ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Moo Dum]

ผ่านจากเด็ก  เล็กใหญ่  เข้าวัยรุ่น
วัยว้าวุ่น  กรุ่นขลัง  "กำลัง"กล้า
ไม่ยุ่งยาก  มากเรื้อ  เหลือ"เวลา"
ขาด"เงินตรา"  มาใช้  ให้ขัดเคือง

วัยทำงาน  ผ่านมา  "เงินตรา"มาก
"กำลัง"หลาก  ตรากตรำ  ทำทุกเรื่อง
"เวลา"หมด  ลดไป  ใช้สิ้นเปลือง
งานประเทือง  เรืองยศ  หมด"เวลา"

ปัจฉิมวัย  ใจหนุ่ม  ทำกรุ้มกริ่ม
เริงกระหยิ่ม  ยิ้มย่อง  น้องเรียกป๋า
"เวลา"มาก  หลากล้น  ท้น"เงินตรา"
อนิจจา  มาแรงลด  หมด"กำลัง"

สามปัจจัย  ให้คิด  จิตว้าวุ่น
เราหมกมุ่น  หมุนวน  ถูกมนต์ขลัง
ขาดสมดุลย์  หมุนไปมา  ถ้าชีพยัง
คงนุงนัง  รั้งดึง  พึงจดจำ

ตัวของเรา  เฝ้าฝัน  ถึงวันก่อน
อยากหมุนย้อน  ตอนนั้น  วันคืนค่ำ
วัยทำงาน  ผ่านพ้น  ทนตรากตรำ
จะร้องรำ  หนำใจ  ใช้"เวลา" 

(ป๋า) Moo Dum

(กรุณา อย่าเดาอายุจ้ะ) 

 

มีคนบอกว่า ....
ตอนวัยรุ่น  มีเวลา  มีกำลัง  ขาดเงิน
วัยทำงานกลางคน  มีเงิน  มีกำลัง  ขาดเวลา
วัยชรา  มีเงิน  มีเวลา  หมดแรง
เฮ้อ ! ...  ถ้าจะจริง

[saknun]

ก็เพราะมัว คิดช้า เวลามาก
จึงไม่อยาก รีบเร่ง ทำงานหา
เพียงแต่พูด เมื่อไหร่ ได้ทุกครา
แค่เงินตรา จิ๊บจิ๊บ ไม่หยิบเอา

ด้วยวัยหนุ่ม คะนอง มองทางผิด
ไม่เคยคิด คุณค่า มันเลยเศร้า
กาลเวลา ล่วงเลย เคยแต่เมา
จากที่เศร้า เป็นทุกข์ เข้าปลุกใจ

มาเริ่มต้น ตอนปลาย ขายแรงสู้
ช่างอดสู่ ยิ่งแท้ แพ้ไม่ไหว
ด้วยเรี่ยวแรง ก็น้อย ถอยลงไป
บ่นว่าไม่ เอาเลย หนอตัวเรา

[panthong.kh]

ผ่านวัยเด็ก เล็กไป ได้แต่เล่น
ทะโมนเผ่น ผาดโผน กระโจนเข้า
โดดน้ำหนอง คลองนา พาซึมเซา
แม่ไล่เอา ไม้ฟาด ขยาดนัก

ไม่เคยถึง สามวัน หันเล่นใหม่
ยิงกาไก่ ไล่นก อกแทบหัก
จับจิ้งเหลน จิ้งก่า แม่ด่าชัก
มิเคยพัก ตักปลา มากัดกัน

เป็นวัยที่ ดีแท้ แค่เด็กน้อย
ไม่ต้องคอย ต้องคิด จิตสุขสันต์
แค่กินอิ่ม นอนหลับ ไปวันวัน
สมองนั้น ไม่ต้องใช้ ให้เหนื่อยเลย

เข้าวัยเรียน เขียนขีด ผิดคาดใหญ่
จากอกพ่อ แม่ไป นะใจเอ๋ย
ต้องตรากตรำ ทำงานหนัก ชักไม่เคย
แลกอาหาร ทานเอย เปรยให้ฟัง

จบป.ตรี มาได้ ด้วยใจสู้
ไม่สวยหรู หรอกชีวิต จิตแทบคลั่ง
เดินหางาน รองเท้าขาด อนาจจัง
ประหยัดตังค์ ทุกสลึง ที่พึงมี

เพื่อชื้อข้าว มาม่า มาเก็บไว้
หางานไป ได้ทำ ประจำที่
กว่าเงินเดือน จะออก กรอบสิ้นดี
เล่าสามปี ไม่หมด รันทดเกิน
พันทอง
 

[saknun]

มรสุมชีวิต คิดแล้วกลุ้ม
ตอนเป็นหนุ่ม ทำงาน สำราญเหิร
ชอบเที่ยวบาร์ ไนท์คลับ ทำตัวเพลิน
ยากจะเดิน ถูกทาง ระหว่างวัย

เมื่ือถึงวัย สูงเฒ่า กลับเหงาจิต
หม่นจะคิด ว่าสาย  แล้วใช่ไหม
ตอนคราหนุ่ม ไม่เก็บกำ ทำใช้ไป
นี่อะไร เงินทอง มองไม่มี

กว่าจะรู้ สึกตัว ชั่วไปครึ่ง
ต้องมาดึง ถอยกลับ นับหนึ่งนี่
เริ่มจากศูนย์ เป็นหนึ่ง ก็หลายปี
สองสามสี่ เรื่อยมา พอเพียงตน

จะรวยเงิน เหิ่นห่าง แค่ทางฝัน
ทำวันวัน พออยู่ คู่กุศล
ไม่ทำบาป ก็พอ เลี้ยงใจคน
ไม่กังวล  หทัย  ตัวเราเอง

[Moo Dum]

ใม่สุขสันต์  วันสดสวย  ด้วยวัยเด็ก
มีกฏเหล็ก  เอกระอุ  ดุข่มเหง
ด้วยเดียงสา  ใฝ่หาฝัน  วันครื้นเครง
เสียงบรรเลง  เพลงผิดหวัง  ดังเบาเบา

วันวันผ่าน  วันวานพ้น  วนวันใหม่
จนเติบใหญ่  ใจต้องยล  สุขปนเศร้า
งานก็ล้น  คนก็โรย  โอ๊ย..ซึมเซา
หนักก็เอา  เบาก็สู้  กู้ชีวิต

วัยทำงาน  การทำเงิน  เพลินทำหนัก
อาชีพหลัก  จะพักงด  ยังหมดสิทธิ์
สูญเวลา  หาโอกาส  ขาดมิ่งมิตร
หวนไปคิด  ผิดไหมหนา  ถ้าบ้างาน

กำลังกาย  ถึงหายไป  ใจยังสู้
เบิกทางลู่  สู่สมอง  มองสุขหวาน
จะขับถ้อย  ร้อยเรียงรส  จรดกานท์
ให้เบิกบาน  มานวิไล  วัยชรา

Moo Dum