ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไร้นวล^^]

   


๐เพลิงพิศวาสคาดคั้น          คลายคำ
รสรักอย่าเก็บงำ               เงื่อนเร้น
ซึ้งเสน่ห์งามขำ                คมสวาท
จึ่งเอ่ยเอื้อนเขียนเค้น          ขบคล้องโคลงขาน

๐เมื่อมานมาตรมั่นละม้าย     พิษละมัย
พิษที่ฤทธิ์เพลิงไฟ             พ่ายแพ้
พิษหนักกลับกล่อมใจ         รจิต
พิษพิเศษเวทแก้               กระซิบเซ้าพิษสมาน

๐เพลาผ่านพลบเพี้ยง        กระพริบตา
ดึกดื่นค่ำคืนลา                ด่วนไซร้
อรุณรุ่งเร่งมา                  เร่งผ่าน
จักชักช้าไป่ได้                 รักแท้ทันถนอม

๐หอมแห่งห้วงบุษบะเบื้อง    บนสรวง
กลิ่นกริ่มสุคนธ์รวง            ระบัดย้อย
ไสวฟุ้งผ่องพุ่มพวง             ผกาทิพย์
บ่เทียบรักแช่มช้อย            ชื่นห้อมเวหน

๐จึงพร่ำบ่นบอกน้อง          คนึงนัย
ซาบกระเซาะทรวงใส          สว่างพร้อม
ก่อนจะจากโลกไป             เป็นนิจ- นิรันดร์นา
รักพิสุทธิ์นี้น้อม                มอบให้นวลหงส์ฯ



รจิต=งดงาม
บุษบะ, ผกา=ดอกไม้
กริ่ม=อิ่มใจ
สุคนธ์=กลิ่นหอม,เครื่องหอม
ระบัด=ผลิ,แตกใบอ่อน
เวหน=ท้องฟ้า

[สมนึก นพ]

นำโคลงมาต่อใช้...........เปิดทาง
เป็นสื่อขอรักนาง...........แน่งน้อง
เขียนโคลงไม่นำวาง.......อดแน่
หากว่ามิถูกต้อง............ผ่านได้ไหมนา

มาทบทวนก่อนนั้น.........ผังโคลง
โทสี่วางผูกโยง.............ใช่แล้ว
เอกเจ็ดจ่อจรรโลง..........ตำแหน่ง
เขียนส่งคงกินแห้ว.........ไม่รู้คำวาง

อยากบอกนางว่าข้า........พึงใจ
ขออย่าหลบหนีไกล........ห่างพ้น
สำนวนทุ่งเกินไป...........อายอยู่
เขียนใหม่ตำราค้น.........ที่ร้านคงมี

ปกสีสวยเล่มนั้น............สาวงาม
ยังแต่งชุดวาบหวาม........ยั่วเย้า
ควักตังค์จ่ายหมายความ...เอาแน่
เปิดอ่านดูจึงเศร้า..........ที่แท้โฆษณา

ใบแรกหนากลุ่มเสื้อ.......กางเกง
ถุงน่องแบบกันเอง........น่าใช้
ใบสองนี่คือเพลง..........ลงแผ่น
สามสี่มีเห็นได้.............ที่ป้ายขอบตา

ปัญญาหมดนี่แล้ว.........รักเรา
มีแต่จะหงอยเหงา.........ต่อนี้
ติดตามต่อเป็นเงา.........เพียงห่าง
หรือว่าอาจหลบลี้.........ห่างพ้นไปไกล.

นพ
25เม.ย.56

[panthong.kh]

เขียนโคลงนำล่องไว้   ในโคลง
ยังอ่อนแอยะโยง     ย่งโย้
เขียนคำค่อนชะโมง  งกเงิ่น
อยากเก่งหญิงมิโม้   แค่ด้อยประสบการณ์

แหมสองเสือแต่งได้    กินใจ
ขอสมัครเป็นศิษย์ไว   อย่าช้า
คารวะวานขานไข     เร็วรี่
ขืนยักยึกเมินหน้า     จักท้าประลอง

ครอบครองครูคู่ข้น    ครามครัน
คลานเข่าเข้ามาพลัน  อย่าแกล้ง
ดวงกมลหม่นนานวัน   เลยล่วง
รีบรุดราวเสแสร้ง      แต่งด้วยความรัก
พันทอง
 

