ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

<a href="http://www.youtube.com/v/gl0iyBcTCyc&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/gl0iyBcTCyc&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

!


ดุจนกที่แรมรอนหาคอนจับ
ตะวันลับ ขอบฟ้าจะนอนไหน
 เที่ยวสัญจรร่อนบิน จากถิ่นไพร
 สู่เมืองใหญ่ ดายเดียวเปลี่ยวชีวี

เกาะเกี่ยวบนกิ่งไม้หมายพิงพัก
 เพื่อเป็นหลัก อาศัย คลายโศกศรี
แต่กลับกลายคล้ายกรรมตามราวี
 ถูกทุบตีปวดแสบ  แทบวางวาย

โอ้นกไพรจากถิ่น บินเหว่ว้า
 เที่ยวเสาะหาเลาะเลี้ยวเกี่ยวที่หมาย
 เพียงเพื่อเลี้ยงตัวตนพ้นความตาย
 แต่กลับถูกทำลายให้ร้าวรอน

ต้องพลัดถิ่น เดียวดายดั่งพรายผลาญ
 ทรมาน หวั่นไหว ไกลสิงขร
 อกสะท้าน สั่นหนาว เศร้าอาวรณ์
 เกินจะอ้อน อธิบาย เพื่อใครฟัง

แม้ระทม ถมทับ สุดรับไหว
 แต่จำต้องสู้ไป ดั่งใจหวัง
 เพื่อชีวิต นี้หนอ พอประทัง
 เป็นพลัง รองรับซับดวงแด

หากินไกล ถิ่นฐานบ้านกำเนิด
 บินเตลิดไกลพ้น คนแยแส
ขาดแม่พ่อ ที่ฝันใฝ่ให้ดูแล
 ถูกลอยแพเดียวดาย ไว้ลำพัง

สุนันยา

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


นกหลงรังฝั่งฝาที่อาศัย
ช่างเปลี่ยวใจไร้ซึ่งที่พึ่งหวัง
เพียงพฤกษาคาคบเพื่อหลบบัง
ผ่อนประทังยังชีพก่อนรีบจร

อนาถใจไร้คอนจะนอนไหน
จวนจะค่ำรำไรให้ทอดถอน
ใกล้หมดวันพลันสิ้นทินกร
ยิ่งร้าวรอนนอนเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

ขมิ้นเอยเคยสุขมาทุกข์ยาก
คอนเคยฝากจากร้างมาห่างหาย
ทั้งฝนลมพรมพร่างต้องร่างกาย
อีกมากมายรายล้อมเพียบพร้อมภัย

โอ้เพียงหวังตั้งจิตอธิษฐาน
ได้พ้นพาลผ่านแผ้วพบแก้วใส
มีที่รักพักทรวงห่วงอาลัย
เป็นสุขใจไม่ช้ำระกำนอน...



 

-บูรพาฯ-

[รัตนาวดี]

 


...เพลินโผผิน บินล่อง ท่องในแคว้น
ชมดินแดน ที่มี กวีฝัน
ลืมตัวหลง พะวงพา ห่วงหากัน
คิดถึงรัก ซึ้งวัน เสกสรรลวง...

...รสกวี รักร้อย สอยใจจับ
จนลืมกลับ ปล่อยจินต์ อยู่ถิ่นสรวง
ฤๅต้องมนต์ ดลใจ ให้ตักตวง
เพียงรักห่วง ไห้หา พาอาวรณ์...

รัตนาวดี
 

[ไร้นวล^^]

๐เส้นขอบฟ้าฟุ้งอร่ามคือความหวัง
โผจากรังเร่งรับอัปสร
มาบรรเทาทุกข์ถมระทมคลอน
มาแผ่พรเพริศพรมรมณีย์

๐แม้อ้างว้างร้างมิตรคู่ชิดชื่น
เผลอสะอื้นอ่อนใจในวิถี
รังนกน้อยด้อยค่าขมราคี
วาดหวังมีโชครินออกบินไป

๐ภักษาหารหวานรสปลายบถคล้ำ
ทองทิพย์ล้ำลอยผ่องส่องไสว
ฝันเพียงว่าถลาลงตรงกลางไพร
พบแก้วไกรกนกนวลสมควรเครือ

๐แม้เหน็ดเหนื่อยเวิ้งว้างในบางค่ำ
แม้ฝนพรำเปียกปอนปีกอ่อนเหลือ
แม้พฤกษาแซมพิษร้อยฤทธิ์เจือ
หากเหล่าเชื้อเชลงสุขพร้อมทุกข์แทน

ทั้ง๓ท่านมาแบบเศร้าและริบหรี่หวัง
ผมก็มาแบบเศร้าแต่เต็มไปด้วยหวังเน่อ

[สุนันยา]

