ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จารุทัส]

~ห้องกาลเวลา~

๏ หยิบกุญแจแหย่ไขกลไกแกร๊ก . . . . มิติแยกย่างเท้าเข้าไปสู่         
เอกภพสงบจิตจากศัตรู . . . . . . . . . . . เพื่อฝึกบู๊เช้าค่ำจนชำนาญ       
ถึงตกอับคับแคบไม่มีที่ . . . . . . . . . . . แต่ห้องนี้กว้างใหญ่สุดไพศาล 
คับข้องใจไหนนั้นอันตรธาน . . . . . . . . เหมือนเปิดม่านปัดเป่าเบากมล
แม้นอกห้องจะมีมรสุม . . . . . . . . . . . . ควันปกคลุมร้อนเย็นไม่เป็นผล
ยังคงความเยือกเย็นบำเพ็ญตน . . . . . . เรื่องอื่นใดไม่สนไม่นำพา       
ผนังบุหลายชั้นช่วยกันเสียง . . . . . . . . ห้องข้างเคียงซ้อมวงถึงสงขลา 
เงียบสนิทฤทธิ์ห้องกาลเวลา . . . . . . . . มีสมา-ธิมั่นทุกวันคืน             
  ขณะโลกหลับไหลไปหนึ่งรอบ . . . .​ . . . ในห้องหอบเหงื่อไหลไปหนึ่งผืน
ขณะโลกเมาค้างล้มทั้งยืน . . . . . . . . . . ในห้องตื่นเสยคางล้มทั้งยิม   
เพียงหนึ่งวันคร่ำเคร่งคอยเพ่งจิต . . . . . . ใช้ชีวิตให้สุดถึงจุดอิ่ม            
ดีกว่าดึงหนึ่งปีที่เก็กซิม . . . . . . . . . . .​ . เอาหัวทิ่มแทนเท้าไม่ก้าวเดิน 
ครบกำหนดหนึ่งวันฉันกลับบ้าน . . . . . . เหมือนจากไปไม่นานดูผิวเผิน
 สามารถใช้วิชามารเผชิญ . . . . . . . . . . . ไม่อึดอัดขัดเขินเมื่อมันครอง   
ห้องนี้ไม่เรียงคิวแต่เขาคาด- . . . . . . . . . ว่าจิตใจสะอาดไม่มัวหมอง    
  เปิดประตูบานไหนก็เรืองรอง . . . . . . . . ไปถึงห้องกาลเวลาพริบตาเดียว

จารุทัส

[panthong.kh]

ส่วนห้องนี้ ดีกรี ที่รกกว่า
กองเสื้อผ้า วางไว้ ไร้พาดเกี่ยว
มองทีไร ขัดตา บ้าจริงเชียว
อยู่คนเดียว เวลา หาไม่มี

ออกจากบ้าน ตีสี่ หนีรถติด
แสนหงุดหงิด ขับไป ใจหมองศรี
ทั้งง่วงเหงา หาวนอน วอนช่วยที
กาแฟดี เอาไม่อยู่ อดสูใจ

กินข้าวกล่อง ตอนรถติด จิตจดจ่อ
ข้าวไข่เจียว จริงหนอ พอสู้ไหว
พริกน้ำปลา เหยาะลง ตรงตักไง
ขับรถไป กินไป ได้อารมณ์

ถึงออฟฟิศ ยุ่งเหยิง เปิดเปิงทุกข์
งานที่ซุก เมื่อวาน พาลขื่นขม
เกิดดินพอก หางหมู ดูเศร้าตรม
งานใหม่ถม ทับมา จะบ้าตาย

เสียงออดดัง เลิกงาน รนรานหนอ
รีบไม่ขอ รอใคร ในจุดหมาย
นัดเพื่อนเที่ยว ทุกคืน ขื่นวุ่นวาย
กลับถึงบ้าน หลับสบาย ตื่นสายจัง

ห้องนี้จึง เป็นดั่ง ที่ท่านเห็น
แสนลำเค็ญ อยู่ไป ด้วยใจหวัง
จะหาชาย มาเก็บให้ แต่ไร้ตังค์
จึงอยู่ยั้ง ยืนยง ปลงเสียแล้ว
พันทอง
๒๘/๐๕/๕๖

[เพรางาย]

ประตูของเราบานเท่ากัน
เธอฉันเลือกลืมโลกขับเคี่ยว
ก้าวข้ามวันขมข่มใจเทียว
เพียงเสี้ยวสู่ห้องใจฟ่องฟู

เธอสาดสีฟ้าละเลงดิน
ก้อนหินเหลืองทองมองสุดหรู
ต้นไม้ใบหยักสีชมพู
ปลาปูบินว่อนร่อนท้องฟ้า

ฉันต่อเรือใหญ่ใส่หนังสือ
ว่ายวนค้นรื้อตามปรารถนา
ทะเลน้ำหวานสุดสายตา
ถ้วยชาตวงลิ้มก็อิ่มนาน

เกลียดนักสัญญาณนาฬิกา
ประท้วงเวลาต้องกลับบ้าน
กุญแจซ่อนไว้ใต้สะพาน
คนอ่านคนไหนสนใจ...เชิญ




ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ตค่ะ

[รพีกาญจน์]

รวบรวมจิตปลิดใจไว้ที่ศูนย์
กำหนดมูลสาเหตุกิเลสหลาย
อายตนะทวารยานอุบาย
สงบกายสู่เนินเจริญธรรม

สูดอากาศเบาเบาเคลื่อนเข้าออก
กำกับบอกจังหวะโดยสม่ำ
ว่าพุทโธหรือท่องพองยุบนำ
เพียรประจำค่ำคืนหลังตื่นนอน

พบบางครั้งนั่งนานปวดรานร่าง
ดีใจพลางเศร้าสร้อยหงอยหลอกหลอน
ชีพถึงฆาตฟาดฟันคอยบั่นทอน
สติทอนว่าหนอทออารมณ์

สรรพสิ่งนิ่งเงียบเสียงเสียบสอด
ทะลุลอดแก้วหูดังขู่ข่ม
สลัดพรั่นมั่นคงลงจ่อมจม
คลื่นแหลมคมคลายเบาเข้าภวังค์

ปรากฎวิวทิวทัศน์ชัดกระจ่าง
เหนือนภางค์ล่างดินน้ำรินขัง
ภาพเถื่อนไพรไม้สูงยา่งยูงบัง
แลคับคั่งโลดลัดสัตว์นานา

สัมผัสซ้ำล้ำลึกนึกกลับหนอ
กรอบเพียงพอยั้งหยุดพิสุทธิ์ค่า
ออกจากช่วงสคราญกาลเวลา
คืนมรรคาสำแดงแห่งทิพย์ธรรม

 

รพีกาญจน์