ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

ฟ้าเบื้องบน คนเบื้องล่าง อย่างคำกล่าว
ใจร้อนหนาว สาวไม่ถึง ซึ่งความฝัน
เพิ่งรู้ค่า ว่ารักแท้ แค่พูดกัน
แท้จริงมัน กั้นหัวใจ ไม่คู่ควร

เธอกับฉัน ฝันที่สร้าง อย่างฟูมฟัก
แต่ต้องหัก ปักซากลง ตรงลมหวน
แฟนคนเก่า เขาเข้ามา ค่าใจรวน
ดั่งเชิญชวน ป่วนถ่านไฟ ให้ลุกโชน

อดีตรัก หักห้ามใจ ไม่อาจได้
เหมือนดั่งไม้ ตายแล้วฟื้น คืนด้วยฝน
รักที่เริ่ม เพิ่มไม่นาน พาลร้อนรน
เลือกหนึ่งคน บนหัวใจ ให้ครอบครอง

รักของฉัน มันไม่นาน หวานไม่ลึก
ฉันรู้สึก ตรึกตรองใจ ให้เศร้าหมอง
รักของเธอ เพ้อแค่ลืม ปลื้มทำนอง
ตามครรลอง ของคนช้ำ ย้ำความจริง

ฉันเพิ่งรู้ สู้ไม่ได้ หายไปแล้ว
รักหวานแหวว แผ่วจางลง ตรงหยุดนิ่ง
ก็ไม่รู้ สู้ลำบาก ยากจริงๆ
คนถูกทิ้ง วิ่งมาหา อย่าไว้ใจ

คนที่ฉัน ฝันจะฝาก จากไปแล้ว
สายลมแว่ว แผ่วกังวาล ผ่านไม้ไหว
รักไม่ได้ คล้ายกับฟ้า ค่าแสนไกล
คนช้ำใจ ไม่มีวัน ฝันรักจริง

[ไผ่เดียวดาย]

อยากเหนี่ยวรั้ง ขอให้อยู่ สู้สุดฤทธิ์
ได้แต่คิด แต่กลับลำ ทำไม่ได้
เพราะฉันรัก เธอหมดใจ ใช่เพียงกาย
แม้ต้องตาย ก็ยอมปล่อย ถอยหลีกทาง

เขาดีกว่า หมดทางสู้ และคู่ควร
เธอจึงรวน ใจแปรเปลี่ยน เรียนอยู่ห่าง
ฉันต้อยต่ำ จำต้องปลง คงต้องวาง
ยอมหลีกทาง ปล่อยให้เธอ เจอคนดี

การศึกษา เธอกับเขา เอามาเปรียบ
ยากจะเทียบ คนอย่างฉัน มันห่างหนี
แค่มอหก ยากเทียบเอา เท่าปอตรี
เขาคนดี เหมาะสมแล้ว กับแก้วตา

ฐานะฉัน มันยากจน และข้นแค้น
ได้เป็นแฟน ได้เคยรัก ดีหนักหนา
วันนี้ไม่ อาจขวางโลก โชคชะตา
คนไร้ค่า ขอเจียมตัว กลัวขวางเธอ

เธออยู่สูง จนเกินไป ไม่อาจเอื้อม
ไร้ทางเชื่อม หากดึงดัน ฉันคงเซ่อ
คนที่รัก ไม่ได้จริง สิ่งละเมอ
คือตัวเธอ วันนี้ซึ้ง ถึงก้นใจ

[ปู่ริน]

เปรียบประดุจหงส์ทองลอยล่องฟ้า
เลิศล้ำล้ำค่าสูงส่งคนหลงใหล
พี่ติดตามถามข่าวเจ้าทรามวัย
ด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มไฟสุมทรวง

รักเธอมากอยากได้มาเชยชมชิด
ไว้เป็นคู่ชีวิตที่ห่วงหวง
ด้วยรักจริงพี่ขอบอกมิหลอกลวง
เห็นน้องควงหนุ่มเศรษฐีพี่ระทม

คนที่รักไม่จริงสิ่งพ่ายแพ้
ทิ้งคนแก่ให้อกหักรักขื่นขม
ถนุถนอมมีหนุ่มน้อยคอยชื่นชม
รักพี่ล่มลงล้มจมธรณี

เพราะเสี่ยใหญ่ร้านคอมอยู่ตรงข้าม
หลายคนห้ามมิเคยฟังยังหน่ายหนี
เจ้าดุด่าว่าพี่ชายเลวสิ้นดี
ขอลาที่...รักสลาย...เพราะพ่ายเงิน.

