ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[--ณัชชา--]

ดายเดียวเปลี่ยวเหงาเศร้าว้าเหว่
ร่อนเร่ ร้างไกลไม่มาหา
คิดถึงบุญปลูกโอ้ลูกยา
หายหน้าไปลับไม่กลับคืน

ก่อไฟ ไล่ยุงข้างยุ้งข้าว
เหน็บหนาว ระทม สุดขมขื่น
แม่สุดโหยไห้ไร้แรงยืน
สะอื้นเงียบเหงาข้างเตาไฟ

ปวดเมื่อยแข้งขาสารพัด
ยืนหยัดร่างกายแทบไม่ไหว
แต่ยังแสนห่วงเจ้าดวงใจ
อยู่ไหนลูกน้อยแม่คอยรอ

ไฟฟืนเริ่มหรี่ทีละนิด
ชีวิตสุดท้ายเหมือนไฟก่อ
แม่เฒ่า ขี้เถ้า เศร้าเกินพอ
ทดท้อไหม้ผุ เป็นธุลีฯ

--ณัชชา--

[D]

ลูก"ดิน" บินไกล ไปบางกอก
ขอบอก แม่จ๋า ใช่ว่าหนี
อยู่นา หน้าแห้ง แล้งเต็มที
ทั้งมี หนี้เก่า ดอกเท่าตัว

ชีพนี้ พลีมั่น ยึดฝันใฝ่
มอบให้ ทั้งแด แม่ทูนหัว
บ่ย่าน งานเลย มิเคยกลัว
รู้ชั่ว มั่วเกิน ลูกเมินไกล

คิดถึง ซึ้งนัก นะตักแม่
ห่วงแท้ แลหัน คงหวั่นไหว
ขอโทษ แม่จัง มิว่างไป
เพราะใจ ใฝ่ภักดิ์ รักหนุ่มกรุง

"ดิน"

[panthong.kh]

หวนคิด ถึงแม่ ที่แก่เฒ่า
จากเรา ไปไกล ไม่สิงสุง
เปล่าเปลี่ยว เดียวดาย ย้ายเข้ากรุง
หมายมุ่ง รุ่งเรือง ในเมืองฟ้า

หวนคิด ถึงครั้ง แม่ยังอยู่
อุ้มชู ดูห่วง ทุกห้วงหา
เจ็บไข้ ได้ป่วย ช่วยเยียวยา
รักษา ประจำ ไม่ลำเค็ญ

บัดนี้ ไม่มี เหมือนที่กล่าว
เหน็บหนาว ว้าเหว่ เร่ทุกข์เข็ญ
หันหน้า หาใคร ได้ยากเย็น
เหมือนเป็น ส่วนเกิน เขาเมินไป

เป็นปม ถมทับ รับว่าแย่
ไร้พ่อ ขาดแม่ ดวงแดไหว
ขาดคน ร่วมเรียง เคียงคู่ใจ
อยู่ได้ ด้วยธรรม นำชีวี
พันทอง
๑๐/๐๖/๕๖
 

[--ณัชชา--]

คิดถึง ซึ้งนัก นะตักแม่
ห่วงแท้ แลหัน คงหวั่นไหว
ขอโทษ แม่จัง มิว่างไป
เพราะใจ ใฝ่ภักดิ์ รักหนุ่มกรุง

"ดิน"

ลูกดินมักใหญ่ชอบใฝ่สูง
เขาจูงไปเฉยมันเลยยุ่ง
ชอบตั้งความหวังอย่างนังนุง
อยากรุ่งอยากเรืองจึงเปลืองตน

หนีไปเมืองใหญ่แม่ไม่ว่า
กลับมาของฝากอีกสักหน
หนีบหนุ่มโสภาใบหน้ามล
สักคนฝากแม่ก่อนแก่ตาย

--ณัชชา--

 

""ใครพาเสียล่ะเนี่ย""

[สะเลเต]

นัยน์ตาลาโรยซ่อนโหยหา
ลูกยาลาไกลใจสลาย
เหน็บหนาวเปล่าเปลี่ยวแม่เดียวดาย
ข้างกายไร้ลูก..."บุญปลูก"เคียง
 
---บุญแกง---

[yaguza]

คิดถึง บุญปลูก โอ้ลูกรัก
พำนัก ไกลถิ่น ไม่ยินเสียง
ตากแดด ผิวคล้ำ ดำเป็นเนียง
แค่เพียง เลี้ยงกาย ยายจำทน

นิยาม ความหวัง คั้งสุดท้าย
ขอยาย มีคู่ ดูอีกหน
หล่อล่ำ กล้ามใหญ่ ไร้กังวล
สักคน แม้ยาย ตายก็ยอม



....ยากูซ่า.....