วันนี้สุ ต้องไปโรงบาล ที่จุฬาฯตามหมอนัด
คงต้องใช้เวลาทั้งวัน หากตอบช้าไป ต้องขอโทษด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกท่านค่ะ

[ไร้นวล^^]

๐อาราธนาสรรพล้วน         สิรีธรรม์
โปรดปกป้องชีวัน             มิตรนี้
โรคามลายพลัน              พุทธรักษ์
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยชี้            โชคช้อนสุนันยา      สาธุเทอญฯ
     
               

[ศรีเปรื่อง]

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วหล้า    สากล
ได้โปรดหนุนนิรมล     นิ่มเนื้อ
โรคร้ายที่ทุกข์ทน      จงปราศ
อธิษฐานจิตเกื้อ         มุ่งน้องแข็งแรง

ศรีเปรื่อง
๕ มิ.ย. ๒๕๕๖

[muneenoi]

ขอมาแบบสกุณา ผู้อาภัพ
บินลาลับ ในดง พงไกรสร
พลัดรวงรัง ดังเร่ พเนจร
ทินกร อ่อนแสง สิ้นแรงใจ

อยากคืนคอน นอนรัง หวังไออุ่น
คล้ายสิ้นบุญ กลางป่า พนาสัย
มองสี่ทิศ หวิดม้วย ด้วยอาลัย
กลางพงไพร ไร้เพื่อน เสมือนตาย

มีบ้างไหม ใครเล่า เอาใจนก
ปลอบวิหค ตัวน้อย ขวัญลอยหาย
เถิดอรุณ อุ่นแสง มีแรงกาย
จะไว้ลาย ปักษา ถลาบิน

 "มุนีน้อย"

 

[กังวาน]

โอ้วิหคนกน้อยต้องพลอยโศก
เป็นเพราะโชคชะตาพาผกผิน
จากที่โน่นโผนนี่ทั้งชีวิน
เป็นอาจินต์หนาวเหน็บเจ็บดวงใจ

เจ้ายังสู้แม้รู้ว่าเวลาน้อย
มิท้อถอยชีวิตคิดหวั่นไหว
ทั้งทุกข์เศร้าเหงาครบต้องพบไป
ดวงฤทัยเข้มแข็งนักประจักษ์จริง

ฉันก็เป็นเช่นเจ้าเศร้าผิดหวัง
แต่พลังมีอยู่รู้บางสิ่ง
ว่าชีวิตคิดไว้ใช่ที่อิง
ก็ต้องนิ่งยอมรับอยู่กับมัน

เหมือนมีเพื่อนเตือนใจอยู่ใกล้ชิด
คือชีวิตคนด้อยค่ากว่าที่ฝัน
เขาลำบากตรากตรำทำทุกวัน
ยอมฝ่าฟันไม่ยอมแพ้แม้สิ้นทาง

กำลังใจให้นกน้อยค่อยค่อยโผ
ทุกข์มิโตอยู่ที่เราคอยเฝ้าสาง
เรื่องเกิดแก่เจ็บจากลำบากวาง
แสงสว่างอยู่ในใจมิไกลเลย

    ---กังวาน---

[สุนันยา]

 
ฯลฯ

โอ้เพียงหวังตั้งจิตอธิษฐาน
ได้พ้นพาลผ่านแผ้วพบแก้วใส
มีที่รักพักทรวงห่วงอาลัย
เป็นสุขใจไม่ช้ำระกำนอน...



 

-บูรพาฯ-

หวังเพียงอยู่อดูโลกสิ้นโศกศัลย์
รับจาบัลย์อย่างไรมิถ่ายถอน
ยอมระกำช้ำใจแม้ไร้คอน
สุดอาวรณ์ถิ่นเกิดกำเนิดมา

โอ้ชะตาโผผกระหกระเหิน
ต้องเผชิญเหตุร้ายในพงษา
เร่ร่อนไปไกลถิ่นดินมารดา
แม้นเหว่ว้าเพียงไรให้จำทน

"สุนันยา"
 

ต้องขออภัยด้วยนะคะช้ามากมาย
หมอใหพักผ่อนมากๆจัดยาให้หลับทั้งวันค่ะ ตื่นมาก็มึนๆ

[สุนันยา]

 


...เพลินโผผิน บินล่อง ท่องในแคว้น
ชมดินแดน ที่มี กวีฝัน
ลืมตัวหลง พะวงพา ห่วงหากัน
คิดถึงรัก ซึ้งวัน เสกสรรลวง...

...รสกวี รักร้อย สอยใจจับ
จนลืมกลับ ปล่อยจินต์ อยู่ถิ่นสรวง
ฤๅต้องมนต์ ดลใจ ให้ตักตวง
เพียงรักห่วง ไห้หา พาอาวรณ์...

