ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

ไม่มีใคร ไม่เคยผ่าน วันวานร้าย
เจ็บเจียนตาย ท้อล้มลุก กับทุกสิ่ง
เพราะไม่เป็น อย่างที่คิด ชีวิตจริง
ทุกข์ที่วิ่ง เข้ามาใกล้ ไม่รู้ตัว

ฉันรู้ดี ว่ามันแย่ สักแค่ไหน
ที่ต้องใช้ ชีวิตบน หนทางรั่ว
ไร้ทางออก จมอยู่กลาง ทางมืดมัว
เจ็บไปทั่ว ห้องหัวใจ ข้างในพัง

เคยอยู่ได้ ด้วยตัวเอง เก่งทุกอย่าง
ต้องยอมวาง สิ่งเก่าๆ เมื่อเขานั่ง
อยู่ในใจ ที่ว่างเปล่า คราวรักจัง
ก่อนมันพัง ล้มลงครืน สะอื้นทรวง

เขาจากไป พร้อมชีวิต ที่คิดฝาก
มันช่างยาก แสนทุกข์ทน ไร้คนห่วง
อยากจะจบ พร้อมความจริง สิ่งหลอกลวง
ไปพร้อมช่วง เวลาเศร้า เหงาเดียวดาย

ทำร้ายตัว ของเธอเอง ละเลงช้ำ
ยิ่งกระหน่ำ ทุกข์ที่มี ยากหนีหาย
บอบช้ำใจ ยังไม่พอ ผลต่อกาย
คนทำลาย หาใช่เขา ตัวเราทำ

อยากให้เธอ ลองไปมอง จ้องกระจก
มันตลก นะแก้วตา ช่างน่าขำ
แลกความเจ็บ ที่ได้เจอ ตัวเธอทำ
ไม่ใช่ช้ำ ที่ทำลาย กายของเธอ

หากไม่รู้ อยู่เพื่อใคร อยากให้คิด
เพราะชีวิต เรามีค่า กว่าเสมอ
แม้วันนี้ รักหายไป หาไม่เจอ
แต่ตัวเธอ ยังหายใจ ใช่ตายตาม

เพื่อตัวเอง จงรักษา ค่าชีวิต
สักเพียงนิด ทบทวนหนา อย่าคิดข้าม
คนอกหัก ใช่เพียงเธอ เจอทุกยาม
อย่าบุ่มบ่าม รักมากล้น แค่คนเดียว

[panthong.kh]

[

วันที่ผ่าน มานขม แทบล้มลุก
ไร้ปลอบปลุก ทุกข์แท้ ขาดแลเหลียว
มองทางไหน  เหินห่าง ทางมืดเชียว
หมายยึดเหนี่ยว เกี่ยวเกาะ ท้อร่ำไป

ตัดสินใจ ผิดถูก ปลูกสำนึก
ในรู้สึก โดดเดี่ยว เปลี่ยวแค่ไหน
ต้องสู้ทน หม่นหมอง ประคองใจ
ไม่มีใคร ให้ปรึกษา มาแสนนาน

แต่อยู่ได้ ไม่หวั่น ถึงวันนี้
ยังสุขี ชีวิต ใช่ผิดผ่าน
ไม่สนหรอก คนห่วง กลัวบ่วงมาน
อยู่บนคาน ยิ่งสนุก สุขเกินใคร
พันทอง

[ปู่ริน]

เมื่อห้าปี น้องหนีจาก ฝากรอยช้ำ
ใจเจ้าดำ เหมือนอีกา จะหาไหน
สุดระทม แสนขมขื่น ฝืนดวงใจ
เพราะน้ำตา ตกใน อยู่หลายปี

จากวันนั้น ถึงวันนี้ เริ่มมีสุข
หมดเรื่องทุกข์ ผ่อนคลาย มิหน่ายหนี
อยู่คนเดียว ถึงเปลี่ยวกาย สบายดี
เพราะไม่มี ใครดุด่า ให้รำคาญ

