ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พ.พิมพา]

   *คนธรรมดา*

@ฉันแค่คนหนึ่งคนบนโลกนี้
และไม่มีคุณค่ากว่าคนไหน
มีเลือดเนื้อมีชีวิตมีจิตใจ
เหมือนที่ใครใครจะพึงมี

@มีความรักความสุขความทุกข์โศก
อยู่บนโลกวุ่นวายได้ทุกที่
อาจเคียดแค้นชิงชังในบางที
และอาจมีความสงบพบตัวเอง

@อาจก้าวร้าวเรื่องร้ายมีหลายครั้ง
ไม่เคยฟังเหตุผลเป็นคนเก่ง
ชอบวางตัวเหนือใครใจนักเลง
มีความคิดของตัวเองไม่เกรงใคร

@บนเส้นทางชีวิตอาจผิดหวัง
หลายหลายครั้งเริ่มต้นค้นหาใหม่
เพื่อทดแทนความฝันอันแสนไกล
เพียงเปลวไฟรุ่มร้อนเหมือนฟอนฟืน

@บางครั้งเพียงสายธารที่ผ่านไหล
มีน้ำใจเพื่อใครใครใช่เป็นอื่น
มีความฝันหอมหวานผ่านวันคืน
บ้างขมขื่นคลุกเคล้าเศร้าหลายวัน

@ฉันแค่คนหนึ่งคนบนโลกนี้
ซึ่งคงไว้ในสิทธิที่คิดฝัน
แม้ไร้รักศักดิ์ดินามากำนัล
ไม่มีวันสิ้นฝันของตนเอง

    ----***----
     พงศ์ภัณฑ์
     ๑๐/๖/๕๖

[รัตนาวดี]

...มาแต่งกลอน ต่อพี่ รัตน์นี้ขำ
ติดลงคำ ท้ายรอ ขอนอนเขลง
ริเริ่มนึก เติมฝัน อย่างกันเอง
แม้รัตน์ยัง มิเก่ง แอบเกรงใจ...



...รัตน์ก็คน ชอบฝัน มองจันทร์บ่อย
ดวงใจลอย ฝันคราว ดาวไสว
แม้ดาวเดือน เคลื่อนลับ เหมือนกลับไป
ก็ยังเฝ้า ฝันใฝ่ ด้วยใจรอ...



...บนทางฟ้า ลิขิต ยามคิดฝัน
ได้มีวัน สวยชื่น ระรื่นต่อ
มีผู้คอย ร้อยคำ ลำนำคลอ
ดอกฝันแย้ม ชูช่อ รอเบ่งบาน...

รัตนาวดี
 

[panthong.kh]

เพียงเป็นคน หนึ่งคน อยู่บนโลก
เรื่องทุกข์โศก มีบ้าง พรางก้าวผ่าน
ไม่เก็บมา ใส่ใจ ให้ซมซาน
ทรมาน เปล่าเปล่า แถมเศร้าใจ

แม้หนึ่งวัน นั้นหนอ ยังรอท่า
ใครเยียวยา กมล ที่หม่นไหม้
ช่างยากยิ่ง จริงเหลือ เถือทรวงใน
จึงอยู่ไป ไร้สิทธิ์ คิดใฝ่ปอง

กลายหนึ่งเดือน เคลื่อนเข้า เราซิแย่
ในดวงแด เหน็บหนาว ร้าวทุกห้อง
อยู่เหมือนตาย คล้ายดั่ง ดังไฟกอง
ความหม่นหมอง ข้องเกี่ยว เหนี่ยวกมล

หลายปีเลื่อน เลือนลาง ทางมืดมิด
ก้าวย่างผิด ปิดแปลก แหลกสับสน
จึงครองโสด เรื่อยมา พาอับจน
หวังเพียงคน สงสาร สาวคานทอง
พันทอง
๑๑/๐๖/๕๖
 

[รพีกาญจน์]

ชีวิตฉัน...
ชอบสัมพันธ์โขมงคุยโฉงเฉง
ทึ่งทะ้ล้นเต้นรำร้องทำเพลง
มิกริ่งเกรงอะไรภัยนานา

เพราะอายุลุเส้นเกณฑ์ปัจฉิม
ปูแย้มยิ้มพิมพ์ภาพทาบใบหน้า
ลบขมรานหวานกลืนชื่นอุรา
ใครจะว่าด่าพ้อมิต่อกร