รัตนาวดี
 

หากจะเปรียบเทียบกานท์ที่ขานขับ
หลงคำกลอน อ้อนรับ กับอักษร
เหมือนอยู่ในร้อยรส บทสุนทร
หวังเป็นคอน ที่รับ ซับดวงแด

ได้จำเรียงเคียงร้อย ทุกถ้อยรัก
ล้วนตระหนัก ปักในดวงใจแข
เฝ้าฝันใฝ่คล้ายจันทร์ไม่ผันแปร
คอยเหลียวแลแอบฝันทุกวันคืน

"สุนันยา"
 

[สุนันยา]

ฯลฯ
๐แม้เหน็ดเหนื่อยเวิ้งว้างในบางค่ำ
แม้ฝนพรำเปียกปอนปีกอ่อนเหลือ
แม้พฤกษาแซมพิษร้อยฤทธิ์เจือ
หากเหล่าเชื้อเชลงสุขพร้อมทุกข์แทน

ทั้ง๓ท่านมาแบบเศร้าและริบหรี่หวัง
ผมก็มาแบบเศร้าแต่เต็มไปด้วยหวังเน่อ

โอ้ใจเอย เผยมาน้ำตาพราก
ฟังเสียงจาก พี่ยา มีค่าแสน
จากป่าดงพงษ์ญาติด้วยขาดแคลน
ร้างห่างแดน แสนล้า มาคร่ำครวญ

เป็นนกน้อย ผกผินบินถลำ
ด้วยผลกรรม ชาติก่อน ย้อนคืนหวน
ในชีวิต พ่ายแพ้ ล้วนแปรปรวน
เป็นโซ่ตรวน ฉุดคล้อง หมองจาบัลย์

ไร้หลักอิงพิงกายคลายอ่อนล้า
ไม่พบพา สิ่งใด ให้สุขสันต์
เดียวดายอยู่ เพียงเงา เฝ้าร่วมผูกพัน
ดั่งสวรรค์ บัญชา ว่าต้องทน...

"สุนันยา"


 

[สุนันยา]

๐อาราธนาสรรพล้วน         สิรีธรรม์
โปรดปกป้องชีวัน             มิตรนี้
โรคามลายพลัน              พุทธรักษ์
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยชี้            โชคช้อนสุนันยา      สาธุเทอญฯ
     
               

ขอบคุณค่ะ

[สุนันยา]

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วหล้า    สากล
ได้โปรดหนุนนิรมล     นิ่มเนื้อ
โรคร้ายที่ทุกข์ทน      จงปราศ
อธิษฐานจิตเกื้อ         มุ่งน้องแข็งแรง

ศรีเปรื่อง
๕ มิ.ย. ๒๕๕๖

ขอบคุณมากค่ะ

[สุนันยา]

ขอมาแบบสกุณา ผู้อาภัพ
ฯลฯ
มีบ้างไหม ใครเล่า เอาใจนก
ปลอบวิหค ตัวน้อย ขวัญลอยหาย
เถิดอรุณ อุ่นแสง มีแรงกาย
จะไว้ลาย ปักษา ถลาบิน

 "มุนีน้อย"

 

บินร่อนกลางเวหาอุราเศร้า
ไร้ใครเขาห่วงใยใฝ่ถวิล
หัวใจต้องอ่อนล้าน้ำตาริน
โอ้ดวงจินต์ มืดมิดไร้สิทธิ์ใด

คงมีแต่เพียงฝันที่ฉันหวัง
เป็นพลังแห่งรัก พักอาศัย   
ให้ต้องอยู่ สู้สร้าง หนทางไป
แม้นห่างไกล สุดล้า ต้องท้าลอง

 
“สุนันยา”

 

[สุวรรณ]

ขอบพระคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เนตค่ะ

ล่องชะตามาไกลแล้วลิบลิบ
เหลือเพียงหยิบมือเดียวแค่เสี้ยวฝัน
จักได้ซบหลบนอนคบคอนครัน
หวังสักวันสงบเงียบงามชีวา

วันนี้สู้..ฝ่าฝนทนรู้สึก
ฝ่าลมร้อนร้าวลึกนึกผวา
ฝ่าลมหนาวร้าวเหน็บเจ็บอุรา
เถิด..อีกสักกี่คราวล้า ก็อย่าเกรง

[สุนันยา]

อนิจานกน้อยบินคล้อยเคลื่อน
ขาดคนเตือนเลื่อ่นห่างทางข่มเหง
เดียวดาย่อย่างสุดเหงาเศร้าวังเวง
อยากครื้นเคลงก็สิ้นหวังดุจพังภินท์

สายลมพัดปัดไกวให้หนาวเนื้อ
สายใยเอื้อ ที่ใจใฝ่ถวิล
ไม่มีเหลือรอยร้อยรักปักชีวิน
อยู่ในถิ่น เมืองแมน แสนระทม


"สุนันยา"