกาลผ่านมาน้ำตาตก
เหมือนถูกชกอกคว่ำยังจำมั่น
วันที่ถูกทอดทิ้งไม่พิงกัน
วันสัมพันธ์หลุดลอยที่ดอยตุง 

เริ่มรักกันหวานชื่นทุกคืนค่ำ
ฟ้าจะแดงหรือดำจนย่ำรุ่ง
พี่จำพรากจากเอื้องเข้าเมืองกรุง
เพื่อพยุงชีวีที่ใกล้จม  

เพียงไม่นานได้ข่าวเจ้ามีใหม่
เปลี่ยนดวงใจเป็นอื่นพี่ขื่นขม
ยังโชคดีมีสาวเข้าเชยชม
จึ่งรื่นรมย์ดมดอมพะยอมไพร 

กลัวเหลือเกินกลัวรักจะหักล่ม
เพราะเอวกลมสวยนักน่ารักใคร่
กลัวคนอื่นแอบซ่อนเข้าชอนไช
กลัวทรามวัยจะเป็นเช่นเคยเจอ  

“ไพร พนาวัลย์”

 

โปรดลบเลือนเดือนปีที่เลยผ่าน
เสพสราญรักนี้ที่เสนอ
อาบสายธารหวานล้ำคอยบำเรอ
ไยพร่ำเพ้อถึงความหลังเฝ้าฝังใจ

เพียงหลับในความรักสลักลึก
ด้วยรู้สึกเต็มเติมคอยเสริมใส่
ไม่มีแล้วรักรานที่ผ่านไป
มีเพียงสองฤทัยในรักเดียว

 

[รพีกาญจน์]

เสกสวรรค์วิมาน..ผ่านเดียวดาย

หรือต้องเป็นเช่นก่อนต้องร่อนเร่
ขาดสิ้นเคหสถานบ้านสลาย
คอเอียงตกระหกระเหินบนเนินทราย
ฝ่าพระพายโชยพัดซัดสกนธ์

ม่านแมกไม้ไกลพ้นค้นคาคบ
ใต้ร่มหลบสักคราพายุฝน
เปียกชุ่มโชกโยกกายส่ายกมล
สะท้านจนชีวิตแทบปลิดวาง

สองหูอื้อมือหงิกงอคอแหบพร่า
เป้าหมายหน้ายิ่งรุดยิ่งสุดห่าง
แดดสาดส่องต้องตามัวฝ้าฟาง
หมุนเคว้งคว้างลมใส่ไม่สมประดี

หรือจะเป็นเช่นนั้นอีกวันหนึ่ง
หมดที่พึ่งหมดรักหมดศักดิ์ศรี
ค่ำดึกดื่นตืนลืมดื่มดีกรี
ซาชีวีซึมเซา...เหงาเหลือเกิน

 

รพีกาญจน์

[Shumbala]

หากเหนื่อยนักพักลงตรงนี้ก่อน
มอบอาทรจากใจไยขัดเขิน
ยกอาหารคอยท่ามาเชื้อเชิญ
ให้เพลิดเพลินเพียงพอต่อชะตา

หลังอาหารผ่านไปเมรัยพร้อม
สุราดีรสกลมกล่อมหอมนักหนา
ยกแก้วชนแล้วดื่มลืมเวลา
จวบสุรีย์เบิกฟ้าค่อยว่ากัน

 

[panthong.kh]

เหนื่อยยิ่งนัก พักผ่อน เขียนกลอนหาย
เหนื่อยแทบตาย คลายลง ตรงใจฉัน
เหนื่อยฤทัย มากล้น หม่นจาบัลย์
เหนื่อยทุกวัน พลันหาย กลับกลายดี

แต่งกลอนกานท์ หวานอ้อน วอนอย่าหน่าย
แต่งมาหลาย คืนวัน พลันสุขขี
แต่งยามท้อ รอคอย หงอยชีวี
แต่งตอนที่ โศกตรม ระทมใจ

อาจไม่เพราะ เสนาะโสต อย่าโกรธแค้น
อาจไม่แม้น กวีเอก เสกสรรค์ได้
อาจไม่หวาน ซ่านซึ้ง ตรึงฤทัย
อาจจะไม่ ถูกใจ ใครหลายคน

แต่ก็พร้อม ยอมรับ ปรับเปลี่ยนแก้
ในดวงแด แน่นัก จักไม่บ่น
หากมีใคร ท้วงทัก จักยอมทน
เพราะหน้ามน คนนี้ ที่รักกลอน
พันทอง
๒๑/๐๖/๕๖

[สะเลเต]