อาทิตย์เมา เสาร์นอน เพื่อผ่อนพัก
รังร้างรัก พี่พ่ายแพ้ เพราะสังขาร
พี่เป็นเพียง คนเฒ่าชรา หนังตายาน
เรื่องราวผ่าน พ้นไป ขออภัยนวลนาง

พี่ตั้งหน้า เข้าวัด สลัดกิเลส
ขอเพียงแต่ ฝึกฝนตน เพื่อสะสาง
ละกิเลส ตัณหาใหม่ ให้จืดจาง
ถึงแม้พี่ จะรักนาง มากเพียงใด

                      ริน ดอนบูรพา
                          ๑๕ เม.ย. ๕๖

[กังวาน]

เมื่อถึงวันฉันปลงก็คงหยุด
สิ่งสมมุติทั้งนั้นมิหวั่นไหว
ทรัพย์สมบัติอิสตรีเลิกมีใคร
เรื่องหัวใจคงร้างลาอย่าอาวรณ์

จะหันหน้าหาวัดขจัดบาป
ให้ซึมซาบพระธรรมคำสั่งสอน
อยู่ร่มกาสาวพัสตร์มิตัดรอน
แค่แต่งกลอนสอนคนให้พ้นกรรม

    ---กังวาน---

[panthong.kh]

อนุโม ทนา สาธุท่าน
กุศลผ่าน ม่านหมอก บอกว่าขำ
ร้อยไม่เชื่อ พันไม่เชื่อ เหนือกระทำ
บ่นงึมงำ แค่ใส่บาตร อนาถนัก

อนุโม ทนา ถ้าทำได้
เป็นแรงใจ ใฝ่บุญ หนุนแน่นหนัก
สาวบ้านกลอน คงเหงา เฉาตายชัก
พ่อนักรัก หันหน้า หาพระธรรม
พันทอง
 

[อาทิตา]

แม้นแผ่นดิน  สิ้นรัก  หักสวาท
แม้นสิ้นชาติ  ขาดนาง  ดั่งใจหมาย
มิขออยู่  คู่แผ่นดิน  จนสิ้นใจ
ชาตินี้ไซร้  ใคร่ขอลา  มิช้านาน

หันหน้าสู่  ลู่ทางธรรม  นำแสงส่อง
เป็นครรลอง  ของชีวิต  จิตประสาน
พึ่งธรรมะ  สละใจ  ให้เบิกบาน
ดั่งสายธาร  ซ่านชีวี  แต่นี้ไป

ขอเอารัก  ฝากไว้  ในดวงจิต
แม่งามพิศ  คิดเห็น  เป็นไฉน
หากแม่หมาง  ห่างเหิน  เมินหน้าไกล
ขอยอมตาย  ใต้ร่มธรรม  ตามครรลอง
--------------------------

อาทิตา
16  พ.ค.  56

[ไผ่เดียวดาย]

เราเติบโต ด้วยสองมือ ชื่อพ่อแม่
คงไม่แย่ ไปกว่าใคร ไม่หรอกหนา
คำว่าเจ็บ ที่หลงเพ้อ ไปเจอมา
วันเวลา คงบรรเทา ทุเลาใจ

วันนี้นึก ถึงความจริง สิ่งยิ่งใหญ่
เจ็บหัวใจ ใช่รักษา ยากกว่าไหน
ไม่รู้ค่า รักตัวเอง อวดเก่งไป
ใครเล่าใคร จะมารัก ให้หนักทรวง

ไม่รู้ว่า จะมีใคร ในวันหน้า
ที่จะมา เริ่มต้นใหม่ ให้ได้ห่วง
แต่วันนี้ คงต้องข้าม ก้าวตามดวง
อยู่ในห้วง คนไร้คู่ สู้กับมัน

ไม่เข้มแข็ง คงไม่รอด ตลอดชาติ
เราสามารถ พิชิตมัน วันโศกศัลย์
ล้มแล้วลุก จุดเริ่มต้น ค้นหามัน
อยู่เพื่อฝัน เริ่มรู้จัก รักตัวเอง