ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[saknun]

อยู่เมืองกรุงรุ่งเรืองเรื่องวิบัติ
อัตคัตน้ำใจในเหตุผล
แล้งไมตรีมากมีในชุมชน
เอาแต่ตนฝ่ายเดียวไม่เหลียวแล

เจริญวัตถุก่อสร้างห่างศีลธรรม
ต่างคนทำเอาแต่ได้ไม่แยแส
เอาตัวรอดเอาดีแต่อ่อนแอ
ถูกรังแกเมื่อใดใจร้อนรน

เจริญไปใช่ว่าจะถูกต้อง
เอาพวกพ้องเป็นเยื่อทุกแห่งหน
คนเอาเปรียบก็เอาไร้ตัวตน
ทุกชุมชนเดือดร้อนสะท้อนเจริญ

[panthong.kh]

อยู่เมืองกรุง รุ่งเรือง เรื่องแสงสี
ต่างก็มี ดีร้าย กลายห่างเหิน
อย่ากล่าวอ้าง เช่นนั้น หวั่นเหลือเกิน
ผู้เจริญ ไม่ว่าใคร ให้เจ็บช้ำ

ทั่วแห่งหน บนโลก ล้วนโศกซ้อน
มียอกย้อน ยื้อแย่ง แกล้งถลำ
มีข่มขืน ฆ่าเข่น เป็นประจำ
ทุกเช้าค่ำ ข่าวหน้าหนึ่ง อึ้งไหมเธอ

คนเมืองกรุง ที่ดี มีมากเหลือ
อย่าไปเชื่อ เขาว่า จะพาเซ่อ
เกิดหูเบา ขึ้นมา ว่าไหมเออ
พลาดพลั้งเผลอ หงุดหงิด อาจผิดใจ
พันทอง
 

[ปู่ริน]

จบ ป. สี่  หนีพ่อเข้าเมืองหลวง
ถูกหลอกลวงเสียเงินตราน้ำตาไหล
เด็กบ้านอกเข้าเมืองกรุงมุ่งก้าวไกล
เขาพาไปทำงานประเทศสวีเดน

บริษัทจัดหางานไปต่างประเทศ
ให้ทำงานด้านการเกษตรอย่างที่เห็น
ด้วยเข้าเมืองผิดกฎหมายหลายประเด็น
ดังเฉกเช่นแรงงานไทยไปลอยแพ

คนเมืองกรุงเป็นคนดีนั้นมีมาก
ต่างดิ้นรนทนลำบากฝากรอยแผล
การศึกษาหาความรู้ใช้ดูแล
หากอ่อนแออยู่ไม่ได้ในสังคม

คนเมืองไทยใจอาสาเพื่อประโยชน์
อย่ามัวโทษเพียงคนอื่นให้ขื่นขม
อย่ามัวมองผู้ใดให้ตรอมตรม
อย่าถากถางทับถม...เพราะปากมี.

                          ริน ดอนบูรพา
                              ๔ เม.ย ๕๖

[saknun]

แค่ความคิดเท่านั้นอย่าหวั่นไหว
เรื่องเล็กใหญ่ใช่ว่าไร้ศักดิ์ศรี
เป็นธรรมดาของคนคิดแบบนี้
อันที่ดีก็มากแต่อยากเล่า

เล่าออกมาเป็นเรื่องประเทืองจินต์
เพราะว่าศิลป์คิดสร้างไม่น่าเศร้า
แนวความคิดเท่านั้นมันของเรา
นำมาเล่าสู่ฟังหวังพิจารณา

นำออกมาต่อยอดสร้างให้เห็น
จุดประเด็นนิดหน่อยเื่พื่อหรรษา
เพราะวนเวียนกับรักนานหลายครา
เลยนำมาความคิดอาจผิดไป

นั้นเป็นเพียงบทกลอนสะท้อนมุม
เป็นเพียงกลุ่มเล็กน้อยไม่หวั่นไหว
คิดอย่างนี้เขียนอย่างนี้จงเข้าใจ
มิเป็นไรหรอกหนอพ่อคุณเอย

[panthong.kh]

เรื่องบางเรื่อง ละเอียดอ่อน วอนอย่าโกรธ
ขอจงโปรด ตรองไตร่ ได้ไหมเอ่ย
จะเมืองกรุง ทุ่งไร่ ใจจริงเอย
เป็นคนเอ๋ย เท่าเทียม เปี่ยมคุณธรรม

ที่ไม่ดี คือส่วนน้อย กระจ้อยริด
อย่าไปคิด จิตหมอง มองขำขำ
อยู่กับชน หมู่มาก หลากกระทำ
สะกิดคำ ตำแด จะแย่มาน
พันทอง
 

