ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พยัญเสมอ]

ใส่ใจใครไยเล่า
(กลอนที่แต่งได้ยาก)

ใส่ใจใครไยเล่าเหงาเท่านั้น
ห่วงผูกพันฝันค้างวางว่างเฉย
เพื่อนเยือนเตือนเหมือนเห็นเช่นเคยเคย
ล่วงกาลเลยเขาทิ้งชิงชิ่งลา

โอ้..โมโหโถใจใครได้ทุกข์ ?
สูญสิ้นสุขคุกขังยังดั่งว่า
นี่กี่ปีกี่หนทนหม่นมา
หวังรักษาพิษร้ายกลายหน่ายคลอน

ฝันวันนั้นมันเก่าเศร้าเข้าเกาะ
ดุจคราวเคราะห์เหมาะเหลือเบื่อเมื่อหลอน
ลำนำคำช้ำชอกออกบอกกวอน
เป็นบทกลอนซ่อนเศร้าเหงาเช้าเย็น

หอบปลอบมอบตอบแทนแสนแหนหวง
ดังหนึ่งดวงฤดีชีวีเช่น
เมื่อเหลือเพื่อเยื่อใยใครไหนเป็น
รักหลบเร้นจำถอยปล่อยลอยไป

Orion264(มือขวา)
๑๘ พฤษภาคม ๒๕๕๖


กลอนนี้ไม่ถึงขั้นกลบท เป็นแค่กลอนที่แต่งได้ยากเท่านั้น


 

[panthong.kh]

ใส่ใจใคร ไยเล่า เมาเข้าขั้น
ห่วงสุขสันต์ วันว่าง ต่างวางไหว
เพื่อนเตือนเหมือน เบือนเช่น เล่นไฟไฟ
อาจเผาไหม้ ใจหญิง จริงจริงเลย

แม้นโมโห โห่ให้ ใจใครปวด
เดินดั้นดวด หวดหด อดหมดเหวย
ทีนี้มี ที่ไหน ไม่ใหม่เอย
คงชวดเชย เช่นชาย วายร้ายจริง
พันทอง
 

[ไพร พนาวัลย์]

มืออะไรใครกันมันคันมือ
ใหม่ใช่ไหมใครถือหรือมือใหม่
ไยไปไหนไม่บอกหลอกปอกไย
จางวางวายหายเบื่อเหลือเจือจาง

แม่นคักคักมักหลายคล้ายทายแม่น
ข้างต่างห่างกวางแล่นแอ่นสองข้าง
ทางนางเดินเพลินฉุดสะดุดทาง
เย็นเป็นกลางห่างหัวกลัวตัวเย็น

“ไพร พนาวัลย์”

ยากกว่าที่คิด
 

[พยัญเสมอ]

เหอะ  จริงๆแล้วกลอนนี้มาจากคำว่า ใส่ใจใคร ในวรรคแรกคำเดียวเท่านั้น
แต่ผมไม่กล้าใช้ในวรรคที่สองและสี่  เพราะกลัวจะผิดเรื่องฉันลักษณ์
แต่ลุงไพรมาทำให้ดูก็ดีแล้วละ  สรูปแล้วกลอนนี้ผมมั่วเอาทั้งบท  เพียงแค่หาสระสี่ตัวมาเรียงในสี่คำแรกของวรรคหนึ่งกับวรรคสามเท่านั้นเอง
ขอขอบคุณ เจ๊พัน  คุณจารุทัส  และและลุงไพรที่ให้ความสนใจครับ  อิอิ