ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปลายปากกา]

เรื่องราว ของ ลูกรัก

     

  มีนิทาน เรื่องหนึ่ง ซึ้งใจนัก
เรื่องลูกรัก งามตลอด ยอดนักฝัน
ในคราวนี้  ขอเรียน  เขียนรำพัน
เป็นกลอนสั้น ภาษา น่าสนใจ
       
กาลครั้งหนึ่ง แสนนาน ในม่านเมือง
ที่รุ่งเรือง คงมั่น ทันสมัย
มีหญิงหนึ่ง เลี้ยงลูก ผูกพันไป
ลูกเติบใหญ่ ถูกเลี้ยง เพียงลำพัง

ลูกต้องการ สิ่งใด ใคร่จัดหา
ไม่เคยว่า ลูกแม่  แม้สักครั้ง
มีเท่าไร ให้คนงาม ตามกำลัง
เป็นความหวัง จริงแท้ แม่พุ่มพวง

มาถึงวัน เดือนปี ที่ลูกจบ
ลูกเรียนครบ หลักชัย ในเมืองหลวง
ผู้เป็นแม่ ดีใจ ไหลล้นทรวง
แม่หายห่วง แล้วหนอ พอกันที

แม่ทำงาน ตรากตรำ แสนลำบาก
รักลูกมาก หาเงิน เดินกู้หนี้
เกรดของลูก แลกกัน วันแม่มี
ส่วนลูกนี้ ไม่คิด สะกิดใจ!!

ค่ำคืนนี้ ราตรี ที่ครื้นเครง
มีเสียงเพลง ดังลั่น  สะท้านไหว
แฮปปี้เบิร์ด ลูกฉัน สนั่นไกล
แม่หวั่นไหว คราวนี้ มีน้ำตา

อาชีพแม่ ชาวนา ค้าเหงื่อไคล
เหงื่อแม่ไหล ส่งเรียน เพียรศึกษา
ลูกนั่งรถ  แม่เดินเท้า  เฝ้าที่นา
หลังสู้ฟ้า หน้าจ้อง มองสู้ดิน

เมื่อถึงคราว เรียนจบ ครบหลักสูตร
ไม่เคยพูด ถึงแม่ แม้ปลายลิ้น
ร้าวดวงใจ แล้วหนอ ท้อดวงจินต์
ใจแทบสิ้น  แล้วแม่ แย่จังเลย

ลูกแต่งตัว ดูดี มีเชื้อชาติ
แม่ผ้าขาด ผืนเก่า เจ้าก็เฉย
ลูกแต่งแต้ม ทาตา หน้าชมเชย
แม่ไม่เคย จำเป็น เหม็นเหงื่อไคล

มาวันนี้ สุขสันต์ วันเกิดลูก
แม่พันผูก กอดเข่า เจ้ารู้ไหม
ในมุมมืด ข้างงาน คนผ่านไป
แม่ร้องไห้ สุดเศร้า เหงาฤดี

เสียงหญิงหนึ่ง ถามมา น้าเป็นใคร
มาทำไม ไปด้วยกัน กับฉันนี่ 
หญิงหนึ่งตอบ ออกไป ในวจี
คือโฉมศรี ลูกฉัน นั้นมีงาน

แต่เกรงลูก จะอาย ขายขี้หน้า
ห่วงลูกยา อายคน จนสงสาร
หากมีใคร พบน้า มาประจาน
คนจะพาล ลูกใคร ไพร่ ชาวดิน!!!

ท่านผู้อ่าน ทั้งผอง ลองช่วยคิด
ใครถูกผิด เรื่องนี้  ชี้ตัดสิน
ลูกหรือแม่ กันหนอ ขอโบยบิน
เรื่องทั้งสิ้น จะยุติ มิปวดใจ???

 .........................................................