                    ริน ดอนบูรพา
                        ๑๑เมย. ๕๖

[รพีกาญจน์]

ขอบคุณปู่ รู้มาด ธาตุแท้หล่อน
เมื่อวันก่อน ซ่อนหน้า ทีท่าเขิน
สะบัดหัว ตัวลีบ รีบจ้ำเดิน
ใช่เผอิญ เล็นส์คู่ อยู่สองตา

รักมากมาย หลายใจ ในหนึ่งร่าง
ท้ายทิ้งขว้าง คนใหม่ สดใสกว่า
ยางต้นช้ำ ลำไย ไร้ราคา
ยินจ๊ะจ๋า ทันใด ไหล่เสี่ยคอมพ์

คิดจะรวบ ควบจิต กิจการ
รวมรวงร้าน มานกาย เครือข่ายหลอม
เบี้ยวแล้วสินา ชา ชะ ดอกพยอม
ปล่อยปู่ตรอม โศกี พี่ตรมใจ

มิอยากทำ ดำกร้าน งานเกษตร
อินเทอร์เน็ต แฟชั่น ทันสมัย
เจ็บกระดอง สองเฒ่า มะเราไป
สู่ถ้ำใหญ่ แปลงตัว เป็นขรัวตา

  +

ริน + รพี

[panthong.kh]

แสนสงสาร สองเฒ่า ผู้เฝ้าบ้าน
โดนหักมาน นานเนา เศร้าหนักหนา
ใครกันทำ ช้ำเกิน เมินอุรา
มาหลอกหลอน ต้อนฆ่า สาแก่ใจ

พันเคยบอก ปู่ป๋า อย่าใจง่าย
ที่ดินขาย มอบหมด รันทดไหม
อีกสวนยาง ท่าเรือ ไม่เหลือไร
สวนลำไย กี่เอเคอร์ เธอคนเดียว

เห็นสาวสวย หมวยเอ็กซ์ สเปคเด็ด
ไม่เคยเข็ด หลายครั้ง มานั่งเปลี่ยว
สองผู้เฒ่า เหงาหงอย น้อยใจเชียว
กอดคอเกี่ยว เหลียวหาวัด ขัดพระธรรม

หลานพันทอง + ป๋ารพีฯ +ปู่ริน
 

[ดารกะ]

 

ไปหลงสาวร้านเนตเข็ดยังเล่า
เห็นตามเฝ้าเย้าหยอกบอกรักพร่ำ
เขาขาวสวยรวยเก๋เสน่ห์ล้ำ
มิเจียมจำช้ำฟกจนอกพรุน

ทั้งสองรอ.ร้อนเร่าชวนเข้าถ้ำ
ร.รินช้ำ ร.รพีฯ นี้วายวุ่น
ก้อยทนมองหมองเศร้าเอาใจลุ้น
อยากมีบุญเหมือนอย่างเขาสองเฒ่าแล

ก้อย

[khuadkao]

แสนสงสารยิ่งนักรักผิดหวัง
ใจภินท์พังเพราะหญิงทิ้งชายแก่ (ขอโทษครับ)
ก็คุณก้อยจบมาสระแอ
ขวดก็แค่ต่อให้จากชายหนุ่ม

ความรักของขวดหวานชื่นบานนัก
ไม่อกหักใดใดให้กลัดกลุ้ม
คนผิดหวังรักร้าวเศร้ารานรุม
ที่ขวดยุ่มย่ามก็เพราะเห็นใจ

[ไพร พนาวัลย์]

น่าหลูโตนสองเถ่าที่เมารัก
ต้องอกหักแท้แพ้คนใกล้
คนอ้วนอยู่ข้างข้างก็ร้างไกล
ขวดเก่าเมาร่ำไรทำไงดี?

จะเสนอส่วนแบ่งเข้าแข่งขัน
พุ่งประชันเถ้าแก่ผู้แซ่หลี
เป็นไงเป็นกันไม่ฟัน,ไม่ตี
จะขายที่,ขายนา,มาขอนาง

ที่ติดริมทะเลสองไร่กว่า
ส่วนด้านหน้าติดแบ๊งค์ทั้งสองข้าง
พอน้ำมาไม่เห็นเป็นลำราง
ส่วนนาร้างข้างคลองของชลประทาน

“ไพร พนาวัลย์”
 

[ดารกะ]

 

ในราคาเท่ากันเลือกอันใหญ่
รักคนอ้วนนี่ไงกำไรท่าน
สรีระยืดหยุ่นหุ่นสะคราญ
รักเนิ่นนานมิแหนงหน่ายให้ชายตรอม

อย่าไปรักสวยสาวให้เซาซบ
เดี๋ยวก็พบเจ็บแท้ยิ่งแก่หง่อม
หันมามองก้อยนี้สิมีพร้อม
น่าดมดอมซ้อมทุกวันบ่หยั่นเลย

 

ก้อย

[ไผ่เดียวดาย]

หัวใจปวด กับซองนี้ ที่ได้รับ
เข่าถึงกับ อ่อนทรุดลง ทรงไม่ไหว
คนรักเก่า เพิ่งเลิกกัน ไม่ทันไร
มีแฟนใหม่ จะเข้าหอ รอวิวาห์

ที่แอบหวัง รอให้เธอ เผลอใจอ่อน
เพื่อขอวอน ให้เห็นใจ ในวันหน้า
ทิ้งระยะ ช่วงสั้นๆ คั่นเวลา
เป็นอันว่า ฉันคิดผิด หมดสิทธิ์คืน

ความผิดหวัง คงจำเพาะ เหมาะกับฉัน
ต่อให้ฝัน ไปแสนไกล ไม่อาจฝืน
ความชอกช้ำ ยังคงอยู่ คู่วันคืน
ดั่งลูกปืน ยิงไปแล้ว ไม่แคล้วลา

ฟ้าคงส่ง เขามาให้ ใจเธอรัก
เธอจึงปัก ใจลงพลัน ข้ามวันหนา
ฉันยังรัก ทำได้เพียง ส่งเสียงลา
วันวิวาห์ คงไม่อยู่ สู้หน้าเธอ