เหมือนไม่มี ที่จะไป ไร้ทางออก
แม้โดนหลอก สักพันครั้ง ยังทนไหว
เป็นของเล่น ถูกกระทำ อยู่ร่ำไป
เป็นซากใจ ดวงเก่าๆ รอเน่าตาย
ไม่เคยบ่น อยู่อย่างคน จนความคิด
ในชีวิต ไม่นึกจาก หรืออยากหาย
หวังอย่างเดียว ไม่อ้างว้าง คนข้างกาย
แม้สุดท้าย รู้คนรอ ต้องขอลา
ทุกอย่างเอ่ย รวมเป็นฉัน รำพันบอก
ใช่อยากตอก ย้ำตัวเอง เก่งหนักหนา
ความอดทน ควายเรียกพี่ ร้อยที่นา
ถึงกว้างกว่า พร้อมเดินหน้า เพื่อฝ่าฟัน
ศักดิ์และศรี มันไม่มี หรอกที่ฉัน
ที่เห็นมัน คือความโง่ โถน่าขัน
รู้ตัวเอง โดนเธอหลอก ล้อมคอกกัน
ยังดึงดัน ฝืนรักไป ไม่ลืมตา
ใช่แล้วหล่ะ ฉันคนโง่ ติดโผช้ำ
ความระกำ มันกินใจ จนไร้ค่า
แต่อยากบอก ดูเอาไว้ ให้เต็มตา
รักทุกครา แม้ทรามเชย ไม่เคยมอง
