ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

เธอเป็นคน มีหัวใจ บ้างไหมหนอ
คำว่าพอ รั้งไม่อยู่ สู้ไม่ไหว
ความเจ้าชู้ เธอมีมาก ยากกั้นใจ
รักเท่าไหร่ เหมือนเคว้งคว้าง กลางสายลม

แรกเจอเธอ เพราะไม่รู้ ดูไม่ออก
จึงช้ำชอก รับความเจ็บ เก็บใจขม
ร้อยคำรัก ได้กลับคืน หมื่นระทม
ก่อนเธอจม เรือรักเก่า เศร้าอับปาง

คำว่ารัก ถามจากใจ อยากให้ตอบ
มีในขอบ หรือก้นใจ ตรงไหนบ้าง
ใช้ตอนพูด ให้คนเชื่อ เพื่อปูทาง
ก่อนทิ้งขว้าง เดินจากไป ไม่ใยดี

เธอขอมา ยากเพียงใด ให้ทุกอย่าง
เพราะไว้วาง ใจระทวย ด้วยศักดิ์ศรี
ที่ฉันยอม เป็นเพราะรัก และภักดี
แต่ไม่มี ที่ตราตรึง ซึ้งแล้วจำ

ฉันอาจโง่ ในสายตา ไม่ว่าหรอก
แต่อยากบอก เธอสักครา ถ้าอยากขำ
เชิญหัวเราะ ตามสบาย ขายน้ำคำ
คนที่ช้ำ จะจำมัน จนวันตาย

ไร้หัวใจ คนอย่างเธอ ยากเจอรัก
ซักวันพัก เจอที่ลง เขาคงหน่าย
ประวัติเธอ มันโชกโชน คนมากชาย
สิ่งสุดท้าย คงเหลือแต่ แค่ตัวเอง

[หนามทุเรียน]

เธอนั่นแหละขี้บ่นคนเจ้าชู้
ใครจะอยู่ให้ฆ่ามาให้เบ่ง
ทั้งประชดกดข่มชมตัวเอง
เป็นนักเลงนักรักน่าหนักใจ

ฉันอนาถเหลือทนแล้วคนนี้
อยู่ไม่มีความสุขพ่นทุกข์ใส่
พิจารณาให้ดีที่กล่าวไป
ผู้หญิงไร้หัวใจหรือชายเลว.

[Moo Dum]

เอ่ยคำหวาน  หว่านโปรย  โรยมานภักดิ์
พอจางรัก  ผลักหล่น  ลงก้นเหว
ควักหัวใจ  ไหม้รุม  สุมไฟเปลว
แม่องค์เอว  เทวทูต  ภูติสีแพร

ร้ายเหลือเกิน  เมินรัก  หักสวาท
กรีดรอยบาด  ขาดใจ  ไม่แยแส
ตัดมิเหลือ  เยื่อใย  ไว้เหลียวแล
เปลี่ยนดวงแด  แปรจาก  ซากรักตาย

สนุกไหม  ได้ฆ่า  ชายหน้าเศร้า?
คนคอยเฝ้า  เอาใจ  ไม่เคยหน่าย
บอกย้ำรัก  ภักดี  มิมีคลาย
หลอกให้ชาย  หมายชม  เพียงลมลวง

สะใจสิ  มีรัก  แบบมักง่าย
ใครเวียนว่าย  ตายเซ่น  ไม่เป็นห่วง
ยิ่งเจ็บหนัก  รักช้ำ  ระกำทรวง
แม่พุ่มพวง  ดวงชีวี  ยิ่งดีใจ

คงชอบนะ  ละทิ้ง  สิ่งที่ก่อ
หยุดสานต่อ  พอสิ้นรัก  ก็ผลักไส
หมดความหมาย  ชายโดน  โยนกองไฟ
เผาหมดไป  ไหม้สังเวย  จำเลยรัก

Moo Dum

 

[รพีกาญจน์]

ผมคนหนึ่งชอบสัมผัส เลว เหว เอว เปลวครับ

เสียงสำราก ปากเปราะ พูดเลาะร้าย
ประจานชาย แช่งด่า โง่ห่าเหว
สั่นศีรษะ สะเด่า เท้าสะเอว
แลบดังเปลว ฟืนไฟ ไหม้ลุกลาม

เกิดปีเสือ เหนือใด ใช้อำนาจ
ชี้นิ้วกราด เท้าทุ่ม ทำบุ่มบ่าม
กระโปรงสั้น หันเหิน เกินพองาม
คนมองตาม ตาเต้น เป็นขบวน

เตือนถ้อยคำ ทำดี ทีก็เฉย
ไม่นึกเลย มือซัด ทิ่มหมัดสวน
หัวเราะลั่น ชันปาก ว้ากกวนกวน
เนื้อทุกส่วน ของฉัน มันเกี่ยวใคร

หนอพธู อยู่กัน วันเดือนพ้น
เชิญผู้คน หน้าบาน แต่งงานใหญ่
กะทะหม้อ มิทัน ดำควันไฟ
กู้เงินใช้ แบ๊งค์บ้าง ค้างยังมี

อยู่เปลืองตัว หัวใจ ไม่ไหวแล้ว
อ้ายทิดแก้ว ปวดหมอง จำต้องหนี
ขนฟูกนอน หมอนมุ้ง กระบุงดี
จบกันที เจ็บจับ กลับหละปูน

 

รพีกาญจน์

[D]

ฯลฯ

อยู่เปลืองตัว หัวใจ ไม่ไหวแล้ว
อ้ายทิดแก้ว ปวดหมอง จำต้องหนี
ขนฟูกนอน หมอนมุ้ง กระบุงดี
จบกันที เจ็บจับ กลับหละปูน

 

รพีกาญจน์

มิถึงปี ต้องหย่า ล้าระโหย
รักร่วงโรย โบยบิน มาสิ้นสูญ
ไม่สะสาง สร้างหนี้ ทวีคูณ
กลับลำพูน หายจ้อย หนอย!ทิ้งเรา

กู้เขามา ทั้งนั้น ในวันแต่ง
คิดจะแข่ง กันรวย ฮ่วย! ยำเต่า
อยู่ด้วยจน ค้นพบ ยิ่งซบเซา
เธองี่เง่า เจ้าอารมณ์ ข่มกันเอง

ขนแต่ของ ดี-ดี มีที่ไหน
ที่ทิ้งไว้ ไร้ค่า แหม!น่าเฉ่ง
ตะโกนว่า ด่าทอ คอตะเบง
บ้าฉิบเป๋ง สากเก่า ยังเอาไป

"ดิน"

[yaguza]

จำต้องตัด ใจลา ไม่กล้าอยู่
ลองคิดดู ให้ดี มีที่ไหน
ตื่น ไม่ทัน ล้างหน้า ด่าเป็นไฟ
จะเลี้ยงไก่ ก็บ่น จนรำคาญ

ทำแต่งาน ทุกวัน เช้ายันรุ่ง
ไม่เคยยุ่ง เหล้ายา น่าสงสาร
คอยรับใช้ ไม่บ่น อย่างทนทาน
ทรมาน ทั้งตัวทั้งหัวใจ

จำต้องกลับ บ้านเกิด ไปเปิดอู่
เจ้าคุณปู่ ทิ้งนา ไว้ห้าไร่
สากกะเบือ มรดก ต้องพกไป
ทิ้งหนี้ไว้ ต่างหน้า พร้อมค่าแชร์

 

....ยากูซ่า....