[--ณัชชา--]

บัดนี้ ไม่มี เหมือนที่กล่าว
เหน็บหนาว ว้าเหว่ เร่ทุกข์เข็ญ
หันหน้า หาใคร ได้ยากเย็น
เหมือนเป็น ส่วนเกิน เขาเมินไป

เป็นปม ถมทับ รับว่าแย่
ไร้พ่อ ขาดแม่ ดวงแดไหว
ขาดคน ร่วมเรียง เคียงคู่ใจ
อยู่ได้ ด้วยธรรม นำชีวี
พันทอง
๑๐/๐๖/๕๖
 

ขาดพ่อขาดแม่เฝ้าแลหาย
ชีวิตบั้นปลายเขาหน่ายหนี
แนะนำทรามวัยไปบวชชี
คราวนี้ไม่เศร้าไม่เหงาใจ

--ณัชชา--

 

[--ณัชชา--]

นัยน์ตาลาโรยซ่อนโหยหา
ลูกยาลาไกลใจสลาย
เหน็บหนาวเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย
ข้างกายไร้ลูก..."บุญปลูก"เคียง
 
---บุญแกง---

"บุญปลูก"ลูกยาเขาลาลับ
ไม่กลับ ไม่ใกล้ ไม่ยินเสียง
"บุญมา" "บุญรวม"ยังร่วมเรียง
"บุญเลี้ยง"หายหน้าไม่มาเลย

"บุญณัช"

กระทู้ที่2,000 มอบให้"บุญแกง"

 

[พี.พูนสุข]

ประกาศ..  ประกาศ.. ญาติใครหาย
 ชูป้ายเหรอหรา.. อย่าเมินเฉย
 "บุญเลี้ยงเถียงยายไม่เสบย"
 ใครเคยรู้ดี.. อยู่นี่แล้ว..



  "เชิญไปรับตัวได้ ฟรี  แถมค่ารถตามคำขอ จ้าาา..."


     "บุญสุข"
      ผู้ประกาศ
       ๑๐  มิถุนายน  ๒๕๕๖   

[กังวาน]

ดูชีวิตคิดไปใจสะท้อน
แม่เฒ่าอ้อนหาบุญปลูกโอ้ลูกแก้ว
เขาไปลับมิกลับมาตาไร้แวว
เสียงเริ่มแผ่วโรยราหาคนมอง

ก็ตั้งนานผ่านพ้นคนเรียกหา
ยายก็มาเล่นตัวกลัวหม่นหมอง
มีพ่อเฒ่าเข้ามาจีบไม่รีบจอง
เหมือนจะลองแล้วก็ลาน่าปวดใจ

อยู่กับยาหาสมุนไพรแก้ไขโรค
คนอื่นโชคดีหนอหมอแก้ไข
แล้วโรคตัวกลัวรักหนักฤทัย
ว่าอย่างไร"บุญกังวาน"ขอขานแทน

    ---บุญกังวาน---

[--ณัชชา--]

นิยาม ความหวัง คั้งสุดท้าย
ขอยาย มีคู่ ดูอีกหน
หล่อล่ำ กล้ามใหญ่ ไร้กังวล
สักคน แม้ยาย ตายก็ยอม

....ยากูซ่า.....

รู้ใจ ยายนักหลานรักเอ้ย
มาเลย มาไวให้ยายหอม
รักยาย รีบมาประนีประนอม
อ่อนซ้อมถอยไป ยายไม่เอา

--บุญณัช--

 

[--ณัชชา--]

ประกาศ..  ประกาศ.. ญาติใครหาย
 ชูป้ายเหรอหรา.. อย่าเมินเฉย
 "บุญเลี้ยงเถียงยายไม่เสบย"
 ใครเคยรู้ดี.. อยู่นี่แล้ว..



