ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

หัวใจฉัน ไร้เรี่ยวแรง มันแห้งเหี่ยว
ดังคมเคียว เกี่ยวลงทาง กลางใจฉัน
คำบอกเลิก ที่เธอใช้ ผลักไสกัน
เข่าฉันมัน ทรุดลงไป ไม่รู้ตัว

สิ่งที่กลัว ที่ฉันปอด ตลอดนั้น
วันนี้มัน เหมือนหว่านแห แผ่ไปทั่ว
เพราะถึงวัน ที่ต้องจาก พรากใจตัว
รักที่รั่ว มันเริ่มลด แห้งหมดไป

รู้มาก่อน ว่าต้องมี วันที่จบ
เธอมาคบ คนต้อยต่ำ ทำฉไน
ความคู่ควร มันส่องจ้า ฆ่าหัวใจ
สังคมไทย มีคนมอง จ้องนินทา

รักเท่าฟ้า ค่าเท่าดิน หมดสิ้นแล้ว
พังแล้วแนว รั้งให้อยู่ สู้ชนฝา
ความดีฉัน ที่สะสม ถมกายา
มันไร้ค่า ซื้อเวลา หาใช่ใจ

ตอนนี้ใน ห้องหัวใจ ไร้อากาศ
เหมือนดังขาด อ๊อกซิเจน เช่นเคยใช้
อากาศฉัน มันไม่พอ ก้าวต่อไป
รอวันใจ มอดดับลง คงสิ้นลม

[~ขลุ่ยกันแสง~]

ขลุ่ยฯก็เป็น เช่นคำ จำนรรจ์ท่าน
ในดวงมาน ไร้แรง แห่งสุขสม
หมดสิทธิ์หวัง เชยชื่น ฟื้นภิรมย์
ต้องตรอมตรม โศกเศร้า เนาน้ำตา
เจ้าเปรียบดัง อากาศ ที่ขาดหาย
ได้คลอนคลาย จากไป ให้แทบบ้า
เหมือนร่างกาย หายใจ ไร้วิญญา
ทรมา สุดระกำ..ช้ำเหลือเกิน
 

[panthong.kh]

หัวใจดี มีธาตุ อากาศสูง
อยู่กับฝูง ยูงยาง มิห่างเหิน
ติดอันดับ ต้นต้น หนทางเดิน
เรื่องดำเนิน ชีวิต ใช่ปิดบัง

กินผักหญ้า ใบเขียว เที่ยวสุขสันต์
เหล้ายานั้น ไม่แตะ แค่หันหลัง
กระดกพรวด รวดเดียว เสียวเสียจัง
บุหรี่ชั่ง ตราขอ หนอไม่ซื้อ
พันทอง