[รพีกาญจน์]

อย่าถากถางทับถม...เพราะปากมี

อย่าไปเลย บางกอก จะบอกให้
ยินพ่อใหญ่ ร้องฟัง ดังอึงมี่
ล้วนใจบาป มากล้น น้อยคนดี
กลางวันผี เดินออก ตามซอกซอย

พอลงรถ บ.ข.ส. ที่หมอชิต
เรามีสิทธิ์ ถูกบั่น หั่นเป็นฝอย
ล้วงกินตับ จับตูด รูดเพชรพลอย
กระดูกกระดอย ส่งทำ เคี่ยวน้ำปลา

ไม่เลือกแก่ หญิงชาย อ้วนผ่ายผอม
หิ้วชะลอม ยืนเซ่อ ทะเล่อทะล่า
เสียงเหน่อยาน ลาวยอง ของคิงฮา
แค่สบตา ตะลึงรอ ก็เสร็จมัน

ทั้งน้ำท่า อาหาร การกินเขียม
ใช้ของเทียม ของทิพย์ ขลิบสีสัน
วางเต็มโต๊ะ กินกลืน มื้อหมื่นพัน
ชนแก้วกัน ร้องเล่น เต้นฮาเฮ

บนบกมี ยักษ์เจ้า เฝ้าหน้าวัด
ในน้ำสัตว์ เขี้ยวขอ จระเข้
ไม่มีซอ หมอลำ ฮ่ำลิเก
ละครเร่ พระนาง หนังกลางแปลง

อย่าไปเลย บางกอก จะบอกให้
พี่เคยไป เพียงครั้ง ยังกินแหนง
ถึงเช้าป๊บ จบปั๊บ รีบกลับแลง
กลัวพวกแมง ดูดเลือด แห้งเหือดตาย!

 

รพีกาญจน์

ถูกปลูกฝังมาอย่างนี้ คนแก่ขี้กลัว มันคือกลอนเน่อ

 

[panthong.kh]

อยากกลับไป ชวนป๋า มาเที่ยวท่อง
จะพาล่อง เจ้าพระยา สง่าเผย
มีหมอลำ หมอแคน แสนเสบย
พ่อคุณเอ๋ย เชยชะมัด ขัดใจจริง

อยากชวนป๋า เดินสยาม ยามค่ำมืด
พาไปยืด เส้นสาย มีหลายสิ่ง
ซื้อเสื้อลาย หมาเห่า เฝ้าแอบอิง
พาไปซิ่ง เรือด่วน หวนรำลึก

ไปเที่ยวตรอก ข้าวสาร แสนบานฉ่ำ
ป๋าต้องจำ ฟูมฟาย น้ำลายปึก
อ้าปากค้าง ถ่างตา หน้างึกงึก
พอตกดึก หิ้วเหล้าขาว โกยอ้าวนอน

ว้าแย่จังป๋าไม่มีน้ำยา...แซวเล่นจ้า
พันทอง
 

[ไพร พนาวัลย์]

       

กลับมาพักแต่ละครั้งยังจำได้
โอ้ เมืองไทยน่าอยู่หมู่มาต้อน
ทั้งลูกเต้าเหล่าหลานยังอาทร
กางสองกรกอดหอมอย่างพร้อมเพียง

ลูกเอารถมารับกลับบ้านนอก
พ่อรีบบอกพักก่อนในตอนเที่ยง
แวะไปกินM.K.ไม่ลำเอียง
ร้านข้างเคียงซื้อขนมมากินกัน

ที่กรุงเทพฯอาหารหากินง่าย
ทะเลทรายหายากลำบากนั่น
เปิดปิดเป็นเวลาน่างงงัน
ยิ่งในวันศุกร์แล้วกินแห้วเลย

อันสุรา,สุกร,อย่าห่อนอยาก
มันหายากนักหนาเจ้าข้าเอ๋ย
ต้องแอบกลั่นกินเองคนคุ้นเคย
ส่วนสุกรอย่าเอ่ยไม่เคยมี

กรุงเทพฯในความคิดของผมนั่น
คือสวรรค์หรรษาทุกท่า,ที่
อันตรายมีบ้างเป็นบางที
จรลีไปไหนให้ระวัง

อยู่ที่ไหนไม่ประมาทขาดสติ
ควรดำริไตร่ตรองเข้าลองหยั่ง
ถ้าเผลอตัวเสียใจเสียสตังค์
ไปลำพังระวังตัวกลัวไว้ เนอ

“ไพร พนาวัลย์”