  "เชิญไปรับตัวได้ ฟรี  แถมค่ารถตามคำขอ จ้าาา..."


     "บุญสุข"
      ผู้ประกาศ
       ๑๐  มิถุนายน  ๒๕๕๖   

ลืมลืม หลงหลง งงนักหนา
อ่อนล้า แรงสิ้น เลยกินแห้ว
ลูกหลานหนีหายไร้วี่แวว
รีบแจว หาทางไปบางแค

--บุญณัช--

 

[--ณัชชา--]

ก็ตั้งนานผ่านพ้นคนเรียกหา
ยายก็มาเล่นตัวกลัวหม่นหมอง
มีพ่อเฒ่าเข้ามาจีบไม่รีบจอง
เหมือนจะลองแล้วก็ลาน่าปวดใจ

อยู่กับยาหาสมุนไพรแก้ไขโรค
คนอื่นโชคดีหนอหมอแก้ไข
แล้วโรคตัวกลัวรักหนักฤทัย
ว่าอย่างไร"บุญกังวาน"ขอขานแทน

    ---บุญกังวาน---

ฟังบุญ กังวาน เขาขานขับ
ยอมรับว่าห่วงสุดหวงแหน
แต่ข่าวบอกไว้ มิใช่แมน
เป็นแฟนเมื่อไร ตายทั้งเป็น

--บุญณัช--

 

[พ.พิมพา]

ดายเดียวเปลี่ยวเหงาเศร้าว้าเหว่
ร่อนเร่ ร้างไกลไม่มาหา
คิดถึงบุญปลูกโอ้ลูกยา
หายหน้าไปลับไม่กลับคืน

ก่อไฟ ไล่ยุงข้างยุ้งข้าว
เหน็บหนาว ระทม สุดขมขื่น
แม่สุดโหยไห้ไร้แรงยืน
สะอื้นเงียบเหงาข้างเตาไฟ

ปวดเมื่อยแข้งขาสารพัด
ยืนหยัดร่างกายแทบไม่ไหว
แต่ยังแสนห่วงเจ้าดวงใจ
อยู่ไหนลูกน้อยแม่คอยรอ

ไฟฟืนเริ่มหรี่ทีละนิด
ชีวิตสุดท้ายเหมือนไฟก่อ
แม่เฒ่า ขี้เถ้า เศร้าเกินพอ
ทดท้อไหม้ผุ เป็นธุลีฯ

--ณัชชา--

@กลางความมืดยืดยาวหนาวไม่สิ้น
น้ำตารินสะท้านรับซับอกถี่
โอ้ทุกข์ใดไหนเล่าเท่าคราวนี้
วันที่แม่จะสิ้นลมลงล้มครืน

@ยามแม่แก่มีแค่แรงพยุงร่าง
วันน้ำค้างพร่างพรมสู้ทนฝืน
ก่อกองไฟกองน้อยคอยใส่ฟืน
ปลุกปลอบใจให้ฟื้นตื่นขึ้นมา

@คืนเหน็บหนาวเศร้าใจอยู่ในฝัน
หวังสักวันลูกรักจักมาหา
ระทมท้อรอหายใต้เวลา
เพราะรู้ว่าลูกยุ่งมุ่งเรื่องงาน

@วันไหนบ้างงานว่างเจ้าไม่ยุ่ง
มีสายรุ้งพรรณรายอยู่ใกล้บ้าน
รอเจ้ากลับได้หลับไหลในวิมาน
แผ่นดินดานบ้านเกิดเพริดพริ้งพราย

@แม่จำได้เมื่อเจ้าเด็กยังเล็กนัก
ร้องไห้อ้อนนอนตักรักไม่หาย
จนดาวเคลื่อนเลือนคล้อยขึ้ยลอยชาย
ฟ้าประกายสว่างนวลเลิกกวนใจ

@เจ้าไก่ฟ้าฟ้อนหางย่างรำร่าย
เย็นผิวกายสายลมห่มผ้าให้
โอ้ขวัญเอ๋ยขวัญลูกปลูกรักไว้
หากแม่ตายจากเจ้าไปใครดูแล