ปลายปากกา
๔ พฤษาคม ๒๕๕๖

>>ขอขอบพระคุณ คุณอา "มานพ" ที่ได้กรุณาเรียบเรียงคำและภาษาให้ใหม่ทั้งหมดแต่ยังคงเค้าโครงเดิมไว้อย่าแจ่มชัด.."ปลายปากกา"ขอขอบพระคุณเจ้าค่ะ<<
 

[ไพร พนาวัลย์]

           

ขออยู่ตามลำพังนั่งก้มหน้า
ที่เถียงนาดูข้าวอย่างชาวไพร่
ส่งลูกเรียนจบแล้วก็แล้วไป
เขาเติบใหญ่ได้ดีแค่นี้พอ

เมื่อไหร่เจ้าทำงานเป็นหลักแหล่ง
คงทุ่นแรงแม่นี้ไม่มีขอ
แม่ปากเดียวท้องเดียวเกี่ยวข้าวรอ
สีข้าวสารใส่กระทอเอาไปกิน

เจ้าเดือดร้อนคราใดอย่าลืมแม่
ถึงจะแก่เพียงใดไม่ลืมสิ้น
คิดถึงลูกก้มหน้าน้ำตาริน
แม่ชาวดินยังคอยเจ้ากลอยใจ

จงสุขสันต์วันเกิดเถิดลูกแม่
จงเหลียวแลเพื่อนรักจักสดใส
ไม่ต้องรู้แม่นี้เป็นอย่างไร
แอบร้องไห้อวยพรจนค่อนคืน

“แม่ไพร พนาวัลย์”

[รพีกาญจน์]

คำโบราณ กาลก่อน สอนไว้ว่า
เลี้ยงลูกยา แต่เยาว์ เอาใจใส่
อย่าโอนอ่อน ผ่อนตาม แม่ทรามวัย
ทุกเรื่องไป ไร้จิต คิดตริตรอง

ลูกขอดะ อะไร ให้ทั้งนั้น
เว้นตะวัน ดาวแดง จันทร์แสงส่อง
หลงกระแส สังคม ชมครรลอง
เคลิ้มทำนอง ชาวกรุง ว่ารุ่งเรือง

ยิ่งนานวัน ฉันใด ใกล้ตกผลึก
ลงฝังลึก แกนกาย ทำลายเปรื่อง
สิ่งยั่วเย้า เข้าชิด ติดเนืองเนือง
วิถีเมือง ล้อมนำ ครอบงำตน

คงลำบาก ยากนัก จักแก้ไข
อุบายใด เปลี่ยนปรับ ก็สับสน
ถือทิฐิ ดำริใช่ ในกระมล
ต้องปล่อยพ้น ผลพบ ประสบการณ์

นกน้อยเอย...
อย่านึกเลย เจ้าแกร่ง แรงพอต้าน
อยู่บางกอก ชอกช้ำ ทำแหลกราน
กลับคืนบ้าน มารดา ยังท่าคอย

 

รพีกาญจน์

[D]

รุ่งอรุณ คุ้นเคียง กับเตียงนุ่ม
สองมือกุม ขมับ ขยับตื่น
เมาสุรา ตาลาย หงายทั้งยืน
ยากข่มฝืน ขืนแข็ง แรงโรยริน

หวนนึกถึง แม่ชแร ผู้แก่เฒ่า
ตังค์หมดเป๋า ข้าวปลา ก็มาสิ้น
เลี้ยงสหาย หลายอย่าง ต่างมากิน
ได้ปลื้มจินต์ เพียงครู่ เขากรูจร

หันเข้าครัว ทั่วของ กองเกลื่อนกลาด
โกยเก็บกวาด อนาถนัก อยากพักผ่อน
คะนึงนึก ตรึกแด "แม่ไพร"ดอน
ขอกลับอ้อน นอนตัก รักไหมเอย

"ดิน"

[ไพร พนาวัลย์]

เมินเสียเถิดลูกเอ๋ยแม่เคยรู้
เพราะอยู่ อยู่ก็มาทำหน้าเม่ย (เมื่อย)
เมาทีไรใช้แม่แย่จังเลย
คนมันเคยรู้ทางปล่อยวางแล้ว

