เคยเป็นคน ที่สำคัญ ทุกวันใกล้
ไปที่ไหน ต้องเป็นคู่ อยู่เสมอ
ค่าของฉัน ตอนรักเปิด ช่างเลิศเลอ
ในใจเธอ มีแต่ฉัน ชวนฝันไกล
รักของฉัน ฟังทุกที ไม่มีเบื่อ
ไม่เคยเหลือ เก็บคืนไป แม้วันไหน
เธอพร่ำบอก ฟังกี่คืน ก็ชื่นใจ
อุ่นละไม กลิ่นความรัก ที่ตักตวง
ช่วงเวลา แห่งความสุข ถูกพาพัด
สายลมปัด ตามกาลผ่าน นานเลยช่วง
กลิ่นความรัก ที่เริ่มจาง กลางเริ่มกลวง
จากเคยห่วง กลายเป็นเบื่อ เหลือแค่เงา
ไม่ใช่ฉัน ที่เปลี่ยนไป ใจหมดรัก
เธอที่หัก อกของฉัน ให้มันเศร้า
รักที่เห็น สมน้ำหน้า คำว่าเรา
ฉันคนเก่า ถูกแทนที่ คนดีเมิน
เหมือนน้ำอ้อย ที่ถูกกิน จนสิ้นหวาน
รสน้ำตาล หมดแล้วนาง ก็ห่างเหิน
ความสำคัญ ถูกชักชวน ด้วยส่วนเกิน
ทางที่เดิน แคบจำกัด อย่างชัดเจน
หมดประโยชน์ เมื่อเธอชิม จนอิ่มเบื่อ
ไม่มีเหลือ ค่าอันใด ให้เธอเห็น
ปล่อยให้ฉัน ต้องโชคร้าย ตายทั้งเป็น
เป็นเครื่อเซ่น สังเวยใจ ให้คนลวง