@วันฟ้ามืดคล้ำย่ำสนธยา
ปาดน้ำตามาระบายไหลให้แม่
คิดถึงลูกหนักหนาคราท้อแท้
รอเพียงแค่ลูกยากลับมาเยือน

      ----***----
      พงศ์ภัณฑ์
       ๑๑/๖/๕๖
ขอให้คูรแม่มีแต่ความสุขตลอดไป

[--ณัชชา--]

ร่ายมนต์ซะยาวราวสายป่าน
กลอนกานต์เหมือนมีดที่กรีดเฉือน
อ่านดูน้ำตาเริ่มพร่าเลือน
กลอนเพื่อน ซึ้งใน ใจณัชชา

--ณัชชา--

 

[Prapacarn ❀]

โอ้ตัวเราเก่าเก็บ..ช่างเจ็บเหลือ
พ่อบุญเกื้อ..แม่บุญปลูก ลูกอยู่ไหน
วันเดือนปีผันผ่านนานเท่าใด
ลูกยังไม่คืนเรือนเหมือนสัญญา

เมื่อปีกลายยายจ้อย..คอยลูกลูก
คอยจนถูกง่อยกินสิ้นแรงขา
ผ่านพ้นปีขวัญยืนไม่คืนมา
ได้ข่าวว่าแกตายตอนสงกรานต์

หลายหน้าฝนแล้วที่ลูกหนีจาก
เอาเชี่ยนหมากจำนำคนข้างบ้าน
เพียงซื้อข้าวกรอกหม้อ..ไม่อยากขอทาน
รื้อไม้คานแทนฟืน..ฝืนอาลัย

เถียงนาน้อยแหว่งโหว่..โบ๋รอบทิศ
ตี-น มือก็เป็นหิด คันแสบไส้
เมื่อวานซืนเป็นหวัด..คัดจมูก..ไอ
ลูกจ๋าลูกอีกเมื่อไร..ไถ่นาคืน

แซม

[--ณัชชา--]

ชีพลำบากนักหนาแสนสาหัส
วิ่งสู้ฟันหมองหม่นจำทนฝืน
แม่เฒ่าแกนั่งเหงาข้างเตาฟืน
วันมะรืนคิดไว้จะขายเตา

--ณัช--

 

[Prapacarn ❀]

ขายไม่ได้ลูกจ๋า..เตาหายาก
เดี๋ยวอดอยากปวดไส้..ทำไงเล่า
แม่จะฝึกโยคีดีไม่เบา
รอให้เข้าฌาณไง..ไม่ต้องกิน

แซม

[บ้านริมโขง]

สะท้อนผลบนวิถีที่อยู่เดี่ยว
สะท้อนเปลี่ยวยามเปล่าเข้าถวิล
สะท้อนใครหลายคนที่ยลยิน
สะท้อนสิ้นสาวโสดที่โปรดคาน

ยายอาจเหมือนณัชชาผู้กล้าแกล้ว
ไม่มีแล้วมีลูกผูกสมาน
อยู่คนเดียวเดี่ยวโดดด้วยโปรดปราณ
ไม่เห็นชายใดหวานเท่า “บานเย็น”

ถึงบั้นปลายยังไงได้แต่เศร้า
ได้แต่เหงาเข้าครองทำนองเห็น
กระนั้นเลยเอ่ยฝาก..ไม่อยากเป็น
เรามาเซ็นสัญญา..น่าจะดี...

บันทึกรักเพียงขอหน่อทายาท
ได้ประกาศเป็น “แม่” แท้ศักดิ์ศรี
อย่าเฉยเชือนเตือนพร่ำร่ำวจี
แก่กว่านี้มีลูกยาก..ฝากบอกมา..

"บ้านริมโขง"

[--ณัชชา--]

ถึงจะแก่ไปบ้างก็ช่างเขา
เรื่องของเราเก่านิดอย่าอิจฉา
พี่โขงแหละแก่เก่าเฝ้าโรงนา
คิดจะหาเพื่อนใจใครไม่เอา

คงต้องอยู่เลี้ยงหลานเฝ้าบ้านช่อง
สาวไม่มองยอมรับว่าอับเฉา
ทั้งเช้าสายบ่ายเย็นไม่เห็นเงา
ต้องนั่งเหงาซ่อนหน้าแอบฝาเรือน

--ณัชชา--