บทกลอนของเก่า ไม่ทราบนามผู้แต่ง

๑
ถ้าทำดี มีคนคิด คอยอิจฉา
ค่อนขอดว่า นินทาร้าย ไร้เหตุผล
ทำอย่างไร ก็ไม่สิ้น เล่ห์ลิ้นคน
อย่ากังวล คนอิจฉา ถ้ารักงาน

๒
หากหมามี มีเขา เต่ามีหนวด
เหี้ยตะกวด มีงา ผิดราศี
ถ้าควันไฟ ไม่ประจักษ์ ในอัคคี
มนุษย์นี้ จักพ้น คนนินทา

๓
อันสตรี ไม่มีศีล ก็สิ้นสวย
บุรุษด้วย ไม่มีศีล ก็สิ้นศรี
ข้าราชการ ไม่มีศีล ก็สิ้นดี
สมณพราหม์นี้ ไม่มีศีล ก็สิ้นงาม

๔
อันเพื่อนดี มีหนึ่ง ถึงจะน้อย
ดีกว่าร้อย เพื่อนคิด ริษยา
เหมือนเกลือดี มีนิดหน่อย ด้อยราคา
ยังมีค่า กว่าน้ำเค็ม เต็มทะเล

๕
เห็นการเรียน เพียรพร่า เหมือนยาพิษ
ฝืนจริต ขัดสนุก ดังทุกข์ถม
แต่จะกลับ เป็นเพื่อน เหมือนคารม
สุขผสม ส่งให้ เมื่อปลายมือ

เห็นเกียจคร้าน ปานมิตร จิตสว่าง
การเรียนห่าง ไม่อินัง กับหนังสือ
แต่จะกลับ โง่ทึ่ม ซึมกระทือ
อาภัพชื่อ ทุกข์ทน ไปจนตาย

๖
เมื่อมั่งมี มากมาย มิตรหมายมอง
เมื่อหม่นหมอง มิตรมอง เหมือนหมูหมา
เมื่อไม่มี หมดมิตร มุ่งมองมา
เมื่อมอดม้วย แม้หมูหมา ไม่มามอง

๗
คนจะงาม งามที่ใจ ใช่ใบหน้า
คนจะสวย สวยจรรยา ใช่ตาหวาน
คนจะแก่ แก่ความรู้ ใช่อยู่นาน
คนจะรวย รวยศีลทาน ใช่บ้านโต

๘
วัดจะดี มีหลักฐาน เพราะบ้านช่วย
บ้านจะสวย เพราะมีวัด ดัดนิสัย
บ้านกับวัด ผลัดกันช่วย อำนวยชัย
ถ้าขัดกัน ก็บรรลัย ทั้งสองทาง

-------------------------------

วัดจะดี มีหลักฐาน สมภารช่วย
วัดจะสวย เพระสมภาร ท่านทาสี
เชิญร่วมใจ บริจาคเถิด คงเลิศดี
วัดจะมี สีสดใส ให้น่ามอง

บทกลอนเหล่านี้ คือกลอนเก่าๆ หลายบทที่ไม่ทราบว่าผู้แต่งเป็นใคร
จึงไม่อาจระบุนามหรือให้เครดิตเจ้าของได้ ส่วนบทสุดท้ายนั่นผมแต่งล้อเลียนเล่น

หัวเราะเยาะ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: บทกลอนของเก่า ไม่ทราบนามผู้แต่ง (อ่าน 23005 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 2 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้