หรือ??จะป็นเช่นนั้นอีกวันหนึ่ง
ด้วยคว้าไขว่ไม่ถึงซึ่งสิ่งฝัน
ริ้วระลอกหมอกเทาดั่งเขาชัน
คอยดักกั้นกีดขวางทิศทางไป

ลิ้มเดียวดายดื่มซดรสชาติเฝื่อน
หยดน้ำตาตกเกลื่อนเปื้อนแก้มใส
หยุด!!เดินต่อขอเสริมเติมเชื้อใจ
ประกายไฟใฝ่ฝัน..ฉันดับลง

---สะเลเต---

[บูรพาท่าพระจันทร์]

หรือ??จะป็นเช่นนั้นอีกวันหนึ่ง
ด้วยคว้าไขว่ไม่ถึงซึ่งสิ่งฝัน
ริ้วระลอกหมอกเทาดั่งเขาชัน
คอยดักกั้นกีดขวางทิศทางไป

ลิ้มเดียวดายดื่มซดรสชาติเฝื่อน
หยดน้ำตาตกเกลื่อนเปื้อนแก้มใส
หยุด!!เดินต่อขอเสริมเติมเชื้อใจ
ประกายไฟใฝ่ฝัน..ฉันดับลง

---สะเลเต---

มาขอเติมเสริมเชื้อเพื่อจุดฝัน
ให้ลุกพลันทันจิตพิศวง
เพื่อไฟรักจักโชติโรจน์ดำรง
ไม่ปลิดปลงคงสว่างกระจ่างใจ

ยามพบเงาเทามัวสลัวจิต
จะแจ้งทิศพิศทางสะอางใส
คอยแนบเนาเฝ้านางอยู่ข้างใน
เมื่อยามใครนัยนาน้ำตาพรู...

-บูรพาฯ-

[Shumbala]

เหนื่อยยิ่งนัก พักผ่อน เขียนกลอนหาย
เหนื่อยแทบตาย คลายลง ตรงใจฉัน
เหนื่อยฤทัย มากล้น หม่นจาบัลย์
เหนื่อยทุกวัน พลันหาย กลับกลายดี

แต่งกลอนกานท์ หวานอ้อน วอนอย่าหน่าย
แต่งมาหลาย คืนวัน พลันสุขขี
แต่งยามท้อ รอคอย หงอยชีวี
แต่งตอนที่ โศกตรม ระทมใจ

อาจไม่เพราะ เสนาะโสต อย่าโกรธแค้น
อาจไม่แม้น กวีเอก เสกสรรค์ได้
อาจไม่หวาน ซ่านซึ้ง ตรึงฤทัย
อาจจะไม่ ถูกใจ ใครหลายคน

แต่ก็พร้อม ยอมรับ ปรับเปลี่ยนแก้
ในดวงแด แน่นัก จักไม่บ่น
หากมีใคร ท้วงทัก จักยอมทน
เพราะหน้ามน คนนี้ ที่รักกลอน
พันทอง
๒๑/๐๖/๕๖

ถึงหมื่นถ้อยร้อยเรียงเคียงประดับ
จะน้อมรับอภิรมย์ชมอักษร
โดยวิจิตรบรรจงคงบวร
ดังภมรเชยผกาทุกคราครัน

ร่วมทอฝันบรรณภพลบโศกสิ้น
ในบทกลอนแห่งกวินประทินขวัญ
บรรสานสู่กานท์ไกรประไพพรรณ
สร้างสวรรค์บนดิน ณ.ถิ่นกลอน

 

[Shumbala]

หรือ??จะป็นเช่นนั้นอีกวันหนึ่ง
ด้วยคว้าไขว่ไม่ถึงซึ่งสิ่งฝัน
ริ้วระลอกหมอกเทาดั่งเขาชัน
คอยดักกั้นกีดขวางทิศทางไป

ลิ้มเดียวดายดื่มซดรสชาติเฝื่อน
หยดน้ำตาตกเกลื่อนเปื้อนแก้มใส
หยุด!!เดินต่อขอเสริมเติมเชื้อใจ
ประกายไฟใฝ่ฝัน..ฉันดับลง

---สะเลเต---

รสฝันขื่นคืนมืดมนคนอ่อนไหว
ประหนึ่งใจจะเป็นเช่นผุยผง
ม่านเมฆหมอกคลุมฟ้าพนาพง
ดังซี่กรงกักกั้นของวันคืน

เอื้อมหัวใจไขว่คว้าตามหาฝัน
กลับเงียบงันในนิทราผวาตื่น
กอดความเหงาเก็บงำทั้งกล้ำกลืน
น้ำตารื้นเปียกหมอนตอนฝันลา