ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุวรรณ]

ขอบพระคุณรูปภาพจากอินเตอร์เนตค่ะ

กว่าการเดินทางจะผ่านคืน
หลายคนคงหลับและตื่น ยิ้ม มีหวัง
หลายคนอาจอ่อนเปลี้ย เพลีย เซซัง
และหลายคนคงนั่ง ลำพังตน

ทักทาย นักเดินทาง ของเวลา
นี่อาจเป็นช่วงมีค่า สักปีหน
ของโลกกลมใบนี้ที่หมุนวน
รอบตัวตนของกาลเวลา

จนเกิดนักเดินทางไม่รู้จบ
มีอยู่ทั่วทิศทั่วภพทั่วทิศา
ต่างเดินทางท่ามทุ่งแห่งมรรคา
มุ่งหมายป่ายชะตาอย่างทระนง

อยากถาม อ่อนล้าบ้างไหมนักเดินทาง
รอยยิ้มจางจางอย่างเคย เปรยประสงค์
เอื้อนเอ่ยออกทักทายหมายจำนง
หวังใจว่าเราคงไม่ต่างกัน

หากเหนื่อยนัก...ลองพักลงดูบ้าง
ส่งรอยยิ้มริมทาง เถอะ..คนช่างฝัน
ทัก...ใบไม้ สายลม และชมจันทร์
เพื่อผ่อนผันดวงชีวันให้เบาบาง

[กังวาน]

เวลาที่มีเหลือเธอเชื่อไหม
อาจไม่มากล้นจนรุ่งสาง
ภารกิจมากมายหลายเส้นทาง
พาฉันคว้างหมุนวนเหมือนจนใจ

อยากจะหยุดฉุดเวลาพาย้อนกลับ
ตะวันลับอยากให้มีขึ้นที่ใหม่
ฤดูกาลผ่านพ้นตนเป็นไป
อยากบอกใครสักคนที่ทนมา

กับความฝันยังอยู่มิรู้ดับ
การยอมรับกับเหตุผลยากค้นหา
ขอหยุดพักทักทาย..แค่สายตา
เอ่ยคำลา..แต่หัวใจกับไม่เลย

    ---กังวาน---

[khuadkao]

การเดินทางไม่มีที่สิ้นสุด
มวลมนุษย์มีโศกและโชคร้าย
ที่โชคดีเพราะคิดเอาเราสบาย
แต่ต้องตายและเป็นหนี้ทุกชีวิต

หนี้พ่อแม่ทดแทนไม่หมดสิ้น
หนี้แผ่นดินไทยนะหยียบสนิท
หนี้ไมตรีย่างเยือนญาติเพื่อนมิตร
หนี้ผู้คิดต่างหากจากศัตรู

ทุกชีวิตเดินทางสู่ความตาย
หลากความหมายชั่วดีที่มีอยู่
ประสบการณ์สอนสั่งเป็นดั่งครู
ต่างเรียนรู้ถูกผิดคิดเอาเอง

[panthong.kh]

ต้องยิ้มฝืน ยืนสู้ รู้ว่าท้อ
น้ำตาคลอ ไหลลื่น สะอื้นเผย
แต่ชีวิต ยังอยู่ สู้อย่างเคย
หนทางเอย มืดมิด ยังคิดครวญ

เหนื่อยเหลือเกิน เดินตาม ความฝันใฝ่
เหนื่อยเหลือใจ ในครา อุราป่วน
ต้องอดทน อดกลั้น หวั่นเรรวน
หลายกระบวน ท่วงท่า ล้าอ่อนแรง

การเดินทาง สะดุด ต้องหยุดพัก
แต่ด้วยหลัก ปักปัน กั้นเขตแบ่ง
จึงจำต้อง ปีนป่าย หน่ายระแวง
ฝืนเสแสร้ง แกล้งยิ้ม สนิมใน

เกิดเป็นนัก เดินทาง ต่างมุ่งหมาย
อาจจักสาย เกินแก้ แต่ยิ้มได้
ก้าวตามฝัน เหนื่อยอ่อน วอนเห็นใจ
ตามคว้าไขว่ ไล่ล่า มาแรมปี
พันทอง
๒๐/๐๕/๕๖
 

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

[Shumbala]

ตะวันคล้อยอ้อยอิ่งทิ้งแสงสาด
ระบายวาดสีแต่งแห่งห่วงหา
แต้มวิถีหนทางหว่างเวลา
จากทิวาสู่ฟ้าราตรีกาล

เขียนบันทึกการเดินทางโดยหยาดเหงื่อ
กว่าแสงเรื่อของวันจะผันผ่าน
อุทิศตนบนก้าวอันยาวนาน
เพื่อพบพานฝันสล้างบนทางไป