เพียรเปิดทางสร้างคุณบุญกุศล
อุทิศตนธรรมยุทธ์พุทธสอน
สร้างประเสริฐเกิดเรืองบ้านเมืองนอน
ชีพม้วยมรณ์หวังทิพย์สู่นิพพาน

ฉันก็แค่ชแรชนเพียงคนหนึ่ง
ยังซาบซึ้งรื่นรักอักษรสาส์น
เหลือถักทอต่อไปอีกไม่นาน
ก่อนถึงกาลย่อยยับลงกับดิน

 

รพีกาญจน์

[yaguza]

ชีวิตฉัน ย่ำแย่ มีแม่เลี้ยง
เหมือนนกเอี้ยง หลงป่า มาพลัดถิ่น
อยู่กับความ โศกา เป็นอาจินต์
ได้มีกิน เพราะแม่ แกเลี้ยงดู

ชีวิตฉัน นั้นท้อ มีพ่อเลี้ยง
ไม่แต่เพียง ของเล่น เช่นคุณหนู
มีที่นอน อ่อนนุ่ม คอยอุ้มชู
ได้เป็นครู เพราะสองท่าน นั้นเลี้ยงมา



.....ยากูซ่า......

[panthong.kh]

ชีวิตฉัน ขาดเพียง คนเลี้ยงนะ
ถ้าฉันจะ ให้เธอเลี้ยง เกี่ยงไหมหนา
เพราะเธอเป็น คุณครู ฉันบูชา
กินข้าวปลา สามมื้อ ซื่อสัตย์จริง
พันทอง
 

[กังวาน]

ชีวิตฉันนั้นสุขทุกข์นิดหน่อย
เรื่องยิบย่อยยุ่งยากจากผู้หญิง
น้องมะนาวขาวใสอยากให้อิง
น้องกรุ๊งกริ๊งก็กันท่าน่าปวดใจ

ที่บ้านใหญ่อยากให้กอดพลอดคำรัก
บ้านเล็กทักว่าถึงคิวฉิวเข้าใส่
บ้านน้อยย้ำคำขาดบาดฤทัย
ถ้าบ้านใครมีที่ว่างกางแขนมา

  ---กังวาน---

[สะเลเต]

ชีวิตฉันสัญจรคนร่อนเร่
คลื่นกรรมสาดซัดเซจากเคหา
แปดจังหวัดแล้วมั้ง..หลังลืมตา
แม่กับป๋าพาทัวร์เกือบทั่วไทย

---สะเลเต---

[Prapacarn ❀]

สิ่งผูกพัน..ที่เคยพันผูก

จดหมาย..จากปลายฟ้า
เขียนมาบอกว่ายินดีที่ได้รู้จัก
ด้วยทุกอย่างในโลกนี้..ช่างวุ่นวายนัก
ขอแค่..คำทายทักอย่างธรรมดา.ธรรมดา

แซมเป็นคนติดดิน..กินบะหมี่
ถ้าจะให้ดี..ขอเกี๊ยวสี่ บะหมี่อีกห้า
ชอบเต้นรำกับเงา..แต่ไม่ชอบเข้าบาร์
ใครใครเรียกคุณประภาฯ..แต่ยังไม่มีใครกล้า..ว่าแซมขึ้นคาน

ชีวิตนี้สั้นนัก..แซมรู้
แซมก็เลยแอบอู้บ้าง.. โปรดจงสงสาร
ถ้าขืนทุกคนเครียดแต่เรื่องงาน..งาน
ยามดอกไม้บาน.. คงไม่มีใครหยุดดม

แซมไม่ชอบกินข้าวโพด
แต่แซมจะขอโทษ..ถ้าทำให้คุณขื่นขม
บางครั้งก็พูดกับฟ้า..พร่ำพรรณากับสายลม
เห็นไม๊..เราสมกันหยั่งกะ..ขนมจีน-น้ำยา

แซม

[--ณัชชา--]

ชีวิตฉัน
สบายสบายทุกวันไร้ปัญหา
เสียนิดนึงตรงที่ไม่ค่อยมีเวลา
จึงแวบไปแวบมาตามประสา..คนบ้ากลอน

--natcha--