กาพย์ฉบัง ๑๖
รับประทานมื้อเที่ยงเกลี้ยงแล้ว......จึงไปเดินแถว-
ที่ร้านเซเว่นเป็นประจำ
ขนมน่าลองของหม่ำ.....จัดไปให้หนำ
ทั้งโน่นนี่นั่นสรรหา
โอเล่,เลย์,นม,มาม่า.....โก๋แก่แลสา-
หร่ายเถ้าแก่น้อยพลอยเพลิน
ครู่เดียวเลี้ยวพลันหันเดิน.....ชนปังบังเอิญ
พวกของกองหล่นลงกระจาย(มุกเก่าน้ำเน่าแท้)
ตกใจจึงเผลอร้องว้าย.....แม่ร่วงหล่นหาย
อ๊ายอายจริงเลยเอ๋ยเรา
ตาพลันบรรจบสบเข้า.....กับชายโฉมเฉลา
เขานี้ที่ชนกับฉัน
ช่างลออหล่อสมคมสัน.....ใครหนอใครกัน
ไม่เคยเห็นหน้ามาเลย
งามแท้แลสง่าผ่าเผย.....ก้มก้มเงยเงย
ทั้งเก็บทั้งมองต้องอุรา
คิ้วเข้มคางคมสมหน้า.....แต่เสน่ห์คือตา
แม้ได้สบใครใจละลาย
เก็บเสร็จสิ้นของกองกระจาย.....เขาเอ่ยอภิปราย
คุณครับนี่ของของคุณ
พร้อมด้วยรอยยิ้มพริ้มละมุน.....ดูช่างอบอุ่น
รู้สึกหน้าเราร้อนจัง
แล้วเขาก็พลันหันหลัง.....ไปจุดจ่ายตังค์
กระทั่งเสร็จจึงจากไป
นี่เขาจะรู้หรือไม่.....ว่าลืมคืนอะไร
รู้ไหมมันอยู่กับเธอ
ตอนเก็บของฉันนั่นนะเออ.....คงพลาดคงเผลอ
เก็บใจฉันไปซะแล้ว
รัตติกร รติกานท์
๑๗.๐๖.๒๕๕๖