[ไร้นวล^^]

๐ถักทอถ้อยถิรถ้วน           ธัญลักษณ์
ด้วยประสงค์เสียงรัก          สื่อก้อง
ศัพท์วิเศษสูงศักดิ์            สวาสดิ์ใส่
พิสูจน์รักเร่งพร้อง            พจน์แผ้วเผือเผย

๐เอ่ยรักแลสลักแล้ว         บ่คืน   คำนา
จะคร่าคำข่วนขืน            ย่อมได้
บทดูเบื่อเฝือฝืน             ขยำย่ำ   
น้องย่อมมีสิทธิ์ไซร้          แต่อ้ายบ่คืนขวัญ

๐ผูกสัมพันธ์พัทธ์พริ้ง       เพียงยุพา
เทียบค่าเด่นดารา         ส่วนน้อย
ภาณุมาศจันทรา          ฤๅเปรียบ
รักแห่งเราหยดย้อย       ย่อมล้ำเลยเทียมฯ

เชิงอรรถ
ถิร(ว.)=มั่นคง
ธัญ(ว.)=ดี, เลิศ
สวาสดิ์(ก.)=รักใคร่, ยินดี
เผือ= ต้วข้า
พัทธ์(ก)= ผูก, ติด, เนื่อง
ภาณุมาศ= ดวงอาทิตย์

[panthong.kh]

ถักทอเทียบเท่านี้   นะชาย
ฤๅพี่มิปองหมาย    แน่งน้อง
รอรักมักเดียวดาย  โดดเดี่ยว
เกินกล่าวคำขอร้อง  จึ่งร้องเพลงรอ

เมียงมองมาไม่ช้า   คงเจอ
สาวสดงดงามเออ   แจ่มแจ้ง
คอยครวญคร่ำละเมอ  ทุกหนัก
ชายไม่หมายเลยแห้ง เหี่ยวให้ใจตรม

เทียวหารักปักซึ้ง   ตรึงกมล
จึงบ่ไหวจะทน     แน่แล้ว
รอเรือล่องนำวน   เวียนว่าย
อาจฝ่าพายุแห้ว   ไม่แคล้วอับปาง
พันทอง
 

[ไร้นวล^^]

๐สว่างไสวสวาทสล้าง       สยิวเสลา
ทุกวินาทีเรา                ร่ายซึ้ง
เสียงกระซิบบางเบา        เผยแผ่ว
วาทรักหวานน้ำผึ้ง-        บ่ได้ครึ่งคำ

๐ชุ่มฉ่ำชนม์แช่มช้อน       โฉมชม
แนบพักตร์พลางดอมดม    กรุ่นแก้ม
ดอกสวรรค์ว่าหอมสม      วรรณวิเศษ
ฤๅกว่าหน้าแฉล้ม          ละเมียดฟุ้งเชษฐา

๐วอนเวลาอย่าย้าย        กาลไกล
โปรดหยุดโปรดเห็นใจ     รักรั้ง
ทุกสิ่งนิ่งแน่นนัย          นรเถิด
ได้สุขเพียงสักครั้ง        แนบข้างรัมภาฯ

ปล.
วาท=คำพูด
นร=ชาย
รัมภา=นางฟ้า

[ไร้นวล^^]

๐ฟ้าเจ้าเอยโปรดป้าย         ปักพยาน
ผืนพิภพโปรดขาน            คู่ฟ้า
ห้วงอรรณพเอ่ยหวาน         วลีหว่าน
เป็นประจักษ์พยานข้า        รักขั้นไอศูรย์

๐เอื้ออาดูรอกอ้าย           อันอดุลย์
รับรักแลการุณย์             ระเลียดร้อย
ใจน้องอ่อนละมุน            เหมือนพี่  นาแม่
คือคู่เคียงชดช้อย           ชื่นเช้าแช่มนิศา

๐พร่ำภาษาเพริศแพร้ว     เพียงไฉน
ฤๅเท่าค่าของใจ            จากอ้าย
บ่รับรักแล้วไย              ประจักษ์
นี่ฤกษ์ดีคลับคล้าย         คู่น้องมาถึงฯ