หากทางเดินของใจไร้สิ้นสุด
เมื่อมนุษย์ไม่หยุดยั้งหวังคว้าไขว่
การเดินทางจะจบบนหนทางใด
เมื่อทางเดินของใจนั้นไกลเกิน

เส้นทางไกลใจสับสนคนอ่อนล้า
โค้งขอบฟ้ารางลับกับโขดเขิน
หนทางต่อจากนี้ที่เผชิญ
คือก้าวเดินกลับหลังยังทางมา

 

[สุวรรณ]

เวลาที่มีเหลือเธอเชื่อไหม
อาจไม่มากล้นจนรุ่งสาง
ภารกิจมากมายหลายเส้นทาง
พาฉันคว้างหมุนวนเหมือนจนใจ

อยากจะหยุดฉุดเวลาพาย้อนกลับ
ตะวันลับอยากให้มีขึ้นที่ใหม่
ฤดูกาลผ่านพ้นตนเป็นไป
อยากบอกใครสักคนที่ทนมา

กับความฝันยังอยู่มิรู้ดับ
การยอมรับกับเหตุผลยากค้นหา
ขอหยุดพักทักทาย..แค่สายตา
เอ่ยคำลา..แต่หัวใจกับไม่เลย   ---คุณกังวาน

พักลงก่อนใต้ก้อนเมฆสีขาว
ทบทวนทุกเรื่องราวอย่างเปิดเผย
ความรู้สึกอาจดีคราวรำเพย-
ทุกสิ่งออกเอื้อนเอ่ย หมดสิ้นความ

แม้เวลาน้อยนิด ใจ..อย่านิดน้อย
สร้างกำลังตั้งคอย อย่าเกรงขาม
มองทุกสิ่งล้วนเป็นสิ่งสวยงาม
แม้เหนื่อยหน่ายก็ตาม จงอดทน

เผชิญชะตา เถอะนะนักล่าฝัน
ก้าวเดินอย่างใจมั่น ไม่สับสน
มั่นใจในท่วงทีวิถีตน
เถิด..สักหนอาจพ้น ความ..ลำบากกาย  ...สุวรรณ

การเดินทางไม่มีที่สิ้นสุด
มวลมนุษย์มีโศกและโชคร้าย
ที่โชคดีเพราะคิดเอาเราสบาย
แต่ต้องตายและเป็นหนี้ทุกชีวิต

หนี้พ่อแม่ทดแทนไม่หมดสิ้น
หนี้แผ่นดินไทยนะหยียบสนิท
หนี้ไมตรีย่างเยือนญาติเพื่อนมิตร
หนี้ผู้คิดต่างหากจากศัตรู

ทุกชีวิตเดินทางสู่ความตาย
หลากความหมายชั่วดีที่มีอยู่
ประสบการณ์สอนสั่งเป็นดั่งครู
ต่างเรียนรู้ถูกผิดคิดเอาเอง  ... คุณ khuadkao


อยู่ที่ใจเรายึดมั่นมิคลอนไหว
สิ่งดีๆมีอย่าให้ ใครข่มเหง
ก้าวไปทางข้างหน้า อย่ายำเกรง
ดับความเคว้งคว้างให้คลายบรรเทา

เถิด...นักเดินทางของเวลา
โปรดข้ามทุ่งแห่งมรรคาอย่าโศกเศร้า
สะสางภาระงานให้บางเบา
โลกสีเทาจักสว่างเหมือนอย่างเคย   ... สุวรรณ

ต้องยิ้มฝืน ยืนสู้ รู้ว่าท้อ
น้ำตาคลอ ไหลลื่น สะอื้นเผย
แต่ชีวิต ยังอยู่ สู้อย่างเคย
หนทางเอย มืดมิด ยังคิดครวญ

เหนื่อยเหลือเกิน เดินตาม ความฝันใฝ่
เหนื่อยเหลือใจ ในครา อุราป่วน
ต้องอดทน อดกลั้น หวั่นเรรวน
หลายกระบวน ท่วงท่า ล้าอ่อนแรง

การเดินทาง สะดุด ต้องหยุดพัก
แต่ด้วยหลัก ปักปัน กั้นเขตแบ่ง
จึงจำต้อง ปีนป่าย หน่ายระแวง
ฝืนเสแสร้ง แกล้งยิ้ม สนิมใน

เกิดเป็นนัก เดินทาง ต่างมุ่งหมาย
อาจจักสาย เกินแก้ แต่ยิ้มได้
ก้าวตามฝัน เหนื่อยอ่อน วอนเห็นใจ
ตามคว้าไขว่ ไล่ล่า มาแรมปี  ...คุณพันทอง ๒๐/๐๕/๕๖

