ต่อให้ฉัน รักเธอมาก อยากแค่ไหน
ก็ไม่ไหว เธออยู่สูง ฝูงปักษา
ฉันแค่ดิน ที่แหงนมอง จ้องดารา
มันไร้ค่า ใครเล่าใคร จะใฝ่ปอง
เธอสูงศักดิ์ ด้วยฐานะ คละด้วยทรัพย์
รักจำดับ ไว้ในใจ ไม่ผยอง
บุญหนักหนา ที่เธอมา ให้ตามอง
จันทร์ที่ผ่อง เงาสะท้อน ตอนผ่านไป
ไม่รู้ฉัน โง่หรือเปล่า เจ้าใจเอ๋ย
เจ็บจังเลย รักนางฟ้า คว้าไม่ไหว
เธอประหนึ่ง ดั่งเพชรงาม ท่ามกลางไฟ
สะท้อนใจ เงาไม่ส่อง ถึงท้องดิน
แอบจริงใจ มีรักเดียว แต่เปลี่ยวนัก
เพราะไปรัก กับดวงเดือน เหมือนดูหมิ่น
เป็นดินโคลน มีแค่ใจ ไร้จะกิน
เขาไม่อิน ในรักแท้ แต่ดูแคลน
สำหรับฉัน ความรักแท้ แพ้ทุกอย่าง
ไม่มีทาง เลยสักนิด คิดควงแขน
เกิดเป็นดิน คงต้องรับ กับคำแคลน
แม้นรักแสน จำต้องถอย อย่างน้อยใจ