               

[สะเลเต]

รักตราตรึงชวดแล้ว........เลยไกล
เกินเอ่ยเผยความนัย......จบสิ้น
คำโคลง"ยาก"ขานไข....เขียนคล่อง
ความรักคงแดดิ้น...........ดับแล้วเพราะโคลง

 
---สะเลเต---

[panthong.kh]

ฝึกฝนทนเหนื่อยล้า  ยินยอม
อยากเก่งเกินพยอม  อย่างน้อง
คิดคำค่ำจนผอม    กะหร่อง
ข้าวมิมีแตะต้อง     ต่อตั้งเติมเต็ม

พอเลิกงานเร่งจ้ำ  ทันที
แหมรถติดสิ้นดี    ค่ำเช้า
มลพิษพ่ายแพ้ซี  ควันตลบ
จึงไม่ฝืนหรอกเจ้า  แค่เว้าสู่ฟัง
พันทอง
 

[ไร้นวล^^]

๐เพ้อภวังค์พร่ำพร่ำพร้อง      พะเน้าพะนอ
ร่ำร่ำร้องรสลออ                 ลลิตแล้
ซ้ำซ้ำซบซอกคอ                 ทรวงสนิท   สวาทนา
ดื่มด่ำดอกรักแท้                รื่นทั้งสรรพางค์

๐ห่างเพียงวาดุจเว้น            พันโยชน์
เนตรห่างร้างปราโมทย์         เหม่อคล้อย
สองหัตถ์ห่างช่างโอด-         โอยอก
ห่างรักแม้เพียงน้อย           เหนี่ยวให้ชนม์ฉาน

๐ป่านฉะนี้แน่งน้อย            คิดไฉน
ลองวิเคราะห์ขนาดใจ          พี่แจ้ง
เทียบวัดมาตราฤทัย           ถึงถ่อง ทัศน์ฤๅ?
เอ่ยอรรถอันอาจแย้ง-         รักแย้มยวนลวง

๐ดวงกานดาย่อมซึ้ง           เศวตรสาส์น
ซึ่งรจนาจาร                      รักนี้   
ตราบสิ้นนิรันดร์กาล           กระจรอยู่
รักอาบอวลชวนชี้              เช่นชั้นเสน่ห์สรวงฯ

[ไร้นวล^^]

       



๐โอ้ดวงใจแห่งอ้าย          อรชร
คิ้วโอษฐ์อันงามงอน         ร่างช้อย
จักหาศัพท์อักษร            ใดเปรียบ
เปิดพจนานุกรมร้อย         ร่ายล้วนบ่สม

๐สองตาคมจับจ้อง          มองมา
ยิ้มแยบอย่างรัมภา          ผ่องแย้ม
นาสิกศักดินา               นุชเด่น
กระหยิ่มยวนนวลแก้ม       เกี่ยวก้อยกันกราว

๐ใช่ความสาวเสกอ้าย        เลบงรัก
ใช่โอษฐ์อิ่มชวนภักดิ์         ผลิพริ้ง
ใช่ร่างดั่งหงส์ศักดิ์           สูงส่ง
รักสะพรั่งพราวสะอิ้ง         ผูกเอื้อรวมผสานฯ

[ไร้นวล^^]

๐โอ้ยอ่านโคลงดนุแล้ว          อาเจียน
หวานวรรควลีเวียน             เวิ่นเว้อ
สาวหลงทิศหลงเศียร           ศัพท์ส่าย
รักแร่แลแต่เพ้อ                ผักบุ้งโหรงเหรง

๐เกรงว่าสาวส่ายหน้า          หลีกหนี
คำขับบุราณมี                 เนิ่นโน้น
ใครจักอ่านแลฤดี              โดยตลอด  โคลงนอ
ก็แต่งพจน์ภาพโพ้น            แรกตั้งตราสยาม

๐ไร้หนามเอ๋ยเอ่ยอ้าง           อันใด   ฤๅพ่อ
รักน่ะรักรักใคร                บ่แจ้ง
ก็เห็นโฉดเฉี่ยวไหว            วะหวิวหวั่น
นอนโดดเดี่ยวแก้มแห้ง        ห่อนซึ้งโฉมฉายฯ