นี่คือโลกของนักเดินทางมิรู้จบ
เพื่อหวังพบสบห้วงแห่งสุขี
จึงรุดหน้าหาฝันอันรุจี
เพื่อพรุ่งนี้มีที่ให้หยัดยืน

แม้บางคราล้มลุกและทุกข์ท้อ
ให้หวนมองจุดหมายที่รอ อย่างรู้ตื่น
มองคุณค่าการเดินทางของวันคืน
เป็นดั่งการหยิบยื่นความหวังดีไปชั่วกัลป์…สุวรรณ

โลกของการเดินทางยังคงหมุนไม่หยุดนิ่ง
คนเดินทางยังวิ่งเพื่อไล่ล่าตามหาฝัน
เหนื่อยไหมกับการเดินทางในแต่ละวัน
ทุกอย่างยังคงเปลี่ยนผัน...แม้แต่โลกของจันทร์ยังเปลี่ยนไป

นักเดินทาง ของ กาลเวลา
ที่คุณเดินทางค้นหา...อยากรู้ว่าคุณต้องการสิ่งไหน
หรือชีวิตที่ผ่านมาคุณขาดอะไร
หรือแค่ในส่วนลึกแค่อยากเติมเต็มหัวใจให้กับตัวคุณ

หากว่าเหนื่อยล้าขอเพียงแค่หยุด
ไม่มีการเดินทางที่สิ้นสุด...เพียงแค่หยุดพักที่ที่มีไออุ่น
ไม่มีสถานที่ใดที่สามารถปรับหัวใจให้สมดุล
ไม่มีสถานที่ใดที่คุ้นเคย...เหมือนสถานที่ที่จากมา ...น้องอาทิตย์อัสดง

เราอาจวาดฝันไว้สวยงามอยู่เสมอ
แหละเช่นกัน..นักเดินทางหวังเพียงพบเจอสิ่งปรารถนา
จึงรอนแรมเดินทางไขว่คว้ามาหลายเพลา
จมดิ่งสู่ห้วงแห่งมรรคาปรารถนาตน

กว่าการเดินทางจะถึงจุดที่ฝันถึง
อาจต้องใช้เวลารอนแรมเกือบครึ่งศตวรรษ เพื่อฝึกฝน
ดูเส้นทางการค้นหา ให้เชี่ยวชาญการผจญ
แม้เนื้อตัวมากล้นด้วยบาดแผลแห่งชะตา …สุวรรณ

ตะวันคล้อยอ้อยอิ่งทิ้งแสงสาด
ระบายวาดสีแต่งแห่งห่วงหา
แต้มวิถีหนทางหว่างเวลา
จากทิวาสู่ฟ้าราตรีกาล

เขียนบันทึกการเดินทางโดยหยาดเหงื่อ
กว่าแสงเรื่อของวันจะผันผ่าน
อุทิศตนบนก้าวอันยาวนาน
เพื่อพบพานฝันสล้างบนทางไป

หากทางเดินของใจไร้สิ้นสุด
เมื่อมนุษย์ไม่หยุดยั้งหวังคว้าไขว่
การเดินทางจะจบบนหนทางใด
เมื่อทางเดินของใจนั้นไกลเกิน

เส้นทางไกลใจสับสนคนอ่อนล้า
โค้งขอบฟ้ารางลับกับโขดเขิน
หนทางต่อจากนี้ที่เผชิญ
คือก้าวเดินกลับหลังยังทางมา   คุณ Shumbala

ก่อนก้าวแรกของเท้าจะก้าวกลับหลัง
โปรดทบทวนอีกครั้ง หยั่งใจว่า
การเดินทางย้อนกลับท่ามมรรคา
ที่ผ่านมา นั้นไกลลิบลิบแล้ว

ลองนิ่ง หยุดพักใจชั่วครู่
หันมองดูฝั่งฝัน อย่างแน่แน่ว
อีกไม่นานคิดว่าคงเห็นแวว
เถอะนะนักเดินทางอย่าแผ่ว...กำลังใจ  ...สุวรรณ

ขอบพระคุณเพื่อนๆทุกท่านที่ร่วมเขียนบทกลอนใน “ทักทาย นักเดินทาง ของเวลา”
อ่านแล้วลึกซึ้งทุกสำนวนค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ตอบช้า
และขออนุญาตรวบรวมสำนวนกลอนของทุกท่านเข้าไว้ด้วยกันนะคะ 
ด้วยจิตคารวะ  สุวรรณ