เพราะเลี้ยงลูกตามใจไข่ในหิน
ยามจะกินคอยป้อนช้อนดังแก้ว
ไม่สอนลูกทำงานชำนาญแนว
ผองเพื่อนพากันแจวให้ล้างจาน

ปล่อยให้มันเปื้อนเปรอะเลอะซะมั่ง
พอยามกินก็มานั่งล้างคาวหวาน
ถ้าไม่ล้างไม่ต้องกินชักรำคาญ
เอากะลาใส่ทานนะลูกรัก

“แม่ไพร”

[D]

กลับมาหา "แม่ไพร" ผู้ใจพระ
แม่ก็ผละ เพิกเฉย เอ่ยไสผลัก
อธิบาย ไม่ทัน แม่ยันพลั๊ก
เลยเสียหลัก หล่นเรือน เปื้อนขี้ควาย

ทุยใจดำ ทำงอน ดู๊ค้อนควับ
ฉันถึงกับ สะอื้น ยืนใจหาย
คิดถึง"พ่อ รพีฯ" ที่นาปลาย
ร้องฟูมฟาย บ่ายหน้า มาขอตังค์

เข้าสวมสอด กอดเอว มันเปลวพ่อ
อ้อนจนพอ คลอเคล้า เรามีหวัง
แบ้งค์เปียกปอน ฟ่อนใหญ่ นับหลายครั้ง
แล้วเก็บยัง ที่เก่า พ่อ!..เอาไง..?    

   

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

นกน้อยเอย...
อย่านึกเลย เจ้าแกร่ง แรงพอต้าน
อยู่บางกอก ชอกช้ำ ทำแหลกราน
กลับคืนบ้าน มารดา ยังท่าคอย

..................................

แม่ถนอม กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงดูเจ้า
แรกเกิดมา ฝ่าเท้า เท่าฝาหอย
ป้อนข้าวคำ น้ำคำ รำติงนอย
ว่าอร่อย อร่อย ค่อยค่อยกิน

ยุงแลเหลือบ ริ้นไร ไต่ตอมกัด
เอามือปัด แปะหน่อย ถอยไปสิ้น
ขับนกกา หมาไก่ ไล่โบยบิน
เกรงเจ้าดิ้น ค่ำคืน ตื่นนิทรา

สองมือรั้ง ตั้งไข่กลม ชมเปาะแปะ
ย่างเตาะแตะ ห้าหก ยกแข้งขา
เปิดปากอำ อำ มำ มำ ปา ปา
ชื่นชีวา ชอบใจ ให้กินนม

พอเติบเกล้า เข้าเรียน ชั้นเด็กเล็ก
จากเด็กเล็ก เข้าเรียน ชั้นประถม
จากประถม เข้าเรียน ชั้นมัธยม
จากมัธยม เข้าเรียน ปริญญาตรี

ลูกเจ้าคือ แก้วตา อุราแม่
หวังเมื่อแก่ ฝากไข้ ได้ฝากผี
ดังศรปัก ยักษา ไร้ปราณี
สร้างวิถี ผิดเพี้ยน จนเปลี่ยนไป

หรือกำหนด กฎกาก จากสวรรค์
มอบรางวัล ทัณฑ์ชีวี ที่ยิ่งใหญ่
ครบวันเกิด เจ้าสุข แม่ทุกข์ใจ
อีกเมื่อไร ปีเดือน วันเหมือนเดิม?

 

รพีกาญจน์

[yaguza]

แม่กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงดู หนูแต่เด็ก
เมื่อยังเล็ก ขี้แย มาแต่เริ่ม
พอวัยรุ่น หุ่นหนู ค่อยดูเฟิร์ม
ต้องคอยเสริม วิตามิน กินตับปลา

แม่เลี้ยงเจ้า แต่เท้า เท่าฝาหอย
เป็นสาวน้อย แก้มใส ไร้สิวฝ้า
อยากให้เจ้า สวยเด่น เป็นดารา
อนิจา ลูกสาวฉัน ดันเป็นทอม


 

...ยากูซ่า....